viernes, 26 de abril de 2024

MORTA


Esperto sobresaltado...
Escoitou o merliño á súa Amiga pola noite, ou foi un soño...?
Tralo solpor, a praia de Tanxil sería testigo e ía pórlle a sinatura:
"Achegouse á beira do mar no bico dos pés...
Adentrouse nela cantando para sí mesma o estribillo de Luz Casal "Non podo máis... Necesito aire para respirar", mentres o vento aumentaba enmarañando os seus cabelos, e a chuvia camuflaba as súas bágoas...
O corazón, tolo, latexaba no seu peito ameazando con estoupar en calquer intre...
Pequenas olas empezaron a bicarlle os nocellos a intervalos, coma tímidos...
Arrimouse un pouco máis, e agora o mar acariñaba as súas pernas xa sen disimulo...
Pero axiña escomenzou a retirarse, fíxoa reaccionar o medo ao descoñecido, á grande oscuridade...
Aínda que na atoparan afogada naquel mar, quen voltou esa noite ao seu fogar era unha muller MORTA en vida".
Esperta o merlo dun pesadelo ou foron os anxos que nos protexen, e a Moreniña que dende o alto vixiaba cada un dos seus pasos, os culpables de que nada ocorrese...?
Nada...?
Quizais cousas así fan que levantemos muros arredor nóso para protexernos, porque o sentir é que a vida danos paus que non merecemos, e a outra opción que atopamos é a de quitarnos do medio...
Pode que ás veces reaccionemos tarde, a deus grazas outras a tempo...
A vida paga a pena a pesares de tódolos atrancos, e sempre aparecerá esa raíña de ceo azul de esperanza no que nos queda por diante...
O importante neste caso é que a miña Amiga poida contalo, e cantalo feliz o merliño...
Pode que fora realidade, ou un pesadelo coma moitos outros que ten o merlo, só ela o sabe.
Traxe, gravata, é domingo...
A pesares, non me esquezo...!!

O Paraíso existe



Xaquin Miguéns Ces

SOLEDAD

 Yo que fui un velero

ahora soy alma en el suelo

en esta triste habitación

aceptando mi destierro.


Yo que tanto luché

para darte un futuro

ahora soy un estorbo

cuando estoy al lado tuyo.


Donde queda el niño

que corría hacia mis brazos

cuando al terminar el día

yo volvía del trabajo.


Donde quedan las promesas

que nos hicimos una tarde

sentados en la orilla

del agua del viejo estanque.


Ahora estoy aquí

donde descansan mis huesos

donde espero la visita

de mis padres y abuelos muertos.


Ya no me queda nada

pues todo lo he perdido

ni tiempo tengo en las manos

ni promesas ni camino.


Cuando me toque marcharme

tú, no llores ni te aflijas

es la suerte del que marcha

ya no tiene que caminar deprisa.


 Paki Espiño,2024

P. D. Dedicado a todas las personas que terminan su vida en una residencia.


CORAZÓN SEDIENTO

                         CORAZÓN  SEDIENTO


Si mi corazón volara

te llevaría mil besos

para mitigar la ausencia

esperando tu regreso


si mi corazón supiera

lo que sufro por tu ausencia

te buscaría en el cosmos

allá donde tú, estuvieras


si tu corazón me amara

sería correspondido

amándote con locura

hasta el final de los días


si el amor pesara

medido en lingotes de oro

serías afortunada

por todo cuanto te quiero


y volando eternamente

agarrados de la mano

seriamos muy dichosos

alcanzando el infinito


dime amor, dímelo ya,

dime donde está la llave

para abrir tu corazón

e implorarte el amor.


Miguel Alberto,2024.


miércoles, 17 de abril de 2024

IDIOTA


  Ollando a imaxe coa que o sol tivo a ben espertarche e ti, Amigo Xocas, alporizado...

  Non é dabondo, diante deste abrente de ensoño, escoitar o meu trino nas Brañas...?

  Onte, Xaquín, foron os políticos quenes che abriron a billa, non podo estar máis de acordo contigo...

