lunes, 26 de julio de 2021

SENTIMENTO

 

Na beira do río

sentada nas pedras,

semella que a auga

se rie das penas,

e cantan os paxaros e voan insectos co

son que acompaña cada movemento.

Viaxando seguido no seu rumbo certo,

deixa verde o monte onde o

bica preto

saltando entre as pedras

volvín á nenez,

nos brazos do pai

que me veu nacer.

Sentin a presenza

onde anduven con él,

nas arbres, no río,

en todo o meu ser.

  M. Dolores Ríal, 2021

 

ESPERO...

 

Espero... en la agonía del tiempo

contemplando en silencio el dolor

de un lamento.

Espero...

La fugaz sonrisa del eterno rostro

que pasó un día sin retorno,

Deseo...

El placer oculto bajo sombras de

fuego que dejó en mi pecho su hechizo.

Despierto...

En mi sueño ajeno de tan

simple cuento, contando los días, las horas;

y duermo.

  M. Dolores Rial, 2021

sábado, 24 de julio de 2021

REFLEXIÓN...VÉSPERA

 Cándo unha imaxe é poesía, han de calar as verbas, di o merliño...

Pecha o tinteiro e garda a pluma...
Abre as alas...
Deixa voar a imaxinación na procura dos soños, máis nada.
Sobre o Val amence a VÉSPERA do Apóstolo...
Querid@s AMIG@S, felices foguetiños...!!




REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (43)

 

 

  Qu´os teus ollos son negriños inda ahora reparei, Se mais antes reparara, n´amaría à quèn amei.

Canta o cuco, canta o mèrlo, cantan todo-l-os paxàros; eu tamèn onte cantèi, hoje choro os meus traballos.

Hasta a folliña d´o millo sabe tamèn picardía, garda o orvallo d´a noite, para beber po-l-o día.

          (cánticos populares)

 

¡qué sabedes, pròbes almas! O qu´è sentir con firmeza, o qu´è sentir o carozo que co-as bàgoas mismo oufega.  Oufegar: ahogar   

              (S. A. Pereira)

 

A castaña n´o ourizo eu bèn vos sei o que fai, s´è qu´està verde, madura, e s´està madura cae.

D´aquela ventana d´ouro bèn vejo a tüa de plata, S´o teu corazón non chòra, o meu tampouco se mata.

                     (cant. Populares)

 

¿car´à onde vas meu pensamento, outeando lonje? Non fuxas, non; Beira dos guizos, onde me quènto, durme quediño, meu corazón

                     (A. G. Vázquez Queipo)

 

Quèn o seu mal teña por mòito, cóntell´o à outro.

O qu´un non quère outro apetece.

Mal anda o pajariño qu´anda nás mans d´o meniño.

                     (ditos populares)

 

Catuja vai n´o mercado con cereixas para vender, palique n´ha de faltar; èla palique ha de dar.

                     (cant. Populares)

    Jesús Guimarey Mascaró,2021

NO CAMBIÉ, ENTENDÍ

 

  No cambié, entendí, y entender no es cambiar, no es hipocresía por hacer lo que juré no hacer en mi vida.  No avanzamos arrastrando viejos prejuicios, lo hacemos cuando asimilamos que no ves igual con el prisma de los veinte a los cuarenta. Que hablen a tus espaldas ya no consume tu paz, te ríes porque sabes que a la cara no hay quien, y el tiempo, ese que solo ralentiza las agujas en el trabajo, las dispara en cuanto fichas la salida. No, yo no cambié, entendí, y si tú me ves distinta y no te convence mi actitud, quizás...deberías pensar que a mí ya nada me va a fijar el rumbo, puedo (seguramente) empeorar, pero mejorar...lo dudo!!!

       Mano Figueira,2021

      

VENCICHES

 

  Vencíchesme outra vez, maldita fe, que te filtras no meu corazón e desbócalo. E cando te vas deíxasme rumiando a soas...este vacío tan grande que me desola...

