Domingo...
domingo, 30 de mayo de 2021
REFLEXIÓN...SORRISOS
AMAREITE
Amareite na distancia
agardando a decisión
que me entregues con orgullo
ese teu gran corazón
amareite con dulzura
con respeto e sentimentos
polos días infinitos
e esas noites de placer
amareite flor de Maio
non quixera enloquecer
por esa dulce fragancia
que emana do teu ser
amareite de por vida
contra ventos e mareas
amareite eternamente
deica o final dos meus días
amareite hermosa dama
nas longas noites de inverno
nos días de primavera
no caluroso verán
amareite porque sí
porque te levo na alma
sin ti non podo vivir!
que sería enton de min?
Miguel
Alberto,2021
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (35)
Manoel, ti
andas n´o monte co-a roupiña escalazada: dèijate, Manoel andar; quen mal anda,
mal acaba.
Mi madre visteu de loiras; eu loiras n´as pòdo
ver, de Tarazona ou Segovia, o mantelo ha de ser.
Mans que non dades, qué buscades? (cant. Populares)
O que paga a criados e n´os vai ver venda o que
tèn para os manter.
Vaca de mòitos, bèn mojida e mal mantida.
A mòita manualidá è causa de menosprecio. (ditos populares)
Miña Santa Margarida; Miña Magarida Santa, tèndela
casa n´o monte, dond´o pajariño canta.
Mariñeiro quèro, madre; mariñeiro m´han de dar; se
non me dan mariñeiro, solteira m´hei de quedar.
Por cantar e´star alegre nunca se perdeu ninguen,
pérdese por marmurar a vida de cada un. (cant. Populares)
Cantaràn o Mayo, inzador d´amores, po-l-o campo
gayo vèn botando flores.(gayo: paxaro semellante o melro)
Vinde oir homiños; vinde oi-l-o Mayo; que c´os
meus meniños cantiguiñas trayo.
(A. de la
Iglesia)
A mazan que ti me deche non a comin nin a dei;
lèvoa n´a faltriqueira, por che non perd-l-a ei.
Voume por aquí abaijo, fiando n´a miña ròca, a
teiña ja´sta urdida; fàltam´unha mazaroca.
(cant. Populares)
Jesús Guimarey Mascaró,2021
EL RETORNO
¡ Es duro!. La reincorporación al currelo, el
regreso a la lucha por el pan, el despertador, ir a contrareloj, los nervios,
la ansiedad, las regañinas, las interminables ocho horas diarias, es@s compañer@s, las responsabilidades, la
monotonía...Es duro pero, ¿qué quieres que te diga? Están las risas por
cualquier tontería surgida a la mínima ocasión, las miradas comprensibles de
quien odia como tú el peloteo y l@s pelotas, esos minutos
escasos de descanso y vamos de nuevo al tajo y ,sobre todo, la tremenda
gratificación de ganarte tu sueldo y tu puesto. ¡Vale!. Olvidar todo lo
escrito, lo que hay aquí y ahora es una mujer que acaba de superar el primer
día del año, que llegó a casa rota y entumecida por el frío y que busca
desesperadamente un motivo, causa o justificación para poder seguir un año más
sin volverme loca!!!
Mano
Figueira,2021
AÑORANZA
No hay suficiente distancia
para reparar el deseo
de volver un día a verte
de volver un día a tu cuerpo
soñar sin cerrar los ojos
¿soñar? estaba despierto
volar sin tener cadenas
que te sujeten al suelo
El Cielo será inmenso
si en tus ojos puedo verlo
será el amanecer más dulce
si me despiertan tus besos
esos besos que me guardo
aquí muy dentro del pecho
esos que nunca te he dado
que solo son un recuerdo
pero tú, siempre serás
ese sueño escondido
que al amanecer se esconde
y en la noche duerme conmigo.
