domingo, 30 de abril de 2023

RECITADO DE SILVIA FIGUEIRAS



 


O pasado  29 de abril, a nosa compañeira, a poeta Silvia Figueiras recitou as súas composicións, nunha xornada a micro aberto celebrada no Grove.

Parabéns, prezada Silvia!!!




                                                         









PARA MERLIÑO

 Te busco por las ramas de los árboles más frondosos .

He mirado de reojo algún nido ajeno en pleno vuelo por si alguna Merliña te entretiene más de la cuenta.

Me afano en mantenerme ocupada dando brillo a mis alas pero entendí que es tu canto por las mañanas quien las hace agraciadas.

Hay quien dice que el mismo silencio es, en sí, la respuesta. Pero esta  Xílgara de terquedad imperecedera cada amanecer abre la ventana con la esperanza de tu regreso para hacer como que le eres  indiferente y cuestionar tus idas sin vueltas pero que ya tú sabes que el cielo se abre  cuando te leo. 

Querido y añorado Merliño,  se vuelven grises los días sin ti .

Así que devuélveme la primavera con  esa paleta de colores que manejas ya, a ciegas. 

Mano Figueira




MOEDIÑA


  Xocas, que vas facer...?

  Votar unha moeda que teño no peto a esta fonte da praza, din que é miragreira, merliño teño soños por cumprir.

  Tirar unha moeda a unha fonte para pedir un desexo é algo habitual en vós polo que vexo,

jajajaja..., pero salvo que che sobren os cartos, Xaquín, paréceme absurdo ese proceder.

  A fe move montañas, Amigo merlo.

  Ata que non entendas que calquer cambio que pretendas realizar na túa vida depende exclusivamente de ti xamáis o vas a lograr, Xaquín.

  Vexo duro o camiño, merliño, e lonxe o final.

  Empeza, Xocas, dando o primeiro paso con determinación e os demais virán detrás del...

  Persegue eses soños que teñas ata o final, e de paso terás una MOEDIÑA máis no peto para dempois do partido das "Abellas" no fin de semana sentarte nun furancho co teu neto  Xoel a tomar unha cervexa fría e un refresco diante dunha larpeirada...

  A auga dunha fonte no vai facer por ti...!!

 

  O Paraíso existe 



YERMO

 Yermo


Congelado entre sueños

Olvidando recuerdos

Que escapan entre mis dedos


Susurros y lamentos

Transportados por el viento

En llanto envueltos

Íntimo sufrimiento. 


De mi alma, el invierno. 


Iria Martínez

ALONE IN THE NIGHT


Aquel día volviste tarde a casa, ya era noche cerrada y en las calles reinaba un silencio absoluto, una extraña calma que habías aprendido a percibir como inquietante. No había nadie. "Mejor", te dijiste, no querías que nadie supiera lo que hacías por las noches, y por eso te aislabas, evitabas a la gente.

Te habías absorto en el ruido de tus pasos, intentando buscar en ellos un pequeño ápice de tranquilidad. No pensabas en nada (o, al menos, eso intentabas), habías hecho ese mismo camino cientos de veces, te podías permitir desconectar con tu cruda realidad, deambular por tus pensamientos.

Doblaste una esquina, y, en ese preciso momento, sonó tu móvil. Era un mensaje de tu mejor amigo, te suplicaba que lo dejaras, que era peligroso, pero tú decidiste no hacerle caso, seguir adelante, y lo dejaste en visto. Tal vez tenía razón, pero, ¿Hasta qué punto te conocía? Sí, era cierto, él lo sabía, sabía lo que hacías por las noches, vuestra relación se había roto justamente por eso, pero tenía que comprenderlo, no te quedaba otra, tu familia necesitaba el dinero.

Llegaste a aquel callejón oscuro, te encendiste un cigarrillo, diste una calada, esperando...

Aquel tipo no tardaría en aparecer, y esta vez sí le pagarías, le debías dinero, y sabías de sobra como era, ya te había amenazado otras veces con dejar de venderte si no le pagabas. Si dejaba de venderte se acababa todo, ya no podrías distribuirla y tú y los tuyos seguiríais viviendo como ratas. Diste otra calada, mirando al cielo estrellado, tenías un mal presentimiento.

Recibiste otra notificación. "No tardaré en llegar", decía el mensaje, sabías bien de quién era. Lo interpretaste como un signo premonitorio de que morirías. Pensaste en tus padres, quizá mañana tuviesen que asistir a tu velatorio. No te importó demasiado, no teníais muy buena relación. Una vez estuvieron a punto de pillarte, y a partir de ahí todo se jodió.

Tal era tu distracción, que no lo viste acercarse, eso supuso tu condena. Solo lo viste cuando colocó el filo de su navaja en tu cuello. "¡Gilipollas! Voy a enseñarte lo que pasa cuando no se me paga", dijo, justo antes de hundir el arma en tus carnes. Soltaste el cigarrillo, el cual cayó al suelo, aún encendido. El reloj de la plaza dio las doce como fin definitivo de tu existencia, y todo se volvió oscuro, tu agonía había terminado.

Todo esto lo cuento yo, porque tú ya no puedes, yo me aseguré bien de eso. No debiste haber salido aquella noche.

