miércoles, 30 de noviembre de 2022

LUNÁTICOS

Nada máis abrir a fiestra escoito que o merlo, no lugar do seu habitual trino, recita "A vida é soño..."

  Semella dárselle hoxe pola poesía e os sentimentos cando o del sempre foi darlle voltas ós miolos, reflexionar e pór o acento onde corresponde, nada doado ...

  Por outra banda, ollando o amencer que ten diante da súa atalaia, a vella graneira, non me resulta estraño que a Alma voe na procura de soños...

  Que atrevemento merliño, parece que tamén a ti che visitou o outono.

  Xaquín, vivimos momentos difíciles que obrigan á xente a moitas renuncias, pero non a abrir as alas e voar ata a lúa pola noite e soñar a seu carón...

  Que sería unha vida espida de soños...?

  Renunciar a eles sería non deixar que a brisa dos amenceres nos acariñe as meixelas da Alma, Xocas...

 Pechar as reixas do corazón aos solpores, esas máxicas cores que teñen o poder de abrir a gaiola dos sentimentos e deixalos voar ata os ceos...

  Abandoar a paixón, ese lume que nos alimenta, e decirlle á vida que non temos fame, nada máis triste, Xaquín. 

  Que os soños soños son e nelo se quedan, non o comparto eu tampouco, merliño...

  A vida é sorrir esbalando por un arco da vella pintado entre nubes de algodón recheas de soños...

  É chíscarlle un ollo ao sol cando asoma coa paleta das cores na man sobre o Pico Sacro ou o Xesteiras, dándolle continuidade co pincel a unha longa noite de lindos soños...

  Transformar cada día en domingo, vestir ao albor traxe e gravata, e facer realidade os doces acordos firmados pola noite á luz da  ensoñadora lúa e as estrelas fugaces.

  Jajajaja..., e chámasme ti atrevido, Xocas.

  Amigo merlo, non é poesía o que escribo, nen o pretendo, só deixo unhas verbas que falan daquelo que sinto, ou dos pensamentos que ti co teu trino espallas ao vento...

  Sorna levaba envolta a reflexión donte, moita tristura nantronte...

  Ledicia e carraxe vanse entremezclando, e un día pídeche o corpo bailar unha muiñeira, e a Alma ao seguinte un tango, debe ser o outono...

  As palabras de hoxe, cada quen as xulgue...

  Así, merliño, somos os LUNÁTICOS, como ti me baitizastes onte...!!


  O Paraíso existe 




ANTONIA Y JUAN DECIDIERON NO VENDER SU CASA

 Hace varias semanas fuí a visitar a Juan y a Antonia. Como he explicado en otros relatos, viven en la montaña, la "Galicia profunda" (como la llaman algunos intelectuales), lejos del tumulto humano, en una preciosa casa, con sus animales, y sus frutales plantados en una huerta con vistas a un parecido paraíso montañoso, encantador. 

Llevan ahí tantos años que apenas conocen el mundo exterior, (ni falta que les hace) . 

Pero la avanzada edad de los dos, va pasando una factura indeseable, cansados de la rutina y trabajo duro,  y Antonia me ha comentado que pensaron en vender la casa para irse a vivir a la "jungla humana" con su hijo, o para una residencia de mayores. 

Yo aún les veo con fuerzas, y en contra de mi voluntad, Antonia me pide que le ayude a vender la casa y le prepare un dosier para exponer en Internet, pero con la condición que ofrezca algo romántico, soñador. 

Aparte de alguna maravillosa fotografía, mi dosier contenía la siguiente frase:

"Vendo un pedacito de cielo, adornado con bellos árboles frutales y de maderas finas, donde todos los dias las aves ofrecen conciertos con sus mejores cantos, y un cristalino cenote con el agua más pura que jamás hayan visto".

Ayer Antonia me ha llamado muy animada y me anuncia lo siguiente:

"Querido amigo:  Hemos decidido no vender,  después de leer el aviso que usted me hizo, comprendí que tenía el lugar más maravilloso de la tierra y que no existe otro mejor..."

Yo he sacado la siguiente conclusión:

Moraleja: No esperes a que venga un poeta para hacerte un aviso que diga lo maravillosa que es tu vida, tu hogar, tu familia y lo que con tanto trabajo hoy posees.

Lino Saborido.




MUJER

 Quiero oír hablar de ti en el Cielo

que murmuren de ti en el infierno

que vivas como siempre soñaste

que sepas que no tienes dueño.


Si sientes que alguien te juzga

no vayas con la cabeza agachada

nadie es mejor que nadie

a nadie le debes nada.


Sé fuerte, siempre luchas tus batallas

no importa que te hizo daño

tu siempre serás la guerrera

que mantiene los pies en el suelo.


¡Vive!, tu vida es solo tuya

el tiempo te dará las razones

para olvidar lo malo vivido

sólo el tiempo cura los corazones.


  Paki Espiño,2022


TE PIDO AMOR

 Entrégame tu corazón

para unirlo con el mío

y en este remanso de paz

sellaremos el destino


dame ese amor que te imploro

pues quiero hacerte feliz

me sentiré afortunado

con sólo estar a tu lado


¡cariño!, ¡dámelo ya1

para amarte con locura

y así poder poseerte

y al dolor, ¡buscarle cura!


Quiero oler tu fragancia

también robarte la sabia

beber de tus dulces labios

hasta saciarme de amor


¡cariño!, ¿no comprendes?

Estoy enfermo de amor

ese que me niegas tú

aunque te implore mil veces


quiero entregarte mi cuerpo

recibir todo tu amor

darte todo lo que tengo

a cambio...¡tu corazón!


¡Amor, la bella y dulce palabra!


NA MARCHA

 Cando o meu corpo xeado


a pousar nas tebras vaian


que non me ornen coroas


nin acios de rosas brancas.


Marcharei tal como vin,


sen espaventos, calada,


senlleira e desprovista


de toda carga mundana.


No chan deixo a podrecer


a vaidade, a coiraza.


Iréi núa e liviá:


a bagaxe non me lastra.


Tras de min non hai riqueza,


non me afanéi en buscala.


Porque nada é meu cadal


deixo afectos por herdanza.


Moreas de mornos bicos,


os apreixos a carradas,


aloumiños sen medida,


feixes de tenras palabras.


Acaso alguén me lembre


cun sorriso na faciana


e de min diga que fun


boa persoa, máis nada.


