martes, 29 de junio de 2021

REFLEXIÓN...VIDA SATISFEITA

 "Non debemos preocuparnos de vivir moitos anos, depende do destino. Sí de vivilos satisfactoriamente".

Aínda o luns de zapateiros non amenceu e tí, Xaquín, filosofando, Séneca nada menos. Non queres logo que digan que tes unhas pingas. Son benévolos, jajajajaja...
Non che esperaba tan cedo, larpeiro. Pensei que hoxe recuncarías no niño papando as cereixas que onte trouxen do mercadiño, que por certo estaban ben boas e vaia farta. Pero tí, sacando punta sempre, jodedor, que diría unha Amiga...Sacaría o tirapedras, pero salvouche que este pantalón detrás non ten peto.
Aproveitando que estás aquí, e coa barriga chea que se pensa mellor, non é cuestión de desaproveitarche, pois o teu trino acaríñame sempre os miolos. Dime, qué é para tí vivir plenamente...?
Xa fas preguntas para nota, pero vou respostarche igualmente, a risco de non acadar o aprobado siquera...
Chamarialle soñar, se o amencer é unha explosión de cores na Alma...
Paz, se o reloxo vai debullando as horas sen presa...
Conciencia tranquila, se cada día podes observar o solpor pampo...
Almofada mullida, se chegada a noite e feito o reconto dormes a perna solta...
Estasme decindo, querido merliño, que unha VIDA SATISFEITA só depende da Alma...?
Así o vexo, Xaquin. A Alma é quén elixe as cores coas que vós, os artistas, pintades o cadro diario da vosa existencia.
Querid@s AMIG@S, mentres vou deixando atrás a aldea camiño de "galeras", coa paleta das cores colgada das alas, vou pensando no canto do merlo...
Na parede da graneira, para quén queira escoitalo, soa seu trino...
Seu eco, resoa na Alma...!






REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (39)

 

REFRÁNS E DITOS POPULARES

  (recopilados dos séculos XVIII e XIX)    (39)Onde vires mòito fume non te vaias a quentar, que leña verde alí hai ou morriñada d´o anllar.

Mala mòrte mate à mòrte se vén po-l-as costureiras que se foron às amòras e estragaron as silveiras.

Deijàcheme por ser fea, e tra-l-a guapa te fuche, non che me pesa; mais sabe que n´hai rosa que non muche. (muchar: marchitar as frores)

                                                                          (cant. Populares)

 

Vamos, n´hai queixa d´os rapaces nòsos, pòis son a mèsma fror d´a mozarría.

                                                                            (F. M. de la Iglesia)

 

A muiñeira ¡què bèn baila aquel garrido rapás!

Eche jepe da carrela, o fillo do sacristan.

 

Non te cases cun ferreiro, que che saltan as mujicas; cásate cun carpinteiro, que fai huchas bonitas.

 

Fun ò muiño do meu compadre; fun po-l-o vento; vin po-l-o aire.  (cant. Populares)

 

Muiño parado non gana maquía.

A mullèr sin hòme, n`o regazo còme.

Muller que silva e fía de pè, nunca boa è.

                                               (ditos populares)

  Jesús Guimarey Mascaró,2021

 


MERLÍN

 

  Que pasé por este mundo hasta hace muy poco con la convicción de que el amor de tu vida siempre está con el amor de la suya, que esa gran amiga lo único que tiene desorbitado es el amor propio, que el compañerismo se perdió cuando la empatía dejó paso al pelotilleo, que decepción tras decepción no es que se te seque el corazón: es que se forja de un material imbatible  para los seres comunes que intentan acceder a una, y repasando viejas fotos cuando vivías en ese paréntesis feliz que te da la inmunidad de la ignorancia, te embarga la añoranza de cuando la risa te asaltaba por cualquier nimiedad y los ojos brillaban como dos únicas estrellas en la noche más oscura. Y es aquí cuando en un momento de bajón personal y con los pies tocando el fondo mismo de la desesperanza, en un acto de rebeldía abres una ventana y por ese resquicio escuchas el trino de un pájaro que a la vista de los ojos es uno más de tantos, pero al observarlo desde la perspectiva del corazón, percibes que su canto invade  espacios oscuros  y ya olvidados. La magia de ese Merlín (ño) abre una grieta por donde se filtra una amistad que sólo entienden dos almas que pueden enamorarse de la pluma que, guiada por la esperanza, corre como sangre por las venas y  llega con premura a ensancharte ese músculo antes atrofiado por la decepción.