Paki
Espiño,2021
CAMIÑANDO
Camiñando por
corredoiras
tamen pola veira do río
entre ameneiros e frondosas
para chegar pronto o muiño
cargada coa panela e un alegre cantar
a mulleriña vai chea de frío
apresurada por chegar
e moer un pouco
millo
cantos dias de molladuras
facendo camiño para ó muiño poder chegar!
cantas noites longas e escuras
por unha pouca fariña poder amasar!
unha fogueiriña quenta o forno
que o pan vai cocer
calorciña que aproveita o pequeno para se quentar
tan pouquiña cousa hai para poder comer!
Camiñando, camiñando
vai pola veira do río
e apresurada para pronto chegar
poder ver o seu amoriño...
entre corredoiras e frondosas
pola veira do río facendo camiño
en noites longas, frias, chuviosas
coa panela na cabeza e un pouquiño millo
cantas penurias e cantas tristuras
que non fiquen no esquecemento
os camiños cheos de maleza
dos pobres anos vividos.
Mingos
Ríal,2021
domingo, 23 de mayo de 2021
QUERIDOS MOCOS
Ao rematar de ler o pequeno ensaio de Wystawa Symborska Os pés do príncipe, por non falar doutras partes do corpo, decidín ver de novo As amizades perigosas de Stephen Frears, coa fin de comprobar algo que a poeta polaca comenta sobre as películas que tratan de recrear o século XVIII. Tras constatar que o atrezo e os interiores adoitan ser fidedignos, di: “Porén, ningún dos directores se decidiu aínda a mostrar o lixo, os eccemas, os herpes e a sarna, as pústulas infectadas a consecuencia dos sucios dedos do barbeiro, e finalmente, os piollos que, durante as encantadoras ceas baixo a luz das velas, debían caer unha vez tras outra na sopa de alguén. Supoño que unha película así resultaría insoportable. As escenas heroicas ou amorosas, en lugar de conmover, farían vomitar ao espectador de hoxe…”. Wystawa refírese a que nesa época a hixiene persoal deixaba moito que desexar, convencidos como estaban de que a auga era a culpable das epidemias e enfermidades.
Pois ben. Vendo de novo As amizades perigosas nin vomitei nin tiven arcadas nin, moito menos, sentín asco. Conmoveume (aínda que este verbo sexa pouco apropiado para unha película tan cínica) como a primeira vez. Pero iso non quere dicir que a previsión de Wystawa fose equivocada. A película é tan boa que non fun capaz de pensar en lixos, eccemas e piollos. Minto. Ao principio si fun capaz, pero en canto apareceu Michelle Pfeiffer foime imposible darlle á película un verniz porcalleiro. O inmaculado recordo que deixara durante moito tempo aquela muller na miña mente tras ver por primeira vez a película impedía calquera intento nese sentido. Que un piollo caese do pelo de Michelle Pfeiffer era tan inverosímil como que caese un demo do ceo.
Pero hai outra razón que explica esa incapacidade. O lixo e demais aliados porcalleiros non me producen asco porque vivín condicións hixiénicas moi similares ás do século XVIII. Compróboo con frecuencia coa miña muller, á que lle levo máis de dez anos e que naceu noutras circunstancias. Así, para ela, palabras como merda, mocos ou piollos son palabras feas, e prodúcenlle certo asco. Eu, desde logo, prefiro que as realidades ás que fan referencia esas palabras estean lonxe dos meus sentidos, pero ás palabras en si, que asocio coa miña infancia, téñolles moito cariño. Na miña casa conviviamos acotío coa merda que xerabamos durante meses, sen que a corte estivese insonorizada e incheirada, como me dixo unha vez un alumno cando llo contei; cos mocos conviviamos durante horas, e moitas veces acababamos coméndoos, non por gusto, senón porque era máis hixiénico que collelos coa man. E que dicir dos piollos? A muller, que non viu un na súa vida, imaxínaos con cara de asco. Eu, que vin uns cantos, recórdoos como uns bichiños moi simpáticos, aínda que só fose pola graza que me facía ver como alteraban os nosos pais uns seres tan minúsculos. Pásame algo parecido cando veño suado de correr e pretendo darlle un abrazo á muller. Sinálame a porta do baño. Por suposto, non vou criticala. Pero, para que non se ofenda, gústame dicirlle que miña avoa non se lavaba nin cambiaba a roupa en meses, e o seu regazo era, despois do de miña nai, o que máis me gustaba.
