Espidos e descalzos, sen tempo e sen equipaxe, nin sequera parecen persoas, recorren as rúas perdidos no fondo dos seus ollos. Ollan sen ollar, choran sen bágoas, ó lonxe soa a campá do vello burro que asustado meteuse nas augas do río.
Foi a primeira vez que se separaban, eia tirada na lama como se fora un xoguete roto co que ningún rapaz quere xogar, Él, del xa non queda nada, todo o que él fora matouno a guerra. Sen fillos, sen muller, sen Patria, como seguir vivindo? De onde sacas as forzas para seguires?
Él non quere matar pero tampouco quere morrer, con sangue nas mans, ca sangue da súa muller e de todos os fillos non nacidos, como pode erguerse? Pobre home, e pobre humanidade, que non soupo ver o futuro nos ollos dun tolo.
Agora a humanidade ten que vivir ca vergoña de non ter as armas adecuadas pra evitar esta guerra.Quen será capaz de tomar esa decisión? Ningunha delas lle devolverá a vida a todos aqueles que xa lla arrebataron.
Paki Espiño,2022
P.D. Que retorne a paz a Ucrania!
No hay comentarios:
Publicar un comentario