lunes, 25 de octubre de 2021

LA LUCHA

 

Y la pena entró así , metiéndose en el alma y deshilachando el interior sin misericordia .Te va sumiendo en un espesor agobiante y su amiga la incertidumbre , prima hermana de la ansiedad va haciendo pantalla impidiendo todo paso de claridad. Ahí juega el paso más importante tu  actitud. 

Cree lo que otr@s dicen de que estás perdida, indefensa y atada de manos, que eres Quijote contra molinos que te arrastrarán a su terreno y estarás perdida sin librar ni una batalla, ahora mírate con los ojos de la experiencia de tantos y tantos palos vividos y como los sorteaste y dime...

El partido no se acaba hasta que pite el árbitro , deja que te crean perdedora y sin salida así la sorpresa cuando te vean  levantarte con esa sonrisa socarrona y el brillo de guerrera hasta el último aliento ,en el brillo de tus ojos  entenderán que te prejuzgaron  y que están frente a una mujer de los pies a la cabeza. 

¡Y miedo nunca!, ¡respeto siempre!.

Las penas se evaporan cuando el nuevo camino lo andes un poco, que mientras estás viva la diferencia la marcas tú.

La actitud ante las batallas y la mente fría frente a la guerra es la diferencia entre tú, loba, y ell@s corder@s.

                          Mano Figueira.


domingo, 24 de octubre de 2021

DE MAYOR QUIERO SER NIÑO

 Cada día que pasa, creo que el deseo más estúpido que tuve de niño, fue ser mayor.

En la infancia solo tenemos un presente de inocencia e ilusión, desconocemos las normas y la terquedad de los adultos hasta que estos imponen su genético poder de la razón, su autoridad y supremacía sobre todas las especies.
Los adultos somos niños inflados por la edad. La gran mayoría prefiere tener razón a ser feliz. Los niños pasan de la razón y optan por la felicidad. Cuando se enfadan con un amigo, a los cinco minutos ni se acuerdan del enfado y están jugando juntos.
A todos los niños se le pregunta estúpidamente que quieren ser de mayor, y cuando llegan a mayores, la mayoría no consiguen los sueños que tenían de niños, simplemente quisieran retroceder en el tiempo para disfrutar los mejores años de su vida, su inocencia, su curiosidad ,su creatividad, su expresión de sentimientos, su empatía y su amor .
Muchos adultos, debido a su ego, se pasan la vida peleándose y enemistados con familiares y amigos por causas irrazonables y sin importancia, y que al fin y al cabo tienen fácil solución.
Sembramos guerras innecesarias, exterminamos a millones de semejantes y acabamos sin escrúpulos con el planeta. Tenemos todos los medios y recursos a nuestro alcance para dirigir exitosamente un país, -y con tantos 'licenciados cerebritos avanzados'- , pero lo destrozamos por la avaricia y la tarambana política de muchos insensatos.
'La mayoría de nosotros en realidad nunca maduramos tanto como suponemos, nos hacemos más altos, reímos menos y vestimos incómodos disfraces de adultos, pero bajo el disfraz está el niño que siempre seremos'.
'He llegado por fin a lo que quería ser de mayor: un niño'.



Lino Saborido Rial

REFLEXIÓN...DAR PENA

 Venres, amence...

O trino do merliño dime que o sol sairá para desexarnos un feliz finde, bo presaxio...
Coma o comer necesito limpar a mente de todo canto levo escoitando, de deixar a un lado o circo no que se convirteu dende xa fai demasiado tempo a vida política deste País...
Un circo do que os políticos seguen sendo as estrelas, os paiasos que dirixen aos cidadáns convertidos moitas veces en enanos mentales aos que a vida vai metendo nunha pota de barro e cocendo a fogo lento, sen apenas queixarnos...
Semellamos anestesiados, a que se armaría noutros tempos...
Coma o comer necesito limpar a mente, Amigo merlo, pensar no xeito de protexerme destes falabaratos, de toda esta caterva que quere convertirnos en minusválidos intelectuais, en títeres...
Algúns predican dende o púlpito do medo que o fin do mundo para este País está cerca, e que o merecemos por non deixar guiarnos por éles, pero deus e bo e vai rescatarnos...
Don Pelaio está de volta, e coa cruz a lombos do seu cabalo, vai salvar de novo a Patria do poder dos infieis...
Pobres paiasos, coa Alma conxelada e a língua movida polos intereses, tratando de convertirnos en catetos sen cerebros que pensen...
Que triste velos reflexados nun pedestal, rodeados por un áurea que non merecen...
Non te alporices Xaquín por élo, no pecado levarán a penitencia, e aínda hai algo máis triste que meter medo un paiaso, puntualiza o Amigo merlo...
DAR PENA...!!