  Mano Figueira,2021

PERSIGUIENDO SUEÑOS

 

Me desperté de madrugada

salí en busca de un sueño

sin saber que era yo

la que lleva los años dentro

 

corrí, corrí mucho tiempo

detrás de mariposas negras

queriendo cogerlas en mis manos

sin que sus alas rompieran

 

era yo, quien me rompía

cuando tus labios buscaba

era yo, quien quería

que tus ojos me miraran

 

buscaba un sueño distinto

que en otros brazos encontrara

sin saber que era yo

quien siempre se equivocaba

 

no necesito tu cuerpo

no necesito tu cara

solo necesito ser libre

para amar a quien me ama

 

mariposas azules volaron

sin miedo a cruzar la charca

donde se ahogan las penas

cuando el amor nos mata.

  Paki Espiño,2021

DÍA DA PATRIA 25/07/2021

 

Neste grande día

da querida Patria

orgullo da Terra

d´esta gran Nazón

 

¡vinde irmáns queridos

todos en multitude

a festexar, aquí reunidos

o noso Sant- iago!

 

na fermosa vila

que leva o seu nome

por ser coñecida

a Cidade Santa

 

fermosa cidade

noutrora chamada

o Campo da Estrela

hoxe...Compostela

 

xa van dous milenios

d´aquelas andanzas

do apóstolo Iago

por esta bisbarra

 

por terras de Iria

dende a súa arribada

deixou as pegadas

por onde él pasaba

 

celebremos todos

o día da Terra

pola independenza

e a liberdade!!!

  Miguel Alberto,2021

jueves, 22 de julio de 2021

REFLEXIÓN...SINTAMOS

 REFLEXIÓN...SINTAMOS

Esperta Xaquín, que onde vai que amenceu e nótoche pampo. Os ollos serven de pouco...
Amigo merlo, atópome en Babia, e non hai discapacidade máis grande que a indiferencia ante a beleza da Natureza...
Esa perpétua encantadora de serpes, eterna embaucadora de Almas.
Unha imaxe pode ser fermosa polas súas cores, pero sobre todo vai selo polo que transmita e nós sexamos quén de interiorizalo, por facer que nos medren as alas...
Observar como o astro rei deixa instantes máxicos sobre o fin da Terra non ten pago, faranos sentir, atoparnos a nós mesm@s...
Voar fora da gaiola na que moitas veces semellan encerrados os soños.
Os ollos serven de pouco, querid@s AMIG@S, se non ollamos coa Alma...
Se non abrimos as alas, levantamos o voo e perseguimos os soños, mesmo os ollemos moi lonxe, alende dos mares.
E non hai alas máis grandes, nen Alma que máis se enchoupe, que as dun nen@ que un día fomos...
Os ollos serven de pouco...
SINTAMOS...!!


      Xaquín Miguéns Ces

CALOR INFERNAL

 

  Estamos pasando un calor terrible, cuesta respirar, pensar en algo cabal y centrarse en lo que haces es harto difícil. Mientras sucede todo esto en tu cabeza, tu cuerpo va por libre, solo piensa en ropa ligera y mucho líquido bajando como sin prisa por tu garganta, y de repente el nuevo vecino sale a pasear el perrito con esa camiseta apretada, esos pectorales amenazando rasgar vestiduras sin mis uñas, sin mis dientes, en pantalón corto, con unas graciosas piernas tan viriles unnnnnnnnn. Mientras eso pasa en mi cuerpo libre, el helado de chocolate es ahora una pasta derretida sobre mi mano y asomando con guasa el palo...¿que digo el palo? Un paloooooooo!!!

     Mano Figueira,2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (42)

 

Enfadácheta conmigo pòrque neno che chamei, ¡Mira que non è nenada decir que te olvidarei!

Os fillos d´a miña filla todos meus netiños son, os fillos d´a miña nora, quizais si, ou quizais non.

Ninguèn à bailar me chama e afogo entre suspiriños...¡de qué me sirve ser guapa, se non m´o din os mociños!

                 ( Cantos populares)

 

Dure a mala veciña o qu´a nève febreiriña.

Nève febreiriña pica-a a galiña.  (ditos populares)

      Jesús Guimarey Mascaró,2021

ANSIEDAD

 

¿Por qué invades mi mente

si yo no te necesito?

vienes sin avisarme

me envuelves sin previo aviso

 

cada espacio mío es tuyo

o así haces que me sienta

me llevas al lado oscuro

donde la soledad nos quema

 

vives en mi retina

vives, en mi calma inquieta

esperando que yo caiga

donde tus manos me sujetan

 

dices conocerme bien

aunque conmigo no hables

sabes de todos mis miedos

cuidas de todos mis males

 

¡maldita ansiedad

que me hace mi carcelero

 el más cruel de los verdugos

  fuego de mi propio infierno

 

déjame saber de ti

cómo puedo ser tu amiga

si vas a vivir en mi

o vas a ser tú, mi vida.

