Voga o rico no oropel
da dor allea arredado,
agonía o coitado
na procura do comer.
Del non se doe ninguén
por máis que o alento esgota
en tanto cebados folgan
os bandullos do poder.
E mentres el contas bota
das migallas que lle dan,
por un codelo de pan
vai tornando máis ilota.
Neste mundo desalmado,
infecto de sambesugas,
pasa o tempo e nada muda
na poubea do coitado.
Silvia Figueiras Dovalo
A POLTRONA
Luns de zapateiros dempois da "Juadalupe". Coa falta que me fai, o merlo non dá sinais de vida.
Para quen falará a clase política do noso País é unha pregunta que me revoa por enriba das neuronas...
Necesito respostas claras, pois abren a boca e votan a pacer a língua como se nada pasara por moitas estupideces e mentiras que nos contan...
O traballo que me custa decir dúas verbas sobre este tema sen encarraxarme demasiado. Estou pensando se nos toman por idiotas ou o somos realmente, teño a impresión de que me estou volvendo tolo, ou eso pretenden...
Amigo merlo, volta axiña a ver se me explicas cómo un candidato a Presidente, no lugar de presentarnos unha nova proposta de País, transforma unha investidura nunha moción de censura a outro que aínda non se sabe se o chamarán para que trate de formar Goberno.
Poderosa cabaleira é A POLTRONA, que mentras a uns embrutécelles a Alma, a outros fainos escravos deles, Xaquín...
Se don Miguel de Cervantes vivira, coido que o Quixote só sería unha pequena novela de cabalerías máis...
A clase política darialle polo menos para dez ou doce tomos tan gordos coma o libro de Petete, nos que poñelos en solfa se era quen de atopar un Quixote que tratara de arranxar tanto desvarío. Dun Sancho Panza cun punto de cordura xa nada conto, Xocas.
E din que o fraco fidalgo tiña unhas pingas porque confundía un rabaño de ovellas cun exército e os muíños de vento con xigantes...
Ai, merliño...!!
O Paraíso existe
Marchou polo mundo,
sen poder esquecer,
ese humilde lar,
que o veu nacer.
Buscador de mares,
bicador de estrelas,
forxador de pedras,
alá onde esteas.
M. Dolores Ríal, 2023
Irei polo mundo
na túa procura
derribando muros
é fortificacións
cruzarei fronteiras
alá onde estiveran
navegando mares
tentar atoparte
postrarme ós teus pés
bicar onde pisas
implorando amor
querida princesa
non importa o tempo
que fose menester
para conquistarte
amada muller
no leito xuntiños
en noite de lúa
compartindo amor
n´unha aperta sen fín
i dende ese día
con glorias e penas
viviremos xuntos
pola eternidade.
Miguel Alberto, 2023
Tras unha restra de insultos e ameazas, colgoulle o teléfono e sen deixala falar. Premeu a rechamada e descubriu que a bloqueara. As náuseas provocadas polo ser que levaba dentro reforzaron a sensación de soidade. De regreso do xinecólogo, atopou o piso revolto, faltaban as poucas pertenzas del e os aforros dela. Déronlle ganas de chorar.
Non se consideraba crente, pero pronunciou unha oración. Agardaba que non se tivesen en conta as súas contradicións no día do Xuízo Final. Nunca planeara ser nai, prefería a súa vida nómade e festiva, sen ataduras e penosas responsabilidades que murchasen o seu corpo atlético e as súas ansias de aventura e liberdade. Porén, agora que confirmara o embarazo negábase a renunciar ao bebé, quería telo. El disentía. Referiuse á gozosa materialización da súa carga xenética como a un lastre, unha hipoteca e unha trampa. Iso lle dixo, non sen antes chamarlle hipócrita polo feito de participar en tantas campañas contra a violencia machista e as leis a prol do aborto. Non volvería a velo. Sabíao, aquela estratexia xa a utilizara antes con outra. Chorou polo sentimento de perda dun xoguete caro, tan guapo e divertido como egoísta e perigoso; chorou pola sensación de burladora burlada; chorou porque desde o primeiro bico sabía con exactitude como era el en realidade e, con todo, decidira amalo.