                                                  Xaquín Miguéns Ces

¿PUEDEN?

 

¿Pueden mil y  una lágrimas apagar el fuego que quema el alma fracasada ?

¿Pueden quizás templarla para seguir en la batalla ? 

Así con el corazón destrozado pero la mirada franca  , esa sonrisa  cínica  y un paso al frente...y nadie que te detenga si no es para apoyarte . 

Pueden ...si yo las dejo derramarse por dentro...

    Mano Figueira.


REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (56)

 

Vendèdem´os bois, vendèdem´as vacas e non me vendades o pòte d´as papas,

vendèdem´o pòte, vendède o cunqueiro, mais non me vendades o meu tabaqueiro.

                                      (poesía popular)

 

Cantà, cantà, pajariños, qu´eu tamèn moito cantei. Vos ainda comenzades; eu de cantar j´acabei.

                                      (canto popular)

 

Bendita sea a tallada que trai outra remangada.

Morreu o tangueiro; deija-l-o morrer, qu´outro tangueiriño ha de nacer.

-tangueiro: referente a músico.

                                       (ditos populares)

 

O cantar do galeguiño è cantar que nunca acaba; empeza por ta-ra-ri-ra; e sigue por ta-ra-ra-ra

                                       (canto popular)

 

Para muller parida e tea urdida nunca faltou remedio.

A que seus fillos cria boa tea fía.

O que baila sin tanguer, ou è tolo ou quère ser.

                                      (ditos populares)

  Jesús Guimarey Mascaró,2021

APRENDÍ

 

Aprendí a perderme en tu silencio,

a llenar el vacío de tu voz,

en la larga sombra de tu ausencia.

Aprendí a quererme sin tu amor.

Escribí mil lágrimas sin llanto.

Derramé palabras de dolor.

Brindé mis ojos a la noche

y cerré la puerta al corazón.

  M. Dolores Ríal,2021

 

CONCHA MÁRQUEZ PIQUER

 

¿Dónde canta su copla

ahora que ya no canta

esa niña que ahora

hacia el Cielo viaja?

 

¿Hacia dónde va tu alma

que en tu pecho no descansa

buscando en el horizonte

una cuna de nubes blancas?

 

tu voz hace eco en el Cielo

tu madre te está esperando

¡corre a sus brazos abiertos

juntas en la eternidad cantando!

 

busca la fuerza en el viento

busca en el amor la calma

cuando se rompa el silencio

cuando la soledad habla.

                                    D.E.P.

Paki Espiño,2021

AL PRIMER AMOR

 

Hola querida mía, ¡qué pronto pasaron cincuenta años!, ya ves, la vida es un sueño y nunca mejor dicho pues el tiempo vuela, pero el recuerdo está ahí y siempre lo estará. Aquel amor de los quince años, aquellos besos de la adolescencia que ni siquiera sabíamos que sabor tenían pero, eso sí, eran  besos de amor que  aprendimos a saborear en nuestra juventud y jamás han sido olvidados. Aquellas noches bajo la luz de la luna de caricias interminables amándonos con nuestro joven corazón, aquello sí que era amor de verdad del que te queda guardado para siempre, aunque pasen años y años alejados el uno del otro.