  P. D. Para todos los que vivimos prisioneros de nuestra mente.

Paki Espiño,2021

TE FUISTE

 

Te fuiste sin un adiós

buscando un nido mejor

y sin decirme...”¡me voy!”

yo...transido de dolor

 

te has ido querida mía

buscando un futuro incierto

a un nido abandonado

por una esposa inmadura

 

te has marchado sin motivo

dejándome malherido

a un hogar desconocido

cual ave, errando el vuelo

 

no importa, ¡tú, vuela alto!

y durmiendo en cama ajena

cuando al alba te despiertes

pregúntate a ti misma

 

¿quién es el desconocido

que está postrado a mi lado?

¿será un hombre o será un sueño?

O un amor acabado

 

¡piénsalo! ¡amada mía!

las puertas siguen abiertas

regresa ya a tu reinado

y serás...¡bien recibida!

 

Vuelve a mis brazos amor

pues añoro tus caricias

tus besos, tu compañía

retorna a tu dulce hogar.

  Miguel Alberto,2021  

 

martes, 13 de julio de 2021

REFLEXIÓN...POESÍA

 

"No Pozo Bastón están encantadas tres das miñas fillas...", así comeza a lenda.
Aproveitar calquer día para seguir o curso do Te e chegar preto das súas fontes non ten pago...
A través da auga, da fauna e da vexetación que a rodea transmítelles súa enerxía e dalles respostas a quén queira escoitala a Natureza.
Expresalas con verbas que cheguen é outra historia...
As augas do río Te, no máxico recuncho de Pozo Bastón logo dunha fermosa camiñata, son un Paraíso agochado para Almas sibaritas...
Cura para o corpo
Lenda para o espíritu
Beleza para @s que ollan
Música para @s que escoitan
Silencio e paz para @s que senten...
Un espello no que ollar reflexado un arco da vella de soños
Un pozo de esperanza no que espirnos e bañar a Alma
Un bastón de ilusións ao que agarrarnos.
"...E alí estarán aínda, no fondo daquélas pozas", remata así a lenda.
Vas cometer o pecado de irte, querid@ AMIG@, sen antes mollar as alas cargando o cartafol dos soños nas súas cristalinas augas, mentres escoitas a música da Natureza a través dun murmurio que todo o abarca...?
É POESÍA para a Alma, canta o merlo nunha rama...!!




HOSTILIDADE

 

Bágoas do acontecido

silveiras veñen detrás

onde aniñan os paxaros

axenos a tanto mal

as espiñas que os protexen

son doadas de cravar

e chantan na man desposta

a desfacer o seu lar

e no sangue derramada

por non saber escoitar

prenden máis toxos que silvas

deixan máis fame que pan.

  M. Dolores Ríal,2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (41)

 

Sementei nabiña vèlla; n´a tèrra non fermentou, ¿qu´hei de facer, de min triste, s´a nòva se me acabou? (cant. Popular)

 

Mentras estou co-a nai, n´estou co-a filla.

De boa nai busca a filla e de boa cepa pranta a vide.

¡O que vai d´un ano à outro, miña nai! ¡de ter cartos à non te-l-os o que vai!

                                                                      (Marqués de Figueroa)

 

Bèn sinto botarm´o mar, qu´o mar, naiciña, me tòrna; bèn sinto en vos deijar...prò agarda a dòrna, ¡qu´agarda a dòrna!     (A, de la Iglesia)

 

Namoreime de ti, nena ò ver que cantabas bèn: ahora morro de fame; teu cantar non me mantén.

N´aquèla banda do río tèn meu pai un castiñeiro: da castañas en Agosto, uvas blancas en Janeiro.

