lunes, 27 de noviembre de 2023

ANXO, ACADÉMICO


Tiven o privilexio de compartir aulas no instituto de Padrón hai case 50 anos con Anxo Angueira, e sei o tempo que leva regando a semente de Rosalía. De feito, cada vez que vexo atracar a súa dorna no peirao de Rianxo, actívanseme no inconsciente estes versos da padronesa: ¡Qué hinchadiña branca vela / antre os millos corre soa / misteriosa pura estrela! / Dille o vento en torno dela: / Palomiña, ¡voa!, ¡voa! 

     Só por iso, xa merecía ser nomeado académico. Pero, máis alá dos seus méritos, neste momento de ledicia compartida, só me apetece dicir algo máis intempestivo: que a nosa relación máis íntima foi no fútbol. Concretamente no C.D. Unión de Asados. E digo íntima porque el xogaba de estremo e eu de ariete, e quen saiba que é un bo centro á area non mo reprochará. 

     E apetecíame dicir algo intempestivo porque Anxo e eu tamén coincidimos nunha profunda admiración por Manoel Antonio. E sabe mellor ca min que o fillo de dona Pura criticaba os académicos da súa época porque vivían pensando que as súas mortes ían ser un dano irreparable para as nosas Letras, cando o único que facían era anquilosalas. 

      Sei que non será o caso de Anxo. Compartín con el moitos anos de campos embarrados de primeira rexional e de chapradas cantando a José Afonso. E como sigo pensando que onde se ven as grandes persoas é nos pequenos detalles, e fóra dos focos (fóra, diriamos hoxe, das redes sociais), non teño ningunha dúbida de que Anxo estará máis preto daquela descrición de si mesmo que facía Manoel Antonio: o home vulgar que non perdeu a súa personalidade, pero capaz, só coa voz, de facernos vivir unha experiencia poética única.   

     Hai pouco Yolanda Castaño dixo que as nenas galegas estaban máis preto de convertérense en escritoras que as murcianas porque a galega era unha das poucas literaturas do mundo que tiña como referente unha muller. Anxo, que como tamén diría Manoel Antonio, ten modelado un amor a imaxe e semellanza desa muller, entra na Academia, e o C.D. Unión, rosaliano como todos os galegos, ponse de festa: Hinchadiña branca vela. Palomiña, voa!, voa!

     

Xosé Ricardo Losada



SOÑA

 Madrugo para ollar o abrente, nunca hai dous iguais,

nen siquera semellantes...

 Mantén o merlo un pulso diario co galo do veciño,

presumido donde os haxa, por ver quen bota a primeira,

e mellor, cantarela...

 Un trino e un quiquiriquí enfrentados nunha pelexa

coas alas abertas, sorrío...

 Non lle fai tanta graza ao resto da aldea, ten unhas

pingas, din aquel@s que xamáis viron o lume ardente

colorear de madrugada o ceo das Brañas mentres soa

unha melodía de ensoño.

Non se fixo a mel para o fuciño do porco, Xocas.

 Nen os arcos da vella, merliño, para quen non soña...

 Son chuches as verbas que saen de dentro ollando

como o sol esperta...

 Ou berros de auxilio de Almas perdidas ardendo no

lume dalgún inferno.

 Quizais ese que agora asoma por enriba do Xesteiras

mentres no Val se escoita "SOÑA"...

 Ao tempo, no graneiro, o merliño canta :

 Non son amenceres, Xaquín...

 Son cóxegas...!!


 O Paraíso existe 



                                                                Xaquin Miguéns Ces

CASTELAO EN GAZA


Nunha crítica do libro de Blanco Amor Los miedos, Juan Marqués relaciona a literatura dalgúns escritores galegos cun único cualificativo. Pardo Bazán é xenerosa, Valle-Inclán tolleito, Fernández Flórez simpático, Torrente astuto, Cunqueiro doce, Cela violento e Castelao cariñoso. 