X.Ricardo Losada
REFLEXIÓN...A MIÑA MÚSICA
"O corazón ten razóns que a razón descoñece". (B. Pascal)
LA MIEL DE TUS LABIOS
La miel de
tus labios
me absorbe el aliento
y tu dulce boca
me cautiva el alma
en esa simbiosis
de amor y pasión
me dejo llevar
por tu corazón
volando sin fin
en mis pensamientos
unido a tu cuerpo
de tanta belleza.
Por
el amor y la pasión
me
dejo llevar
pensando
en ti
si
dejo o no
abierto
el corazón,
lo
dejo abierto
para
que entres
pero
cerrado
para
que no salgas
así
teniéndote dentro
de
salir...
no
tendrás ganas,
.Octavio
y Melisa 2021
CUANDO TE VI
Te vi
sonriéndote a ti mismo con esa luz en tu mirar capaz de eclipsar al mismísimo
lorenzo en hora de máximo resplandor, tu pelo estaba alborotado por el viento y
tu mirada perdida se posó con fuerza en la mía, me la sujetó, me embriagó y
bajó mis defensas una a una sin cuartel. Me quedé allí paralizada en medio del
parque sin poder escapar mientras te
acercabas a mí con paso firme y decidido. En segundos mi cuerpo antes helado
empezó a entrar en calor, no sé si por la vergüenza de ser pillada observándote
o por lo inevitable del encuentro. Cuando te paraste a mi lado, tan cerca que
podía respirar del aire que exhalabas, la piel se me erizó y todos mis sentidos
estaban pendientes de ti, tu voz sonó como una puerta sin engrasar desde siglos
atrás, tan chirriante y escandalosa que borró la imagen que de ti se me estaba
formando en mi cansina imaginación para arrastrarme a la cruda realidad de tu
pregunta...”¿es que no sabe usted leer, que está encima del cemento fresco?” De
allí salí con viento fresco!!!
Mano
Figueira,2021
Á NOSA GALIZA
Galiza e terra de mil conventos, onde habitan
sapos e bruxas, as igrexas cóntanse por centos onde se abrigan tamen as
curuxas, Galiza e verde prado, os nosos ríos, o monte extenso, o mar, peixe recien
pescado, praias cheas de marisco fresco… na nosa terriña o podes dsifrutar.
Galiza son as nosas fontes e muiños, tamen as
fermosas Rías, corredoiras e fondos camiños, tamen os nosos castaños e
carballos, toda ela chea de segredos e misterio, como a nosa santa campaña que
solo era xente con candelabros encendidos. Galiza e terra, monte e mar, son
veigas e verdes prados, por toda ela podes camiñar. Vista desde os nosos
campanarios co seu orballo, a súa chuvia de treboada, o seu sol no mes de Maio,
a terriña que por auga alenta toda ela chea de sentimento, marisco cheo de
frescura dos nosos mares coa súa bravura. Galiza e a morriña que levo dentro.
P. D.
Adicado as nosas letras galegas e á nosa terriña onde vivo e quero morrer.
Mingos Ríal,2021
COMPAÑEROS
Cuando
navegué con vosotros temí no estar a la altura de las circunstancias, temí
decepcionaros y que solo vierais en mí el reflejo de una mujer blanca, pero
cada noche me dormí con la dulzura de vuestras voces en un idioma desconocido
para mí, pero a la vez gratificante. Esas risas compartidas sirvieron de
brújula para no naufragar en mis miedos, a medio mundo de distancia aún siento
vuestro dolor al despedirnos, no fue fácil reconocerme en vuestros ojos, ver en
ellos el sufrimiento de muchas generaciones, por el mero hecho de ser de color
diferente, ser también tratados de forma diferente. Nuestras largas charlas en
vuestro precario español y mi inexistente inglés, pero aun así supimos comprendernos
más allá de las palabras.