Ou, quizáis, o meu pasar,


non grave en ninguén pegada


e nin un recordo viva.


Daquela ¡Qué Deus me valla!



              Silvia Figueiras Dovalo




https://www.youtube.com/watch?v=-6ddLFcvSQc

domingo, 27 de noviembre de 2022

DE LOITO

 Que mal fixemos, Amigo merlo...?

  Foi unha noite longa...

  Paseina pensando cánto mellor fora non cruzar a ponte...

  Hoxe amenceu o Val con chuvia, con néboas a mente...

  Hai días nos que caen as bágoas polas meixelas da Alma, e non sabes con que panos atallalas...  

  Difícil pórlle remedio cando descoñeces que leva a ese trato tan distante...

  Como se non existiramos, e non ven de onte...

  Hai días nos que me fago preguntas para as que non atopo respostas...

  Dime ti, merliño, que mal fixemos para merecer esto...?

  Só escoito o silencio, o merlo, triste, non canta.

  A pesares, é domingo, traxe e gravata...

  DE LOITO, negra, a da Alma...!!

 

  O Paraíso existe 



                                                                Xaquín Miguéns Ces


DESAFECCIÓN Y DEFECACIÓN POR LA POLÍTICA


LSR
Un tipo se sube a una tribuna y acusa a otro, por ejemplo, de ser mal español. Sabemos en qué consiste ser un mal fontanero, un mal médico, un mal arquitecto, pero ¿un mal español? 
Al desinterés por la política parece que se añade ahora el desinterés por la información. Decimos esto sin saber muy bien a qué llamamos información, incluso a qué llamamos política. 
¿Qué tiene que hacer un español para convertirse en un mal español o un francés para transformarse en un mal francés o un señor de Murcia para no ser un buen murciano? Digámoslo claro: es metafísicamente imposible ser un mal español. 
Cernuda decía de sí mismo que era «un español sin ganas». Lo decía desde el exilio, el pobre, lleno de estrecheces y de preocupaciones familiares. Pero ser español sin ganas no es pecado. 
Tampoco lo es ser animal racional sin ganas o ser mamífero sin ganas. Yo mismo soy un mamífero sin ganas, pero no soy un mal mamífero: hago casi todo lo que se espera de mi especie, sin mucho entusiasmo, porque envidio a los ovíparos, pero lo hago. 
No sé qué respondería a alguien que me acusara de ser un vertebrado sin ganas. En fin. Son metáforas que expresan el cansancio de vivir encerrado en corsés biológicos o mentales. 
No podemos discutir por cuestiones tan bobas sin correr el peligro de que la gente sienta desafección (cuando no defecación) por la política. La gente, en el fondo, es razonable.
Estamos hartos de información, pero faltos de proteínas. ¿Que dónde se encuentra la proteína informativa? Ni idea. 
Hubo un tiempo en el que lo supimos, un tiempo en el que manejábamos un criterio acerca de lo que era informativamente relevante. No digo que no fuera una ilusión colectiva, quizá de escaso fundamento, pero nos hacía progresar socialmente. 
De hecho, había menos desigualdad que hoy. Ahora, cuando más se lucha contra la desigualdad, más aumenta, del mismo modo que, cuanto más se persiguen las drogas, más fácil resulta obtenerlas. 
Y cuanto más nos informamos, menos sabemos. 
Esa ignorancia adquirida produce desapego. Se lo dice a ustedes un mamífero bípedo cansado.
LSR.



XUÍZO FINAL

 De neno Manoel Antonio vía saír as lanchas xeiteiras á tardiña, desde o peirao da Rabaleira, cara á boca da ría, se era verán, ou cara a Vigo ou Fisterra se era primavera ou outono. As roupas de augas e os panos das velas con remendos e retrincos non conseguían ocultar a fortaleza vital do rexo patrón e dos teimudos tripulantes. E despois, mentres os mariñeiros, ao pasar ao lado do illote da capela de San Bartolomeu, recitaban Alza os remos, fóra boinas, veña un credo, el pregaba pola volta daqueles mariñeiros co peito cheo porque desmallaran na rede centos de sardiñas. 

     Pouco antes de morrer, cando xa sabía que a súa morte ía ser inminente debido á mesma tuberculose que matara o pai, escribiu un poema desde ese mesmo peirao vendo saír as mesmas lanchas xeiteiras cos mesmos patróns e os mesmos mariñeiros, aínda rexos e teimudos, da súa nenez. Titúlase Xuízo final. Ás seis da tarde no reloxo tardío do outono, di o poema, o poeta escoita o torgo da buguina, esa buguina que era tamén un sistema de comunicación entre barcos, chamando aos cadáveres sen rumbo dos mariñeiros afogados. Un son da buguina que, como a morte, toma das nubes a opacidade e atrae ao seu redor o centro de todas as cousas mentres crea na mente do poeta un mundo de saudades, remorsos e pesadelos. De feito, cada vez que leo ese poema recordo como lle chaman os norteamericanos aos condenados a morte cando van camiño da cadeira eléctrica: home morto andando. Home morto poetizando, no caso deste poema.    

     Pero Manoel Antonio, no peirao desa ribeira que tomaba do sol a luminosidade da vida, e que creaba na súa mente esperanzas, conviccións moi profundas e os máis fermosos soños infantís (como diría o poeta Dylan Thomas, a pelota que Manoel Antonio tirara ao aire cando xogaba de neno no parque, aínda non tocara o chan), non é quen de escribir un poema desesperanzado, e remátao como o remataría calquera daqueles rexos mariñeiros. Deixa de remar, tira o sombreiro e a cachimba, e reza un credo: E alá no Mar sen fin, escribe, supoño eu que dirixíndose a San Bartolomeu, eu estou axeonllado tamén

Xosé Ricardo Losada


viernes, 25 de noviembre de 2022

CADENAS

  Estoy atada por tus cadenas. Soy como la arena entre tus manos. Sólo soy un simple cristal roto, no tengo ni voz ni voto. No soy nadie.

       Me ahogo con mis lágrimas mientras suplico tu respeto, arrodillada. Lloro mientras espero tu próximo golpe. ¿Piensas seguir con esto el resto de nuestras vidas?

       Hoy rompo tus cadenas. Hoy no confío en nadie. Hoy vas a conocerme de verdad. Ya no queda amor, maté el sentimiento. Ya no quedan rosas, y nuestras fotos las quemé todas. Ya no tienes el control, tu veneno ya no funciona conmigo. 