Secou as bágoas ca manga. Algún día, pensou, falaríalle á criatura do seu pai e quen era ela en realidade. Algún día, cando acadase a idade de comprender, contaríalle a historia de cando mamá era aínda unha nena e a avoa, embrazada de novo, lle revelou que ela estivo a piques de non nacer. Explicaríalle que os avós, decidiran voar a Londres como turistas e practicar a “operación” antes de que a xente percibise o volume do problema que crearan. A fortuna, boa ou mala, tirou os dados e fixo que a nerviosa parella se perdera no rueiro indescifrable dos suburbios da gran cidade. Cando deron ca clínica, o médico, ou carniceiro, ou o que fose, atopábase abrindo en canal a outra vítima do embarazo non desexado. Bastaron uns minutos na sala de espera para cambiar a súa decisión e o rumbo das súas vidas. Despois, para asegurarse, explicaríalle a ensinanza do conto: loitar por un dereito significa ter a posibilidade de escoller en liberdade.
Non están todos na fotografía, pero son unha boa representación dunha feliz etapa da miña vida como adestrador...
Mágoa ter que votar man dela para recordar e darlle o derradeiro adeus a un GRANDE co que tiven a sorte de atoparme, e que hoxe nos deixou para sempre...
"MAESTRO", era o nome agarimoso co que saudaba cada domingo no campo de San Lázaro a don Julio A. Mato, "Matito" para todo o mundo do fútbol de Noia e bisbarra...
Tempo dempois, o campo foi bautizado como "Julio Matito", con tódolos merecementos humanos e deportivos, pero non estou aquí para falar deles, e sí do seu exquisito trato cos rapaces e para conmigo...
Non era unha praza fácil a de Noia para os adestradores cando a directiva do Clube apostou por Óscar Rial e un servidor para coller as rendas do equipo e tratar de levalo a bo porto...
Pasamos por moitas vicisitudes, as malas déixaos no olvido...
As boas permanecerán para sempre na lacena da miña Alma, supoño que tamén na de todos os que formabamos parte daquela gran familia do CF Noia...
Mención especial para as charlas que mantiven co "MAESTRO", educado, positivo, enchéndonos de ánimos sempre...
"É un pracer vir os domingos ao fútbol e ver xogar este equipo, míster", eran palabras que repetía a miúdo, e que vindo del, aparte de incharnos o peito, somos humanos, eran combustible para continuar con máis fe o traballo.
De ben nacidos é o ser agradecidos, Xocas. Alá onde se atope, de seguro estará feliz de ler as túas verbas.
Merliño, foi un pracer grande o habelo coñecido, que a terra lle sexa leve.
Ata sempre, "MAESTRO"...!!
O Paraíso existe
Xaquín Miguéns Ces
Para él no había nada mejor que la cena de Navidad, la excusa para cocinar con todo tipo de ingredientes, herramientas y cacharros. Siempre nos sorprendía con recetas exóticas aprendidas en sus múltiples viajes.
Con la comida aún en el horno, escuchó gritos y lamentos en casa de sus vecinos. Avisó a su mujer, le cedió el delantal y salió sin saber no regresaría hasta el día siguiente.
Fue el pequeño Moussa quien le explicó que la familia quería visitar a sus abuelos, a los que aún no conocía, pero el coche papá estaba muerto y sus vuelos a Dakar perdidos. Él no lo pensó, sacó las llaves del bolsillo y cogió una de las maletas. Lo siguieron como en un sueño hasta el garaje, arrastrando sus valijas sin saber que decir.
Mientras conducía camino del aeropuerto les contó como, de joven, se estrelló contra una roca en el desierto de Namibia. En plena noche, en medio de la nada, magullado, ensangrentado, sucio, sin dinero ni agua, se internó en la oscuridad alejándose del todoterreno en llamas. Seguía vivo gracias a un pastor que divisó el fuego en la lejanía. Lo encontró deambulando, más muerto que vivo, y lo transportó en su destartalada camioneta hasta un hotel de cuento, una lujosa fortaleza de altos y gruesos muros que custodiaba un perdido oasis paradisíaco. El director, aún sabiendo que no le tenía ni un dólar, se hizo cargo. Una vez repuesto, el propio gerente lo trasladó a Windhoek en avioneta.
―¿Por que me ayuda? ―preguntó a su benefactor al despedirse.
―Seguro que, si me pasase lo mismo en su país, usted también me auxiliaría.
Amancio Pampín
Levantarse co abrente non é unha obriga, dime sempre o Amigo merlo.
Por certo, hoxe non se escoita seu trino nas Brañas, el o perde...
Dixéronme que cunha xílgara e os "Últimos de Filipinas" estaba aínda no campo da festa, votando uns bailes e dando conta das penúltimas cervexas...
Pobre frac, gravata dubido que teña logo de sete días fóra do niño, polo menos do que ten ao pé da graneira...
