"Non debemos preocuparnos de vivir moitos anos, depende do destino. Sí de vivilos satisfactoriamente".
martes, 29 de junio de 2021
REFLEXIÓN...VIDA SATISFEITA
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (39)
REFRÁNS E DITOS POPULARES
(recopilados dos séculos XVIII e XIX)
(39)
Mala mòrte mate à mòrte se vén po-l-as costureiras
que se foron às amòras e estragaron as silveiras.
Deijàcheme por ser fea, e tra-l-a guapa te fuche,
non che me pesa; mais sabe que n´hai rosa que non muche. (muchar: marchitar as
frores)
(cant. Populares)
Vamos, n´hai queixa d´os rapaces nòsos, pòis son a
mèsma fror d´a mozarría.
(F. M. de la Iglesia)
A muiñeira ¡què bèn baila aquel garrido rapás!
Eche jepe da carrela, o fillo do sacristan.
Non te cases cun ferreiro, que che saltan as
mujicas; cásate cun carpinteiro, que fai huchas bonitas.
Fun ò muiño do meu compadre; fun po-l-o vento; vin
po-l-o aire. (cant. Populares)
Muiño parado non gana maquía.
A mullèr sin hòme, n`o regazo còme.
Muller que silva e fía de pè, nunca boa è.
(ditos populares)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
MERLÍN
Que pasé
por este mundo hasta hace muy poco con la convicción de que el amor de tu vida
siempre está con el amor de la suya, que esa gran amiga lo único que tiene
desorbitado es el amor propio, que el compañerismo se perdió cuando la empatía
dejó paso al pelotilleo, que decepción tras decepción no es que se te seque el
corazón: es que se forja de un material imbatible para los seres comunes que intentan acceder a
una, y repasando viejas fotos cuando vivías en ese paréntesis feliz que te da
la inmunidad de la ignorancia, te embarga la añoranza de cuando la risa te
asaltaba por cualquier nimiedad y los ojos brillaban como dos únicas estrellas
en la noche más oscura. Y es aquí cuando en un momento de bajón personal y con
los pies tocando el fondo mismo de la desesperanza, en un acto de rebeldía
abres una ventana y por ese resquicio escuchas el trino de un pájaro que a la
vista de los ojos es uno más de tantos, pero al observarlo desde la perspectiva
del corazón, percibes que su canto invade
espacios oscuros y ya olvidados. La
magia de ese Merlín (ño) abre una grieta por donde se filtra una amistad que
sólo entienden dos almas que pueden enamorarse de la pluma que, guiada por la
esperanza, corre como sangre por las venas y llega con premura a ensancharte ese músculo
antes atrofiado por la decepción.
¡Gracias
Merlín (ño)!
Mano
Figueira,2021
AMOR SEN CONDICIÓN
Pisando o fango da ribeira
dous namorados collidos pola man
sen importarlle as horas
nin un bocado de pan
nunha tarde de verán
só os bicos e o amor que sinten
alimentan a súa alma.
Mingos
Ríal, 2021
FANTASÍA
Era una
fantasía, una ilusión provocada por mi inseparable sombra que llevaba tiempo
aguardando su momento y al fin lo veía a su alcance; quizás llegó la hora, la
hora de la sombra, quizás en mi interior siempre estuvo o quizás fui yo la que
la mantuvo con vida, quizás soy la sombra de una luz nunca existente. Quizás fui
luz devorada por la sombra. ¡Quizás!
Paki
Espiño,2021
CELTAS
Este mundo celta cheo de cultura, de diversas
linguas, paises, continentes… os nosos ancestros foron compartindo máis e tamén
conservando o noso saber, intrépidos marinos, osados navegantes navegando sen
rumbo na procura do pan e da liberdade, creando riquezas alí onde foron;
Irlandeses, Escoceses, Bretóns, Galegos, Astures y tantos outros. Todos nós
unidos nesa gran nazón celta con un só fin...loitando para formar un gran país,
coa nosa idiosincrasia, a nosa cultura e carencias,atenuadas polo afán de seguir
fraguando una realidade nova, trascendente e sempiterna.