     Co que menos coincido é co último cualificativo. Aceptando que Castelao era moi benevolente cos seus personaxes, como o era con calquera ser humano, esa visión branda de Castelao non se corresponde coa visión que eu teño da súa obra. El mesmo conta que decidiu converterse nun ventureiro das letras un día de Nadal, ollando unha paisaxe que imitaba un Nacemento, ao decatarse de que eran máis fermosas as flores do campo, que parecían creadas por Brueghel, que as flores dun xardín, máis parecidas aos nus manteigosos de Rubens. E por iso admiraba tanto a Goya, quizais o primeiro pintor en ver nas guerras só vítimas, non heroes. 

     E esa é a clave. Moitas persoas len os relatos e novelas de Castelao, e só ven as flores do xardín cando o que de verdade está describindo son as flores do campo. Que llo pregunten a aquel neno de manteiga, bonito como un caravel, do que fala en Cousas. 

      A nai quería que fose distinto e, na quentura dos agarimos, o neno fíxose mozo, un mozo cheo dunha  bondade e dunha inocencia que mesmo conservou cando entrou no exército. E non só no exército. Tamén na guerra, onde morreu dicindo esa frase, Ai, mi mamaíta, que Castelao cualifica de tremendamente tráxica. De feito, tamén di que a fermosura do neno foi a súa desgraza, e escribe unha frase que, ao meu entender, é puro Castelao: Vestidiño como un príncipe de lenda, tiña un ollar tristeiro de neno medrado en sedas e bicos. 

     Puro Castelao a nivel narrativo, pero tamén biográfico. Visitando París chamoulle a atención un letreiro,  entre un crucifixo e sete bandeiras francesas, que dicía: Lembrádevos dos mortos pola Patria. E preguntouse, segundo di no Diario, se non sería mellor poñer: Rezade polos mortos da guerra. 

     A Patria e os heroes, flores do xardín. A guerra e as vítimas, flores do campo. 


Xosé Ricardo Losada


NON Á VIOLENCIA DE XÉNERO.!!


  Non es moi fan do Nadal, Xaquín, pero faltouche tempo para pór en valor os millóns de luces que dende onte alumean o ceo de Vigo.

  Merliño, son unhas datas nas que a comida está moi presente, pero nas mesas nótanse en demasía as ausencias...

  Pero non é o Nadal o motivo polo que subo hoxe a imaxe da árbore e a estrela  iluminando a cidade olívica ...

  Só quixera que servira de símbolo e fora a luz que nos guiara as mentes, tan necesitadas nos tempos que corren...

  Amigo merlo, que en pleno século XXI teñamos que celebrar cada 25 de novembro o "Día internacional da violencia de xénero" fala ben ás claras da falta de luces que ten a sociedade na que vivimos.

  Pero non te das conta, Amigo Xocas, que camiñades de volta á prehistoria, cada vez sodes máis cavernícolas, que outra mirada ten senón o de que o fascismo se esté apoderando de novo do mundo...?

  E ben triste que eses involucionistas, negacionistas de todo cánto cheire a progreso, vaian en contínuo aumento...

  A piques estiven de caer da rama, Xaquín, menos mal que teño alas, cando lin que cáseque o 24% dos xóvenes de hoxe en día consideran a violencia de xénero un invento dos progres. Son os mesmos que non consideran violencia darlle unhas labazadas á moza ou controlarlle o teléfono móbil, e que fai catro anos representaban o 12%.

  No que vai de ano foron asasinadas 63 mulleres, 49 o pasado, non hai día libre de agresións na contra delas, físicas e tamén verbais. Merliño, que valores defendemos, cara onde camiñamos...?

  Teñen os mesmos dereitos ca nós, merecen o mesmo respecto, non son pertenzas de ningún cromañón...

  Querémolas libres e vivas, oxalá atopemos esa luz que nos ilumine e nos libre desta lacra, Amigo merlo... 