 ¡Gracias Merlín  (ño)!

       Mano Figueira,2021

AMOR SEN CONDICIÓN

 

Pisando o fango da ribeira

dous namorados collidos pola man

sen importarlle as horas

nin un bocado de pan

nunha tarde de verán

só os bicos e o amor que sinten

alimentan a súa alma.

  Mingos Ríal, 2021

FANTASÍA

 

  Era una fantasía, una ilusión provocada por mi inseparable sombra que llevaba tiempo aguardando su momento y al fin lo veía a su alcance; quizás llegó la hora, la hora de la sombra, quizás en mi interior siempre estuvo o quizás fui yo la que la mantuvo con vida, quizás soy la sombra de una luz nunca existente. Quizás fui luz devorada por la sombra. ¡Quizás!

  Paki Espiño,2021

CELTAS

 

Este mundo celta cheo de cultura, de diversas linguas, paises, continentes… os nosos ancestros foron compartindo máis e tamén conservando o noso saber, intrépidos marinos, osados navegantes navegando sen rumbo na procura do pan e da liberdade, creando riquezas alí onde foron; Irlandeses, Escoceses, Bretóns, Galegos, Astures y tantos outros. Todos nós unidos nesa gran nazón celta con un só fin...loitando para formar un gran país, coa nosa idiosincrasia, a nosa cultura e carencias,atenuadas polo afán de seguir fraguando una realidade nova, trascendente e sempiterna.

  Miguel Alberto,2021

martes, 22 de junio de 2021

REFLEXIÓN...DESENVOLVEMENTO

 Non é un bo presaxio...

Acabas de chegar e xa te estás queixando.
Amigo merlo, empeza hoxe o verán, ou eso din os que saben destas cousas...
Luns de zapateiros, chegar a "galeras" e ollar que roubaron Cortegada, hoxe precisamente, non é motivo de ledicia, deixa que me desfogue...
Gustariame estar despedindo a primavera coa Alma latexando, e darlle a benvida a un verán ilusionante. Saudar o sol espertando por enriba do Pico Sacro, acompañar o percorrido dun Ulla feliz desexando chegar a destino para abrazarse coa sua amada Cortegada, bicala...
E o que me atopo é un día gris, chuvioso, frío que semella antesala do inverno, nen outono...
Se penso que fai uns días estivemos de praia cunha calor abafante, algo non cadra...
"O tempo agora está tolo", escoitámoslles a miúdo aos avós que viviron outras circunstancias nas que o Planeta recibía un mellor trato, aínda que a vida déles non tivera tantos luxos como temos nos tempos de hoxe nos que a Natureza é cruelmente maltratada, din que en beneficio do DESENVOLVEMENTO.
Seguro que paga a pena pelexar por irnos para o outro mundo cun feixe de cartos, e deixar para os nosos netos un Planeta cun futuro moi incerto cánto menos...?
Xa non sabemos en qué hemisferio vivimos Amigo merlo, se atendemos ao tempo, e a culpa témola nós, a chamada raza intelixente á que eu gusto de nomear a dos "vanidosos deuses idiotas", polo xeito de coidar o Planeta.
Din, querid@s AMIG@S, que hoxe, luns de zapateiros, comeza o verán...
Pode ser un bo día para reflexionar...
"Ollando" de mañá Cortegada, semella que no Hemisferio Austral...!!








Xaquín Miguéns Ces


AUSENCIAS

 

  Os anos mataron o sono

que ceibe voaba sen ás

deixando a noite valeira

e cheiña de soedade

 

pechar os ollos no día

e ver tan só escuridade

amoríos escachados

no Ceo de inmensidade

 

atórdame a tua ausencia

e non te podo acadar

pois o sono non me deixa

¡e, non podo espertar!.

  M. Dolores Ríal,2021

CORAZÓN

 

  Y en tu suave piel

deposité con dulzura

ese gran beso de amor

fruto de mi corazón

 

es mi corazón que late

esperando la unión

de estas almas gemelas

hasta el final de los días

 

viviremos con amor

con respeto y con cariño

entregándote mi ser

y...si es necesario la vida

 

no son solo esas palabras

que te expreso con dulzura

el amor es mucho más...

los hechos de cada día

 

una palabra de aliento

en esos oscuros días

en esos tristes momentos

eso también es amor

 

el respeto a las ideas

de la persona que amas

sumisión a sus deseos

con toda la libertad.