  Que che tira hoxe do xenio.?

  Amigo merlo, di un proverbio xudeo que non debes arrimarte a unha cabra por diante, a un cabalo por detrás, e a un tonto por ningunha parte.

  Están de moda os acertixos, Xocas.?

  Merliño, pedinche axuda no caso do sacho, hoxe vou tratar de explicarme daquela maneira :

   Vivimos, larpeiro, nunha virtual e inmensa rotonda na que se perden de vista o número de carrís polos que tod@s circulamos...

  Debes estar moi atento, porque en calquer intre pode saír o "listo de turno" polo carril que non corresponde, e sen pór o intermitente.

  Xaquín, cada quen ve a feira, ou a romaría, según lle vai nela...

  Uns baballan cunha tapiña de polbo e unha cunca de viño tinto, algúns brincan co ritmo de Extremoduro, e a outr@s emociónaos unha gaita co son dunha muiñeira.

  Ata aí, merliño, estou dacordo. Polo que non trago é con que non poida botarme a bailar, e deixar voar a Alma, co canto dun paxariño.

  Xocas, disfrutarán se notan que te alporizas.

  Pode, merliño, que teñas razón e non deba respostarlle, pero non é sinxelo calar a boca cando circula cansino pola rotonda, unha e outra vez tocándoche os pinreles, o mesmo IDIOTA de sempre.

  Xaquín, adicástelle xa demasiadas verbas e tempo para os méritos que ten, deméritos máis ben se o xulgas ben a fondo...

  Onde non hai non se pode sacar, que decía a avoa Luisa, recorda...

  Vixía a rotonda se o cres necesario, e cambia de carril se aparece novamente, pero nada mais, Xocas. Ignoralo é o meirande desprezo...

  Quédate coa relaxante luz do abrente...

  A Alma agradeceracho...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                              Xaquin Miguéns Ces

EL DETALLE

 Pasas por mi lado 

   como si fuese a abrirse 

el Mar Rojo a tu paso.

  

Y a mí me hace gracia

tu presunción 

   porque no cambiaría 

ni una sola piedra de mi mochila

  para vivir como tú , 

a cuenta del cuento .

  Si crees que  eres rival 

llegas a destiempo 

  porque hoy por hoy 

soy consciente de lo que valgo .

  Y no mires el metal 

de mi alianza 

  observa mis manos ajadas 

que  hablan de mil batallas , 

  si aún así  te ilusiona el podium 

házmelo saber ,

   y tendré preparado 

un detalle de consolación 

   para una más del montón. 

       ~ Figueira




ADIÓS


  Lloré al ver que partías

sin volver la vista atrás

sola en un rincón del día

sabiendo que no volverás.


Donde quedan las promesas

que antaño nos hicimos

donde queda tanto amor

que en la madrugada nos dimos.


Cuando una pareja se rompe

se rompen dos corazones

que la noche mata al día

en busca de nuevos colores.


Donde habita el olvido

que me ha robado la vida

al otro lado del mundo

serena está la bahía.


 Paki Espiño,2024


AMÉLIE MON AMOUR

                        

Esta noche dormiré

acurrucado en tu lecho

con el sabor de tus besos

la dulzura de tu aliento


con tu brazo de almohada

tu corazón palpitando

unidos en un abrazo

hasta despertar al alba


en ese nido de amor

te daré todo mi ser

amor que nunca tuviste

sabrás lo que es el querer


en noches de amor y paz

llegará la senectud

contándonos mil historias

recuerdos...de juventud


ya no me quedan palabras

ni tinta para escribir

pero tengo la gran suerte

de tenerte junto a mí


y así pasarán los días

en amor y compañía

esperando el despertar

llegada la nueva vida.


  Miguel Alberto,2024


O BICO

 O BICO 

  Fuméache o cerebro diante de Cortegada, Xaquín.

 Amigo merlo, debe ser a falta de costume o que me pon dese xeito, sabes ben que só penso de cando en vez, o demais déixocho para ti.