  NON Á VIOLENCIA DE XÉNERO.!!

  Xaquín, ou poñedes todo cánto está da vosa parte, ou a volta ás cavernas é unha realidade...

  Palabra de merlo...!!

  

  O Paraíso existe 


                                                                 Xaquin Miguéns Ces

ÁNGEL CAÍDO


No me digas que has llorado cada noche,

sintiendo que se te rompía el pecho,

tú, que nunca creíste en nada,

hoy te sientes un Ángel por derecho.


Las lágrimas derramadas son la prueba,

de lo fácil que es lastimar el alma,

el que te hace daño, es quien más dice quererte,

tú ya vives vestido con una coraza.


Pisando piedras te sientes más fuerte,

aunque tus pies ya no sientan nada,

cada paso te lleva al último destino,

tu cuerpo descansa en esta fría morada.


Dos Ángeles velan tu tumba,

dos Ángeles bañándose en el río,

las margaritas marchitas no deslumbran,

sólo son dos Ángeles caídos.


  Paki Espiño,2023

ALOUMIÑADA



  Aloumiñada polo vento

cando sopla do nordés

ficas agardando tí

por ese amor que non tes


non esquezas, miña rula

que os amores son fugaces

cando amas, él non te ama

cando él te aprecia, ti desprézalo


pasarás día tras día

como a pomba no pombal

hoxe cun galo vermello

é mañán galiño branco


cando ti queres amor

non atopas quen te aprecie

cando che ronda algún home

ti detestas aquel galán


i así pasarás a vida

agardando o príncipe azul

máis recorda miña xoia

só existe en fantasía


ti sigue as túas ideas

ceibe de corazón

na procura de ese amor

quizais...teñas razón!!!

  Miguel Alberto,2023

jueves, 23 de noviembre de 2023

PÍLULAS DE FELICIDADE

 


  Abro ben cedo a fiestra, non fai falla sacar paleta e pincéis, o abrente que ollo é demais...

  Música para os oídos, luz para os ollos a imaxe do Val, e indo un pouco máis alá, poesía para Almas necesitadas de cor e claridade...

  O sol semella, por fin, querer darme unha aperta, aínda que para os beizos sopla un pouco de nordés, máis que frío, acariñador...

  Vitaminas que o astro rei nos trae neste verán de San Martiño tardío, quizais apesadumado por tanta chuvia que consentiu...

  Sabe da necesidade que temos de rexenerarnos se non queremos vernos atropelados pola morriña dun outono chuvioso, e a falta de luz dun inverno por vir...

  Que raro non ollar o merlo, non soe perdoar un amencer así para espallar polas Brañas seu trino engaiolador...

  Quizais madrugou máis ca min e xa fixo os deberes, soe pasar...

  Non esboto que siga no niño, é un pouco frioleiro cando asoma o nordés...

  Pode que se fora de picos pardos e atopara nunha silveira un niño no que durmir, non é moito de fiar...

  Tamén é posible que se enoxara conmigo, onte foi o día da patroa dos músicos, santa Cecilia, el di que é cantante, jajajaja..., e nen unhas pobres verbas tiven a ben escribir, mil perdóns...

  Sexa cal sexa o motivo, espero que non tarde en aparecer e deixarnos seu trino revoando polo Val a tod@s aquel@s que teñan a ben escoitar...

  Necesito oír axiña seu canto, PÍLULAS DE FELICIDADE nun outono no que estiven a piques de afogar.

  Con ou sen merlo, feliz día e bo proveito...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                                    Xaquin Miguéns Ces

LLUVIA

             

  La lluvia cae irremediablemente sobre la ciudad,

las calles ya están mojadas,

nadie quiere beber tu sal,

nadie quiere mojar sus almas.


Tiempo de triste espera,

si el otoño no te gusta,

pronto llegará el invierno,

enciende en tu casa la estufa.