  Aquellos años inocentes de nuestra adolescencia pero tan dulces… nos veíamos a diario sin tener nada que decirnos, siendo felices simplemente con vernos incluso dos o tres veces. Así fue pasando día tras día la locura de los quince años. Luego llegó la separación y cada uno por caminos distintos encontrando otros amores, otras parejas, y formando una familia. Pero hay algo que quiero decirte; que has sido la única mujer que amé con todo mi corazón y amaré por el resto de mis días.

  Miguel Alberto,2021.

P.D. ¿Verosimilitud literaria?  Quizás.

sábado, 16 de octubre de 2021

REFLEXIÓN...¡BAILEMOS!

 Perdín a conta dos días...

Esperto melancólico, necesito escoitar o cerebro que pensa, o corazón que sente, os consellos do Amigo merlo...
Pero, por enriba de todo, o latexo da Natureza que me inspira falándome nunha linguaxe que só a Alma comprende...
O idioma dos amenceres amarelos e azuis sobre o Val, dos embaucadores solpores no Paraíso da Ría
Do trino dos merlos, o voo das volvoretas, o son da auga nas fontes e o rexurdir das árbores e das flores
Da paixón desbordante dos soños
Da eterna primavera...
Perdín a conta dos días que levamos dun outono permanente na Alma, alleo ao noso sufrimento...
Querid@s Amig@s, asoma no horizonte unha luz envolvente e revitalizadora que vai quitarnos o medo, pero semella non ter presa.
Só na Alma daquél@s que son quén de escoitar a melodía da Natureza é sempre primavera...
Reflexado na graneira, e pampo diante da lúa, espalla seu canto o merlo larpeiro...
Repenica nos oídos unha melodía de cores, creemos a coreografía...
Abrámolas alas, movamos os pés, non perdamos tempo...
BAILEMOS...!!







Xaquín Miguéns Ces


MI CONSEJO

 

 

Amiga, ¡que no te hundas, mujer, en una duda ni en un temor!, ¡que todo tiene arreglo!, ¡que te parece que no puedes y resulta que tienes garra para eso y mucho más!.

Que lo bueno se hace esperar, pero vendrá, que tanta negatividad no es propia de ti, ¡y lo sabes!, que si el disco te cansa, pon otro, que si tienes el más feo del baile a tu lado, piensa que tienes la opción de bailar sola, o que puedes arrastrarlo a tu terreno, pero que tú y sólo tú tienes el derecho y la obligación de conducir tu vida y no ponerme a mí a escribir ñoñerías que hacen que parezca  preocupada y sensible y eso...puede dar lugar a engaños.

   Mano Figueira,2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (55)

 

Meus amigos, triste estan, mòitas soledades teño d´a tèrra que me criou.

¡Mal haja a sòrte d´o dèño que d´èla che me sacou!

-deño: demo, demonio-

                                   (Alb. Camino)

 

Casdiño, casa quère; ò solteiro non ll´a dan; o qu´ha de ser casadiño ha de facer po-l-o pan.

                                   (cant. Popular)

 

Vale mais solteiro que mal casado.

Po-l-a sona búscas´a persona.

Mal sono dòrme quèn veneno còlle.

                                    (ditos popualres)

 

A Cristo San Juan pideulle qu´o sono non o levase, para ver baila-l-lo sòl o dia d´a sua romaje.

Süidades danm´os campos, as viñas ja vendimadas e os pajariños cantando n´as tardes e madrugadas.

                                   (cantos populares)

 

O que non tèn senon unha sortella, non sabe en que dedo a poña.

Pra misa e pro santo, n´hai qu´esperar un por outro.

Desque chega o cuco, logo vèn o pan à suco.

                                    (ditos populares)

   Jesús Guimarey Mascaró,2021

A TÚA MIRADA

 

 

  A túa mirada fica no Sar,

a túa sombra déitase na lua,

ergueita cara ó Ceo

con mil poemas

que a miña gorxa deixan muda.

Rosalía noite e día,

chora e canta na beira do río,

deixan a sua letra na pedra gravada,

aos corazóns que queren escoitala.