  Miguel Alberto,2021

ANGELITOS

 

     (In memoriam de las niñas de Tenerife, Anna y Olivia)

Sin tiempo para crecer

porque así lo decidió

el que era vuestro padre

que a la mar se os llevó

 

dos angelitos buenos

volando por el Cielo están

¡qué tristeza más grande

tiene hoy vuestra mamá!

 

¡qué tuviste que sentir

que tu razón nubló!

¡dejaste de ser padre

para ser el perdedor!

 

perdiste todo tu honor

perdiste la humanidad

si tu amor era tan grande

¿por qué llegar a matar?

 

¡pobrecita esa madre

que rota de dolor está!

¿cómo se retoma la vida

cuando el asesino es papá?

 

nadie lo puede entender

nada se puede explicar

no hay nada que decirle

que la pueda consolar

 

¡adiós pequeñas, adiós!

en el Cielo os cuidarán

dejáis un gran vacío

que nadie puede llenar

 

¡ojalá encuentres razones

para seguir viviendo

abrázate fuerte a la vida

abraza fuerte su recuerdo!

 

nosotros no somos dueños

de los hijos que tenemos

solo somos los guardianes

que deben velar su sueño

 

dándoles todo el amor

dándoles todo el tiempo

para que puedan crecer

para hacernos eternos.

     Paki Espiño,2021

POEMAS

 

                       HASTA O FIN

  Mírame enfrente ós meus ollos sollozos, as miñas vagoas van ser gotas de auga que colmarán a túa sede, camiñaremos espidos pola ribeira hasta o resto das nosas vidas frente a mirada, ós murmullos e a envexa da xente que non sabe  vivir.

 

                             VERDADE REFLECTIDA

  A tristura dos teus ollos

dinme que che falta o teu amor,

que en algun curruncho anda

vagando, tamen para te atopar

perdido, e moribundo no perde a esperanza

guiado só por uns raios de lúa,

guíase do seu instinto hasta o calabozo

onde estás e poderte rescatar.

   Mingos Ríal,2021

¿POBRE?

 

  Yo nací pobre, no por nacer desnuda que es lo lógico, ¡ que va! Nací en una familia pobre, tanto que con suerte cuando teníamos pan mi madre colgaba un chorizo en el techo y nosotr@s hacíamos sopas en la sombra. Yo heredaba la ropa de una prima mía que era la mitad que yo, resumiendo: un abrigo de ella era para mí un chaleco… y así con todo, los piratas los inmortalicé yo porque ningún pantalón rozaba mis tobillos a no ser al ponerlos. Crecí tan rápido que mi prima me mandaba sus bufandas para pañuelos, no me acomplejaba la pobreza porque era tan normal que no sabía añorar lo que no conocía. Mi madre me cortaba el pelo y siempre al último grito, porque mis flequillos están ahora de moda, cuando por aquel entonces ella empezaba recortando a la altura de una oreja y terminaba en línea con la ceja; los zapatos ni te cuento, tengo el dedo gordo siempre levantado mirando al Cielo porque meterse en los zapatos de la cenicienta cuando yo podría dormir de pie sin tambalearme la Hortensia, dejó en mí ese dedo recordatorio que ahora siempre agujerea mis zapatillas de deporte. Pero yo era feliz porque tenía los libros que mi padre me traía de su trabajo en alta mar y en ellos encontré una riqueza de la que carecían los que poseían abundancia material: nunca consiguieron hacerle sombra a ese tesoro que él me regaló!!!

   Mano Figueira,2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (38)

 

O caldeiro n´a molida pousadiño, non s´estraga, solteiriña, se tès nai, ande sèmpr´en tua campaña.

Par´o domingo que vèn son as miñas monicions, con eso irans´acabando toda-l-as conversacións.    (cant. Populares)

 

En cama molida non se goberna a vida.

Pascuas molladas, mòitas dobladas, pascuas enjòitas, nin mòitas, nin poucas.

Nadie vai o rio que non se molle.

O qu´en mayo se molla, en mayo s´enjuga.     (ditos populares)

 

 Eu non sèi si è o son d´a gaita, ou d´a romeria a idea; cuido qu´è esta a que trunfa, qu´eu n´entendo estas monsergas.  (J. B. Amado)

 

Eu solo quèro volver a Galicia, nada mais, n´a miña casa morrer e lògo, si pòde ser, m´enterren ond´a meus pais. (M Lugris Freire)

 

O que quèira comer morriña, coma carneiro en janeiro e en mayo galiña.