Miguel
Alberto,2021
martes, 22 de junio de 2021
REFLEXIÓN...DESENVOLVEMENTO
Non é un bo presaxio...
AUSENCIAS
Os anos
mataron o sono
que ceibe voaba sen ás
deixando a noite valeira
e cheiña de soedade
pechar os ollos no día
e ver tan só escuridade
amoríos escachados
no Ceo de inmensidade
atórdame a tua ausencia
e non te podo acadar
pois o sono non me deixa
¡e, non podo espertar!.
M. Dolores
Ríal,2021
CORAZÓN
Y en tu
suave piel
deposité con dulzura
ese gran beso de amor
fruto de mi corazón
es mi corazón que late
esperando la unión
de estas almas gemelas
hasta el final de los días
viviremos con amor
con respeto y con cariño
entregándote mi ser
y...si es necesario la vida
no son solo esas palabras
que te expreso con dulzura
el amor es mucho más...
los hechos de cada día
una palabra de aliento
en esos oscuros días
en esos tristes momentos
eso también es amor
el respeto a las ideas
de la persona que amas
sumisión a sus deseos
con toda la libertad.
Miguel
Alberto,2021
ANGELITOS
(In
memoriam de las niñas de Tenerife, Anna y Olivia)
Sin tiempo para crecer
porque así lo decidió
el que era vuestro padre
que a la mar se os llevó
dos angelitos buenos
volando por el Cielo están
¡qué tristeza más grande
tiene hoy vuestra mamá!
¡qué tuviste que sentir
que tu razón nubló!
¡dejaste de ser padre
para ser el perdedor!
perdiste todo tu honor
perdiste la humanidad
si tu amor era tan grande
¿por qué llegar a matar?
¡pobrecita esa madre
que rota de dolor está!
¿cómo se retoma la vida
cuando el asesino es papá?
nadie lo puede entender
nada se puede explicar
no hay nada que decirle
que la pueda consolar
¡adiós pequeñas, adiós!
en el Cielo os cuidarán
dejáis un gran vacío
que nadie puede llenar
¡ojalá encuentres razones
para seguir viviendo
abrázate fuerte a la vida
abraza fuerte su recuerdo!
nosotros no somos dueños
de los hijos que tenemos
solo somos los guardianes
que deben velar su sueño
dándoles todo el amor
dándoles todo el tiempo
para que puedan crecer
para hacernos eternos.
Paki
Espiño,2021
POEMAS
HASTA O FIN
Mírame
enfrente ós meus ollos sollozos, as miñas vagoas van ser gotas de auga que
colmarán a túa sede, camiñaremos espidos pola ribeira hasta o resto das nosas
vidas frente a mirada, ós murmullos e a envexa da xente que non sabe vivir.
VERDADE REFLECTIDA
A tristura
dos teus ollos
dinme que che falta o teu amor,
que en algun curruncho anda
vagando, tamen para te atopar
perdido, e moribundo no perde a esperanza
guiado só por uns raios de lúa,
guíase do seu instinto hasta o calabozo
onde estás e poderte rescatar.
Mingos
Ríal,2021
¿POBRE?
Yo nací
pobre, no por nacer desnuda que es lo lógico, ¡ que va! Nací en una familia
pobre, tanto que con suerte cuando teníamos pan mi madre colgaba un chorizo en
el techo y nosotr@s hacíamos sopas en la sombra. Yo
heredaba la ropa de una prima mía que era la mitad que yo, resumiendo: un
abrigo de ella era para mí un chaleco… y así con todo, los piratas los
inmortalicé yo porque ningún pantalón rozaba mis tobillos a no ser al ponerlos.
