lunes, 25 de abril de 2022

ESTAMOS INVADIDOS POR PÍCAROS Y GOLFOS

Desde el 'Lazarillo de Tormes' o 'Rinconete y Cortadillo' sabemos que España es cuna de lo que denominamos pícaros. Según la RAE, “personaje de baja condición, astuto, ingenioso y de mal vivir, protagonista de un género literario surgido en España en el siglo XVI”. 

En los últimos tiempos se han ido infiltrando entre los más favorecidos, especialmente entre políticos y sus familiares, creando un nuevo fenómeno: los 'golfos'. Recurriendo de nuevo a la RAE, a estos los define como deshonestos, sinvergüenzas y holgazanes.

Si observamos lo acontecido en los últimos años y especialmente las últimas semanas, podemos entender que sufrimos una verdadera epidemia. Así, acabamos de conocer una nueva sentencia del denominado 'caso Gürtel' de enriquecimiento personal y financiación ilícita del PP; lo acontecido con el hermano de la presidenta de Madrid, Tomás Díaz Ayuso; y, mucho más recientemente el de Luis Medina, hijo del anterior duque de Feria, y su amigo Alberto Luceño. 

Indudablemente son todos unos golfos de solemnidad. 

Además, su beneficio fue obtenido cuando la inmensa mayoría de la ciudadanía lo estaba pasando muy mal. Y si, como parece, se consiguió a través de gestiones que se parecen mucho al tráfico de influencias, en el primer caso a través de su hermana Isabel y en el segundo del primo de Almeida, alcanzaría una mayor gravedad.

Que los golfos implicados hayan invertido sus ganancias en coches de superlujo y relojes a mansalva, yates, chalets, a costa de poner en riesgo la salud de nuestros sanitarios, a la vista de la pésima calidad de los productos, es un escándalo. 

Solo por eso merecerían un castigo en la plaza pública.



                                                                   Lino Saborido Rial

REFLEXIÓN...A IMAXE

  Semella, Amigo Xaquín, que non tiveches unha boa noite...

  Por qué me coñecerás tan ben, Amigo merlo...? A verdade é que non descansei nada, pode que o calor me afectara, pode que votara de menos a alguén...

  A cabeza deulle moitas voltas a un tema que pensei que coa pandemia cambiariamos o xeito de ollalo.

  Xaquín, pensar que un bicho ía cambiar o xeito de ver a vida dunha maioría é non coñecer aos humanos...

  Pode que me trabucara e teñas razón coma sempre, larpeiro, mágoa...

  Chegamos a este mundo espidos, e pasámonos a vida pensando en joldras i en xuntar cartos no lugar de acumular boas obras, sen pensar que serán éstas as que levemos con nós cando rendamos contas...

  E tamén o que deixedes.Todo o demáis é supérfluo, e canto máis teñades máis vos doerá deixalo e ter que irvos.

  A ese punto quería chegar, merliño...

 Chegamos a este mundo espidos e irémonos sen nada. Pode que ata o caixón de pino, o derradeiro traxe que vistamos, sexa prestado. De carballo e pagado, se tes moito. Que máis da se rematará comido polos bichos nun burato. 

  Ser feliz é a primeira obriga do ser humano, sen olvidar que levará sempre aparellado que nosa luz debe iluminar a Alma do veciño, coma bos samaritanos. 

  De pouco valerán os feixes de moedas de prata que teñas para pagarlle a Caronte a travesía na barca do máis alá, que túa Alma non vague perdida, se chegada a hora de rendir contas cheira a ruindade...

  Non creo no máis alá, dirán moitos, Xaquín...

  E A IMAXE que ao mundo proxectamos a diario, Amigo merlo, non conta...?

  Todo vai quedarse aquí. Querid@ AMIG@, fuxe da mezquindade...

  A Alma agradecerao...!!



                                                                 Xaquín Miguéns Ces

EMOCIONARTE

 Normalmente escribo os meus textos sen un obxectivo definido. Pero hoxe vou facer unha excepción. Intentarei emocionarte, cunha dificultade engadida: que saibas que estou intentando emocionarte. Para iso, antes tes que prometerme que, leas o que leas, gústeche ou non o tema, chegarás ata o final e, deseguido, sen pensalo nin racionalizalo, dirás con total sinceridade se conseguín o meu obxectivo:


     Encantoume unha noticia que lin o outro día. Dúas mulleres foron quen de facerlle o timo do tocomocho a un ex-directivo octoxenario dun banco. Para darlle máis encanto á historia, en Santiago de Compostela, a poucos quilómetros de onde vivo, e nun lugar, o Ensanche, no que vivín varios anos e no que aínda hoxe vou con frecuencia. O timo é ben coñecido: a muller acercouse ao home para dicirlle que necesitaba cartos con urxencia, concretamente 30.000 euros, e que, a cambio, entregaríalle uns décimos de lotería premiados por un valor bastante superior, pero que non podía cobrar. Como o home dubidada, unha segunda muller, cómplice da primeira, que oía a conversa, ofreceuse a facer a operación. Tras un breve pero intenso diálogo, o ex-directivo aceptou a proposta se o levaban en coche á casa, onde tiña os cartos en efectivo. Cando volveu con eles, entrou de novo no coche esixíndolles ás mulleres cobrar primeiro os décimos. Como as estafadoras reaccionaron insultándoo, mesmo pegándolle, acabou tirándose en marcha do coche, que ía a moi pouca velocidade, no medio da cidade. As estafadoras pararon, baixaron do coche, pegáronlle patadas mentres estaba no chan (tivo que ir ao hospital) e, finalmente, roubáronlle os trinta mil euros que levaba no peto.