 Mistery

LA MAMÁ

 Ser madre no es una faceta más de tu vida porque esta misma no tiene fecha de caducidad. Si eres mamá lo serás por el resto de la vida y digo más , aún después creo que velarás por ellos. 

Da igual como llegas a serlo porque siempre consideré la maternidad como ese sentimiento de amor , protección, educación y comprensión que dedicas a esas personitas que llegan a ti con la vulnerabilidad de la inocencia.

 Cuando son  pequeños te consumen tanta energía que no ves la hora de que se hagan mallores . Tu casa está llena de ruido , de risas , de luchas adolescentes . Al crecer y emprender sus caminos , la casa se agranda y el silencio parece que te come .Todo fluye para bien , más aveces  una fotografía, una melodía , un recuerdo,  es el detonante que te atrapa en un sentimiento de nostalgia y desearías volver a mecerlos en tus  brazos y cantarles bajito  esa nana que los adormecia y calmaba . A veces sientes  añoranza de aquellos años en que eras la mamá y no la Mano.

 Mano Figueira




SENTIMIENTOS OCULTOS

Dos besos prendidos a mis labios

deseando no volver a respirar

dos caricias quemándome las manos

mil abrazos que no te supe dar


el deseo está dibujando excusas

rozando la piel está el amor

dos sombras, nuestras almas doloridas

que tu cuerpo calmaría su dolor


los árboles son testigo en silencio

dos adultos jugando a ser niños

un momento robado en el tiempo

el volar de un tímido pajarito


a veces la soledad nos aconseja

anidando en nuestra alma torturada

nos encontramos replegando nuestra fuerza

a una trinchera solitaria y olvidada


aunque sea un instante de la vida

dejas libre volar tu corazón

tantas normas impuestas, tanta desdicha

no te enseñan el camino del amor.


 Paki Espiño, 2023


MARUSÍA

 A carón da Ría

choraba unha nai

oteando o mar

polo fillo ido


parteu ó mencer

coa súa gamela

para faenar

con gran marusía


sí, mar embravecida

con vento do leste

máis él, era forte

a nada temía!


Procurando o rumbo

pola nosa Ría

buscando aquel banco

que xa coñecía


e pescou axiña

sardiñas a eito!

Naquela barquiña

repleta de peixe


puxo rumbo a terra

co seu gran “navío”

máis, a ola maldita

mandounos a pique


chegou a noticia

d´aquel gran naufraxio

i aquela naiciña

perdeu o sentido


todas as mañans

vestida e loito

ficaba esquecida

naquel malecón


escrutando a Ría

tentar ver o fillo

cando chegaría?

Pra ela, vivía!


Nunca máis falou

sobraban palabras

perder o seu fillo

na gran marusía!!!


 Miguel Alberto,2023

( Recitado polo autor no Día do Libro)

SEMANA DO LIBRO

 

Esta semana que remata hoxe fun invitado ós actos que se desarrollaron no IES Felix Muriel con motivo da semana do libro, xunto con todos os miembros de “Scripta Manent” a pesar que alguns non poideron asistir por motivos laborais, sí asistimos catro miembros; Manola Figueira, M. Dolores Rial, Silvia  Figueiras i un servidor.

 O día 26 presentou X.Ricardo Losada escritor e profesor, o libro, O ROSARIO É A BUGUINA ( que por certo prometo ler en canto poida) creo que é o seu quinto libro, disertando unha longa hora sobre cultura, que eu estaría un día enteiro escoitando a este gran pedagogo das letras sin respirar, todo un mestre do saber!

 O día 27 a nosa querida compañeira Silvia Figueiras ocupou o seu espacio falando de poesía, penso que é unha gran poetisa!!!  logo todos nos incluido o alumnado alí presente lle fixemos un sinfín de preguntas sobre poesía que ela contestou amablemente a todos nos. Prometo ler o teu Alma de Outono por segunda vez Silvia.

 Para rematar quero falar do alumnado, tod@s vos, e digo tod@s demostráchedes unha educación excelente, para que diga a xente que a xuventude non ten cultura, tanto os que estuvéchedes na mesa da presidencia como o resto, pola parte que me toca,grazas de corazón muchach@s, poden estar orgullosos os mestres i tamén vosos pais por ter uns fillos exemplares.

 Á dirección do  IES, a Ricardo Losada, e como non ó equipo da Biblioteca. 

Grazas de todo corazón, en nome de todos os membros de Scripta Manent! 

Deica outra!


  Miguel Alberto,2023

SEMANA DO LIBRO NO IES

 Do 25 ó 28 de abril celebramos a Semana do libro no IES Félix Muriel e contamos ca presenza do escritor Xosé Ricardo Losada, profesor de filosofía no noso centro, e a poeta Silvia Figueiras, ambos colaboradores habituais do blog Scripta manent. 

Eles fóron os artífices de sendas charlas arredor da súa obra e a labor do escritor nesta sociedade aceleradamente cambiante, espertando, unha vez máis, a admiración do auditorio composto, na súa maioría, por alumnado, que participou activa e entusiasticamente nuhas xornadas que tiveron como protagonistas á literatura e o seu universo: beleza, sentimento e emoción, todo iso que nos define como seres humanos.

Grazas por facernos partícipes da vosa xenial visión da realidade!