Muden en pedra o seu sentimento,

pra quedar pra sempre ó noso carón,

pra que nunca se esquenza

que o noso pobo ten unha estrela

que alumea Padrón.

   M. Dolores Ríal,2021

LUCERO DEL ALBA

 

 

Tus ojos, dos luceros del alba,

tus manos, dos rosales en flor,

¡y tu mirada!

dulce promesa de amor eterno.

Si al alba tu cuerpo me reclama,

si al amanecer, retengo tu calor,

si en mis labios, vive la esperanza,

si a tí y a mí, nos habla el corazón,

sobran palabras,

tiembla el amor,

será el secreto,

que juntos, jamás seremos dos.

   Paki Espiño,2021

A MI PATRIA

 

 

En aquel antiguo reino

allá en la puesta del sol

tierra de grandes poetas

escritores, trovadores…

 

allá en el occidente

con sus ríos, mar y playas

con su variada flora

de riquezas sin igual

 

allá en el “finis terrae”

grandes rutas de navíos

uniendo los continentes

navegando nuestras rías

 

allá yo encontré la paz

por sus tierras, por sus gentes

después de haber viajado

por los siete continentes

 

desde remotos lugares

mi corazón te veía

yo pensando siempre en ti

querida Galicia mía

 

y desde la lejanía

te llevaba siempre dentro

tú...mi querida Patria

¡tú, me dabas el aliento!

   Miguel Alberto,2021

HOY NO ES AYER

 

 La vida me ha dado un golpe de gracia que  presentía hace algún tiempo .

Lo veía en las contestaciones de la gente, en la mirada de algún superior , en un sudor perlado que me envolvía nada más llegar.

En ese nudo que se me formaba en el estómago , en las contestaciones hipócritas  estaba en el aire y a mí me asfixiaba .

Ya no me reía , ni me sentía valorada , se acercaban cambios grandes y yo vi venir la ola antes de ser engullida.

Ahora toca librar la batalla final.

Después empezar de nuevo sin cicatrizar, para recordar  lo aprendido y para reafirmar esa máxima que siempre marcó mi carácter: Sólo los peces muertos siguen la corriente .

Y yo, pese a quien pese, nunca estuve ni más viva ni más consciente de mi valía.

A escribir nuevas vivencias en un libro viejo pero lleno aún de inmaculadas páginas en blanco.

   Mano Figueira.


SOPAPOS DE TABERNA.

 

Recuerdo aquella noche de San Juan en la taberna de mi abuelo, cuando yo contaba con menos de siete años.
Gustavo me arrastró con una mano rápida y áspera acurrucándome a sus rodillas en cuclillas, y con la otra mano, tomó por escudo una mesa llena de cartas de partida de truco, que volaron endiabladas por el aire entre humo de cigarrillos.

-No te muevas rapaz, y esconde la cabeza hasta que estos dos locos terminen de matarse. –me advirtió asustado Gustavo-

Restallaban los cristales de vasos y botellas como ráfagas de metralleta, que fustigaban sobre nuestra mesa escudera, todo acompañado de gritos y blasfemias: “Hijo de puta, mal parido, te voy a matar y cortar la polla…”

La película gringa de vaqueros que recién acababa de ver, era un cuento de hadas comparada con la violenta secuencia de dimensiones reales en aquellos años sesenta, en una taberna de un pueblo pequeño, donde todos se conocen, donde las miradas, más que mil palabras insultantes, pueden desenfrenar al diablo y los cuernos del odio vecinal.

En medio de tantos forzudos que trataban desesperadamente sin fortuna de separar al cornudo y al follador de su mujer, endiablados de saliva infernal, -como para lavarles la boca con jabón-, mi madre me indagaba a gritos esquivando botellas, vasos y cristales que planeaban como petardos en la fiesta de San Juan.     

-!Meu fillo, meu fillo, meu filliño, que che van a matar!

Aquellos diez minutos de combate demoraron más que una pelea entre vaqueros de la serie “Bonanza”, sin salsa de tomate, con sangre real que el cornudo vecino chorreaba por su cabeza, a raiz de un botellazo que le propinó su contrincante.