Tiempo de hojas caídas,

de árboles casi desnudos,

de parques solitarios,

de niños bien abrigados.


Pero el tiempo pasa de prisa,

pronto será navidad,

nos juntaremos de nuevo,

para poder celebrar.


Que este año estemos todos,

aunque algunos ya no estarán,

por ellos ese brindis,

que descansen en la eternidad.


A mis padres yo les pido,

que no dejen de esperarme,

que cuando me llegue la hora,

al Cielo les voy a buscar.


Si hicieran falta mil años,

para poder encontrarles,

por siempre los buscaré,

en mis sueños y mi soledad.!!!


  Paki Espiño, 2023


INVERNO

         


Xa chegou a dulce choiva

ás nosas veigas queimadas

por un abrasador estío

que non dou tregua a calor


vexo correr os enxurros

polos camiños da aldea

por campos e corredoiras

e terras asolagadas


das fontes manan as augas

das rochas e dos penedos

afloran por todas partes

qué riqueza, sen igual!


As brañas de Sublaiño

tan queridas polo pobo

noutrora a gran reserva

dos nosos agricultores


hoxe fican anegadas

polo caudaloso Ulla

por mor da bendita choiva

sustento de esta Terriña


grazas á choiva miuda

i os invernos suaves

Galiza manten o clima

orgullo da nosa Terra!!!


  Miguel Alberto,2023


REFRÁNS


Non está o forno para bolos, que mal faría, merliño...? Cada un a súa, a miña vida sobro eu para gobernala... A pesares, a conciencia tranquila e a cabeza ben alta. Cómo a música, Xaquín, canta o meu Amigo. A bo entender sobran palabras, os bos perfumes en frascos pequerrechiños... Necesito unha imaxe que me acougue, boto man da galería. De repente a Alma dame un chimpo: "Rianxo, o Paraíso existe." Algo máis ca un slogan, Xocas, un sentimento coma a copa dun piñeiro de grande. Non está o alcacén para gaitas neste luns de zapateiros, sí os miolos do merlo para ditos, semella... Ata o san Martiño, catro cartos para pan, tres e medio para viño, un carto para tabaco, alá vai un realiño... Do san Martiño en adiante, pan e frío bastante...? A verbas babecas oídos xordos, Amigo Xocas, cada quen goberna o seu peto. Segue o merlo cos REFRÁNS mentres eu pesquiso un feitizo... Na ponte do río Te, coa imaxe do Paraiso reflexada na copa dun piñeiro do fin da Terra, escóitase un trino... Non preciso máis nada, merliño...!! O Paraíso existe





                                                              Xaquin Miguéns Ces

LUZ

                 

  Por los caminos embarrados de la vida, persigues la luz de una linterna, olvidándote que tú, ya eres estrella, con tu luz y tu propia estela.


Buscas en otros ojos la mirada,

que no encuentras reflejada en el espejo,

son las luces y las sombras,

de ese amor que fue eterno.


Todo parece ser efímero,

palabras que revolotean en la aurora,

tiempo lleno de nostalgia,

cuando todo está oscuro en tu alcoba.


El mañana te empuja a ser valiente,

a buscar un nuevo sendero,

el ayer, no te perdona nada,

arrastrándote al mismísimo infierno.


Que nada es eterno, lo sabemos

que la muerte camina a nuestro lado,

nuestra flor ya está marchita,

nuestra casa ya huele a cementerio.


Tus manos ahora vacías

buscando la luz de un nuevo tiempo,

los caminos te llevan a mi tumba,

no me llores, aun no estoy muerto.