Octavio Romero, Abel Rodríguez, o autor X.Ricardo Losada e Gisela Valdielso




Mano Figueira, a poeta Silvia Figueiras, Abel Rodríguez e Noelia Miguéns

domingo, 23 de abril de 2023

ADICCIÓN

 Soe decirse que escribir é un indicativo de ter pingas de tolemia, pode que sexa certo...

  Os primeiros escintileos do sol píllanme case sempre diante dunha folla en branco...

  Xa cantan os merlos moito antes, seus trinos son o reloxo espertador que lle anuncia ao galo vermello e presumido do veciño que vaia afinando o gorxelo, está a piques o abrente nas Brañas...

  Esperto a miúdo ao amencer co seu quiquiriquí, cal galiña necesitada...

  Coma un drogadicto abro cada mañá a fiestra para descartizar sentimentos sen ser escritor, e moito menos poeta...

  Amigo merlo, non é doado para min atreverme a mostrar a linguaxe oculta da Alma.

  Todo ser humano, Xaquín, ten medo a disparar balas de papel ao vento, pode que esa ADICCIÓN sexa a culpable do atrevemento.

  Gustariame que ese temor desaparecera, merliño, porque o único que pretendo é rachar os arames da gaiola da Alma, sentirme comprendido, non xulgado.

  Quizais, Xaquín, pidas demasiado...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                                 Xaquin Miguéns Ces

EL GALLO

 Este es un tío bravucón ,

faltón y sin educación.

Que se cree que la talla

del calzón es igual al tamaño

de sus  bolas de ping pong .

Cuando nos cruzamos 

suelta puyitas de gallo

porque me confunde 

con gallina del corral

de al lado .

Mejor que arree a la

que tiene al lado 

que esa sí es de su ganado.

No me asusta ni a lo largo

ni a lo ancho ,

que siga marchando 

a mi paso ,

que yo no me rebajo 

a la altura de semejante

mentecato .

 Mano Figueira




TIEMPO DE CEREZAS

 Se acercó más entrando alli donde reina el olvido y no existe la tragedia, ni la noche, ni la muerte. Allí donde crecen las cerezas, aunque bellas y hermosas de corta vida, es ese el corto tiempo de nuestro encuentro, fugaz y efímero. Cuesta no pensar que nunca ha existido, pero una ráfaga de dolor envuelve el alma y vuelvo una y otra vez a tus palabras.

¿Cuánto tiempo pasará antes de que me olvides y yo no logre recordarte?

El sol se hace el zángano esta tarde, se queda ahí, al borde de lo infinito, y observa cómo el mundo contiene la respiración un instante, para sobrecogerse de ese halo de luz brillante, mitad fuego, mitad agua, lo real y lo divino. ¿Pero? Las cerezas tienen corta vida. Se pierde el sol en la noche, para alumbrar a otras gentes y otras tierras. A la mañana siguiente vuelve ese mismo sol a brillar, pero tú ya no eres la misma que espera sumisa su partida. Eres tú, la que se va ahora a buscar un nuevo horizonte, donde puedes seguir la luna, pues el sol aunque hermoso es peligroso y quema, es casi ley de vida. A las cerezas se les acabó el tiempo, con sus frutos marchitos no son tan apetecibles, otras cerezas vendrán a ocupar su tiempo pues las cerezas tienen corta vida.

  Paki Espiño, 2023


P. D. Todas esas personas que viajaban a otros países para aprovechar sus circunstancias, sin pensar en el futuro de las gentes que dejan atrás. Todos los niños del mundo tienen derecho a crecer libres respetando su inocencia.


IMPLORANDO O AMOR!!!

Seguindo as pegadas

na grandiosa praia

topeite sentada

o pé d´unha rocha


tentei saudarte

máis non contestaches

seguías absorta

nos teus pensamentos


naquela mañán

de tan doce clima

as túas ideas

voaban ó vento


en qué pensarías,

Fermosa muller?

en amores idos

e non esquecidos?


Seguian voando

as tuas ideas

nos máxicos soños

axenos ó mundo


é...naquel espertar

vícheme á frente

implorando o amor

que ti me negabas


unidos, xuntiños,

n´unha gran aperta

sellamos o amor

para a eternidade!!!


  Miguel Alberto,2023


miércoles, 19 de abril de 2023

ELEXIR


  Non me gusta ser o "Avó Cebolleta", pero falaron os soños...

  Non me preguntes , merliño, o por que, non sabería dar unha resposta.

  Quizais polo vivido e por unha animada charla que mantiveches co pai de Andrés, unha pequena "Abella", o domingo pola mañá ao remate do partido na Illa de Arousa, Xocas...

  Parabéns antes de nada a eses nenos que xogaron un partido extraordinario fronte aos líderes, colleitando mel da boa...

  Ás veces os recordos afloran simplemente por unhas vivencias ou unhas verbas, Xaquín.

  É posible que así sexa, merliño, o caso é que hoxe levanteime rememorando o que foi parte da miña vida ligada ao mundo do fútbol, falaron os soños, e de que xeito.

  Escoito por aí, Xaquín, que o deixaches moi cedo, que aínda tiñas corda.

  A elección do que poida facernos felices e o camiño que conleva nunca debe ser unha casualidade, e sí unha decisión tomada con frialdade...