En vuestra mirada hay luz, nostalgia y muchísima
gratitud, (o eso vi yo) vuestras risas son contagiosas y envuelven con un
sonido todo el barco. Me sentí la madre de todos vosotros, sentí que la
grandeza del corazón va más allá de cualquier creencia, color o religión. Quise
conocer vuestra historia, necesité conocerla, saber cómo fue vuestra niñez,
saber cuáles eran vuestros objetivos e inquietudes, cada palabra, cada
confidencia, me acercaba un poco más a vuestro mundo, haciéndome parte de él. A
vuestro lado me sentí protegida, querida y admirada como nunca antes , cada
demonio que antaño me torturaba se fue alejando de mi pensamiento, donde día a
día fuimos construyendo nuestra propia fortaleza.
Me resulta muy fácil volver a esos momentos de los
que- estoy segura- nunca olvidaré y quiero creer que tampoco vosotros
lo haréis. Fue fácil entender, pero mucho más fácil querer. En alta mar todo es
increíblemente natural y salvaje, sientes esa soledad que poco a poco embriaga
el alma impregnando todo con su sencillez e inmensidad, te sientes parte del
todo y a la vez no eres nada, todos cuidando de todos, así es el barco, un
mundo dentro de otro mundo paralelo. La tripulación forma una gran familia, cada
persona con su rol, el que da órdenes, el que las distribuye, los que las
ejecutan, nadie es más importante que nadie y todos son imprescindibles.
Veinticuatro horas juntos y todos los días que dure la marea (sobre cien días.)
Las grandes discusiones no existen y los pequeños contratiempos se van
solventando con el buen hacer del equipo y con la aceptación de que cada uno
tenemos nuestras peculiaridades.
Navegar
con vosotros y por vuestra vida, me engrandeció como persona. Mil gracias por
vuestra amistad y lealtad.
P. D. A la
tripulación del pesquero NEWFOUNLAND ALERT faenando en aguas del Océano Índico.
Paki
Espiño,2021
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (34)
Algún dia, algo, algo, ahora ¡malpocadiño! Ja non
me quèren as nenas pòrque vou acabadiño.
A mùller de malpocado està bailando n´a eira, e
malpocado mirando como a mùller se peneira.
Unha ròsa non a queiras; unha ròsa non è nada; iremos po-l-as
roseiras, collerás unha manada.
(cant. Populares)
Sol madrugadeiro, chuvia n´o quienteiro.
O que còme po-l-a man d´outro, còme mòito e
engorda pouco.
(ditos populares)
Meniña, miña meniña, os mandamentos son dés, para
ti e para min foron feitos o revès.
(cant. Popular)
Madrugueiros estudiantes, Hacho, ò pasar po-l-a
vèiga, E deteñenm´os tunantes, pedindo nata, mantèiga, E que sei eu...
¡banadantes!
(banadantes : de pouco vicio)
(F.
Añon)
O criado mal mandado, pone-l-a mesa e manda- l-o a algun recado.
Se quès conocer à Periquiño, dall´un mandiño.
(mandiño: cargo, mando pequeño)
(ditos populares)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
domingo, 16 de mayo de 2021
REFLEXIÓN...PONTES DE SOLIDARIDADE
Amence un domingo dun finde longo...
AMOR SORDO
Vou
facerte o amor con palabras,
poñendo comas, nas paradas, collendo alento, ca
mirada,
e descansar na túa calma
Vou mirar sen decir nada, poñendo punto e seguido,
deixando que a nosa lingua fale sen facer ruido.