-Además de cornudo, mal herido, mejor dejase seguir disfrutando a su mujer y al amante, así “la sangre no llegaría al río.
–Comentó un vecino cuando la reyerta terminó-

Aquella noche fue propicia para un encuentro entre ángeles y demonios, se unió el vino, el coñac y los cubalibres para sentirse profesionales bailarines los que menos machos se creían, además, hubo fútbol, clásico mundial, había jugado Real Madrid – Barcelona, y derrota de los catalanes, que causó el resentido dolor por el amplio resultado, resultó saltar chispas alcohólicas y deshonestas por la boca de varios “papanatas” perdedores y ganadores.

La dinamita por algún motivo o precedente tenía que estallar, la mecha del alcohol llevaba horas encendida para los republicanos, los franquitas, los futboleros o algún furioso, ansiosos por defenderse de sus indefensas.

Mi abuelo había construido una muralla de mostrador difícil de derrumbar, con ladrillo duro y cemento, recubierto de una formica color granate oscuro,
de la época, dura como el acero, propicia por casualidad y en ocasiones para aquellos sangrientos acontecimientos malparidos.

En una esquina de la parte inferior del mostrador, donde los clientes se apoyaban, quedó grabada meses atrás y para siempre, la marca de mi primo Yoni, que con su estatura de cerca de dos metros y ciento cuarenta
kilos de peso, se exhibía en solitario matando cerdos de doscientos kilos, muertos ya de miedo al ver a mi primo.

Explicándole Yoni a mi padre -con algunas palabras chapurreadas en inglés, adquiridas en la “universidad de barcos mercantes”- como Muhammad Ali
le había propinado un gancho a Foreman en aquel famoso combate de boxeo, fundió sin cálculo preciso sus nudillos de la mano de ogro en una esquina inferior de la fortaleza de mostrador.
El púgil superpeso terminó con la fractura de varias falanges de los dedos de una mano y varios puntos de sutura, dejando un hueco para siempre en el mostrador, y que mi padre bautizó con “el sello de Yoni”.

Pero la suerte estaba a mi favor aquella noche: Gustavo, la mesa escudera que detenía las balas acristaladas, faltaba solo el último milagro para salir ileso de aquella guerra tabernera.

Elevando mi cabeza, con el intento de disolver el humo de mi curiosidad, y encontrar una vía de escape para salir de aquel infierno y encontrarme con mi madre, veo de repente alucinado aparecer a mi salvador:

Yoni era mi superhéroe preferido cuando era niño, muy por encima del Jabato y el capitán Trueno. Un vecino le etiquetó ese nombre por su acento gringo acentuado en las palabras gallegas, después de haber regresado de su primer viaje en barco por las Américas.
Tanto fue mi admiración por mi superhéroe, que bauticé a mi primer perro con el nombre de “Yoni”.

Después de haber devorado una suculenta “cayosada”, su sombra de ogro apareció por la puerta buscando armonía y digestión en el fondo de unos cubalibres. Agarró al follador por la nuca y lo lanzó por los aires hasta el aparcadero, como si fuese un gato volador enrabiado y expulsado por una ventana de una casa ajena, como si yo lanzase un peluche de trapo de cien gramos.

-Verás primo: -dijo Yoni al cornudo malerido-  yo, que anduve muchos años por el mundo adelante, presencié casos y escuché historias increíbles que no te imaginas, y con esa experiencia de la que yo me caracterizo, llegué a la conclusión de que si no quieres perder a tu mujer, existen tres alternativas para zanjar este marrón: mejor arrancarte los ojos para que no veas, el corazón para que no sientas, o cortarle el trabuco de polla a tu contrincante para que te la transplanten a tí.
Y matarlo no podemos, nos llevarían presos.

La palabra preso indagó repentinamente tres golpes secos en la puerta, que supuso el otro imprevisto de la noche sangrienta de brujas en el dia de San Juan:

-¡La guardia civil, abran la puerta!