Onde vai que escentilaron as bengalas iluminando a praza de Castelao e soou a Rianxeira...
Cóxegas na Alma...!!
É probable que necesite sete máis para deixar afinada a gorxa, o del é a troula, non ten remedio.
Quizais teña razón o condenado e votar o pé fóra da cama coas primeiras luces non sexa unha obriga, pero non facelo sería un pecado...
Renunciar a un amencer coma o que tiven a sorte de ollar hoxe dende a miña privilexiada atalaia sobre o Val de Rosalía xamáis mo perdoaría...
Pode que o corpo as pague e o sono se apodere del máis cedo, pero a Alma sempre vai agradecermo...
MADRUGAR paga moito a pena, merliño...!!
O Paraíso existe
Xaquín Miguéns Ces
La poesía no distingue pobres ni ricos, la poesía sale del pueblo para el pueblo, del corazón para todos.
La poesía es el sentir del ser humano hacia el universo, hacia la flora y fauna, hacia el planeta.
La poesía es dar amor sin pedir nada a cambio, es acordarse de los necesitados, de los privados de libertad, de los enfermos, de los que sufren maltratos, de los humillados, de los vagabundos.
De aquellos que no encuentran la paz consigo mismos ni el camino de la vida.
La poesía es amor universal.
¡Vivamos la poesía y seremos felices!
Miguel Alberto,2023
«Isto non pode ser tan malo», pensei mentres a moza loira e o seu bebé abandonaban o aeroporto soas e de madrugada. Por momentos, tras pasar o control de aduanas, a miñas ganas de aventura en Exipto transformáranse en indecisión e dúbidas. O medo traidor xermolaba agora aboado polo catastrofismo dos noticiarios que, nos meses anteriores, inundaran os canais de televisión con escenas de disturbios, incendios de edificios gobernamentais e manifestacións revolucionarias que demostraban a vontade, unidade e compromiso dun pobo reclamando democracia e liberdade.
Un falangueiro taxista ao que só entendía “Iniesta”, “Messi” e “Barça”, conduciume ao hotel, no barrio de Heliópolis. Tras completar o Check-in, o recepcionista informoume en inglés que o restaurante estaba pechado a esas horas, pero podía tomar un sándwich no bar de la azotea.
Acomodeime na terraza solitaria, a carón da piscina. A brisa da noite traía consigo ritmos musicais acompañados de animadas voces xuvenís celebrando a vida en una noite en Ramadán. O camareiro explicoume que a algarabía procedía dos cafés próximos mentres sinalaba un centro comercial coroado por una pirámide de cristal. Logo, aproveitando que estábamos sós, preguntoume si eran verdade as novas preocupantes que chegaban de Europa. Os informativos internacionais só falaban de incendios de coches en París, de protestas do 15-M en España ou de altercados e saqueos en Inglaterra. Confesou que desexaba viaxar e visitar a seus irmáns emigrados, pero parecía perigoso.
Amancio Pampín
Pideume o merlo unha larpeirada cando ollou a fotografía, latexáballe o corpo...
Deberá conformarse cun anaco de pan de Carballo, de trigo e centeo con uvas pasas e noces, se vou a Padrón ao mercadiño...
Ou esperar a que as pipas do xirasol maduren, e semella que aínda non lle caeron tódolos dentes de leite...
A Natureza ten un ritmo que todos debemos respetar, o merliño o primeiro...
A música da Natureza faime cóxegas na pel da Alma. Falar de algo tan sinxelo, e complexo a un tempo, como é o florecer dun fermoso xirasol, provócame unha emoción especial nos sentidos...
Seguramente algúns estarán pensando que teño a cabeza chea de páxaros, levarlles a contraria, Amigo merlo, non paga a pena.
Xaquín, tod@s nacemos cunha pinga de tolemia, que aburrida sería a vida sen ela.
Merliño, a miúdo escoito cantar que a locura é A CORDURA DA FELICIDADE, que de nada valen os ollos se a Alma non quere ver o que a nai Natureza nos pon diante.
Amigo Xocas, só quero puntualizar que @s loc@s de atar con camisa de forza temos unha Alma inmensa, cada quen pense o que queira.
Traxe, gravata...larpeirada...!!
O Paraíso existe
Xaquin Miguéns Ces
A lingua non morre
por mais que a denigren
as hordas fascistas
en nome do imperio
a lingua está viva
i a nosa cultura
de este gran pobo
que tanto loitou
a lingua perdura
nas nosas aldeas
na xente do mar
i na emigración
a lingua de Cela
de Curros Enriquez
de Manuel María
Castelao, Rosalía...
a nosa gran fala
tan rica en gramática
de meloso acento
sempre vencerá
a lingua dos pobres
dos nosos ancestros
milenios de historia
orgullo da Patria!