O que n´a sua casa còme morriña n´a allea, quère carneiro e galiña.

                                                                               (ditos populaes)

   Jesús Guimarey Mascaró,2021

VERSOS LIBRES

 

Aquela estrela no ceo,

ilumina todo o firmamento,

mais tarde que cedo.

 

A estrela deixase ver, tan

fermosa, como todas as

noites en todas partes.

 

Onde se deixa ver,

todo o firmamento

vese infinito.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

Fomos  os dous moi

parvos, tanto que por

culpa de terceiros

acabamos separados.

 

Intrigas e maldades

por parte de terceiros

nos separaron

fisicamente pero

non de corazón.

 

 

 

De corazón sempre

estaremos unidos,

aunque ninguén

nos queira ver

xuntos.

 

martes, 15 de junio de 2021

REFLEXIÓN...SOÑAR BONITO

 "Queda con deus, mañá é outro día e voltarei co cartafol dos soños..."

Coa paleta das cores e o pincel aínda na man, saúdame o sol desaparecendo sobre os Castros de Bexo, vixiantes pampos...
Deixa pintado un ceo de azuis, amarelos e bermellos, presaxio dunha noite cálida e de soños ardentes...
Trina o merlo, canta a Xílgara...
Respóstalles no alto do castiñeiro un reiseñor zalameiro e presumido...
Chisca un ollo o Ulla, detense a vida nas Brañas...
Cheira a primavera, alporízanse os sentidos...
Todo o Val é un feitizo...!!
Esperta Xaquín, non hai psiquiatra de garda, cántame no oído o merliño.
Sáeme dos beizos, querid@ AMIG@, un sorriso...
É o que ten SOÑAR BONITO...!!




  Xaquín Miguéns Ces

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (37)

 

  O meu corazón che mando c´unha chave para abrir, nin eu teño mais que darche nin ti mais que me pedir.  (cant. Popular)

 

S´o millo fose pouco, muda-l-o d´un saco n´outro, dijo a galiña cando falou.

En Maio millo sementado, cal enjoito, cal mollado.

Lavada, ¡os tres dias nada! dijll´o millo  à liñaza, e contestou ella: Nugallanzon, ¡un mes baijo o terron e inda se vou se non vou!

O millo rascado hènche a cesta e o ferrado.

O millo po-lo San Marco nin nado nin n´o saco.  (ditos populares)

 

Adios, Adios miña amada, onde n´hai gusto meniña; onde n´hai gusto n´hai nada.

¿qu´importa qu´o mundo ande, se graus non vexo n´a moèga?

Afire-o Manuel, afire-o, qu´a capa ròe na pèdra. ( Moega, caixa de madeira onde se bota o grao antes de moer)

Mòito me gustas en todo; mòito me gustas meniña.

Dòume Dios pequeño , haber que senon, ti foras miña.

Mòitas paradas fan os dias pequenos.

Mòito e bèn n´o fai ninguèn.   (ditos populares)

   Jesús Guimarey Mascaró,2021

JAVI

 

A ti, meu compañeiro, que tantas amarguras pasamos xuntos un nuhna máquina é outra na do lado. A ti, que me fixeches rir mil veces cando me amargaban o resto, non sei que pasou para que non esteas entre nós este ano, pero de verdade che boto de menos e oxalá pronto esteas nun traballo onde che valoren. Un bicaso para a tua meniña que lle chifla a lúa tanto como a ti, fuches para min un bo compañeiro e eso non no gaña calquera. Suerte meu!!!

   Mano Figueira,2021

NO ENTIENDO

 

  Lo que no entiendo es como siendo tan listas resulta que somos estúpidas de las sin remedio, como podemos ser paladines de damas que no saben dar la cara y dejar que se codeen con nosotras esas otras que van de guerreras y mujeres de bandera, y a la primera de cambio queman las hojas tintadas, y de la bandera a ti te dan el palo. Para ellas, las que presumen de ser amigas de esta que escribe aquí, os dejo un pequeño inciso: yo no valoro la amistad por el número de aliados del FCBK. A mí dame la mano y tira de mí hacia arriba cuando esté allá abajo y te prometo que seré la primera en estar a tu lado cuando no veas el norte, el resto sólo resta.