Yoni, que se había quedado para recibir los honores de superhéroe y embuchar su primer cubalibre, que absorbió de un sorbo, propalando un estruendo animal, como en la garganta de un caballo sediento, le sugirió “sacando pecho” a mi viejo, su intervención de portavoz ante la benemérita.

-Mejor hablaré yo Yoni, -dijo mi abuelo pausadamente y muy sereno-.i>
Vienen de mala ostia por hacer que trabajan un domingo de San Juan. Estoy seguro que todo lo que yo se, que no se nada, dejará inmunes de presidio a los implicados, y el pago de los destrozos de mi taberna, se
saldará cuando el follador y el cornudo sellen la paz.

Con toda su parcimonia, mi abuelo trasladó de izquierda a derecha cuatro pistillos antirrobos artesanos de la época, y abrió la puerta.

Entraron aquellos cuatro bigotudos “escarabajos verdes”, tricorniados casi cubriendo sus ojos, sus fusiles colgando como si fuese estallar nuestra segunda guerra civil. Me dieron más pánico que hablarme del “hombre del
saco” o la “santa compaña”, y me agarré a una pierna de mi superhéroe como un náufrago a un tronco flotando en el oleaje del mar.

Yoni me subió a sus brazos y me susurró en voz baja: “tranquilo primiño, estos son otros “pallas malladas” , se irán como han venido, verás como tu abuelo saca un as de la manga.

-¿Que es lo que ha pasado aquí y quienes son los responsables? –preguntó con voz enérgica y dictadora el sargento-

Mi abuela y mis padres respondieron con la mirada hacia el techo, silbando la melodía de una canción llamada “yo no se nada”.

Mi abuelo, con un carácter diplomático y apacible, observó fijamente mirando a los ojos al “chuletas” del sargento tricorniado con cabeza de cerilla y bigote de estropajo, al que le respondió con otra pregunta:

¿Sabe vd. que dijo Noé cuando subió a su arca, señor sargento?

Mi abuelo conocía corruptiblemente aquel sargento, que se dedicaba a la extorsión y contrabando de cualquier producto ilegal, principalmente el
tabaco rubio que decomisaba, revendido sobornadamente a los taberneros de la zona.

-No es hora de sermones eclesiásticos, el cura no ha llamado a su puerta para charlar sobre la biblia, pero me gustaría saber lo que dijo Noé, señor  tabernero.
-contestó el argento con sonrisa cínica de torturador, al mismo tiempo que afilaba su gran mostacho con los dedos-.

-Noé dijo: “estoy rodeado de animales”.
–respondió mi abuelo-

Lino Saborido

martes, 12 de octubre de 2021

MADRUGADA SIN RESPUESTA

 Hoy me despierto demasiado temprano, será que los años te van dirigiendo a una vida que va quedando sin tanta vida, pero que te lleva a una reflexión donde todo te importa mucho o nada, algo inexplicable o muy fácil de entender.

Me he levantado sin respuesta adecuada, alejado de la codicia y el materialismo, de la envidia, la rivalidad, el odio, el orgullo, la ira y sobre cualquier aspecto interesante de la vida.
Ya no leo las noticias, "La voz de la malicia" y el resto de buitres escriben siempre lo mismo, lo que quiere siempre el dueño o quien paga la tinta, que es lo mismo.
Hoy es el día de la Hispanidad, una parafernalia que invita a recordar la atrocidad cometida con los indígenas.
La única diferencia es que los ricos siguen siendo más ricos y los pobres más pobres, o que se mueren de hambre, que es lo mismo.
Camino hacia la playa, apenas encuentro ser humano, alguno como yo que duerme muy poco y las energías ni le dan el ansia de saludar.
Las primeras gaviotas pisotean con entusiasmo la orilla y una manada de cuervos canta alguna melodía, o se comunican entre ellos.
No sé lo que dicen, pero me hacen sentir menos humano, y eso me llena de satisfacción. Ellos viven con mayor paz que nosotros, no critican ni hacen preguntas.
Hasta que uno no ha amado un animal, una parte del alma sigue sin despertar.