       Dejaré que mis cicatrices sean una prueba más de lo fuerte que soy. Iré al infierno, pero no iré sola.

       Estaba atada por tus cadenas. Era como la arena entre tus manos. Sólo era un simple cristal roto, no tenía ni voz ni voto. No era nadie.

      Me ahogaba con mis lágrimas mientras suplicaba tu respeto, arrodillada. Lloraba mientras esperaba tu próximo golpe. ¿Pensabas seguir con eso el resto de nuestras vidas?


    • The Dethroned Queen (Faye)

LA DESGRACIADA REALIDAD

 Mi nombre es Patricia, pero todos mis amigos me llaman Patty. Tengo 22 años y estoy estudiando Psicología y Derecho en la Universidad de mi ciudad natal.

     En este breve pero, al mismo tiempo, intenso texto, os relato la historia del que tendría que haber sido uno de los mejores días de mi vida, pero que, por capricho del destino, terminó siendo el peor de todos ellos.

     Mi historia comienza el día en el que mis amigas y yo quedamos para saber nuestras notas de selectividad. Cuando teníamos las notas comprobadas y nos aseguramos de que todas estábamos aprobadas y con buena nota, decidimos celebrarlo yendo de fiesta todo el grupo.

     El día de nuestra celebración lo estaba pasando muy bien, pensando que habían merecido la pena todas aquellas horas y horas de duro estudio, pues podría estudiar la carrera que tanto me gustaba. Estábamos en un pub de la cuidad que, por aquel entonces, estaba en auge entre la juventud. Hacia la medianoche una de mis amigas me presentó a una pandilla de chicos que había conocido. La primera impresión que tuve de ellos, fue que eran todos bastante majos; pero la desgraciada realidad, es que este grupo de chicos que tan agradables eran en un principio, resultaron ser nuestros verdugos.

     Salimos con ellos del pub y nos dirigimos todos juntos como una pandilla hacia una nave abandonada en la que ellos se reunían yo montaban fiestas. Estábamos allí siguiendo con la fiesta hasta que la actitud de aquellos "agradables" muchachos cambió drásticamente.

     De repente, uno de ellos se abalanzó sobre una de mis amigas y el resto lo imitaron. Nos inmovilizaron a todas atándonos de pies y manos y nos amordazaron.

     Personalmente, nunca jamás había sentido tanto miedo en mi corta vida,y ese miedo hizo que por mi cabeza pasasen ideas horribles, como que había llegado el fin.

     Esos "caballeros" nos dejaron a mis amigas y a mí una marca física en el cuerpo, pero personalmente creo, y a pesar del dolor físico que sentí en aquel momento, que no me dolió tanto como el daño psicológico, que se mantuvo durante mucho más tiempo, alargándose incluso hasta el día de hoy: cada vez que esos recuerdos vuelven a mi mente, vuelve ese dolor, e intento no ser tan confiada cuando conozco a alguien.

    En un principio quería estudiar Magisterio, pero después de este capítulo de mi vida, me decidí a estudiar Psicología y Derecho: Psicología para intentar comprender el porqué de este violento y para nada gracioso comportamiento de algunos individuos; y Derecho para que estos y otros individuos paguen por lo que han hecho y por lo que harán. No se puede vivir en este mundo causando tan desmesurado daño a la gente sin motivo alguno y riéndose del sufrimiento ajeno como si fuese un buen chiste. La gente necesita aprender lo que significa la guapísima palabra EMPATÍA.

Mistery


jueves, 24 de noviembre de 2022

MI VIDA

 Un sinfín de cambios continuos que narran mi historia. 

Cambios drásticos o indiferentes, 

que al final configuran quien soy.


Decisiones que tomo como el aire que respiro,

buenas o malas, 

pero que tienen el poder de cambiar el cauce de mi realidad en segundos. 


Momentos y recuerdos; increíbles, amargos, únicos…

trazos significativos e incesantes que determinan mi manera de ser.


Mi vida; ordinaria para la mayoría e inolvidable para mí. 

La búsqueda por saber quién soy, 

una aventura inquietante y hermosa a la vez. 

Espero, intrigada y atemorizada el desenlace.


LSR



miércoles, 23 de noviembre de 2022

OLLO Ó PIOLLO

 Nun receso que nos dou a chuvia onte á tarde, dando un paseo pola beira do río, debaixo duns castiñeiros atopeime co que semellaba ser  unha fermosa aldea de pitufos...

 No cesto de corres que levaba na man, xunto a un pequeno coitelo, tiña tamén unha cámara de fotos.

  Ía votar man dela cando escoito que o merliño canta, non podía ser doutro xeito, nen Pablo Milanés elexir mellor día para irse que o de santa Cecilia...

  Máis que trino semella unha orde, Xaquín, non lles toques !!

  Non tiña pensado, só quería tirar unhas fotos, larpeiro. Tamén entendes de fungos.?

  Son amanitas muscarias, fungos velenosos, embaucadoras de fermosas cores, que producen alucinacións se as comes...

  Por outro lado están decíndonos coa súa cor vermella, que son perigosas, que lles tires fotos se queres, pero que sigas o teu camiño e que lles deixes a elas seguir o seu. A sabia Natureza fálanos de moitos xeitos, Xocas.

  E quen mellor ca un páxaro para entendela, jajajaja.

  Non te rías. Voteiche esta parrafada porque me ven ao pelo para a reflexión de hoxe. Escoita ben o que digo, xa que en acertar, Xaquín, vainos moito...

  Ás veces, os cogumelos non son o que parecen a primeira vista, e un escaparate pode non ser unha mostra clara do que hai dentro...

  Pasa o mesmo coas persoas, e un rostro fermoso non sempre leva aparellada unha Alma boa, nen un menos agraciado ten que falar dunha ruín...

  A fermosura lévase dentro, non te fíes dos escaparates, Xocas. OLLO Ó PIOLLO, pois parece que coa nosa raza a Natureza non é tan sabia, por elo acertar na elección da persoa adecuada é tan complicado.

  Amigo merlo, dubido que ela teña a culpa...!!


  O Paraíso existe 




EL LEÓN DE METRO GOLDWYN MAYER


La primera vez que fuí al cine, fué de muy pequeño con mi padre. 

Mi padre se habituó todos los lunes en llevarme a ver aquella gran pantalla en color, en Taragoña. 