Crecí tan rápido que mi prima me mandaba sus bufandas para pañuelos, no me
acomplejaba la pobreza porque era tan normal que no sabía añorar lo que no
conocía. Mi madre me cortaba el pelo y siempre al último grito, porque mis
flequillos están ahora de moda, cuando por aquel entonces ella empezaba
recortando a la altura de una oreja y terminaba en línea con la ceja; los
zapatos ni te cuento, tengo el dedo gordo siempre levantado mirando al Cielo
porque meterse en los zapatos de la cenicienta cuando yo podría dormir de pie
sin tambalearme la Hortensia, dejó en mí ese dedo recordatorio que ahora
siempre agujerea mis zapatillas de deporte. Pero yo era feliz porque tenía los
libros que mi padre me traía de su trabajo en alta mar y en ellos encontré una
riqueza de la que carecían los que poseían abundancia material: nunca
consiguieron hacerle sombra a ese tesoro que él me regaló!!!
Mano
Figueira,2021
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (38)
O caldeiro n´a molida pousadiño, non s´estraga,
solteiriña, se tès nai, ande sèmpr´en tua campaña.
Par´o domingo que vèn son as miñas monicions, con
eso irans´acabando toda-l-as conversacións.
(cant. Populares)
En cama molida non se goberna a vida.
Pascuas molladas, mòitas dobladas, pascuas
enjòitas, nin mòitas, nin poucas.
Nadie vai o rio que non se molle.
O qu´en mayo se molla, en mayo s´enjuga. (ditos populares)
Eu non sèi
si è o son d´a gaita, ou d´a romeria a idea; cuido qu´è esta a que trunfa,
qu´eu n´entendo estas monsergas. (J. B.
Amado)
Eu solo quèro volver a Galicia, nada mais, n´a
miña casa morrer e lògo, si pòde ser, m´enterren ond´a meus pais. (M Lugris
Freire)
O que quèira comer morriña, coma carneiro en
janeiro e en mayo galiña.
O que n´a sua casa còme morriña n´a allea, quère
carneiro e galiña.
(ditos populaes)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
VERSOS LIBRES
Aquela
estrela no ceo,
ilumina
todo o firmamento,
mais
tarde que cedo.
A
estrela deixase ver, tan
fermosa,
como todas as
noites
en todas partes.
Onde se
deixa ver,
todo o
firmamento
vese
infinito.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Fomos os dous moi
parvos,
tanto que por
culpa
de terceiros
acabamos
separados.
Intrigas
e maldades
por
parte de terceiros
nos
separaron
fisicamente
pero
non de
corazón.
De
corazón sempre
estaremos
unidos,
aunque
ninguén
nos
queira ver
xuntos.
martes, 15 de junio de 2021
REFLEXIÓN...SOÑAR BONITO
"Queda con deus, mañá é outro día e voltarei co cartafol dos soños..."
REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (37)
O meu
corazón che mando c´unha chave para abrir, nin eu teño mais que darche nin ti
mais que me pedir. (cant. Popular)
S´o millo fose pouco, muda-l-o d´un saco n´outro,
dijo a galiña cando falou.
En Maio millo sementado, cal enjoito, cal mollado.
Lavada, ¡os tres dias nada! dijll´o millo à liñaza, e contestou ella: Nugallanzon, ¡un
mes baijo o terron e inda se vou se non vou!
O millo rascado hènche a cesta e o ferrado.
O millo po-lo San Marco nin nado nin n´o
saco. (ditos populares)
Adios, Adios miña amada, onde n´hai gusto meniña;
onde n´hai gusto n´hai nada.
¿qu´importa qu´o mundo ande, se graus non vexo n´a
moèga?
Afire-o Manuel, afire-o, qu´a capa ròe na pèdra. (
Moega, caixa de madeira onde se bota o grao antes de moer)
Mòito me gustas en todo; mòito me gustas meniña.
Dòume Dios pequeño , haber que senon, ti foras
miña.
Mòitas paradas fan os dias pequenos.
