domingo, 29 de agosto de 2021

REFLEXIÓN...COMBATE NAVAL

 REFLEXIÓN...COMBATE NAVAL

Era unha relixión...
Remataron as festas de san Roque, por chamarlles dalgún xeito...
Xa nada é o que era Xaquín, cántame o merlo a miúdo, non sei se por joderme, ou para mentalizarme de que os tempos que veñen pouco terán que ver cos de antes.
Remataron as festas decía, e vai alá outro ano sen COMBATE NAVAL, un sentimento para min...
Unha relixión, unha noite especial dende fai moitos anos cando, sendo un crío de pantalón curto, crucei a Ría dende Taragoña con meus pais no barquiño dos Panchos para asistir a unha das primeiras representacións desta preciosa Batalla Naval que cada ano puña o colofón de música e luz ás festas de San Roque de Vilagarcía. Quedei pampo...
Canto choveu, canta pólvora estoupou e cantos arcos da vella me alegraron a vida por uns intres que desexaba xamais remataran.
Quizais porque necesitas ollar a vida con algo máis de cor, é outro apuntamento do merlo...
Pode que teña razón...
Daste conta de que son momentos especiais, cando logo de tantos anos perduran nos recordos que guardamos nas caixiñas de cores da nenez...
Tentei repetir cada ano aquel sentimento sendo mozo, pai, e agora avó...
Hai momentos máxicos, vivencias, emocións que nos marcan de por vida, e semellaban ter como data de caducidade para mín o máis alá, e xa van dous anos sen foguetiños...
Querid@s Amig@s, xa nada é o que era, cántame o merlo a miúdo...
Meu desexo que non teña o don da infalibilidade...!!


                                                 

VOAR POR TI

 

Quixera saltar d´unha arbre ben alta

e voar nas alturas coma un paxaro errante

por montes e vales, e longas ribeiras

debuxando no ar ese amor que te teño,

 

eu quixera levarte nesa longa viaxe

sin datas d´arribo a ningunha parte

unidos os corpos, nunha aperta sen fin

no claro do dia, na noite estrelada

 

e voando xuntos cal amantes eternos

demostrando o amor que nos queima por dentro

chegaríamos lonxe, querida princesa

alá nos confíns, "allende los mares"

 

eu quixera voar nese vento mareiro

preñado de amor e fraternidade

repartir amizade polo  mundo enteiro

na viaxe sen fin, con amigos perpetuos

 

voar na procura do amor perdido

rompendo as cadeas que tanto me atan

e unha vez xuntiños amarte de novo

ficar ó teu lado, ¡pola eternidade!

   Miguel Alberto,2021

KING AND QUEEN

Cuatro chicos muy dispares

hicieron un solo grupo

Queen le pusieron de nombre

juntos consiguieron el triunfo

de que la gente escuchara

lo que tenían que decir.

Esos cuatro muchachos,

al mundo fueron a pedir

que fuera con ellos generosos,

y los dejara vivir.

 

Corrían tiempos difíciles,

para pensar diferente,

más ellos pusieron de moda,

el sentir de mucha gente.

¿amarlos u odiarlos?

Pero nunca indiferencia,

es lo que consiguen los dioses,

cuando bajan a la tierra.

 

Sus conciertos, estampidas,

de clamor exuberante,

el juntar muchas voces,

todas ellas... ¡ aclamarte!.

   Paki Espiño,2021

 

 

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (48)

 

Guimerans è lìnda pousa; mais jimonde, sin disputa, e mais qu´entrambas ainda Santa Cruz de Rivadulla.

                              (canto popular)

¡cantas veces te chamaba, ò mirarte tan garrida, espello d´a miña vida, prendiña d´o meu querer!

                               (F. F. Anciles)

O que ven dado, nin è pouco, nin è malo.

Quèn o pouco desprecia, menos merece.

Potro de potrèla; becerro devaca vèlla.

Unhas e outras, botan ò crègo de poutas. (Pouta: mano, garra)

Boa vida non quèr prèsa.