Repetían casi todos los lunes las mismas películas del domingo. Lo regentaba Don Jesús Rodríguez, muy amigo de mi padre, y que nos explicaba, cómo un gran cinéfilo, los detalles y escenas de los pistoleros que iban actuar. 

Y así entraba yo con más entusiasmo para ver a Gary Cooper, James Stewart, Clint Eastwood u otro famoso. 

Mi abuela me había advertido que no entrase en pánico cuando apareciese aquel enorme León en color, que no me preocupase, no iba salir de la pantalla. Incrédulo, no lo entendí hasta más tarde. 

Se refería al inicio de la película, de la compañía Metro Goldwyn Mayer, cuando salía un gran León emitiendo un rugido estremecedor.  

Por lo que parece, mi abuela salió corriendo del cine la primera vez que lo había visto y no le quedaron ganas de volver. 

En aquellos tiempos aún no existía el color en el televisor, y yo me quedé perplejo ver aquella enorme pantalla en color por primera vez. 

Antes de la película, emitían obligatoriamente el famoso NO-DO, en blanco y negro, protagonizado y dirigido siempre por un tal Paco Franco. 

Después del NO-DO, comenzaba la película y salía aquel enorme León, que daba la impresión que iba salir de la pantalla para comernos a todos, (razón tenía mí abuela). 

Ese primer día que yo ví al fiero animal, que aparentaba salir de la pantalla, me agarré a una pierna de mi padre (como un nàufrago amarrado a un tronco). 

Razones tenía mi abuela. 

LSR.





ESPEJISMO

 Viajamos por el mundo presumiendo de nuestras posesiones terrenales olvidando que todo es temporal, pero cuando partamos nada de eso podremos llevarnos.


¡Y llegó la hora!

tendrás que hacer tus maletas

¿qué meterás en ellas?

¿qué cosa no dejarás atrás?

No te esfuerces

pues nada te llevarás

mira si fuiste honesto

y que algo bueno dejarás

los sentimientos compartidos

un alegre despertar

si has amado a alguien

y si alguien te pudo amar

cuando seas solo polvo

cuando no puedas despertar

vacía tus manos de cosas

llénalas de humildad

deja huellas en el sueño

de quien te quiera soñar

deja un camino al Cielo

para que te puedan hallar

cuando la muerte te recoja

cuando tengas que partir

deja un camino fácil

a quien te quiera seguir.


  Paki Espiño,2022


NACÍ LIBRE

 Yo he nacido libre, así quiero vivir

sin pensamientos ajenos

que me impongan

sus creencias


de ideologías extremas

en nombre de no sé qué

no quiero ser sometido

en nombre de ningún credo


yo amo la libertad

el amor al ser humano

el respeto a los demás

y a todo ser viviente


amo la fauna y la flora

que son libres como el viento

amo los días de invierno

y el caluroso verano


los días de primavera

con campos multicolores

doradas tardes de otoño

cuando caducan las hojas


amo la dulce sonrisa

del bebé que está en la cuna

la del abuelo paseando

sin nadie que le acompañe


amo al preso que está entre rejas

penando su inocencia

por defender sus derechos

¡en aras de la libertad!


 Miguel Alberto,2022


sábado, 19 de noviembre de 2022

CÓXEGAS NO CORAZÓN

  Amigo merlo, a imaxe que hoxe mostro ocupa un lugar principal na cabeceira do meu corazón...

 Cada persona é un mundo, con un modo diferente de interpretar o que ve, mesmo algúns nada verán...

 Din que hai miradas que matan, e outras que teñen a capacidade de rexenerar...

 Tamén lugares...A Costa da Morte pode ser un Paraíso para os sentidos, pero a paz e calma non son algo moi habitual. Sin embargo, merliño, desconectar dos problemas é algo moi sinxelo alí.

 Hai lugares que son poesía para os ollas da Alma, e miradas que son sinais de  complicidade, Xaquín.

 Cánto vai falarnos, merliño, unha imaxe que xunga lugar e miradas, poesía e complicidade, como ti dis...

 Muxía, ao solpor, abre a porta da gaiola e deixa que as Almas poidan saír a voar...

 A música que compoñen a forza do vento e o murmurio das olas do mar, obríganos a bailar agarradiños da man...

 E as miradas...Ai, merliño, as miradas...

 Son o resultado de ter a sorte de disfrutar xuntos, diante da inmensidade do océano e da pedra de abalar, da singular beleza dunhas cores que a nai Natureza tivo a ben pintar...

 De ser cómplices, merliño, dun feitizo que nos fixo voar, e sentir a tenrura das CÓXEGAS NO CORAZÓN...!!


  O Paraíso existe 




                                                                  Xaquín Miguéns Ces

EL CALVARIO Y LA MARAVILLA, LA VIDA Y LA MUERTE

 La muerte se dirigía hacia su próximo destino, una señora de edad y madre de cuatro niños, a la cual la vida había tratado muy mal, pues ya hace 15 años una de sus hijas había sido abusada y asesinada por un depravado que aún estaba con vida.

Al llegar a su destino entrò y ahí se encontraba la señora recostada, al mirar a la muerte le dijo:

-Sé muy bien que ha llegado mi hora, pero antes respóndeme algo :

- ¿Me puedes decir porque hace quince años permitiste que mi hija fuera violada y asesinada por un desquiciado? dime tú, ¿acaso no pudiste llevarte a ese maldito en vez de tomar a mi pobre hija quien apenas tenía 9 añitos?

-La muerte respondió: 

¿Sabes? Nosotras somos dos hermanas, VIDA es mi hermana mayor y yo MUERTE, la más joven, vida es una mujer que en ocasiones puede ser muy resentida, le gusta hacer sufrir a las personas, en cambio yo me considero alguien un poco más amigable y hasta compasiva.

- ¿Cómo puedes decir eso? Dijo Janeth la moribunda, si tus haces sufrir a todos a los que tocas.

-La muerte furiosa respondió: En eso te equivocas, yo me llevé a tu hija para apaciguar su dolor, no tienes idea lo que mucho que estaba sufriendo en ese momento.

- ¿Y porque aún no te has llevado a ese maldito desgraciado que mató a mi hija?  Han pasado 15 años ya. (Janeth preguntó furiosa)

- Eso es muy fácil de responder (dijo la muerte), mi hermana no me deja, ese día ella estaba furiosa y quiso encargarse del personalmente.