Mòito e bèn n´o fai ninguèn. (ditos populares)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
JAVI
A ti, meu compañeiro, que tantas amarguras pasamos
xuntos un nuhna máquina é outra na do lado. A ti, que me fixeches rir mil veces
cando me amargaban o resto, non sei que pasou para que non esteas entre nós
este ano, pero de verdade che boto de menos e oxalá pronto esteas nun traballo
onde che valoren. Un bicaso para a tua meniña que lle chifla a lúa tanto como a
ti, fuches para min un bo compañeiro e eso non no gaña calquera. Suerte meu!!!
Mano Figueira,2021
NO ENTIENDO
Lo que no
entiendo es como siendo tan listas resulta que somos estúpidas de las sin
remedio, como podemos ser paladines de damas que no saben dar la cara y dejar
que se codeen con nosotras esas otras que van de guerreras y mujeres de
bandera, y a la primera de cambio queman las hojas tintadas, y de la bandera a
ti te dan el palo. Para ellas, las que presumen de ser amigas de esta que
escribe aquí, os dejo un pequeño inciso: yo no valoro la amistad por el número
de aliados del FCBK. A mí dame la mano y tira de mí hacia arriba cuando esté
allá abajo y te prometo que seré la primera en estar a tu lado cuando no veas
el norte, el resto sólo resta.
Mano
Figueira,2021
UN TROCITO DE VIDA
No te
puedes perder
el último rayito de sol
cuando la luna presume
de quién es el dueño de él
mira tras los manglares
el color de las aguas
cuando el atardecer sorprende
el ronronear de las garzas
escucha y entiende al viento
ese, que se oye en el monte
cuando enmudece la vida
y se callan los hombres
descalzos tus pies en la tierra
y siento como respira
cómo te regala su fuerza
cómo te ama y te mima
¡cuídala, tú a ella
todo lo que tiene es suyo
sé tú un buen guardián
protege nuestro futuro!
solo estamos de paso
nada llevamos en la partida
no queramos ser verdugos
de quien nos da la vida.
Paki
Espiño,2021
CAMINAR
¡ Camina, mujer impetuosa!
serás libre en tu despertar
serás tú...muy dichosa
¡deja tu huella al andar!
¡Despierta del maldito sueño
y vence al mal que te oprime!
por largo que sea el camino
¡no dejes que te lastimen!
¡sé libre y viajera!
¡sé valiente y decidida!
en este mundo perverso
guíate por tu instinto
y serás recompensada
por tu esfuerzo nunca extinto.
Mingos
Ríal,2021
PEREGRINOS
Peregrinos que buscáis
camino
de Compostela
la
tumba del Santo Apóstol
en
el confín de la tierra
caminando
sin cesar
por
campos, montes y valles
saliendo
al amanecer
y
siguiendo al astro rey
de
todos los continentes
acudís
a venerar
las
cenizas de Santiago
al
pie de esta gran ciudad
sois
de diferentes credos
y
de diversas culturas
más...tenéis
la ilusión
de
visitar la gran tumba
peregrinos,
caminantes
seguid
“vos” la estrella errante
os
guiará en el camino
el
destino a Compostela
ya
desde el “Monte do Gozo”
veréis
a la Berenguela
la
torre catedralicia
corazón
de Compostela
¡peregrinos
bienvenidos
a
esta bendita tierra
en
la querida Galicia
adorada
Compostela.!
Miguel Alberto,2021
lunes, 7 de junio de 2021
REFLEXIÓN...SOÑAR SEMPRE
Amence un fermoso luns de zapateiros...