                               (ditos populares)

Jesús Guimarey Mascaró 2021

 

FUERA MÁSCARAS

 

Este no es un lunes cualquiera. Es el puto lunes después de un desagradable Domingo donde por fin se quitan las máscaras y se ponen las cartas sobre la mesa, para darte cuenta que esa vocecita  estúpida que lleva una temporada conectando todas las alarmas y a la que silencias con excusas de quinceañeras, tenía razón, toda la razón. Ahora no la escucho porque mi llanto es tan desgarrador que mis lamentos no me dejan ni pensar.

La otra, la adolescente llena de fe y sueños de final feliz, ni aparece, creo que a ella sí la pilló de sorpresa. Así que sin dormir, pensando y repensando en cómo salir de esta, estoy medio zombie. Hay una parte de mí, quizás la del acné que quiere pasar página y hacer como que no pasa nada, pero la otra está preparando la maleta y rumiando por lo bajo, de cero, de menos cero, de cero y vuelta a empezar. Y dicen que soy dura de roer, y juran que a mí no me doblega nadie, ni concedo pleitesía a ningún Rey, aunque sea el dueño de mi corazón, pero estos amos que te saben fieles, se aprovechan de tu amor y lo retuercen hasta dejarte sin cordura.

Es por ello que en la oficina las letras del ordenador se entremezclaban y las agujas del reloj parecían no tener piedad. Hay días que es mejor no salir de cama, y hay vidas que con un par de palabras se truncan para siempre, porque nada es para siempre salvo el desamor.

    Mano Figueira,2021

 

lunes, 23 de agosto de 2021

MARÍA







 

Vinche reírte de case todo , enjancheime a ti desde que nos presentaron , pola túa espontaneidad e simpatía.

O meu filing sobrepasou o previsible cando me contaches a túa vida e a miña sincera admiración medrou no instante.

Gústame recordarche cas túas gargalladas sonoras a  catro metros de distancia , e ese brillo nos ollos cando che contaba pijotadas que che facían olvidarte de todo por un intre, sempre  tan cortiño.

Perdemos contacto con Covid, e todo quedou aplazado para un día que nunca vai poder ser por desgracia .

Que me enterei do teu falecemento cunha frase sin tacto lanzada ó chou, (que nunca perdonarei) , porque me coñeces María, sabes que teño corazón , pero que as veces faise pedra , e non tes martelo que o escache.

Deixáronte soliña , e eu tiña pendiente un rato contigo que nunca pudo ser . Quixera poder decirche mirándoche ós ollos  , que tes un cachiño de pedra de ese músculo atrofiado que teño baixo o esternón , que permanecerás viva mentras Dios me deixe manter memoria nesta vida.

Imos vernos na outra, ti espérame sen presa , resumirei un montón de cousas e volveremos a partirnos de risa .

Descansa mentras, (miña nunca entendida por o resto do mundo  queridísima María) .

Que o Señor che manteña abrigada e descanses por fin e nunca máis volvas sentir soedade nin desazón .

Que che quero , e non teño onde mandarche unha flor, pero a cambio, estás nás miñas oracións .Verémonos  e  mandareiche desde alá abaixo nas caldeiras aljún wsap de broma, para arriba , onde merecido tes o teu lugar.

Sempre no meu recordo , miña amiga  e queridísima María. 💙  


Mano Figueira



                                                        








                                            

                                   



         



¿QUÉ S0MOS? ¿MUJERES O SOMBRAS?

 



 

Soy mujer, nací en Rianxo, un pueblo apodado el paraíso. Nos conocemos todos, aunque sea de vista y, como todos, tenemos de todo en casa, a pesar de que metemos la pata juzgando a esta o a aquella porque se divorció o porque casada, aun toma un café con su compañero de trabajo. “Alguna va muy escotada...¡algo va buscando!”(pensamos) y cargamos con estas malas lenguas, que pueden dañar de verdad.

Pero tengo la suerte de responder a las ofensas, de desabrocharme un par de botones más cuando me miran como si estuviese en el mercado, porque al ser gallega prima lo de: “¿quieres caldo? …¡Dúas cuncas!”. Ah, ¿pero si en vez de rianxeira, mi madre me pariera en Afganistán? No podría hablar más que cuando se me ordenase, y siempre en susurro. No podría vestir a mi gusto, porque el negro como luto cerraría todo mi cuerpo, ni los pies podría desnudar para pasear por la orilla de Tanxíl, porque sería incitar al libidinoso que me estuviese mirando. Me pegarían, me vejarían, sería esclava desde la cuna al ataúd. Viviria muerta y pariría esclavos o inhumanos.