Miguel Alberto,2023
Camiñaba pola ponte sobre o río Te allea ao espectáculo de cores que o sol representaba na Ría...
Será feliz, merliño...?
Pode que nen ela o saiba, Xaquín, dime o merlo mentras ollamos pampos o solpor no Paraíso.
Amigo merlo, agora que ninguén nos escoita, direiche unhas preguntas que me fago cando observo a reacción das persoas diante da nai Natureza, non sei se porque son un psicólogo frustrado, ou como din aquel@s que escoitan nosas conversas, teño de verdade unhas pingas de tolemia :
Mostra sorpresa ollando un abrente...?
Voará o seu maxín diante dun arco da vella...?
Mirando un solpor, escatálanselle os ollos ou pasa indiferente...?
Axeónllase diante do Gran Templo da Natureza...?
Sorrí diante dela...?
Podería seguir, merliño, neste caso non fai falla...
Ante o espectáculo que ten diante pasa mostrando unha total indiferencia, nen un sorriso nos beizos.
Para axiña, Xocas. Sorrisos e Natureza sempre presentes no teu xeito de ollar a vida. Daí a tratar de saber se unha persoa é feliz a través dun solpor e un posible sorriso vai un bo treito...
Se unes a elo o tipo de conversas que mantés conmigo, fala ben ás claras de que, cánto menos, Xaquín, tes unhas pingas...
GOTEIRAS GROSAS, diría...!!
O Paraíso existe
Xaquin Miguéns Ces
Na querida Arousa
envexa de alleos
aquí atopei
a tranquilidade
nas miñas tristuras
achégome á Ría
buscando o consolo
que me faltaría
na túa riveira
ou fermosa praia
atopo o reposo
para meditar
alá no solpor
a carón do mar
encontro o momento
y a solas...pensar!
Na noite de lua
no meu divagar
escoito o silencio
coas olas do mar
é nas madrugadas
ollando para tí
diviso golfiños...
mil especies máis!
Miguel Alberto,2023
Leva un tempo desaparecido o merliño...
Díxome que necesitaba unha reparación e saíu voando fai días...
Contáronme que o viron papeando bacallao pola "Terra dos Patricios", unha das súas grandes debilidades...
Tamén que xa voltara, pero que decidira non dar señais de vida polo niño e continuar a rebilitacion nos asteleiros do Paraíso...
Quizais pensando que era un bo xeito de pórse a tono para unha "Juadalupe" que xa peta na porta, pobre de quen non teña as cadernas preparadas para tanta troula que nos espera...
Saín onte á tarde a dar un paseo pola ribeira para ver se escoitaba seu trino. Axiña o atopei, a póla dun vello carballo a carón do asteleiro dáballe acubillo a seu canto...
Sabía que estaría preto ollando o solpor, é un sibarita...
Amigo merlo, estás de espectador ou en "estambai" para reparar as alas no asteleiro...?, pregunteille para rachar un xeo máis imaxinario que real.
As alas e o espíritu, Xaquín...
Corpo e Alma sempre surcan xuntos as augas e o aire...
A vida non é máis que a experiencia acumulada na travesía dos mares polos que navegamos e os ceos polos que voamos...
O deterioro do Corpo por tódolos avatares sufridos, e a satisfacción da Alma polo disfrutado...
Por tanto, Amigo Xocas, entrar no asteleiro a reparar de vez en cando é necesario.
Máis que necesario unha obriga, merliño. Ter a sorte de reparalas nos asteleiros do Paraíso, coas festas da Moreniña na volta da esquina, é un privilexio, CAVIAR reservado a uns poucos...
Feliz rehabilitación teñas, larpeiro...!!
O Paraíso existe
Xaquín Miguéns Ces
Non busques amores
na noite de farra
toparás embustes
e falsas promesas
non creas promesas
de xente insegura
d´aqueles que minten
tentando engañarte
contando patrañas
de historias nefastas
alleas ó mundo
que nada che importa
non busques amores
de xentes que sufren
por mor dun divorcio
amarganse a vida
non xuzgues a xente
pola súa presencia
repara nos feitos
é logo pronuncia
non fales, escoita
as verbas dos sabios
aprenderás máis
se ficas calado!
Miguel Alberto,2023