Se quès que de ti m´acorde, dèijam´unha cousa tüa; dèjam´a tüa navalla, para sega-l-a verdura. (canticos populares)

 

Neno mimadiño, neno perdediño.  (ditos populares)

  Jesús Guimarey Mascaró,2021

 

 

AVOA FINA

 

  Pechou o libro, ergueu a vista e ao mirar pola fiestra un suspiro escapou de entre os seus beizos, empañando por un intre un cachiño de cristal. Pensou nel mentras as bágoas caían polas suas meixelas acaloradas pola culpa da calor da lareira.

Aquel libro que enrredara a súa tarde terminara por poñela un pouquiño triste, ainda que en honor á verdade xa facía tempo que a súa pena aniñara na alma...dende que él marchara fora da terriña por mor de gañar o pan. Sabía que era o mellor para a familia, máis as horas interminables de añoranza e soedade nas notaba o razoamento.

  Sorrín ó recordar o día en que o coñecera, ela estaba a carón do mar agardando coas outras mulleres ós mariñeiros, a patera ainda valeira agarrada cunha man e apoiada na cadera, como boa rianxeira, e púxose a cantar, pois gustaba de facelo e sempre llo pedía a xente do pobo porque non había en todo Barbanza unha voz igual. En canto rematou unha peza de amor, apareceu él diante, grande coma un xigante, tapándolle o sol, aquel home de ollos verdes coma o mar revolto, de mirada franca e directa, e espetóulle sen máis á portadora de tan fermoso Don: “Como, pola Virxen do Carmen, unha voz tan colosal pode saír d´unha muller tan pequena?” Éla poñéndose máis tesa ca un jarabullo respostoull: “apartate Barrabás! e deixame segui ó meu camino, que de todos e sabido que canto máis alto  máis parvo”.

 Por un intre quedaron os dous case sen respirar, atopándose cada un nos ollos do outro é de súpeto, como se o levasen facendo  toda unha vida escacharon en gargalladas.

Voltaron ós seus pensamentos agora ó presente. Ela limpou a cara co mandil, recompuxo o ánimo e comenzou a cantar, como gustaba sempre de facelo...porque como din os vellos...o que canta os seus males espanta!!!

  Mano Figueira,2021

AMIGO LOBO

 

 

Amigo lobo, te he visto merodeando en el bosque en busca de tu almuerzo y creo que llevabas varios días sin comer, a juzgar por las apariencias: me pareciste muy delgado, a pesar de la fauna que abunda  por estas tierras. Te seguí a cierta distancia intentando no ser visto, pero tu sabia inteligencia me descubrió enseguida, aún así avancé agazapado , eso sí, cada vez más lejos para no entorpecer  tu busca de alimento.

Quizás transcurrieron tres o cuatro horas y, al final, el seguimiento dio el resultado esperado…yo había visto al jabalí igual que tú pero me quedé rezagado esperando el ataque que yo creía iba a ser mortal; arrastraste tu cuerpo en un silencio sepulcral hasta situarte a unos dos metros de tu presa, y, en un salto nunca visto por mí le hincaste los colmillos en el pescuezo rodando los dos a continuación en una lucha sin cuartel en medio del matorral, lucha que te llevó lo suyo pero, finalmente, después de unos cinco minutos conseguiste inmovilizarlo y allí terminó su vida un animal de unos ciento cincuenta kilos. En cuanto el suído dejó de respirar y tú te disponías  para el banquete apareció de pronto, como surgido de la nada, otro de tu misma especie, pero tú como buen camarada dejaste que se acercara para participar en el festín.

Después de unos treinta minutos de haber saciado vuestra hambre  y os retirasteis dejando los restos esparcidos,  apareció un zorro que llevaba un buen rato al acecho y se acercó para tomar su parte, casi a la vez, observé una manada de cuervos volando en círculo alrededor del objetivo, esperando su turno para participar del preciado manjar. Así, en unos veinte minutos comenzaron a posarse acercándose al zorro con cautela, como había sitio y comida para todos, dieron cuenta de los restos del jabalí, dejando solamente sus huesos y costillas,  ya totalmente limpias.

Amigo lobo, zorro y cuervos hoy me habéis dado una lección al compartir la comida entre todos.

¿Cuando aprenderemos los humanos ?

      Miguel Alberto,2021

martes, 6 de julio de 2021

REFLEXIÓN...HAI NOITES

 Hai noites tan oscuras que non amence...