  Mano Figueira,2021

UN TROCITO DE VIDA

 

  No te puedes perder

el último rayito de sol

cuando la luna presume

de quién es el dueño de él

 

mira tras los manglares

el color de las aguas

cuando el atardecer sorprende

el ronronear de las garzas

 

escucha y entiende al viento

ese, que se oye en el monte

cuando enmudece la vida

y se callan los hombres

 

descalzos tus pies en la tierra

y siento como respira

cómo te regala su fuerza

cómo te ama y te mima

 

¡cuídala, tú a ella

todo lo que tiene es suyo

sé tú un buen guardián

protege nuestro futuro!

 

solo estamos de paso

nada llevamos en la partida

no queramos ser verdugos

de quien nos da la vida.

  Paki Espiño,2021

CAMINAR

 

¡ Camina, mujer impetuosa!

serás libre en tu despertar

serás tú...muy dichosa

¡deja tu huella al andar!

 

¡Despierta del maldito sueño

y vence al mal que te oprime!

por largo que sea el camino

¡no dejes que te lastimen!

 

¡sé libre y viajera!

¡sé valiente y decidida!

en este mundo perverso

guíate por tu instinto

y serás recompensada

por tu esfuerzo nunca extinto.

  Mingos Ríal,2021

PEREGRINOS

 

  Peregrinos que buscáis

camino de Compostela

la tumba del Santo Apóstol

en el confín de la tierra

 

caminando sin cesar

por campos, montes y valles

saliendo al amanecer

y siguiendo al astro rey

 

de todos los continentes

acudís a venerar

las cenizas de Santiago

al pie de esta gran ciudad

 

sois de diferentes credos

y de diversas culturas

más...tenéis la ilusión

de visitar la gran tumba

 

peregrinos, caminantes

seguid “vos” la estrella errante

os guiará en el camino

el destino a Compostela

 

ya desde el “Monte do Gozo”

veréis  a la Berenguela

la torre catedralicia

corazón de Compostela

 

¡peregrinos bienvenidos

a esta bendita tierra

en la querida Galicia

adorada Compostela.!

   Miguel Alberto,2021

lunes, 7 de junio de 2021

REFLEXIÓN...SOÑAR SEMPRE

 Amence un fermoso luns de zapateiros...

No Val sopla un nordés que refresca os beizos. Boa falta fai para atemperar a calor destes días de primavera...
Mágoa non refresque tamén algúns cerebros e línguas.
Semella que a vacina provocouche febre, dime o merliño sorrindo. Alporízaste por nada, jajajajaja...Son os efectos das mascariñas, algúns non as cambian nunca e rematan coa boca chea de podremia.
A pesares, son dos que pensan que debemos enseñar a ollar a beleza mesmo aos"cegos", teñen Alma ainda que no crean.
Pero o "sol" queima, e se te expós en demasía pode que algúns queiran convertirche nun saco ao que golpear para desfogarse...
Dalgún xeito, doe. Pero non fai dano quén quere senón quén pode, e aí seguirán dando marteladas nun ferro frío.
Quizais a mente non esté hoxe en condicions de escribir unhas verbas mínimamente interesantes, xa non digo intelixentes que para algúns non está nunca.
Nen ollando as cores do Val amencendo, nen escoitando os consellos do Amigo merlo dende o graneiro. Mañá, veremos...
A solución pasa polo silencio...Falar menos, escoitar máis a Natureza e soñar...SOÑAR SEMPRE !!
Soen decir que falar alivia as dores e as penas da Alma. Pero escoitando as ensinanzas van ser moito máis gratificantes, sobre todo se o que dis, como é o meu caso para algúns, son só vanas verbas.
É doado de entender así o porqué a sabia Natureza dotounos dunha soa boca e dúas orellas. Hai quen pensa que é pola posibilidade de ter que usar lentes...
Morderme hoxe os beizos ante os sapos que saen dalgunhas línguas pode que me produza urticaria, pero evitarame o paso polo confesonario.
Caladiño estás máis guapo, soe decirme o merliño.
Seino, e tampouco é moi difícil; unha pequena pinturiña é suficiente, como decía onte...Ésto non é máis que un asubío que espallo ao vento para quén queira escoitalo.
Querid@s AMIG@S, coma cáseque sempre ten razón o condenado de merlo, terei que facerlle algo máis de caso.
Amence no Val un fermoso luns de zapateiros...Se alguén pensaba amargarmo non coñece ao fillo mais novo de Xulio e Amparo...
Co cartafol colgado das alas, cheo de cores e pincéis, vou seguir soñando.
Eres "jodedor"Joaqui, diría unha querida Amiga do outro lado do charco...!!