Lino Saborido Rial
















REFLEXIÓN...HALO MÁXICO

 Hai días, escribía onte...

Esperto cedo hoxe, pero hai quen madruga máis, i escoito cantar ao merlo que vos debo unha, polo menos...
Unha carreiriña de can ata a Costa da Morte pode ser un bo xeito de pagarlles. O veranciño de san Miguel e unha longa ponte están no horizonte, e o Fin da Terra non queda tan lonxe como parece, Xaquín...
Un lugar onde, ao solpor, o ceo e o mar transfórmanse nunha máxica aperta, mentras os beizos fúndense nun interminable bico de cóxegas...
Onde a rítmica chegada das olas á area da praia, ou seu bater contra as rochas, é o único barullo capaz de rachar, e de que xeito, un silencio que abarca os sentidos e purifica Almas...
Onde, cada tarde, ao tempo que o sol desaparece envolto nun HALO MÁXICO, sénteste engullido por un horizonte de ensoño...
Notas como se afroxan os arames que onte apretaban as alas, e a Alma pode voar libre fora da gaiola.
Tralas verbas de desesperanza donte notaba que vos debía algo, eu que sempre falo de arcos da vella e paraugas de mil cores...
Hai días...
Como paga, a imaxe de como sinto un solpor en Fisterra, un anaquiño do Paraíso na Terra, e unhas verbas, que non fan xustiza a tanta beleza.
Unha visita é obriga, canta o merliño medio pampo diante déla...
Vivilo, querid@s Amig@s, é un privilexio...
A qué esperas...?



                                                    



  Xaquín Miguéns Ces

EL PERDÓN

 

Perdón es más que una palabra, es un sentimiento liberado del alma, no se da sin sentir, ni se puede omitir si pesa como losa y enquista y se agranda. No puedes andar matando alegrías y volver luego endulzando y remendando lo que rompiste con tus actos como si nada.

El corazón es un músculo resistente a mil envites, pero nadie te da derecho a destrozarlo aunque seas dueño de sus latidos, porque hasta el amor más grande se cansa de ser lastimado y no se arregla la vida pidiendo perdón con la boquita pequeña. Si no te nace, no insultes mi inteligencia.

Perdón es infinitamente más que una simple palabra, es un acto de contrición y un deseo sincero de no volver a errar.

   Mano Figueira,2021

CHISPA

 

Chegastes coma luz do dia

despois d´unha noite escura

coa túa cara pintada

trouxéstenos fermosura

 

chegastes moi pequeniña

coa túa manta de loba

os teus ollos como raios

oubeándolle á Lua

 

medrastes ó noso par

botando raices puras

cantabas á noite insomne

con un choro de amargura

 

hoxe quérote arroupar

compañeira sempre fiel

nos teus ollos derradeiros

levarás a miña pel

 

as duas lobas do monte

corendo con liberdade

recollendo o ar puro

agárdame mais alá!

    M. Dolores Ríal,2021

 

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (54)

 Tente, silva, non me prendas, que n´estou n´a miña tèrra. Nunca silva me prendeu que non me vengase d´èla.

Eu caseime c´un velliño, por decir que tiña hòme. Válgame Junca-l-o vèllo que siquèra á cama sòbe.

                                       (contos populares)

 

O qu´en Agosto e Setembre non da cebada, en San Juan non fai jornada.

Hasta sète, tira Pèpe; de sète para riba, tira Pèpe, tira.

Cabra coja non quèr sèsta e, se a toma, mal lle prèsta.

                                          (ditos populares)

 

N´ese chàn à beira-mar, n´o pracer adormentada, ou encantada, te regalan un sinfin de pajaros bèn cantores, reiseñores, o gilgaro eo sirin.

                                            (J. M. Pintos)

D´a viga d´o meu sobrado è señora unha anduriña, de noite dòrme n´o niño espèrtandom´ò abri-l-o dia.

Ahora ja non s´estila pedi-l-a filla a seu pai, senon entrar e decir: meu sogro ¿como vos vai?

                                             (cantos populares)

   Jesús Guimarey Mascaró,2021