  Ningunha é sinxela de tomar, ningún camiño a seguir está exento de sacrificios, pero en acertar na elección daquelo que nos encha de satisfacción a Alma depende o sentirnos  realizados coma persoas en cada momento das nosas vidas.

  Non me dirás, Xaquín, que é normal irse estando no cumio da ola.

  Nada é eterno, Amigo merlo, todo chega...

  Noia foi o derradeiro porto de destino, alí colguei  definitivamente o chandal de adestrador, e cando voto a vista atrás sinto a satisfacción dun traballo ben feito, non hai para descansar almofada máis cómoda...

  A día de hoxe veriame na obriga de ELEXIR no fin de semana entre as culleradas de mel das "Abellas", ver disfrutar a Xoel xogando,  ou estar nun banquiño co corazón a piques de infartar...

  A elección, na contra do que moitos pensan porque para min o fútbol era unha relixión, foi ben sinxela...

  Saín pola porta, xulguen os demais se grande ou pequena, coa satisfacción de haber cumprido unha etapa marabillosa da miña vida...

  Agora, merliño, sigo disfrutando da pelota dun xeito moi difrerente...

  Ollándome reflexado nun espello, a cara de felicidade de Xoel, meu neto...!!

  

  O Paraíso existe 




                                                                   Xaquin Miguéns Ces

martes, 18 de abril de 2023

MI HIJO

 Llegaste cuando el sol del mediodía calentaba con fuerza en la calle donde  tu abuelo desgastaba  las suelas de sus zapatos con sus constantes paseos, naciste tú completamente morado, un bebé rollizo de rostro angelical que se convirtió a los dos años en un niño despierto, hablador,  espontáneo  y colmó mi vida de un sentimiento de amor  profundo e incondicional. Los días pasaron deprisa con aquella increíble imaginación que avivaba a la mía y los años te convirtieron en un hombre intelectual, trabajador y buena persona. No se te hizo fácil nada. Seguramente no entendí que proteger tu infancia  era mi deber más sagrado y no tengo más excusa que la de mi propia educación, en la que se me enseñó a soportar cualquier abuso. Te forjaste duramente y, pese a todo, eres un hombre de noble corazón, un luchador nato, de una simpatía sin igual. Y yo sé que por muchos obstáculos que interfieran en tu camino siempre intervendrá a tu favor tu abuelo, que desde el cielo  vela por ti como aquel dieciocho de abril en el que te conoció y te amó los dos años que le quedaban de vida. ¡Feliz cumpleaños, mi hijo más amado! .

Mano Figueira





sábado, 15 de abril de 2023

SEMANA SANTA, EL TERROR NO DESCANSA


"Antes de dar al pueblo procesiones, sacerdotes y soldados, sería oportuno saber si no se está muriendo de hambre".

Durante la Semana Santa, varios ministros afirman en público ser los novios de la muerte. Lo hacen con música, para darle más énfasis, mientras un Cristo despellejado y herido, y con las articulaciones rotas, desfilaba ante sus ojos sobre los brazos de un grupo de legionarios con las camisas abiertas que también afirmaban ser los novios de la muerte. 

Esto ocurre en España,  con el país hundido en una crisis que además de un IPC de escándalo, da lugar a una población mayormente en paro, con ayudas engañosas e inexistentes y con un tercio de la población en riesgo de pobreza. 

El terror no descansa. Somos huéspedes del hotel en el que transcurre la acción de El resplandor. 

Para que se te erice el vello no necesitas abrir la puerta de la habitación y asomarte al pasillo. Basta con que tomes el mando a distancia de la mesilla de noche y enciendas la tele. 

Ahí verás a nuestros representantes presumiendo con emoción contenida de tener a la muerte por la más leal de las compañeras.

 Sabíamos que hablan más con la muerte que con los representantes sindicales. Lo sospechábamos al menos por su aspecto patibulario. 

Uno a uno te ponen los pelos de punta, pero todos juntos, entonando el himno, o lo que sea, de la Legión matan de miedo a media España.

 Y a la que no matan de miedo la matan de la risa, que viene a ser lo mismo. Hay ocasiones en las que no hay manera de distinguir una carcajada de un alarido de terror. 

Cuando se dan de forma simultánea, tiene uno muchas posibilidades de atragantarse y fenecer. Se muere uno de la risa como se muere uno del espanto. 

Con frecuencia, se muere uno de las dos cosas a la vez. ¿Se trata de una muerte deseable?

No tenemos ni idea. 

Por cierto, que el Cristo que alzaban los legionarios es conocido como el Cristo de la Buena Muerte, ignoramos por qué. 

Que nosotros sepamos, Cristo tuvo un final atroz. Le echaban vinagre en las heridas sin dejar de escupirle y de clavarle lanzas.

 Si eso es una buena muerte, que venga Dios, nunca mejor dicho, y lo vea. Claro, que los ministros-novios de la muerte llaman a esto que nos ocurre (los desahucios, el paro, la pobreza, la desigualdad) el milagro económico español.

 Para morirse, en fin, no sabemos si de la risa o de miedo. 

LSR.





ROSARITO LA MORENA

 

Rosarito nació una noche de invierno en una cabaña de monte muy lejos de Las Hortensias, donde su abuela materna se aferraba al pozo de agua con los ojos en blanco que indicaban que estaba en trance, viviendo la temprana muerte de su única hija.