Xoaquín Miguéns Ces

A ROSEIRA DE DON FAUSTINO

 O esmoleiro pediulle cinco pesetas. “Aí tes, tres”, díxolle Faustino Rey Romero, “quédoche a deber dúas”. E outro día dáballas. Gloria, a irmá, reprocháballe a súa inxenuidade. “Non ves que se aproveitan de ti? Van pedirche todos os esmoleiros da bisbarra”. E así era. E Faustino, facendo oídos xordos dos sensatos consellos da irmá, dáballes todo o que tiña. O pai determinárao a ser crego, impedíndolle cumprir a vocación da súa alma: ser franciscano, e ser un crego de espírito franciscano foi o que intentou ser nas parroquias galegas da posguerra franquista. Francisco de Asís tenía / un rosal. ¡Mirad que cosas: / él las espinas cogía, y regalaba las rosas!, escribiu nun dos seus primeiros poemas.

Pero non debemos pensar que don Faustino era un inxenuo. Por dúas razóns. A primeira, e ese é un dos seus grandes méritos, porque sabía que ese camiño que decidira emprender levaríao a vivir, como así foi, nunha permanente angustia. Pero unha angustia feliz, pois era unha angustia cristiá. A segunda, que a anécdota que acabo de contar era a cara dunha moeda que tamén tiña a súa cruz. Despois de quedar sen cartos, ía tomar os viños cos seus amigos e, como é lóxico, nunca pagaba. Chegou a coller fama de gorrón, el, que era a persoa máis xenerosa do mundo, porque ninguén sabía que o facía porque cría que os cartos debían circular de quen máis a quen menos tiña. El tiña máis que o esmoleiro, dáballos. Os amigos tiñan máis ca el, invitábano.

Supoño que á maioría das persoas a postura de don Faustino pareceralles inxenua, absurda e suicida. E non vou ser eu quen a propoña para solucionar os problemas de desigualdade do mundo. Pero si direi que, aínda que a vexo un pouco utópica , si a considero, sobre todo desde o punto de vista cristián, valente, coherente e chea de boa vida. E quería dicilo, agora que se cumpren cen anos do nacemento e cincuenta da morte de don Faustino, porque acabo de saber que EEUU quere cometer a inxenuidade, segundo din en Wall Street, de lles retirar as patentes ás vacinas. Non superaremos a pandemia se non flúen de quen máis ten a quen menos.

X. Ricardo Losada

AMOR SINCERO

 

  No quiero amores fingidos

ni seres desesperados

quiero personas sinceras

que amen al ser amados

 

personas que me respondan

a mis caricias y halagos

y que se dejen llevar

por ese amor que les doy

 

no quiero amores de un día

pues esos no son amores

quiero amores verdaderos

y que se dejen querer

 

yo quiero amores sinceros

que entreguen su corazón

que perdonen mis carencias

y esperen siempre perdón

 

quiero amores que se entreguen

al placer de cada día

amores que lo disfruten

al discurrir de la vida.

  Miguel Alberto,2021

SEN BERROS

 

  Sen berros nin choros

fuxias de min,

e a luz dos meus ollos

corria tras de ti

e nos amenceres

noutrora dorados

fican os praceres

escuros e apagados.

Petas pola noite

buscando o camiño

que te leve lonxe

do noso destino...

E  non teño chave

pa tirala ó mar,

nin cadeas levo

pa poderte atar.

  M. Dolores Ríal,2021

ESPERANZA

 

  Postrada no peirao

deixando as horas pasar

o reflexo do sol

marca un bonito atardecer

as bágoas caen polo seu rostro

ollando pro mar

esperando por alguén

que nunca vai voltar...

  Mingos Ríal,2021

DUÉRMETE

 

  Duérmete, cariño mío

que la noche está serena

que tus ojitos se cierren

que esta noche hay luna llena

 

duérmete, cielito mío

que tu sueño velaré

tu eres mi gran tesoro

tu eres mi gran querer

 

mi corazón es el lienzo

donde se pinta la sonrisa

cuando el día es sereno

tú, me regalaste vida

 

vida que me hará inmortal

cuando se agote mi tiempo

tu eres mi gran legado

que será amor eterno

 

no sé explicar la dicha

al sentirte en mi cuerpo

mi amor ya era tuyo

contigo nací de nuevo.

   Paki Espiño,2021