Vou desnudala tua alma
con desexo e sen mesura,
coas luces acendidas, sen medos e sen censuras.
Vai ser unha noite longa...pa poñer punto final,
deixémolo en punto e coma,
para volver a comenzar.
M. Dolores
Ríal,2021
MULLER GALEGA
¡ Loita tí, fermosa Dona
loita polos teus dereitos
non consintas a ultraxe
loita tí, que vencerás!
¡endexamais retrocedas
dos dereitos conseguidos
nunca esquezas as ofensas
d´este pobo malferido!
¡loita pola liberdade
tamen pola democracia
pola raza, polo pobo
loita tí, muller galega!
por unha Terra que che honra
por unha raza oprimida
unha lingua, unha cultura
¡loita tí, pois forza
tés!
¡Loita pola
independencia
sen rencores nin desprecio!
por esta querida Patria
¡loita tí, filla da
Terra!
cunha pluma e un tinteiro
¡loita coa palabra
impresa
nun folio,nun pergamino
ficará...eternamente.!
Miguel
Alberto,2021
CIELO Y TIERRA
Con los
pies en la tierra
con el alma en El Cielo
¿dónde estás, amigo mío?
¿dónde habitan tus anhelos?
¿a dónde vas cuando duermes?
¿en dónde viven tus sueños?
dos luceros al alba
te despiertan tus recuerdos
tu corazón prisionero
tus ojos son el reflejo
de esas noches tan largas
que te llevan al infierno
de vivir sin sus caricias
de tus manos en su pelo
abrazado estás a tu cuerpo
mirar, sin poder verlo.
Paki
Espiño,2021
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (33)
Non m´amòrnes, nin me quèntes, que non ch´estou
para lèros; déijame, que xa me rallan os
teus chistes e salèros. (cant. Popular)
Rio tinto, rio tinto, rio de mòitos colores,
cand´o rio lèva tantos, ¡qué faran os meus amores! (cant. Popular)
O roubado non lòce,
Quen mòito corre lògo para.
Longe d´a vista, longe d´o corazón.
Amigos de longe e contas de prèto.
Quèn òs lostregos non tème, a Dios ofènde.
(ditos populares)
Leda con tanta alegría, non deijaba d´a memoria
aquel minuto de gloria triste lostrego de amor. (D. Camino)
Púxenme a contar estrèlas e bot-l-as n´o sombreiro;
mais non lle puiden dar conto hasta que veu o luceiro. (cant. Popular)
N´è o qu´a lua pinta, qu´è o que Dios dita.
Lume junt´a estopa, vèn o demo e sopla.
O lume e media mantenza e, sobre cea, mantenza
enteira. (ditos populares)
Quixen facer un cigarro, por non perde-l-a
costume, e arreparei que non tiña, tabaco, papel, nin lume. (cant. Popular)
...Mais ó que bèn fixo un dia, sá querer tèn
aficion, sèmpre lle queda unha màgoa dentro d´o seu corazón. (cant. Popular)
Machada de carpinteiro, calzón de ferreiro e filla
de taberneiro n´os queiras por ningún diñeiro.
Madeira de sèrra e pan de cazòla, nunca sobra.
Madeira serrada, plata labrada.
Val mais onza de trato que libra de traballo.
(ditos populares)
Jesús
Guimarey Mascaró, 2021
EL RECUERDO
Hoy no sé
por qué me viniste a la cabeza, así, sin venir a cuento, algo pasó que me
devolvió un recuerdo; recuerdo la cena de empresa y el grupo tan bueno de
compañer@s que tenía allí, recuerdo el vestido que me puse para esa noche
porque me dijeron que no tendría agallas de llevármelo al evento y te recuerdo
a ti, tan alto, tan gallardo, (no eras de los guapos pero un cacho bueno de
moreno atractivo) , me hacías reír hasta
que me dolía el estómago y siempre que coincidíamos de compañeros el día volaba
escuchando ese acento andaluz y tus historias de Barbate. Toda la música era
animada y el grupo lo pasábamos en grande, pero el tiempo se paró cuando tú
pediste que pincharan una lenta y cogiéndome de la mano me sacaste a bailar,
quedamos solos en la pista donde yo me moría de vergüenza con tantos ojos
pendientes de nosotros. Empezaste a
hablar y yo con mis tacones estaba casi a tu altura y ya no pensé más en nadie.