Se crio con su abuela Rosario en el pazo donde esta trabajaba en las cocinas.

Con el paso de los años, aquella chiquilla de piel morena, que heredó el nombre de su madre y de su abuela, llamaba la atención por su belleza natural, sus verdes ojos y su voz celestial. Las gentes del pueblo la llamaban Morena, las mujeres casaderas le decían Meiga y los hombres sin excepción tenían miedo de nombrarla porque, como las sirenas, con su canto los embelesada y no dejaba indiferente a ninguno. 

Comenzó a ayudar en la cocina al lado de su tata pero no le gustaba lo de estar encerrada fregando cacharros y pelando patatas. Ella quería servir a la Doña y vestir ropas limpias y no andar siempre arremangada y con mandiles de vieja.

La primera vez que vio a Don Ricardo fue en el río que ella bordeaba siempre para atajar con los mandados. Era un día primaveral y portaba un pesado cesto que pesaba más que ella que era una chiquilla espigada de doce años. Se quedó petrificada viendo al señorito salir del agua como Dios lo trajo al mundo, su piel blanca, su musculatura y su hombría no la asustaron si no que la enamoraron, aquel porte señorial que incluso desnudo despuntaba maneras de poderío. Se quedó por un tiempo incalculable mirando idiotizada cómo él se tumbaba sobre la hierba y se dormía plácidamente y deseó poder estar con él libremente y dormitar a su lado bajo el sol, sin ninguna preocupación. Para cuando se obligó a moverse y regresar al pazo una idea se le había formado en su pequeña cabeza. Se lo contó a su abuela esa noche bajo la luna llena, mientras la anciana se esforzaba en hacerle una trenza . Le dijo en susurros que tenía un sueño y que ella con sus hechizos podría ayudarla a hacerlos realidad: soñaba con ser la mujer del señorito. Rosario dejó la labor de domar aquel cabello rebelde y se quedó pensativa un buen rato miró a la niña e hizo tres cruces en el aire. Una hija de cuna humilde no podía apuntar tan alto sólo la llevaría al sufrimiento, así se lo aseguró a la nieta, pero la niña sujetó a la anciana por los hombros, fundió su mirada decidida en la preocupada de la anciana y le juró que sería la  mujer del señorito con o sin su ayuda y ésta sintió un escalofrío que bajó por los hombros y murió en la espalda.

Esa noche ambas mujeres sellaron un pacto inquebrantable, la niña con su belleza y su determinación y la anciana con su poder unirían fuerzas para que el destino del señorito estuviese amarrado al de la pequeña.

En el mismo instante que un relámpago cruzó el cielo un destino quedó escrito bajo las estrellas, para bien o para mal, sería la mujer de Don Ricardo.


 Mano Figueira





LA BODEGUITA DEL MEDIO

 


En la bodeguita del medio

pasando la tarde en La Habana

me pido un mojito cubano

y salí rompiendo la pana

 

un negrito tocando el piano

con un ritmo muy sabrosón

se reía el cubano bailando

la guaracha y el danzón

 

¡baila!, me dijo el mulato

este baile es muy español

si sabes mover las caderas

lo demás te lo enseño yo

 

el blanco se puso celoso

del danzar de ese cubanito

me miró a mí de reojo

yo le dije adiós, muy bajito

 

al ritmo de Cuba me marcho

me voy sin decir adiós

y aunque vuelo ya hacia España 

¡volveré con ilusión!

 

  Paki Espiño,2023 

LECCIONES

¡ Arremangarse  y tirar de frente!

que llegar lo hace cualquiera 

pero mantenerse , 

esa es la verdadera lucha .

 No me vengas dando clases de moral  o civismo ,

mira mis manos ajadas de cien batallas y mis rodillas intactas de no inclinarme más que a  Dios .

¿Te crees  que nací el año pasado ? 

Yo no elijo al enemigo pero si escojo bando en la guerra

y el mío no va nunca con la mayoría sino con la razón .

Si quieres darme lecciones 

mira en mis bolsillos 

por si son cromos repetidos.

Me dices que tienes que criar 

a tus hijos 

como si los míos nacieran 

adultos e independientes.

Cansada de trabajar estás

¡bienvenida a la cruda realidad!

Cuando me veas ignorándote

sigue tu camino sin piar

porque a mí tus vaciles 

me restan tiempo 

y no es un regalo 

que vayas a ganar.

¡Ve pues en paz,

cabeza de familia!

¡vuelve, si puedes.

cuando llegues

a mi altura

y seas digna matriarca!.


 Mano Figueira








MARINO!!!

 

                  

Que o sol te ilumine

polas sendas da vida

i poder sortear

as pedras do camiño

 

que se calmen os mares

para ti, navegar

repartindo amor

mesmo en pleamar

 

no teu “gran” navío

alonxado da terra

saberás distinguir

cando sople Fisterra

 

sexan mares en calma

ou embravecidos

aferrado ó timón

cal marino mercante

 

non importan os ventos

que sople poniente!

Ti avanzarás

coas velas o vento

 

¡temerario marino!

ti nunca te vences

navegando sin fin

por mares y lagos

 

alonxado da terra

coa túa gamela

simulando un navío

co teu barco de vela!!!