Pues si yo me lo hubiera llevado, él no estuviera pagando por lo que hizo, poco tiempo después de llegar a la cárcel fue violado por todos y cada uno de los presos, y eso solo fue el principio, pues esos 15 largos años también han pasado para él y te aseguro que en cientos de ocasiones me ha pedido que lo mate, pero mi hermana vida no me ha dejado, siempre me dice que aún no paga todo el daño que hizo.

-Ahora lo entiendo, dijo Janeth con un poco de conformidad en su voz, pero… si tú eres tan bondadosa y apaciguas el dolor ¿por qué decidiste dejarme sufriendo en vida? Con el dolor de ya no tener a mi hija en mis brazos y aun peor sabiendo como  fueron sus últimas horas de vida.

-La muerte le dijo: porque aún te quedaban tres hijos a los que tenías que proteger, y ahora te llevo porque ya tu labor como madre está cumplida. 

Janeth se sintió por primera vez en quince años en paz y murió tranquila y con una sonrisa en el rostro, pues al final de sus días comprendió uno de los secretos de la vida, todas las cosas pasan por algo, aunque muchas veces  o jamás  no lo entendamos ni lo creemos. 

En ocasiones la muerte puede ser maravillosa y la vida un calvario. 

LSR.





VIGILIA

 Hay perros ladrando ahí fuera

Pero nadie se da cuenta

En una noche sin estrellas

Que nadie ve, ni verá. 


Tan sólo se pretende

Que la Luna se muestre

Absoluta como la Muerte

Que en las sombras acechará.

Iria Martínez

viernes, 18 de noviembre de 2022

Αγωνία α

 

Compactado nun recuncho dun cuarto que me resulta moi familiar, nun recuncho que leva séculos sendo a miña cova. Recordaba este cuarto máis colorido e animado, pero está totalmente escurecido e non se distingue nada. Aínda así, sei onde está cada cousa e segue a ser o meu cuarto.

As flores van caendo do meu pelo e apodrecen, mais eu intento que non se vexan. As paredes encollen, ou ao mellor son eu o que medra, pero intento que non suceda. A escuridade poténciase mentres eu intento acendela, e o movemento vai parando por moito que intente axitalo.

A Sombra saíu por primeira vez do cabeceiro da miña cama, e díxome ao oído que “non hai maneira, é demasiado para nós”. Co paso do tempo a sombra seguiu repetindo a mesma mensaxe e comezou a tomar independencia do cabeceiro para alugar unha suite de luxo na parte esquerda da miña cabeza. O coste do aluguer, por certo, pagábao eu. A medida que a frase se repetía ía soando máis e máis alto, pasando de susurrar a berrar a pleno pulmón, facéndome corear a min mesmo o canto que tomei a modo de himno e que comecei a recitar coma unha máquina, sen ser consciente de que o estaba a facer.

Os restos podres das flores desapareceron sen deixar rastro, case nin me dei conta. As paredes volvéronse do tamaño dun dado, pero un dado no que botaba días e noites sen queixa, se cadra porque non me decataba. A escuridade fixo que, sen ser consciente, esquecese o que significaban as cores e o pequeno tremor que se conservou esmoreceu aos poucos, sen notificarme.

A Sombra tomoume por completo, pasou de ocuparme media cabeza a ocupala enteira e con ela o resto de min, pero xa estou acostumado, ao final todo o mundo ten a mesma sombra dentro, todo o mundo ten un montón de flores podres na esquina do estático dado escuro. Non me fai especial ser un máis así. De feito creo que estou a gusto.

E tan a gusto estaba que a única parte de min que me gustaba era a Sombra, e sen ela non sabía que había ser de min. Non a compartín con ninguén porque a consideraba un elemento universal máis da vida de calquera, así que clausurei o meu dado comigo dentro, e aínda que parecese que estaba só, tiña á Sombra ao meu carón, ocupando un espazo no cuarto ao que deixei de darlle importancia, e comendo os restos das flores, e tapándome os ollos, e atando con cadeas todo aquilo que pensase en chegar algún día a desprazarse un pouquiño.

Só foi cando, por unha racha de realidades, e unha reflexión profunda, comecei a desconfiar da Sombra. Deime conta de que aquel dado que levaba séculos sendo a miña cova, estaba a ser o escenario dun pacto co demo. Deime conta de que aquelas flores non eran máis que os sentimentos que foron tornando en indiferenza ata a súa desaparición, de que aquelas paredes que encollían non eran máis que a manifestación da esmagadora monotonía, que pouco a pouco significaba a miña maduración, mais non nas circunstancias que me gustarían. Deime conta de que a escuridade non era máis que un impedimento para ver o que estaba a suceder alá fora, e me fixo ver todo do mesmo xeito e deime conta de que a quietude que alí se notaba non era máis que o cese da actividade dentro e fóra miña. Pero sobre todo deime conta dunha cousa, dunha cousa que non me gustou nada darme conta e que sobre todo non me gustou compartir pero á vez me liberou. A Sombra non era a miña amiga, os seus berros eran quen de me facer pensar coma ela, de me facer ver unha única saída e de me facer pensar que non ía ser capaz nunca de cumprir nada do que me propuxese, que para fracasar en todo mellor non comezar nada.

Agora penso que as flores caídas do meu pelo actúan como abono para que saian outras máis fortes e grandes, que igual en vez de intentar agrandar o dado debería saír del, que a luz só se apagou para cambiar a unha lámpada máis potente e que o movemento só parou para descansar e coller enerxías. Todo isto é un proceso lento, e non sei cando comezará nin se chegarei a velo, o único que sei e que a Sombra seguirá sempre comigo, pero manténdoa a raia, recordándome sempre esa parte de min, e que ás veces non se merecen segundas oportunidades.

 Anónimo


miércoles, 16 de noviembre de 2022

CAMISA DE FORZA

Ía adoñándose da Ría a noite...

  Mentras daba un paseo, non seu se real ou imaxinario, resultabame estraño non escoitar o canto do merlo diante dun solpor así no Paraíso, visto dende o asteleiro da ribeira...

  E alí o atopei nunha rama media espida dun carballo, pampo, ollando caer as follas e un mar tinguido de cores amarelas...

  Un sepulcral silencio apodérase da imaxe, que sen necesidade de mover as alas, lévanos aos dous voando a un ceo azul onde aniñan os máis fondos sentimentos...

  Espero a que saia do trance, non son nada sen seu canto...

