Chegou no luscofusco. Naquel intre, ninguén reparou na súa presenza. Retirou o
cartel da inmobiliaria de madrugada e, cas primeiras luces do abrente, sorprendeu á
veciñanza cos cristais do escaparate cubertos con papel marrón. Nin físgoa quedou pola
que botar un ollo ao que alí dentro ía facer. Ao día seguinte, algúns afirmaron que o
descoñecido regresara durante o negror solitario da noite cun vehículo alugado.
Describiron con moito énfase como, nun vira-vira, trasfegou ao interior do local estrañas
ferramentas e embalaxes semellantes ás empregadas polos técnicos de son das
orquestras.
Pasaron os días. Ao mes, os habitantes do quinteiro andaban ca mosca detrás da
orella. O inmoble permanecía nun anódino letargo diúrno, pero sabíase que o seu interior
cobraba vida con crípticas actividades nocturnas. O que alí se argallaba permanecía
oculto tras a acastañada cortina de envoltorio de paquetaría. Abofé que algúns, unha
minoría dada aos razoamentos sustentados na lóxica, opinaban que só se trataba doutro
artesán, bohemio e toleirán, preparando devagar o seu obradoiro. Pero a maioría pensaba
que tanto misterio tiña un resaibo a prohibido, sospeitoso e criminal.
A colocación do cartel causou conmoción entre a aristocracia de botaporelas e
faroleiros da rúa. “Trécolas”. Que demo de negocio podía ter un nome así? Embaixo, en
letra de mentor tamaño, podía lerse: “Restauración de voces”. Os operarios contratados
engurraron os ombreiros unha e outra vez ante as preguntas indiscretas. Porén, os
dixomedíxomes de vizosa fantasía especularon con foniatras ou logopedistas. Por fin
unha boa nova! Terapeutas e especialistas revalorizarían vivendas e comercios do barrio.
A envoltura de papel, protectora daquela singular crisálida empresarial,
desapareceu minutos antes da inauguración. O evento resultou ser todo un
acontecemento social e toda unha decepción para os fanfurriñeiros de sempre. Houbo
foliada, petiscos e moitos parabéns. Atraída pola sona do artesán, acudiu ao chamado
unha marfallada de persoas do máis diverso. Espíritos heteróclitos sen máis en común
que unha pública e gorentosa emoción no padal. Todos recoñecían e gababan a mestría e
gusto do anfitrión restaurando fermosas palabras da ferruxe poeirenta do esquecemento
do idioma.
Amancio Pampín