  Paki Espiño,2023




AL PINTOR

           

Pintor que pintas tus cuadros

con pintura de oro fino

tu boceto es poesía

plasmada en tu blanco lienzo


Tu pincel de cerda fina

que expresa tus sentimientos

allá donde tu estuvieres

dejas tu sello imborrable


Lo mismo pintas el mar

con su belleza y su embrujo

que pintas verdes praderas

y también blancas montañas


Con esas cumbres nevadas

que se transforman radiantes

donde tanto luce el sol

y refleja al caminante


tú, transformas tu silencio

tu tristeza y alegría

en páginas de belleza

y lienzos de mil colores


Pintor que pintas soñando

tus ideas y tus sueños

pintar que sueñas pintando

tu propia vida, ¡es un sueño!


 Miguel Alberto,2023


martes, 7 de noviembre de 2023

RELAXACIÓN


  Ata cando...?

  O forte vento deixou espida a vella maceira, orfo e manco o limoeiro...

  As fontes do ceo non deixaron de botar auga a cachón ó longo da noite...

  Na horta afogaron os repolos, nada se sabe dunhas rabizas sementadas fai pouco...

  Quero un diván.!!

  Un imaxinario paseo en primavera pola ribeira do Ulla, con parada no banco de Anguieiro, arranxa o problema...

  A luz e as cores do ceo reflexadas nas Brañas son a medicina que necesito, a Natureza é un estado de ánimo.

  Escoito o trino do merlo, non podía ser doutro xeito:

   Xaquín, as emocións que ti sentes ollando o solpor que tes diante pode que nas sintan a meirande parte dos mortais...

  Os sentimentos ante o que a nai Natureza transmite saen dalá dentro, Xocas.

   Mágoa, merliño, porque eu non atopo un mellor psicólogo para a miña Alma...

  Paz, RELAXACIÓN, a sensación de pasar de non ter tempo a non ter presa...

  Vida máis alá dos problemas, Amigo merlo, respóstolle pampo.

  Abre as alas o meu Amigo, ollo un sorriso cómplice...

  Chiscoume un ollo, ou pareceumo, levanta o voo.

  Esperto do abraio...

  Miro o Val dende a fiestra, o vento e a chuvia seguen sen dar trégua...

  O merlo non sae do niño...

  Non me estraña...!!

  

  O Paraíso existe 

NON Á GUERRA!!

                 

Onde mirar este mundo desigual,

onde todos nacemos de maneira similar,

caen as bombas de meu irman debaixo da mirada do noso pai.

Qué será de nós senon dámola man?

Pois non é Nosa a Terra pola que pelexar, estamos de prestado.

A Terra é a Nosa nai.

Todo este sufrimento ten que parar xa...

Enterrar a dor axena e sinxelo, mais a propia, ay a propia, quena puiera matar!

  M. Dolores Ríal, 2023


FLORA Y FAUNA



Dicen que hablo con las plantas

cierto, y tambien con animales

el árbol guarda silencio

los animales escuchan


y en ese silencio observo

la grandeza de la flora,

son miriadas de plantas,

me embelesa su presencia


¿como voy a contestarles?

¡sabia naturaleza!

Ofrecen mas que reciben

de este pobre ser humano


delfines, perros, caballos

estos son los más valientes

amigos del ser humano

dóciles e inteligentes


yo no necesito hablarles

me entienden solo con gestos

y somos grandes amigos

de amor incondicional


dicen, y dicen bien

al menos ellos escuchan

con su noble corazón

y silencio angelical


las flores con su fragancia

y tonos de mil colores

me animan cuando estoy triste

y alegran mi corazón.


  Miguel Alberto, 2023


viernes, 3 de noviembre de 2023

 MOMENTOS

   Esperto tras unha longa noite de cans, falaba onte de malos augurios, quedeime curto...

   Os ríos rebordados, as Brañas anegadas...

   Tamén as miñas meixelas, quizais todo en consonancia coas datas que celebramos...

   Os lóstregos racharon os ceos, esnaquizando as flores do camposanto o paso dun furacán de chuvia e vento...

   Abro a fiestra, como se non houbera un mañá segue caendo auga na aldea...

  Máis que botas necesito unha gamela, teño que saír na procura do meu Amigo, no chan do que onte era o xardín, ao pé da graneira ollo o niño en anacos...