  Que faría se non escoito seu trino, de picapaus máis ca merlo moitas veces, taladrándome o cerebro, enchéndomo de consellos, e de perfumes a Alma...

  Resposta as preguntas  plantexadas, aborda os problemas poñéndolle esparadrapo ás feridas, e alas aos soños...

  Ou dalle algún que outro pau a quen cre que o merece, como foi o caso donte, correndo o risco de quedarse sen peteiro se non gusta.

  Tod@s levamos un merliño dentro, cunha chave que abre o candado dos sentimentos...

  Eu escoito seu trino, sobre todo ollando amenceres e solpores, pois diante da nai Natureza poucas veces a Alma vai sentirse orfa ou decepcionada.

  Seguro que agora mesmo, se algún siquiatra estivera lendo estas verbas, cousa pouco probable, estaría xa preparando unha CAMISA DE FORZA ante a posibilidade de atoparse cun chalado. Non é moi aconsellable, a ollos de moita xente, que ande solto un tipo que di manter conversas cun páxaro.

  Sorrí o merliño, o solpor ía apoderándose da Alma...

  Hoxe, non canta...

  Só olla i escoita pampo...!!

 

  O Paraíso existe 


                                                        Xaquín Miguéns Ces

LOBO

 Al caer la noche las torres del castillo se imponían oscuras contra la blanca luz de la luna llena. El silencio, sólo roto por el ulular de alguna lechuza, se colaba entre las retorcidas ramas de los árboles, pelados por el invierno y desprovistos del rojo del otoño y del verde de la primavera. 

El aullido de un lobo desgarró cruelmente la quietud nocturna. Estaban de cacería y no tardarían en llegar. Él sabía que no tenía mucho tiempo así que tragó saliva sintiendo cómo su garganta protestaba de dolor por la avanzada infección que se reproducía desmesurada en su interior. Dejó escapar un quejido ahogado y avanzó pesadamente hacia la imponente construcción, necesitaba llegar, necesitaba verla... 

El líder de la manada ensanchó las aletas de la nariz al encontrar al fin el rastro de su ansiada presa y echó a correr implacablemente en dirección a ella, seguido por sus sublevados en una maraña de odio puro. 

Débil. Estaba muy débil. Cada respiración se sentía como si le arrancasen a trozos sus pulmones y la sangre coagulada se acumulaba en su boca. Siguió caminando. El simple esfuerzo de levantar un pie para apoyar su peso en él a cada paso resultaba verdaderamente extenuante y la cabeza le daba vueltas; lo que no era nada extraño teniendo en cuenta el estado febril en el que se encontraba. Un poco más, sólo tenía que caminar un poco más y llegaría... Volvería con ella. 

Corrían. Movidos por el hambre y la sed de sangre sus fuertes patas dibujaban agresivas huellas en la nieve valle abajo. 

Sólo un poco más, un poco más... Hecho. Lo había logrado. Llegó a una de las puertas laterales que daban al castillo y debido al cansancio le fallaron las piernas y cayó de rodillas frente a ella. El dolor se extendió desde sus extremidades inferiores por toda su columna vertebral hasta su cráneo y lo sacudió con violencia, mientras las lágrimas acudían a su rostro, escupió tiñendo la blanca nieve del negro de la sangre de un condenado. Había pasado por tanto para llegar allí... Se miró las manos, insensibles y temblorosas, pálidas y con la punta de los dedos azuladas. Vio las marcas plateadas de las viejas cicatrices en su demacrada piel y empleó todas sus energías restantes en estirar las manos hacia la puerta... 

Tarde. El cánido más adelantado se abalanzó sobre él hundiendo sus colmillos en su antebrazo, manchando su hocico gris de aquel característico líquido carmesí mientras se oía el morboso crujido de los huesos al quebrarse. Intentó gritar de dolor, pero de su garganta lo único que salió fue un jadeo quejumbroso, quedando de único testigo de su sufrimiento su crispada expresión de súplica. Los demás lobos no tardaron en abalanzarse sobre su presa una vez que el primero lo hubo atacado previamente. Entre gruñidos de satisfacción, los cánidos le arrebataban la vida a aquel hombre disfrutando enloquecidos del resultado al ver cómo había quedado el maltrecho cuerpo. Destrozado y abierto en canal en un charco de sabroso, exquisito líquido carmesí. 


Iria Martínez


lunes, 14 de noviembre de 2022

SEN VOAR NON SOMOS NADA

  Descansan no banco as subelas...

  Semella, merliño, que tamén a chuvia quere darnos unha tregua neste luns de zapateiros...

  Ríame eu onte do "diluvio universal".

   Chova ou non, Xocas, hai que abrir as alas, SEN VOAR NON SOMOS NADA.

  Terei que facerche caso. Que me propós, Amigo merlo, para o día de hoxe...?

  Que che parece, Xaquín, un percorrido pola ribeira do Te esta tarde..? É un  fermoso roteiro no que atoparás imaxes evocadoras que van recargarche as pilas.

  Pode que se queixe o corpo, larpeiro.

  Pero será un pracer para a Alma, Xocas, ir pisando o manto ocre que forman as follas deixando espidas as polas das árbores, mentras escoitas o murmurio da auga acariñando as rochas ...

  Coa cámara colgada das alas, ir sen ela é un pecado, empeza o recorrido na ponte de Te e segue río arriba ata onde o corpo diga basta...

  Oxalá non sexa antes de chegar a Pozo Bastón, un anaquiño de ceo arriba da Ferrería, un diván no que recostar a Alma...

  Pero recorda que se non sabes ollar as cores, de nada vale que a Natureza che regale un marabilloso  arco da vella en calquer recuncho do río...

  O paseo é relaxante, e para elo só necesitas ollos para mirar, oídos para escoitar, Alma para sentir e ganas de camiñar, Xaquín.

  Merliño, vou pór a secar as alas...!!

 

 O Paraíso existe 




LAS VOCES MUERTAS

Esa fue la tierra que apechugó mi efigie infantil, la que me vio crecer recorriendo radiante los caminos que bordeaban las huertas y las plantaciones de maíz,  rodeadas por la  fragancia de los verdes matorrales  y la espesa bruma del rio, aquel rio de agua cristalina que bañaba cualquier ingenua desnudez sin juzgarla,  que  amamantaba sus truchas hasta el día de la muerte. 