 

  Miguel Alberto, 2023

martes, 11 de abril de 2023

REFLEXIONAR

 Canta o merliño unha melodía feiticeira, empeza a clarexar o Val...

  Fai días que a primavera está xa con nós, nada máis axeitado para sacar de enriba as escamas dun inverno que semellaba non querer rematar...

  Chega falando ese idioma de cores e música que non se olla nen se escoita, témolo que sentir.

   Cada novo amencer nas Brañas é un arco da vella e son de violíns, alimento para Almas necesitadas, Xaquín. 

   O mellor relaxante, que trae sempre consigo, merliño, un tempo de silencio e reflexión, a Semana Santa, "Paixón e Vida" para o espíritu dos creíntes na fe de Jesucristo, que comeza co Xoves Santo mañá.

  Imos facer o merliño e máis eu un impás, necesitamos tamén REFLEXIONAR...

  Uns exercicios espirituais nos que pór en valor un xeito de ver a vida, tratar de fuxir daquelo todo que nos nuble a vista, e sobre todo das tenebras que envolvan a Alma...

  Deixar a un lado a vanidade, ese halago que enxendrou o demo para que nos creamos o que non somos, e que para algúns foi o que onte escribín, nada máis lonxe do que pretendía co post.

  Non será polas veces que che canto o de caladiño estás máis guapo, Xaquín.

  Amigo merlo, a ollos dos que non ven máis alá dunhas verbas escritas, semellas ter a razón.

  Perderémonos uns días por recunchos da nosa fermosa Terra que nos apetece coñecer algo máis...

  Axeonllarnos diante da "Procesión dos Caladiños" pode que nos sente ben ao merliño e a min...

  Deixaremos de andar polas redes, para voltar a semana que ven, se é posible, con máis gañas de cantar...

  Mentras, aí deixamos o amencer de hoxe, un arco da vella sobre o que soñar...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                                Xaquín Miguéns Ces

EL HOMBRE DEBAJO DE MI CAMA


Es mucho más difícil matar a un fantasma que a una realidad. 

Hay un hombre malo debajo de mi cama. Lleva ahí desde que tenía cuatro o cinco años y me ha seguido desde entonces por todas las camas en las que he dormido o en las que he dado vueltas desesperadamente sin conseguir atraer al sueño. 

No hace ni dice nada, solo está ahí para darme miedo, aunque ha dejado de dármelo para empezar a producirme pena, tanta, tanta pena, que a veces le digo que suba y que se duerma conmigo, abrazados el uno al otro como se abraza el pánico al espanto. 

Pero el hombre malo es terco, dice que su lugar es el que es y que yo le estoy destinado desde el principio de los tiempos y que no piensa moverse de debajo de mi cama hasta que me muera. ¿Y qué harás después?, le pregunto. 

No lo sabe, no sabe lo que hará, porque cada vez hay menos camas de las que dejan un hueco para los fantasmas entre el somier y el suelo.

Hay otra posibilidad y es la de que sea yo el que baje a acostarme con él, pero sería difícil de explicar a la familia. Quizá lo entendieran los niños, pero no los mayores. 

A veces, cuando no hay nadie en casa, me acerco al dormitorio y me meto debajo de la cama para hacerle un poco de compañía, pues con el paso del tiempo se ha ido quedando el pobre más solo que la una.

 Pero cuando escucho la puerta, porque llega algún familiar, abandono corriendo el escondite y corro al salón, donde finjo que veía la tele. 

El problema es que la última vez, en vez de salir yo debajo de la cama, salió él y nadie notó la diferencia porque somos idénticos.

 Yo me quedé allí, en la oscuridad, encogido, a la espera de que el hombre malo regrese y sea yo el que salga. Pero no regresa, no vuelve y aquí debajo, pese a la moqueta, hace frío, un frío moral, el frío de la infancia.

LSR.




ALMAS INCREÍBLES

 Hay personas que te dan la vida.

Que te recargan de energía positiva, que crean un escudo tras el cual su cobijo es un bálsamo para heridas,  estrés o bajones anímicos.

Lo más increíble es que esa catarsis la crean justamente los que están atravesando un bache tan tremendo que a nosotros nos hunde con solo mentar la palabra cáncer.

Conozco y tengo la maravillosa suerte de tenerlos de amigos .

Son los que me curan los mismos que iluminan mi oscuridad . 

Se hacen buen  puerto para atracar,

¡y esos abrazos donde transmiten esa garra , esa lucha , esa fuerza!. 

Almas increíbles 

 la lotería más fantástica de obtener,

 su amistad .

Los quiero de verdad 

con ese cariño que nace 

de la sinceridad.

Por ellos colecciono sonrisas,

porque los tengo 

siempre conmigo

y estoy inmensamente 

agradecida de haberlos conocido.

 Mano Figueira





COLORES DE CUBA

     

Tierra de lindos parajes

de gentes cautivadoras

paseando estoy por sus calles

el sol besando las olas


en sus casitas maltrechas

me busco refugio en La Habana

por el malecón paseo

al fondo se escucha una nana


van con sus niños cargados

madre de lindas mujeres

curtidas de sol y tiempo

terminando sus quehaceres


aquí se nos para la vida

con su luz y con su dicha

cantando van por la calle

yo no puedo caminar de prisa


su olor me envuelve despacio

impregnando mi camisa

a la sombra de un ciruelo

me contagia su sonrisa


¡no tengas miedo de Cuba

aunque te cuenten historias

de todo, les falta algo

de ese algo, te llenan la vida!.