   Atopo o merliño diante do cruceiro do adro da igrexa de San Xoán, debeu ir de visita ao cemiterio...

   Semellan rodeados, cruz e merlo, dunha áurea protectora de cánto pasa a seu carón...

   Dende os abetos do viacrucis escoito seu trino, que un forte vento espalla polo Val de Laiño :

   "Vivir é un regalo, Amigo Xocas, un agora que has de gozar sen pensar no que se foi, moito menos no que queda por diante...

   A vida son os MOMENTOS que as persoas de ben conservan para sempre...

  Por elo quero adicarlle no día de hoxe, fieis difuntos, un ledo recordo a aquel@s que se foron, pero seguen estando...

   Xaquín, escoita alá dentro, soará unha música celestial procedente das caixiñas de cores que tes gardadas na lacena da Alma."

   O corazón doume un brinco...

   Mentres a vida teña a ben que esté presente,  cun sorriso nos beizos, merliño, escoitareina...

   Cun chouto na Alma...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                            Xaquin Miguéns Ces


SOY LUNA

 “Mi nombre es Luna… y me siento como su parte oscura,

la que no veis, la que no brilla,

la que está triste porque no recibe el abrazo del sol…

Eso pienso mientras viajo en este avión, en la oscuridad de la noche, y la observo…

No conozco mi destino, me encontraba ausente cuando adquirí el billete de solo ida; quiero desaparecer, desconectar del mundo…

Volveré cuando halle las fuerzas para hacerlo, cuando encuentre de nuevo la inspiración para poner fin a mi novela.

Cierro los ojos, y ruego lograr dormir el resto del viaje, cuando llegue será otro día, un día lleno de esperanza, de ilusión y de cambio”.

―Vaya, vaya ―dijo un joven mientras cerraba la libreta en la que había leído tal confesión―, así que eres escritora ―pensó en alto mientras contemplaba a la mujer que dormía en su sofá.

Ese joven la había salvado del ataque de unos individuos, tres hombres habían intentado robarle y agredirla mientras se dirigía a su hotel, y él la había llevado a su vivienda, una pequeña y acogedora cabaña junto a la playa.

Entonces volvió a mirar el móvil de ella, que había cogido en su mochila.

―No, no debería… ―Desvió un instante la mirada―. Esto no está bien, pero… ¿cómo voy a saber quién eres si no investigo algo?

Desbloqueó el móvil con la huella dactilar de ella y comenzó a curiosear, pero justo cuando lo hacía entró una notificación de Facebook.

―A ver… ―Buscó su última publicación―. Tu fruta favorita es la fresa y tu color el violeta… ―Volvió a mirarla de nuevo―. Y eres muy hermosa… Luna… ―Le tocó en la mejilla y ella reaccionó.

Abrió lentamente los ojos y él guardó el móvil, y se preparó para su reacción.

―¿Quién eres? ―miró a su alrededor, desorientada―, ¿dónde estoy?

―Tranquila ―se apartó un poco y ella se relajó.

―¿Qué hago aquí?

―A ver… Luna ―dijo él dudoso.

―¿Luna…? ―preguntó sorprendida, como si nunca hubiese escuchado ese nombre―. ¡Oh! ¡Dios mío! ¿Quién eres?, y… ¿quién soy yo? ¡No recuerdo nada!

―¿No recuerdas nada? ―preguntó él, atónito―. Verás, unos hombres te asaltaron mientras ibas a…

―¿Qué? ―interrumpió y se incorporó sin dejar de mirarlo―. No lo recuerdo. ―Cerró los ojos, llegando a apretar sus párpados con fuerza, pensando que con ese gesto el recuerdo vendría a su mente―. ¡No! ¡No recuerdo nada! ¿Y tú?, ¿quién eres?

Él la miraba inquieto, y por unos segundos permaneció bloqueado.