A ROSEIRA DE DON FAUSTINO
O esmoleiro pediulle cinco pesetas. “Aí tes, tres”, díxolle Faustino Rey Romero, “quédoche a deber dúas”. E outro día dáballas. Gloria, a irmá, reprocháballe a súa inxenuidade. “Non ves que se aproveitan de ti? Van pedirche todos os esmoleiros da bisbarra”. E así era. E Faustino, facendo oídos xordos dos sensatos consellos da irmá, dáballes todo o que tiña. O pai determinárao a ser crego, impedíndolle cumprir a vocación da súa alma: ser franciscano, e ser un crego de espírito franciscano foi o que intentou ser nas parroquias galegas da posguerra franquista. Francisco de Asís tenía / un rosal. ¡Mirad que cosas: / él las espinas cogía, y regalaba las rosas!, escribiu nun dos seus primeiros poemas.
Pero non debemos pensar que don Faustino era un inxenuo. Por dúas razóns. A primeira, e ese é un dos seus grandes méritos, porque sabía que ese camiño que decidira emprender levaríao a vivir, como así foi, nunha permanente angustia. Pero unha angustia feliz, pois era unha angustia cristiá. A segunda, que a anécdota que acabo de contar era a cara dunha moeda que tamén tiña a súa cruz. Despois de quedar sen cartos, ía tomar os viños cos seus amigos e, como é lóxico, nunca pagaba. Chegou a coller fama de gorrón, el, que era a persoa máis xenerosa do mundo, porque ninguén sabía que o facía porque cría que os cartos debían circular de quen máis a quen menos tiña. El tiña máis que o esmoleiro, dáballos. Os amigos tiñan máis ca el, invitábano.
Supoño que á maioría das persoas a postura de don Faustino pareceralles inxenua, absurda e suicida. E non vou ser eu quen a propoña para solucionar os problemas de desigualdade do mundo. Pero si direi que, aínda que a vexo un pouco utópica , si a considero, sobre todo desde o punto de vista cristián, valente, coherente e chea de boa vida. E quería dicilo, agora que se cumpren cen anos do nacemento e cincuenta da morte de don Faustino, porque acabo de saber que EEUU quere cometer a inxenuidade, segundo din en Wall Street, de lles retirar as patentes ás vacinas. Non superaremos a pandemia se non flúen de quen máis ten a quen menos.
X. Ricardo Losada
AMOR SINCERO
No quiero
amores fingidos
ni seres desesperados
quiero personas sinceras
que amen al ser amados
personas que me respondan
a mis caricias y halagos
y que se dejen llevar
por ese amor que les doy
no quiero amores de un día
pues esos no son amores
quiero amores verdaderos
y que se dejen querer
yo quiero amores sinceros
que entreguen su corazón
que perdonen mis carencias
y esperen siempre perdón
quiero amores que se entreguen
al placer de cada día
amores que lo disfruten
al discurrir de la vida.
Miguel
Alberto,2021
SEN BERROS
Sen berros
nin choros
fuxias de min,
e a luz dos meus ollos
corria tras de ti
e nos amenceres
noutrora dorados
fican os praceres
escuros e apagados.
Petas pola noite
buscando o camiño
que te leve lonxe
do noso destino...
E non teño
chave
pa tirala ó mar,
nin cadeas levo
pa poderte atar.
M. Dolores
Ríal,2021
ESPERANZA
Postrada
no peirao
deixando as horas pasar
o reflexo do sol
marca un bonito atardecer
as bágoas caen polo seu rostro
ollando pro mar
esperando por alguén
que nunca vai voltar...
Mingos
Ríal,2021
DUÉRMETE
Duérmete,
cariño mío
que la noche está serena
que tus ojitos se cierren
que esta noche hay luna llena
duérmete, cielito mío
que tu sueño velaré
tu eres mi gran tesoro
tu eres mi gran querer
mi corazón es el lienzo
donde se pinta la sonrisa
cuando el día es sereno
tú, me regalaste vida
vida que me hará inmortal
cuando se agote mi tiempo
tu eres mi gran legado
que será amor eterno
no sé explicar la dicha
al sentirte en mi cuerpo
mi amor ya era tuyo
contigo nací de nuevo.
Paki
Espiño,2021