 A deus grazas, jajajaja ...Pero cóntasme por que hoxe é ese día especial no que pos os miolos a levedar.?

 Acaso, merliño, ti que controlas todo dende a perspectiva que che dá o voar, esquecéste do que celebramos cada ano nesta data do 13 de abril.?

 Para nada, Amigo Xocas. Quixera deixalo pasar,  engúrranseme as alas da Alma pensando que a algo tan simple coma O BICO, co que a Natureza dota a todo bicho que teña sentir, necesite adicarlle un día ao ano a chamada raza intelixente...

 E o resto dos días...?

 Non se vos cae ao chan a cara coa vergoña, Xaquín.?

 Nelo estaba pensando cando che pareceu ver saír fume da miña cabeza, merliño...

 Bágoas de tristura esbálanme polas meixelas, máis ben, pensando nas rarezas do ser humano, que tantas veces busca estrelas alá lonxe esquecéndose das lúas que ten a seu carón...

 Deixa en segundo plano algo tan simple como bicar a aqueles que lle aportan luz no seu diario camiñar, manifestándolles dese xeito agarimo ou amor...

 Mostro, como sinal de arrepentimento polo mal proceder, esta ben fermosa imaxe de Carril ao solpor tomada dende "galeras", que para sempre levo gardada nunha caixiña de cores na lacena do corazón...

 Unha aperta no Paraíso á que, seguindo os dictados da lúa, nunca faltan as augas do Ulla e da Ría máis fermosa do mundo, e que remata cun bico nos beizos de area fina da súa amada Cortegada...

 Merliño, as miñas verbas non dan para máis...

 Bicos para tod@s, e mil perdóns...!!


  O Paraíso existe 



                                                                   Xaquin Miguéns Ces


REFLEJO


Quien fingió ser paloma

cuando era gavilán

quien cambió el brillo de tus ojos

por la sombra de la soledad.


Quien fingió ser luz

cuando solo era espejo

cuando en días oscuros

no puedes ver tu reflejo.


Nadie tiene el derecho

de hurgar en tu alma

para mantenerte en guerra

sin poder olvidarla.


Maldita paloma

que voló en mi alcoba

para robarme el verano

para cortar amapolas.


Las personas se van

las personas se quedan

pero tú, ya no estás

donde nace la aurora.


Solo eres reflejo

de una tarde maldita

donde cantan las ranas

al saltar a la orilla.


Ya ni eres reflejo

ya no me toca la brisa

por caminos errantes

por caminar muy deprisa.


No sigas mis pasos

mis huellas son mías

como mía es la luna

que en mi noche brilla.


 Paki Espiño, 2024.



AMOR SOLITARIO

           AMOR  SOLITARIO


He caído tantas veces

y conseguí levantarme

saliendo muy mal herido

remonté hasta la cumbre


me levanté con destreza

intentando cabalgar

a lomos de un gran caballo

destino...cualquier lugar


he caído por amor

¿o tal vez por desamor?

Más siempre me levanté

volviendo a caminar


he sufrido lo insufrible

por culpa de esa mujer

el amor que me negó

quizás yo, no supe amarla


he perdido cien batallas

he ganado la humildad

en combates por amor

ganando la libertad


navegando por la vida

cual navío sin gobierno

arribando a puerto extraño

los restos de mi naufragio


he llamado a muchas puertas

implorando una limosna

no era pan lo que buscaba

si no el amor de tu alma.


  Miguel Alberto,2024


miércoles, 3 de abril de 2024

LA LLAVE

 Le colgaste  al cuello una llave 

   y dijiste que ella  abría 

tu corazón. 

   El rey de la hipocresía 

 jugó a la traición,  

   hizo balance 

entre lo material y su alma

  y se escudó detrás 

de la otra , la débil,  la manejable 

   la servicial  sin números rojos .

Ha llovido mucho 

  y hoy sabes  que  te confundiste , pues

quien ama a una guerrera 

  aprende a luchar y 

quien se queda con la que 

  tiene  dinero 

aprende a derrochar.

  Hoy la viste pasar 

derrochando ese brillo personal 

  y sin  cargar llaves ajenas.