Aparentes de un hechizo premeditado, contemplo las fuentes ahogadas en la penumbra por sus propios recuerdos, y la presencia visible del esqueleto que queda de los frutales y viñedos, como devorados por un ejército de termitas, me transmite  una  profunda nostalgia, y las voces muertas que no callan, interrumpen mis pasos sobre el camino empedrado que me conduce a una puerta hacia el pasado. 

Espinos y ramas muertas invaden el sendero, sendero que también se queja de la constante invasión, de extraños que invaden su esencia que un día transportaba nuestras historias de la infancia. 

Volverá el canto de los marrones gorriones en sus árboles verdes y fructíferos, las denociñas asustando a los que visten de rojo, y los niños se bañarán en el río de la vida sana e incontaminada, y jugarán  sobre la hierba que crece libre. 

L.S.R.





FRÍO INVERNO

 Arrivou a invernía

con choivas e ventos

de noites escuras

e dias noxentos


saraibas a eito

no corto febreiro

xeadas nos eidos

da querida terra


a choiva abundante

só trae beneficios

encoros, lagoas...

rios caudalosos


as neves nas cumbres

das nosas montañas

alimentan os rios

ó longo do ano


inmensa riqueza

por mor deste clima

xerminan os froitos

que gran regalía!


Termina a estación

de grandes prodixios

xa brotan as flores

camiño do estío!


  Miguel Alberto,2022


SIN TIEMPO

        


Nos quedamos ahí

en ese espacio de tiempo

donde nos lastimó la vida

donde nos susurra el miedo.


Sin retroceder

sin avanzar

esperando

¿esperando qué?


Que cambie un pasado

que ya no puedes cambiar

sin el futuro

donde puedas curar.


Sin perdón

sin perdonar

anclados al dolor

anclados por lastimar.


Los días pasan

pasan los años

nos pasa la vida

no hemos cambiado.


Seguimos esperando

hasta que la muerte llame

donde no queda tiempo

donde no queda nada.


Solo hay silencio

del que ya no habla

perdido en la oscuridad

perdida la batalla.


Ya no hay guerreros

que luchen al alba

solo queda tierra

que cubre tu alma.


  Paki Espiño, 2022


martes, 8 de noviembre de 2022

MIS LETRAS

  A mi  se me traba la lengua cuando de exponer mis sentimientos se trata, que es justo lo contrario si lo escribo, pues se me agolpan las letras en mi cabeza y no tiembla mi pulso en garabatear lo que en  mi pecho resalta.

Y aunque resulta difícil explicar en frases lo que resume mi mirada, yo sé bien que cuando eres tú el protagonista de mi guión, no lo adorno con detalles bondadosos o pueriles, ni escribo batallitas por doquier:  me lanzo con la verdad desnuda, como mi yo más personal.

Decirte que te amo no es una frase rutinaria. Es lo que atraviesa mi alma y corre por la tinta de mis venas para dejar constancia de ese dicho tan antiguo de que los papeles hablan y las bocas callan.


Mano Figueira.





domingo, 6 de noviembre de 2022

ORQUESTRA DA NATUREZA

  Dirán algúns que é un soño, alá eles...

  Dende un dos balcóns preferidos pola miña Alma, observo como todo volta á vida nas Brañas...

  Ollo levantarse o sol co pincel na man, unhas brochadas de cor ó ceo do Val non lle veñen mal, o día amence fresquiño...

  Escoito de fondo o silencio, a máis fermosa música xamáis escrita nun pentagrama...

  Interpreta a máxica ORQUESTRA DA NATUREZA...

  Non vexo a ninguén coa batuta, que raro...

  De repente, un melodioso canto racha o feitizo. Non fai falla que a dirixan, Xaquín, nen sequera hai partitura. Todo soa ben acompasado nesta obra dun xenial artista, compositor e director a un tempo.

  É o trino do merliño, elegante tenor solista, de gravata amarela e frac negro na rama dun pino...

  Soan os violíns...

  A Alma vota un sorriso...

  Sobre as Brañas de Laíño, amence...!!

  

  O Paraíso existe 



Xaquín Miguéns Ces


POR QUÉ CHOVE?

 Cando chove e non te mollas

cando venta preto de ti

que sintes pola túa aldea

cando a ela voltas a vir?


cando ole a terra mollada

se no vran ponse a chover

cando te sintes falto de algo

é pra Galiza queres volver


a terriña tíranos moito

ela veute medrar

cando ainda eras un cativo

cando ainda eras un rapaz


chove esta noite na aldea

chove de día no lar

porque os que deixaches na casa

cando voltas xa non están


marchaches sendo un mociño

fostes lonxe a traballar

agora voltas de vello

a morrer ó teu fogar.


  Paki Espiño,2022


DIVAGANDO

 


Puxéronte os deuses

nos rios da vida

para navegar

repartindo amor


por mar ou por terra

nas alas do vento

¡ti voa ben lonxe

co teu sentimento!


alá onde foras

lévalles ledicia

ese amor eterno

que só ti sabes dar!


É neses camiños

topéite dormida

ou quizais esperta?

no teu divagar!


Querida moneca

ti pensa, escribe,

con esa intuición

que os deuses che deron


para repartir

por todo universo

amores eternos

dende o teu corazón.


  Miguel Alberto,2022


EL BAÚL DE LOS RECUERDOS

 El pasado se ha muerto, ese baúl lleno de cenizas, que atrae  ciertos aromas dulces y nostálgicos que conduce el viento,  que no se olvidan, que hasta los malos recuerdos son alegres, que los ricos no pueden comprarlo, y que por veces revela como un profeta nuestra esctructura del futuro.

Abro mi baúl de los recuerdos, y contemplo mi corazón tierno e inocente que se deterioró con el tiempo.

Atrás y muy lejana ha quedado la vida en blanco y negro, de antíguo jabón y perfume, de la que hoy solo perduran  los recuerdos de su aroma, de tabaco rubio auténtico y juguetitos que mis tíos traían de los barcos mercantes, del bullicio de las fiestas familiares, de café, rosquillas y aguardiente, de las verbenas de los pueblos en las noches de verano.

Aún más lejos escucho la música de los sesenta y los setenta bajo la parra, con uvas verdes de aquel verano caluroso.

Aquella canción con una letra simple que te tentaba a mover el esqueleto e incitaba a lo desconocido:  “Yo se que este verano te vas a enamorar, te vas a enamorar, te vas a enamorar…”

Las niñas pasaban sonrojadas con pasito de muñequitas eléctricas, sus vestiditos florecientes multicolor, y alguna que otra minifalda inocente, azul y plisadita, que incitaba a la primera puerta del amor puro.