Mi problema no sería la vecina mal pensada que me mira de reojo desde la ventana, cuando me despido de un amigo en la puerta de mi casa. Mi problema será mi sexo, condenada a ser anulada sin derechos en pleno siglo XXI. Los de mi país, creyentes de la razón, el resto del mundo, mirando para otro lado y todo por la gracia o desgracia del punto del planeta donde el Todopoderoso decidiera que mis ojos se abriesen a la vida.

Hablamos del holocausto nazi, vemos documentales que nos explican la clase de almas negras que pueden dominar pueblos y extinguirlos… ¡No quiero ver en un par de años lo que hacen con el sexo débil!, ¡porque sí!, ¡allí no sólo es débil, es un cero a la izquierda!,¡ no quiero ver en el telediario como pasan de refilón por ese país y abandonar los derechos humanos, porque no es nuestra guerra!. No lo es, porque no luchamos por petróleo, lo haríamos por esas mujeres, esas damas condenadas a la muerte silenciosa, mientras nosotras, las que nacimos en otros puntos del planeta sólo vamos a escribir un comentario en nuestras redes sociales y pasamos página. ¿Qué pasaría si todas nosotras, desde la más humilde a la que tenga el poder  de la voz hable por todas, y todas a una, nos uniésemos para liberarlas? ¿Y si somos nosotras las que vamos a la guerra por ellas? Médicas, ingenieras, científicas, maestras, cantantes que arrastran masas, si todas desde el ama de casa, la jubilada a la más poderosa, nos damos voz y les callamos a ellos, a esos descerebrados que quieren matarlas. ¿Por qué no demostramos por una vez que no hace falta un gobierno ni diplomacia, ni guerras, ni sangre?

Sólo necesitamos que tú y yo y la otra queramos salvarlas a ellas, como lo haríamos por nuestras hermanas, hijas o madres. Escribamos un antes y un después en el libro de la historia: El día que las mujeres hablaron sin miedo y usaron el corazón para ayudar a las damas de Afganistán. Podemos por humanidad, debemos por derecho genital.

     Mano Figueira, Septiembre, 2021




                             

ROSAS DE ORIENTE

 

Una bala sin nombre,

una bomba guardada

arropada por el odio

y el rencor acumulado,

mujeres encarceladas

en trajes de acero

forjadas de miedos

cosido de pieles.

Bebiendo tristeza

con los ojos rotos,

perdiendo su voz.

En cada rincón

la desolación de un

mundo que espera

resignado a que hablen las balas

en nombre de un Dios.

¡Yo quiero que hablen!

¡oír su canción, llenar el silencio

con su corazón!.

¡Escuchar sus miedos,

recoger su ilusión

que el viento les lleve

coraje y valor!.

¡Que nunca se apaguen!

¡que enciendan su luz!

¡que mire occidente

si alzan la cruz!.

¡Hombres sin techo

mujeres sin rostro,

despojadas del alma

en nombre del miedo!.

  M. Dolores Rial,Septiembre 2021

AL PUEBLO AFGANO

 

  Hace unos días que intento coger el bolígrafo para escribir algo sobre la barbarie que está ocurriendo en Afganistán, pero mi mano se niega, me he quedado bloqueado y mi cerebro me dice: “¡quieto!,¡ no escribas!, ¡llevan muchas generaciones luchando en nombre de Alá!”.

Mi pregunta sería: “¿es que Alá les incita a matar seres humanos por sus creencias?. Antes ha ocurrido aquí en Europa con la Inquisición,¡ matar en nombre de Dios!. La historia se repite en este bello planeta donde el ser humano está empeñado en guerrear constantemente por uno u otro motivo.

 El problema de Afganistán es todavía más grave: se le priva al ser humano de pensar, sólo piensan ellos, los talibanes, los que empuñan las armas sin importarles si el pueblo se muere de hambre, para ellos es más importante la fe que alimentar a la población.

Las mujeres se llevan la peor parte, pues ni siquiera pueden salir solas a la calle, ni educarse, (eso es cosa de hombres) que sería lo mínimo en una sociedad del siglo XXI, y esas niñas que ya nacen sin derecho ninguno, ¡maldita sociedad afgana!, ¡camina hacia atrás en nombre de Alá!, ¿será que los talibanes no saben interpretar el Corán?