Como la vida es tan singular

   mientras revolvías la sacarina

al lado de tu carcelera

   la que perdió en tu baremo personal

 te guiñó el ojo 

mientras  salía  con su 

   auto nuevo 

y creo que  alcanzaste 

   a escuchar esas carcajadas 

únicas  que  le provocas con  el convencimiento 

  de que  con perder entonces 

te ganó  ahora , solo que 

  ya no te  quiere ,

ni la que  te atiende 

  ni la que  sabe que  no vales

lo llorado .

  La viste y ahora no duermes 

porque  el tiempo no retrocede .

¡ Tienes lo que te mereces!


        ~ Figueira





lunes, 1 de abril de 2024

POR TODO E MÁIS

 Por esas sonrisas  que che  roubo,  cando curras para ganar o pan  e que  por nós non chova.

Por eses  momentos que che   hurto para estar contigo sen que  sone o teléfono  do médico de urxencias, que ten operacións a corazón aberto   e que me convirten nun daño colateral, que  despois ti tes que  frenar para que o último cablenon se deixe pelar. 

Por o home que cerrou bocas sen abrir a súa.

Por esa humildade que  non esconde a grandeza, senon que  a fai admirable.

Por todo eso e máis, mil  gracias!,  porque nunca  pensei que contigo todo fosen subidas sen inhalador e baixadas sen frenos, e que  existira un home que  conseguise facer que  día a día o queira moito máis e sen perder a miña  esencia .

E neste trueque da convivencia, facerche ver  eu a ti  a realidade  sangrante e ti a min enseñarme a soñar en grande .


   ~Figueira




O CHAUVINISMO DAS XOUVAS

 

En termos absolutos, Dieste esaxerou ao comparar o seu Rianxo natal coa Atenas de Pericles. En termos

relativos, teño as miñas dúbidas. Que nun Rianxo no que dous terzos da poboación eran analfabetos, e

no que os mestres ensinaban o catecismo do padre Astete, xurdisen tres personalidades como Castelao,

Dieste e Manoel Antonio, autorizábao a facer esa comparación.

Hai días en que tamén eu teño ganas de esaxerar e dicir que o Rianxo actual é coma Nova York.

Música, escultura, pintura, xadrez, novela, poesía, teatro, remo, piragüismo, kung-fu, culturismo,

televisión... É impresionante a cantidade de artistas e deportistas rianxeiros que están triunfando máis

alá das nosas fronteiras. Tanto, que, nun exceso de chauvinismo, fártome de recordar esa canción que

se está a converter no himno oficioso de Rianxo, Pájaro Pinto, e que fai referencia a unha época de

fartura de xoubas e de euforia na vila: “Para ser bo mariñeiro / hai que nacer en Rianxo, / e comer o pan

de broa / para ter o peito ancho”. O mesmo se podería dicir da fartura de deportistas e artistas actuais.

O outono pasado lin nunha cafetería de Rianxo a noticia de que lle deran o premio Loewe, o máis

importante de poesía en español, a Diego Roel, un escritor arxentino, e pouco despois, Paula, a

camareira, díxome que era curmán seu, que os seus avós naceran en Rianxo, e que a súa bisavoa era

curmán de Castelao. Como tamén me dixo que ía vir a Rianxo en abril, púxenme en contacto con el para

que dese unha charla no instituto. Sorprendeume o interese que tiña en presentar o seu libro en Rianxo.

Ata que me revelou que estivera aquí dúas veces, e que se sentía como na casa. “En la placa que

recuerda a los hijos de Rianxo que murieron en el mar —díxome—, figura mi bisabuelo. Cuando se

celebra O Día das Xentes do Mar dicen su nombre en la misa. Vicente Ordóñez”.

Se Milan Kundera ten razón cando di que é europeo quen sente nostalxia de Europa, Diego Roel é

rianxeiro. E como supoño que comería pouco pan de broa na súa vida, non nos queda outra que pensar

que herdou de seu bisavó un peito ben ancho.


Xosé Ricardo Losada