―¿Yo?, ¿no sabes quién soy? Soy, yo soy… ―Cogió aire y lo soltó lentamente―. Soy tu prometido ―aseguró con voz firme.

―¡¿Qué?!

Ella lo miraba con grandes ojos, tragó saliva, y se fijó en él. ¡¿“Ese hombre” era su prometido?! ¡¿Cómo podía haberlo olvidado?!, poseía una tierna y arrebatadora mirada de ojos azul cielo, sus labios incitaban al pecado y podía apreciar que bajo aquella ropa había un cuerpo de infarto. Le pareció perfecto, y él decía que era su prometido.

―¿En serio? ―preguntó aún confusa―, pero… no te recuerdo.

―Cariño, tranquilízate, seguro que fue por el golpe que te llevaste. Voy a… buscarte algo de ropa y damos un paseo. Tú espérame aquí, no te muevas, ¿vale? ―indicó con las palmas hacia ella.

―Vale ―dijo dudosa.

El joven se dirigió a su cuarto tranquilamente, pero en cuanto entró se puso como un loco a colocar la ropa de la maleta de ella en su ropero, arrancó la hoja con la confesión para guardarla en su cajón, del que cogió un cuadro en el que aparecía con otra mujer.

Su mundo pareció detenerse por un instante mientras contemplaba su rostro. «Tenías razón, me han regalado otra oportunidad», pensó.

En cuanto regresó a la realidad dejó la libreta en la mesita, escondió el cuadro en lo alto del ropero y corrió al baño a poner el cepillo de dientes junto al suyo. «Esta es la prueba infalible». Respiró hondo. «Bien, allá voy».

Cuando volvió al salón no la vio y por un momento pensó que se había ido, hasta que escuchó un ruido en la cocina, fue apresurado y se la encontró envuelta en la manta con la que él la había tapado, e intentaba hacer café.

―Ya lo hago yo, siéntate.

Ella se sentó e imaginó en su mente la vida con él, y se ruborizó al pensar en cómo sería en la intimidad.

―¿Estás bien? ―preguntó él mientras le servía el café.

―Eh…

―Dime. ―La miró fijamente y ella tuvo que relajarse para poder coger la taza.

―No sé ni cómo te llamas ―explicó nerviosa.

―Mason, ese es mi nombre.

―¿Y a qué te dedicas?, ¿y qué hago yo?

Él se quedó bloqueado, y ella lo miró extrañada.

―Verás, soy modelo y actor.

Levantó por un momento la camiseta para mostrarle el vientre, del que ella no perdió detalle, era tal como lo había dibujado en su mente: perfecto.

―¿En serio? ―logró preguntar―, ¿y yo?

―Eres… escritora.

―Escritora… ¿de qué?

―De romántica ―aseguró.

―Pero… ―dejó el café en la mesa y se puso en pie―, mira, a mí esto me resulta muy extraño, o sea, yo no recuerdo nada, ¿cómo es posible? Llévame al médico, por favor.

―Luna. ―Se acercó a ella y la cogió de las manos―. Yo te ayudaré a recordar, a recordar que tu fruta preferida es la fresa ―ella lo miraba enternecida― y el violeta es tu color favorito.

―Está bien… perdóname, solo estoy pensando en mí. Tú lo debes estar pasando fatal.

Él bajó la mirada para alzarla de nuevo y clavarla en sus labios.

―Sí, estoy deseando besarte…

Se acercaron lentamente y estuvieron a punto de besarse, pero sus labios solo llegaron a rozarse, pues él se apartó.

―Lo siento, no debí hacer eso, está mal ―se disculpó Mason, avergonzado―. Para ti soy un desconocido.

«Debería decirle la verdad», pensó, «esto no está bien, me estoy aprovechando de ella».

Ella no sabía cómo reaccionar, y deseaba recordarlo, pero por más que se esforzaba parecía imposible. «Debería besarlo yo, tal vez así lo recuerde».