   Miguel Alberto,Septiembre2021

P. D. ¿Qué podemos hacer desde occidente por este querido pueblo afgano?

TALIBANES

 

 

¿Dónde estás mujer afgana?

¿Dónde se escondió tu mirada?

¿quién pisó tus derechos?

¿quién hace de ti una esclava????

 

¿quiénes son esos talibanes?

¡sin hermanos ni madres

es imposible creer

que puedan ser reales!

 

¡viviendo a miles de kilómetros

me hierve la sangre al verlos

sin piedad por nada y por nadie

sin un Dios que pueda protegerlos!

 

¡la vida no vale nada

si tú, mujer has nacido

bajo el yugo del Islam

tu suerte en manos del verdugo!

 

¿qué hace el resto del mundo?

que en silencio se ha quedado

mientras miles de almas

al infierno han arrojado

 

¡niña que no has nacido

y tu suerte ya cambió

madre que no has parido

y tu hija ya murió!.

  Paki Espiño,Septiembre2021

P. D. A todas esas mujeres afganas que se les roba la LIBERTAD.

DEPRESIÓN

 

  Antes cuando yo era niña y decía que mi madre estaba enferma de depresión: la tildaban de vaga. Ha llovido mucho desde entonces y ahora casi tod@s  sabemos lo cruel de esta enfermedad, de la que sol@ no puedes salir y que a veces te empuja al suicidio. No sólo afecta al enfermo, también crea en su entorno una atmósfera insoportable, asfixiante, insufrible.

Crecer en ese clima oscurece tu alma y, o te hace fuerte e inflexible o te rompe por la mitad. Si tienes un amig@ o ser querido con este mal intenta ser comprensivo, el enemigo más grande vive dentro de su ser y en esa guerra de años la persona está muerta en vida. Sé paciente al menos. Gracias!!!

          Mano Figueira,2021.

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (47)

 

Miña nai tèn unto vèllo d´o porco qu´ha de matar e berzas tamèn na hòrta d´as coles qu´ha de plantar.

Ti erelo meu enredo, por mor de ti n´oyo misa, nin sirvo a Deus como debo.

Fòra casei: adios pòrta, pòrtiña d´o meu quinteiro, auga d´o meu saladiño, sombra d´o meu laranjeiro.

                               (cantos populares)

 

O que porfeita cria, hacha de còte alegría.

S´unha pòrta se cèrra, cèn s´abren.

                                 (ditos populares)

 

Nòs, con este bèn de Dios, vivimos anos à cèntos, criamos fillos à pòte, sans cmo bujos e cedros.  

                                 (J. M. Pintos)

 

O pouco que  Dios me dou cabe n´unha man cerrada.

O pòuco, con Dios è mòito, o mòito, sin Dios, è nada.

                                 (canto popular)

 

N´as mans erguido de nai feiticeira con brando surrir. ¡càl te poupea, càl doce t´arrula con canto de rula C´os ollos en ti!  Surrir: menear.

                                ( J. A. Saco y Arce )

      Jesús Guimarey Mascaró,2021

domingo, 22 de agosto de 2021

REFLEXIÓN...O TOLO DOS PINCÉIS

 "...Non durmirei, verei os primeiros raios de sol dende a fiestra do meu insomnio." (J. C.)

Se a pesares teus ollos caen rendidos e o sono apodérase do teu corpo, recorda ao abrilos coas primeiras luces que espertar non é deixar de soñar, di un tolo disfrazado ás veces de cordo, ou un cordo tachado de loco outras moitas porque fala cun merlo.
Os primeiros raios de sol iluminan o Ulla, un mar feito río ou ao revés, xa non sei...Amence un marabilloso día de primavera.
Xa está aquí o loco soñador, O TOLO DOS PINCEIS, nada ten de real a imaxe co día de hoxe nen estamos na primavera, dirán aquél@s cunha Alma sen ollos, fría, desesperanzada, triste, sen alas para voar fora da xaula na que viven nun inverno permanente, mágoa.
Quizais, Xaquín, os soñadores sexan moitas veces os máis realistas, escoito que canta o merliño chiscándome un ollo.
Do seu peteiro amarelo, querid@s AMIG@S, sae cada día un trino, unha reflexión para quén queira escoitala...
Non é unha obriga, por suposto...!!