El primer amor es el mejor o el que nunca olvidas, el que más recuerdas,  quizás por su entrañable inocencia, o porque el tiempo nos hace sabios y apreciamos lo mejor con el deseo de volver a ser niños.

Solo teníamos ocho o diez añitos, inocentes al tacto, entusiasmados al amor desconocido de la respiración infantil, intentado descubrir lo que los mayores habían descubierto.

Sería fantástico volver al espíritu extraordinario y entusiasmado de los manantiales de la infancia, quedarnos cien años en aquella inocente edad, no crecer, no descubrir nada más. 

Aquello era la gloria consolidada y suficiente de un paraiso imaginario en el mundo de los niños.

Jugábamos al príncipe y la princesa, montados en caballitos como escoba, bigotes de carbón y plantas de maiz, y rojas cerezas de pendientes para las princesitas.

Todo cambia nada más creces cuando obtienes “sentido común” para obsesionarte por ser mayor e imitar a los mayores, y en ese instante, en ese proceso de transformación, comienzas a mostrarte como un plebeyo egoísta que ha olvidado sus preciados valores irrepetibles, y ahí es cuando dejas de ser aquel príncipe azul que desea cualquier niña, el romeo o el caballero andante que  nació lleno de amor y ternura, y robándole la libertad y el entusiasmo a tu princesita y a “tu otro niño”.

Lino Saborido.





PENSAMENTO MEU

 Ónde vas, meu pensamento,

por qué derrotas me levas;

por qué sombrizos recunchos,

por qué extrañas vereas.


Os teus azos non ensomen

presos da túa lideira;

es noitébrega curuxa,

no abrente lavandeira.


Do moito errar, ás veces,

mesmo un tolo pareceras;

outras semellas espira

remexendo mol area.


E non rexe imperativo

nin grillón que te someta.

Non hai farpa que te amarre,

nin razón á que te aveñas.


Onde vas, meu pensamento

¡non bulas máis e aqueda!


 Silvia Figueiras Dovalo



Laura Padín


martes, 1 de noviembre de 2022

SENTIMENTO

 Saian do purgatorio as ánimas, deciamos... 

  Cabazas, disfraces...

  Tenebras, caveiras...

  Procesión de ánimas, santa compaña...

  Fachos, lume purificador para escorrentar os malos espíritus dos ancestros...

  Unha tradición moi vixente na nosa Terra, que reúne creenzas, terror, humor...

  Noraboa se fostes quen de sobrevivir á meiga noite do Samaín...

  Non me extraña que o merliño non de señais de vida e sega acurruchado no niño...Que medo.!!

  Amenceu xa a festividade de Tódolos Santos para os creíntes, e a visita aos cemiterios, convertidos en fermosísimos verxéis de flores de tódalas cores, é unha obriga...

  Non sei de onde sairán agora as ánimas dos antepasados, según teño entendido xa non existe o purgatorio. Pode que o "Samaín" nos trouxera respostas...

  En calquer caso, descansen en paz para sempre, como xa o fan na nosa memoria. 

  No corazón, traxe e gravata para recordar aos que se foron...

  A visita ao cemiterio, máis que obriga, é SENTIMENTO...!!

 Xaquín Miguéns Ces




EL CHISMOSO PERSISTENTE

 Hoy tuve que pasar, inevitablemente, frente al chismoso, aquel engendro que hace un tiempo he nombrado en uno de mis relatos, aquel que pone cara orgásmica hablando mal de todo quisque. 

Con su cínica sonrisa me saludó e intentó entablar una conversación de las suyas, poniendo 'a caldo' a cualquier pobre amigo o amigos. 

Yo, como lo venía venir de lejos, preparé fugazmente una farsa, quizás inapropiada, pero ventajosa y de muy buen resultado para estas ocasiones. Infalible, se lo recomiendo a las buenas personas en este tipo de apuros. 

Antes de que comenzase a escupir absurdas calumnias sobre algún pobre o pobres inocentes, me eché la mano al trasero y salí corriendo. 

-Me dió un apretón y no aguanto más amigo, me estoy cagando, nos vemos otro día-. 

-le contesté con cara sufrible y angustiada-

-Salí corriendo vergonzosamente hacia el bar más proximo, y me encerré en el baño, no fuese que el "chismes" viniese siguiéndome. 

Nada más salir del baño, contemplo mi peor pesadilla: el "chismes" apoyado en la barra del bar, frente a mí con su cínica sonrisa de hiena, al mismo tiempo que me dice: 

-tomate una manzanilla mientras te cuento lo último, vas a flipar-. 

¿Y ahora qué mentira me invento para salir corriendo? 

LSR.





FALSOS AMORES

 

 

Non chores neniña

polo amor perdido

ti non teñas pena

voltará axiña

 

quizais diferente

é tamén máis ledo

máis será un amor

pro teu corazón

 

traerá calor

tamén alegría

pra que ti esquezas

as penas sufridas

 

non chores rapaza

polo amor fuxido

ti non sintas pena

por algo nocivo

 

amores pasados

choiva do estío

ríos desbordados?

Non moe o muiño!

 

Ti vive no gozo

de esta corta vida

non mires atrás

neste día a día

 

rapaza galega

non sufras a perda

os falsos amores

serán esquecidos!

 

  Miguel Alberto,2022

UN CIELO DIFERENTE

 Hay un Cielo para ti

hay un Cielo distinto

para los que viven en la calle

para los que no tienen techo.


Cuando cruzaste la línea

donde no rigen las normas

donde está el bien o el mal

de los que viven de otra manera.


Has pagado con tu vida

los errores cometidos

cuando una noche rompiste

con lo que te enseñaron de niña.


Al final de esta noche

perdida en la somnolencia

te encontraron soñando

por techo tenías el Cielo.


Ya nada puede hacerte daño

ya de nada eres esclava

que te acoja el Cielo

y... que cuide de tu alma.


¡Madre reza por mí

aunque no me lo merezca

hace tiempo que perdí

el derecho a ser tu hija!


¡Madre recoge mis pedazos

y llévame al cementerio

hoy se ha muerto tu niña

la que llevaste en tu seno!


¡Perdona madre mis fallos

recuerda quien era tu hija

aunque hace tiempo he olvidado

quién era la madre mía!


  Paki Espiño,2022