―Mason…

―Tranquila, esperaré. ―Le acarició la mejilla―. Vamos a dar ese paseo.

―Vale.

Le enseñó el pueblo y luego caminaron por la playa, se divertían mucho conversando. Parecían estar hechos el uno para el otro, a pesar de que todo estuviese basado en un engaño.

Él la miraba ilusionado, y ella… encandilada, no era capaz de entender por qué no recordaba nada de ese hombre. Era maravilloso, educado y todo un caballero, además de muy guapo.

El tiempo a su lado pasaba veloz, pero tuvieron que abandonar la playa y correr a la cabaña debido a un repentino diluvio.

Cuando entraron estaban totalmente empapados, pero sonreían, entonces él en un gesto instintivo, cogió su cara entre sus manos para besarla, y esta vez nada lo pudo detener, se fundieron en un sensual y largo beso; su primer beso.

Al separarse, ella sonrió.

―No sé cómo pude olvidar esto.

―Luna, yo…

―Vuelvo en un momento ―dijo pícara.

―Espera…

No lo escuchó, fue directa al cuarto para secarse un poco el pelo y mirarse al espejo, quería estar hermosa para él, pero, algo llamó su atención, un papel sobresalía de la mesita de Mason, se acercó y abrió el cajón para ver esa hoja.

Empezó a leerla y su piel se erizó al instante, no entendía qué ocurría, los recuerdos golpeaban su mente con cada palabra que leía. Recordó haberla escrito en el viaje, y vio toda su vida en un instante.

Ya sabía quién era, y ya sabía qué hacía en esa isla, de la cual desconocía el nombre.

―Dios mío… ―Se dio la vuelta despacio y tras ella se encontró a Mason―. ¿Quién eres…?

Retrocedió un par de pasos, asustada, ¿tal vez sería un asesino o uno de esos hombres que la habían agredido? «Por eso no me ha llevado al hospital», pensó mientras su cabeza buscaba una explicación para lo que allí ocurría.

―Por favor, no te asustes ―rogó él.

―¿Qué es lo que pretendes? ―preguntó inquieta.

―Luna, yo…

―¿Cómo sabes cuáles son mi fruta y mi color favoritos?

―Lo leí en tu Facebook ―confesó avergonzado mientras le entregaba el móvil.

―¡Oye, estás muy loco! ―su voz sonó amenazante―. Voy a llamar a la policía.

―Luna… yo… he perdido a mi mujer hace tres años, también la asaltaron, pero… ella… ―Sus ojos se humedecieron y se mordió el labio inferior―. La perdí… y… se me congeló el corazón… ―Ella lo escuchaba, inquieta―. Entonces… te salvé de esos maleantes, y cuando leí tu nota, te entendí…, tú solo querías desaparecer, como yo, que vine a esta isla a olvidarlo todo… y cuando me dijiste que no recordabas nada… ―esbozó una suave sonrisa― se me ocurrió esta locura… y pensé… un modelo y una escritora, a lo mejor podría ser yo tu inspiración…

¿Qué hará Luna? ¿Se quedará con ese desconocido en una cabaña con vistas al mar?

¿Se convertirá él en su inspiración?

¿Qué harías tú?

 Nora K. Rose



CANDO CHAMA O AMOR

      


Nunca esquezas o momento

cando chama á túa porta

aquel amor forasteiro

para compartir a vida

é tantos doces momentos

de glorias é sinsabores

de penas e alegrías,

non despreces a ocasión

de ese pobre vagabundo

él só busca o consuelo

no regazo d´outra dona

dar amor é recibilo!

Non esquezas miña xoia

cando che pidan amor

mesmo que sexa un alleo

entrégate sin condición

é tí,déixate querer,

pois serás sempre adorada

por un corazón valeiro

que che topou nos camiños

d´esta vida Terrenal

i ó final serás dichosa

nos brazos deste galán!!!


  Miguel Alberto,2023