                                        Xaquín Miguéns Ces

LÚA FEITICEIRA

 

¡Quen debuxaría a lúa

con cara de feiticeira,

pra acender o meu sono

e dormila noite enteira!.

 

¡Quen debuxaría a lúa

con cara de mentireira

que vai subindo e baixando

como a auga da marea!.

 

¡Quen debuxaría a noite

toda preñada de estrelas

todas arredor da lúa

como un concerto de velas!.

  M. Dolores Ríal,2021

TU AMIGO

 

Búscame entre las nubes

o donde nace el sol.

Detrás de las montañas

verás mi resplandor.

Soy el viento que sopla,

soy tu guía en el camino.

Cuidando al cansado peregrino.

Soy el canto de un pequeño ruiseñor.

 

Soy la arena del desierto

soy el que lucha por ti en las batallas,

contigo en las noches me duermo,

el que despierta contigo en las mañanas.

 

Te acompaño de noche, hasta la madrugada

como una aurora hasta la llegada del alba.

Si el amor se enfurece y te quiere atrapar

te saco de ese infierno, en el medio del mar.

 

Soy esa ventana que se abre, si el fuego te quiere quemar,

si la noche esconde la luna.

Soy la brisa del mar.

Seré la antorcha que para ti alumbra.

 

¡Búscame entre las nubes!

¡búscame en el medio del mar!,

si son muy altas las cumbres

te cogeré de la mano, te enseñaré a volar.

  Mingos Rial,2021

SOLO TÚ

 

  ¡Déjame tu hombro para llorar,

para reír,

para soñar,

o solamente para descansar!.

 

¡Déjame tus ojos para mirar

donde el sol se esconde

que ya no puedo verlo

con ojos tristes de tanto llorar!.

 

Déjame tus manos una vez más,

para coger la vida y cambiar

todas esas cosas que tristeza dan,

a quien no las quiere y siempre las tendrá!.

  Paki Espiño,2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (46)

 

¡Ai que piñeiro tan alto...! n´o medio ten mil enredos, o galan de mòitas damas nunca está c´os ollos quedos.

Teño unha galiña chòca e ham´a de come-l-o cuco pèga tres vòltas n´o aire tócall´o pito, Farruco.

                              (cantos populares)

O que tèn fillos non lle podrece o pan...

O boi po-l-a còrda e o hòme po-l-a palabra.

Po-l-a liña ven a tiña.

Po-l-a Santa Mariña deija a sacha e colle a fouciña.

                              (ditos populares)

 

No convento d´Acibeiro había un frade galiñeiro qu´asi que se puña o sol churras, churras, ò poleiro.

                             (poesía popular)

 

Non poña-l-o pè n´o meu, nin a man n´a miña, qu´anque son moza solteira, espèro de ser casada.

                              (canc. Popular)

 

Po-l-o San Anton, toda galiña pòn;

Po-l-a Candelaria, a boa e a mala.

Amiguiño sí; pró o porco po-l-o que vale.

Po-l-o que garde n´o meu peito non teño pleito.

Comerciante e pòrco, despòis de mòrto.

                               (ditos populares)

  Jesús Guimarey Mascaró,2021

CARTA DE UNA MADRE

 

  Te escribo, hijo mío, desde un lugar sin retorno y te preguntarás: “¡pero madre!, ¡si casi no sabias ni firmar tu nombre!”.

“Así es la suerte de estar en este mundo de paz, aquí escribimos, cantamos, perdonamos y hoy tú me has llevado al llanto más grande que mi pecho pueda aguantar, de ahí mi carta para ti, mi niño pequeño y bonito!, ya eres un hombre, ya tienes hij@s! y como madre me dueles, como persona me das pena y como hijo me lastimas y ya no sé cómo ayudarte. ¿Qué pasa por tu cabeza? ¿naciste cobarde o te volviste cómodo? ¿falló mi educación ? ¿te mimé o consentí demasiado? No sé, ahora no podemos volver al pasado y yo ¡tan lejos! no puedo abrazarte y arrancarte tanto dolor y tanta rabia que llevas dentro. Si pudiese morirme de nuevo, lo estaría ya, porque me matas con tu actitud. ¡Busca ayuda!, la tuviste al alcance de la mano siempre, pero tu orgullo no te deja, ¡mas este no te da de comer!. Tienes hij@s  y vives mirándote el ombligo en vez de ponerte al frente y luchar tus guerras.