Paki Espiño,2023


P. D. Cuba, un paraíso de luz y sombras.


UCRANIA, UCRANIA

 


Mientras Rusia languidece

por culpa del gran tirano

la gente muere de hambre

“gracias” a ese villano


embarcado en una guerra

y además, país hermano

asesinando inocentes

¡ninguna guerra es humana!


¿qué motivos le llevaron

a invadir la Gran Ucrania

contando tantas mentiras

embustes y mil patrañas


un ejército invasor

pobre y mal equipado

bombardea sin piedad

al querido pueblo ucraniano


el pueblo ruso lo sabe

que les gobierna un tirano

un déspota, un dictador

pero el pueblo, sabe y calla


pues todo aquel que hable

es apresado sin más

¡complejo de Stalinista!

Juzgado y ajusticiado


Rusia no tiene culpa

Rusia, la madre Rusia

sigue llorando a sus hijos

perdidos en los combates


siendo países hermanos

no hay causa ni alegación

para declarar la guerra

masacrando otra nación.


 Miguel Alberto,2023


lunes, 3 de abril de 2023

UN MUNDO MÁXICO

 

  Esperto co canto do merlo, segue o seu camiño a primavera...

  Domingo de Ramos para os creíntes, traxe, gravata, rama de oliveira, auga bendita...

  Sorpréndeme a cor do teu frac hoxe, Xocas.

   Amigo merlo, elixo a cor azul, non pode ser doutro xeito, para celebrar o Día Mundial da Concienciación do Autismo...

  "Chamémoslle polo seu nome" é o lema elexido nesta ocasión para pór en valor o especial modo de ver a vida destas persoas...

  É nosa obriga pensar en azul, a cor que os representa, e que debe facernos conscientes do respeto e da igualdade que merecen...

  Fóra barreiras, simplemente son diferentes, tratemos de visualizar e interpretar o seu mundo...

  UN MUNDO MÁXICO...!!

 

  O Paraíso existe 




                                                                Xaquín Miguéns Ces

LOS ÚLTIMOS DÍAS GRISES

 

En sus días más grises había comprendido que cada quien es el creador de su propia obra: la vida cuál lienzo comienza con una inspiración transformando un impulso a crear algo bello y así moldear a gusto nuestro destino o al menos eso pensaba ella hasta que sin imaginarlo vino ese fatídico día donde le detectaron leucemia. Sentía como si la muerte le estuviera jugando una mala pasada.

 Los días en el hospital transcurrían, su soledad aumentaba y cuando ya toda esperanza abandonaba su ser. 

Apareció una pequeña paloma blanca en el marco de la ventana, por más que intentaba apartarla no se iba, siempre a la misma hora aquel bello animal la visitaba. 

Con el pasar de los días se volvió su mejor compañera, sus bellas alas blancas le recordaban que aunque las suyas están rotas aún podría intentar elevarlas. 

Su querida compañera día tras día iba a visitarle aunque ya su cuerpo estaba débil, sus manos temblorosas y rostro demacrado solo anunciaba que su tiempo ya había espirado en la tierra, que ya era hora de la partida.

Esa tarde antes de soltar su último suspiro alcanzó a acariciar su lomo con un dulce gesto, le agradeció que fue su fiel amiga antes de cerrar sus ojos. 

En ese momento aquel ser mutuo ya no era una paloma sino su madre la que ya había fallecido cuando ella apenas era una niña, con todo amor y compasión extendió su mano y le dijo:

 Hija mía, yo nunca te he dejado, siempre he cuidado de ti, cuando el viento mece con brusquedad las hojas soy yo acariciando tu piel, siempre te dije hija que yo sería tú constante en esta vida y tú guía para el largo beso de la muerte.

LSR.




NO TODAS

 


No todas somos igual  cuando te arden

en lo textual.

Que  no soy yo de  caminar  ni  delante ni detrás de  

si tal... a la par.

 Y si destaco no es por ilusa pues nada tengo de obtusa . 

Cualquier  perro ladra 

pero aún no estoy  alelada. 

Me deslumbrarás a la  primera pero  a los dos metros 

ya no me ciegas.

Guapo de cara lo eres 

que no soy indiferente 

ni a un buen vino 

ni a un bonito divo .

Pero al pasar de la portada 

ya tu prólogo no me llama,

media página y me apagas.

Como buen conquistador

no daré mi versión ;

Acrecienta tu fama y

di que fui  muesca 

en el marco de tu cama .

Que eres esa poesía

que yo no supe leer 

esa joya exclusiva 

que no luce en las sombras

de mi querer.

Yo no estoy para lucir florero

ni tú para cuidar rosas de invierno .

Busca quien te idolatre

y te presuma 

que yo  quitaré el polvo de 

mis estantes y me pondré

a leer a quien me haga

devorar páginas 

de capítulos hambrientos

de mi ser.

 Mano Figueira





A DONA DOS SOÑOS


  Que terá...?