Custa atopar ese pequeño raio de luz que nos faga sobrevivir...
Os sentimentos transfórmanse en medos, as emocións en tormentas que ameazan con levar por diante os soños...
Hai noites nas que corazón latexa acelerado polos medos e berran os ventos...
Hai noites tan oscuras que non amence mentres non escoites o merlo cantando que pasou o pesadelo, que deixou de caer a chuvia e soplar o vento...
Hai noites nas que á chamada de auxilio da Alma, sólo resposta o silencio...
Hai noites, querid@s AMIG@S, nas que nen o merlo atopa acougo...
HAI NOITES...!!



lunes, 5 de julio de 2021

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (40)

     Se quères que corresponda a mullèr ò teu cariño, non poñas amor por diante; empèza             por seu amigo.  (cant. Popular)

Mullèr de cego que se compòn mòito, non se compón pra èl, se compòn pra outro.

A mullèr e a sardiña, pequeniña.

A mullèr e a cabra a pata quebrada.

A mullèr e o hòme honrado, po-l-o camiño do carro.

A mullèr que mòito fala, ò millor desbarra.

O que tén mòitas mullères nunca enviuda, (ditos populares)

 

Pòis traballei de còte às fortadelas, po-l-o amor d´o meu pai que me batía, sèmpre que me topaba musìcando n´estas chilindradas como èl dice. (V. L. Carbajal)

 

Musga os teus diamantes ollos; miña prenda, cal soìas, cando a manciña metias n´o seyo de tüa nai, mentras qu´a guedella d´outro qu´a tèstiña che crubía éla crenchada poñía para alegrar à teu pai. (F. M. de la Iglesia)

 

N´hai Sàbado sin sol, nin romeiro sin a frol, nin dama sin amor.

    Jesús Guimarey Mascaró, 2021



TE ESPERÉ

 

  Te esperé durante horas, algo en mi interior me prevenía de tu desaire, pero mi esperanza es férrea y aguanté estoicamente como una tonta el ir y venir  de las horas, allí sola en aquel banco viendo volar las hojas como presagio de una tormenta inminente.  Maté el orgullo y te llamé, estabas apagado o fuera de cobertura. Me lo pensé y repensé, ¿qué hacía yo allí? Cuando no te quieren, no te quieren y punto, ¿era yo de arrastrarme más por unas migajas de un amor que iba en una sola dirección? Me levanté impulsada por un dolor ciego con la dignidad lastimada hasta la médula, me fui sin mirar atrás y cambié mi número de teléfono para que tú no volvieses a utilizar mi punto débil. A veces es mejor aguantar un dolor intenso, que pasarte la vida de rodillas por un pedazo de atención que no te lleva más que a perderte a ti misma para siempre. Fue mi mejor decisión!!!

     Mano Figueira,2021

MADRE

 

No llores madre, no llores

por el hijo que ha partido

tenle siempre en tus recuerdos

desde el día que se ha ido!

 

recorrerá este mundo

de infinitas culturas

adquiriendo ese saber

que sólo te da el viajar

 

pasarán días y años

sin tener noticias suyas

más tú, sigue esperando

con ese orgullo de madre

 

¡madre, tú espera!

no te canses, no te rindas

aunque tu hijo no escriba

te lleva en su corazón

 

pasará hambre y miseria

alegrías y tristezas

más, vencerá con gallardía

al terminar de los días

 

y así “enchido” de orgullo

después de mil avatares

regresará a tu hogar

para darte el gran abrazo

 

un día de madrugada

alguien llama a tu puerta

abres, te quedas muda...

¡os fundís en un abrazo!

   Miguel Alberto,2021              

ÁNGELES

   Mandé un ángel

a robar estrellas

no volvió

se quedó con ellas

 

desde ese día

yo miro al Cielo

con más amor

con más desvelo

 

quizás una noche

me lleves con ellos

pueda tocarlos

y pueda verlos

 

los ángeles son

nuestros guardianes

viven en los sueños

viven en el aire

 

que se vuelve brisa

y te toca el alma

cuando te acaricia

y cuando te ama

 

no te olvides nunca

de que te quiero

que te llevo dentro

que te tengo en sueños.

P. D. Para los niños que ya son angelitos en el Cielo.

   Paki Espiño,2021