El atajo que quisiste coger sólo te lleva a un túnel oscuro, frío y sin salida. Cerré los ojos pensando en vosotr@s. Hasta el último aliento siempre fui madre y te ruego hijo mío que cojas el rol de padre y ganes el derecho de merecer ese título, que dejes esos caminos tortuosos y te hagas dueño de tu vida para mirar por l@s tuy@s, que nunca estuviste ni estarás solo, que de donde estás ahora, se sale, se avanza, se gana el pulso a la muerte cuando entiendes la gracia de estar vivo.

¡Levántate del suelo!, ¡sal de ese pozo!, ¡vive como hombre de bien y deja de hacerme llorar!. ¡Que lo próximo que escriba es lo feliz que me hace mirar hacia abajo y verte brillar luchando por tus niñ@s!, ¡que tú ya eres un hombre!, ¡es tu deber!, ¡tu obligación y mi consejo!.

¡El tiempo vuela!, ¡ya perdiste mucho!, ¡cúrate!, ¡déjate ayudar y hazme reír de nuevo!. Cuando estés bien, lanza un guiño al Cielo, desde aquí yo te protejo pero tú tienes que quererte primero. ¡La vida es hermosa!, ¡no la desperdicies más!, ¡nos encontraremos cuando sea tu hora!, la que designe Dios, porque si la programas tú, no podré alcanzarte y eso me desconsuela. ¡Soy madre, orgullosa de ti, sé padre y que lo hagan en ti. Un biquiño meu miniño!!!

      Mano Figueira,2021

NADA ES PARA SIEMPRE

 

 Me dijo que él también tenía sentimientos, que no estaba forjado en acero, que su amor por mi seguía intacto a pesar del tiempo. Me lo dijo mirándome a los ojos y me preguntó; ¿por qué no lo quería? Y la voz se quebró en mi garganta porque la muerte habitaba en mi corazón. ¡cómo explicarte amor...que nada es para siempre!

     Mano Figueira,2021.

¡MADRE!, ¡QUERIDA MADRE!

 

 Madre que sufres callada

los golpes que da la vida

disgustos y sinsabores

mas...¡caminas con alegría!

 

madre dulce, tierna madre

¿de dónde sacas el tiempo

que dedicas a tus hijos?

Si no duermes ni descansas

 

madre que amas a tus hijos

con todo tu corazón

tú les das lo que no tienes

aunque a ti, te falte el pan

 

sabiéndote tú tan presta

en ayudar a tu prole

vives por y para ellos

del alba al amanecer

 

tú, que das la vida por ellos,

madre que alivias sus penas

con esos sabios consejos

con ese amor a raudales

 

madre, tú que lo das todo

les escuchas sus tristezas

les consuelas en su aflicción

madre...¡querida madre!

  Miguel Alberto, 2021

domingo, 8 de agosto de 2021

REFLEXIÓN...TODO CHEGA

 Tarda en chegar o verán, pacencia...

Esperto e, antes de asomarme á fiestra para ollar como segue de vacacións o sol, xa escoito o trino do merlo, non ten parada mesmo en domingo; pero sabe pór o contrapunto da calma na espera de respostas a seu canto.
Se a Natureza é sabia non pode estar trabucado cándo me di que ten a impresión de que voo no lugar de camiñar, i élo está reservado para os páxaros...
Despaciño e boa letra, leva un ritmo máis pausado, corres demasiado...
Disfruta da paisaxe que tes diante, adquire para a túa vida o ritmo da Natureza, que che recorda que con pacencia TODO CHEGA.
Tarda en chegar o verán, primavera en pleno agosto...
Terás queixa...? Nunca estás contento con nada. Colle a paleta e os pinceis e pínta cada día coa cor que máis che agrade, volve a espetarme...
Cándo queiras ter a ben, querido sol, aquí espero por tí no medio do Paraíso, non vou alporizarme, é o que debes decirlle.
Querid@s AMIG@S, din que o segredo é a pacencia, que todo acaba chegando.
Traxe, gravata, paseo...
Chegará tamén o verán...!!