  Amence no Val de Laiño o primeiro luns de zapateiros da primavera, alguén colleu paleta e pinceis...

  Sorrí o merliño e vota unha cantarela:

  Xaquín, o solpor de onte na Ría era un presaxio, o sol estaba en trance e pasou a noite en vela para deixarnos un amencer de postal nas Brañas.

  Pintouno ben a conciencia, larpeiro.

  Coma se dun concurso de beleza se tratara, Xaquín...

  Escoiteino falar de noite coa lúa, quen lle propuxo vestir coas mellores galas os abrentes do Val do Ullán na semana de Pascua, festa rachada en Padrón e bisbarra, a Terra de Rosalía.

  Polo que ollo agora mesmo, merliño, semella que tampouco o astro rei puido resistirse aos seus encantos...

  Que terá esta embaucadora...?

  É A DONA DOS SOÑOS, Xocas...!!

 

  O Paraíso existe 



                                                                Xaquín Miguéns Ces

MUJERES DE HIERRO


“Tambien existen las mujeres que:

No leen poesía, las que no compran libros, las que toman café de olla, las que no saben quien es Bukowsky ni Sabines.

Son ese tipo de mujeres que trabajan fuera y dentro de casa 20 horas y aún les sobra tiempo para soñar.

Otras más laboran en fondas, oficinas, fábricas o talleres, lavando, limpiando, ordenando, etc. y no usan bolsas de marca, usan bolsas de plástico morrales o mochilas.

Son aquellas que no usan internet sino 30 pesos de recarga para estar al pendiente de sus familias, de sus hijos. Las de mala ortografía. Las de fiestas patronales en lugar de centros comerciales o cenas de gala.

Existen mujeres "sin doctorados" pero más sabias e inteligentes; con sentido común, nobles, ecuánimes, mujeres de buen sazón.

Existen las que no son abogadas, arquitectas, médicas.

Las que no se maquillan ni necesitan prendas costosas o zapatillas para sentirse mujer. Las menos agraciadas por los estereotipos de moda y belleza racial.

Mujeres valientes, mujeres de una sola pieza, que no se rompen, que no se agrietan, que no se quiebran. Mujeres fuertes.

Son aquellas que ves vendiendo frutas en mercados o debajo de los puentes, en parques, kioskos y avenidas; las que no saben aún de tecnología ni hablan inglés. Pero saben dar los buenos días, buenas tardes, dicen con permiso, gracias y por favor; siempre con una sonrisa.

Son felices ayudando al prójimo, mujeres con las que hablas 10 minutos y te cambian la percepción de la vida.

Mujeres, como la madre tierra, fértiles, calladas, sabias, protectoras, fuertes. Mujeres de buena madera.

En cada mujer de éstas habita el amor, la comprensión, la sabiduría, la fortaleza y el respeto de un linaje que se niega a morir.

Mujeres de Hierro... No de cristal”.

LS.R.





LA ESPERA

Tú jugando conmigo

 y yo jugándomela  por ti .

Espero que valgas la espera ,

la paciencia,  la soledad , las lágrimas , el tiempo mismo 

perdido  por ti 

y lo anhelo 

con el ansia de sentir

el calor para mis fríos huesos 

la luz para mis ojos muertos 

el beso que me cale  dentro , 

y a ti  que puedes remover

mis cimientos y sentar bases sólidas o  sepultar 

todas  las esperanzas

conmigo dentro .


Mano Figueira









CUBA

 ¡Viva la revolución!

se escucha por este pueblo

manda tus hijos a morir

en nombre de este gobierno


que no se escuche tu llanto

madre que tanto has llorado

por ese hijo perdido

que una bala te ha robado


cuantas noches de luna

en la duna has estado

pidiendo a Dios y a la Virgen

que lo traiga a tu lado


ni de vivo ni de muerto

lo han traído a tu vera

ahora descansa por siempre

en un hoyo, en la tierra


sin nombre escrito en su tumba

sin cruz para reconocerla

es la vergüenza maldita

que siempre trae la guerra


madre no llores por mi

mi alma ya vuela lejos

cuando llegue tu hora de morir

esperándote, estoy en el Cielo


madre, no tengas prisa por venir

que yo velaré tu sueño

tu tristeza he de borrar

con el canto de un jilguero.


  Paki Espiño,2023


P.D. Para todas las personas que perdieron sus vidas en las guerras y para esas

que se quedaron para siempre esperando su regreso.




¡DESPIERTA, MUJER!

  ¡Despierta mujer, despierta!


Mira a tu alrededor

y observa la belleza

que tú ves al despertar


observa las golondrinas

cómo construyen su nido

sin planos ni grandes obras

para criar sus polluelos


la loba con sus lobeznos

en busca del alimento

en el paisaje nevado

procurando el sustento


observa como fluye el agua

por praderas y campiñas

para formar grandes ríos

y alimentar nuestros mares


mira esa fina lluvia

cual maná en primavera

para regar los cultivos

de nuestro planeta tierra


y esos rayos de sol

que iluminan al alba

¡esa grandeza del cosmos!

Para la humanidad


la propia naturaleza

te ofrece cuanto tienes

y tú...querida mujer

¡tú, sólo tienes que amarla!.


  Miguel Alberto,2023