Fue un baile, sólo eso y la fiesta siguió casi toda la noche. No sé porque
recordé eso hoy, quizás porque divagando pensé que un acto sin mala intención
como fue ese balanceo entre tus brazos pudo dar paso a unos comentarios mal
intencionados, que consiguieron que tu mujer se plantase delante de mí una
semana después para ponerme fina (y en andaluz ceceando sin tregua que apenas
pude interpretar dos tacos en Hebreo y una mala leche para intoxicar media
isla) y yo aguantando estoicamente su histeria la dejé desahogarse y al
terminar ella, le di una réplica en gallego castellanizado que hizo temblar el
Tymanfalla. Hoy te recordé porque pensé
en cómo un acto tan sencillo y la vista del mundo puede hacer que te metas en
un buen lío, ¡pero chico! Lo que yo me reí contigo aquella noche bien valió cien
enfados de tu señora esposa!!!
Mano
Figueira,2021
sábado, 8 de mayo de 2021
PAZOS
O fuxidío Edén, ese lugar sublime que todos procuramos con anhelo na nosa constante romaría da vida. Porén, o idílico enclave está tan afastado que en moi raras ocasións o ser humano consegue atopalo ou identificalo. Malia todo, o certo, é que ese Edén semella errante no seu tránsito, deixando un misterioso arrecendo no ar da súa especial e inalcanzable esencia.
Celme histórico para formar un recuncho sen par, un diminuto val, perfectamente delimitado por coordenadas verdescentes.
Pazos, entre portelas naturais, nun esforzo agarimoso da nai Natura pola vida en harmonía entre o medio e os seus poboadores.
No límite oposto ao setestrelo, varias chouzas vizosas polo estrume alimentario, na oposición á centenaria carballeira cantaruxeira, mentres pola banda do solpor está un carrusel de estivadas.
Dende o nacente, chegan a Pazos as augas formando regos e pequenos regatos de cantar silandeiro. Aquí os veciños e veciñas desta paraxe sen parangón, madrugan para ollar o nacente, alí o miradoiro máxico no cumio mítico é o primeiro en saudar a Lourenzo.
O ritmo vital de Pazos posúe o embruxo dese murmurio bucólico dos seus regatos, todos eles no abrollo de espontáneas fonteliñas que chegan brincando dende esa aba encantada que pecha os ollos entoando ao unísono con Lourenzo.
O son que resoa nesta alfaia natural chega dende a súa natura de obrigado respecto, aquí a fauna goza dunha contorna agradable, onde veigas e prados comparten ese equilibrio coa vida das persoas.
O ser humano como artista modelador, semella que actuou con delicado senso común dende tempos atrás, nunha vida íntima de pés inmersos na terra.
Aquí todas as vivendas gozan dese privilexio exclusivo, malia a súa humildade, de estar rodeadas por unha eira coa corresponde hortiña e o seu quinteiro.
No entanto, o grande privilexio é gozar dunha fontenla propia. A publiosidade do terreo fai de Pazos un verxel, onde semella que vivir é unha ficción, mais Pazos é unha realidade que supera á imaxinación de calquera forasteiro.
Pazos é feitizo no val
agarimo e paixón anual.
Brisas faladoras
augas murmuradoras.
Ánimas de fadas boas
rechouchío de voadoras.
Coral das chozas no ar
paxarada de fondo trinar.
Regueiros e fontes paroleiras
amenizan hortas e eiras.
Mural de flor garrida
arrecendo no halo da vida.
Xosé Manuel Lobato