     Digo que me encantou a noticia porque creo que, á marxe das patadas, o vello merecía o que lle pasou. Acaso non era directivo dun banco? Acaso non demostra o caso que seguía sendo un avaricioso? Acaso non tiña na casa unha cantidade de cartos tan alta que dá que pensar que eran de procedencia incerta e que non declaraba a Facenda? Xa que logo, agardo que nunca atrapen esas dúas Robin Hood do século XXI. Seguro que vivían nunhas circunstancias estremas de pobreza e non lles quedou outra que facer o que fixeron. Eses cartos servirán, cando menos, se non para que os fillos coman quente, si para que a actividade económica, tan necesaria en tempos de crise, se incremente.


P.D. Que, conseguino? Probablemente dirás que non, querido lector. Dirás que a historia deuche asco (facerlle iso a un vello!), medo (tamén che podería pasar a ti), tristeza (o vello ingresou no hospital), sorpresa (como se pode seguir caendo nun timo tan coñecido, para máis un tipo que traballou no sector financeiro), alegría (no fondo, que iso siga pasando é unha historia simpática), ira (gustaríache aplicarlle a esas mulleres a lei do talión), interese (a ti tamén che gustaría timar un tipo así), vergonza (como se vai sentir o vello agora que se sabe o que pasou), culpa (por que non estabas ti alí para avisalo). Pero, desde logo, dirás, en ningún momento te emocionaches pois en ningún momento a historia conseguiu que te identificases cos personaxes e sentises compaixón por eles, e iso (compadecernos) é o que normalmente chamamos emocionarnos. Pois non. Os psicólogos din que as emocións básicas son: asco, medo, tristeza, sorpresa, alegría, ira, interese, vergonza e culpa. Así que, querido lector, creo que podo afirmar que conseguín o que pretendía, e que, quizais, sexa un escritor máis emotivo do que eu mesmo penso.


 X.Ricardo Losada








ME CANSÉ

 

Me cansé de esperar.

Nunca fui de mucha paciencia , quizás porque siempre quise todo  para ayer y se me agotaron las reservas .

Pienso que la culpa de todo es nuestra ( de las féminas) , acaparamos el tiempo y la vida del otro y les quitamos su vía de escape .

Así que yo , perdí la paciencia.

Mis amigos virtuales , una vez me enganchan a sus páginas se van ,desaparecen sin explicación lógica ni absurda .

Cierran el kiosko y me dejan dándole mil vueltas al coco del por qué y para qué.

Y yo , me cansé.

Tanto es así , que voy a cerrar entradas y tapiar salidas para que nunca más vuelva a afectarme que un hombre con el que conecto bien vuelva a dejarme sin un final que me convenza y me convenga .

 Mano Figueira.




SILENCIOS CAUTIVOS

 

Tus silencios me cautivan,

y en la flor de tus labios

los míos anidan,

Somos náufragos flotando

en el miedo,

unidos del ancla

del mismo destino.

Un incierto futuro

predice el camino

con un lazo invisible

trenzado de nudos.

  M. Dolores Ríal, 2022

OUTRO LÍO NO WSAP

 



1/ Ola, estou pensado que estes días de semana Santa podemos xuntarnos e facer unha

 churrascada.Que opinades?

2/¿ En semana Santa?

1/ Claro, estamos tod@s de vacas 

3/ Que día dis ?

1/ O que lle veña ben á maioría.

2/ ¿ Pero en semana Santa dices?

1/ Siiiiiii,en semana Santa.

4/ Onde decides que comemos vaca???

2/ Pero no se puede comer carne.

1/ Jueves nin viernes tú.

5/ Día y hora que yo me apunto a un bombardeo.

4/ Quen pon a vaca?

2/ Yo no como carne soy vegana.

1/ Entonces a que tanto machacar na semana Santa?

5/¿Donde lo hacemos?

1/ Na casa de Manola que sempre se está a  ofrecer.

4/ Ten vacas Manola?

5/ ¿Que tal el miércoles a las siete de la tarde ? En la huerta de Manola estaremos de fábula.

1/ Eu levarei unhas tiras de costilla e unha ducia de chorizos.

4/ Máis a vaca de Manola ...eu levo licor café para non enfriar.

2/ Yo unas cabezas de lechuga para animar.

5/ Tía si la lechuga no anima no creo yo que lo haga el licor café, jajajajaja.

2/¿ Va con segundas?

4/ Quen é Segundas? E que aporta esa ó grupo?

1/ Cantos imos ó final?

4/ Eu mismo.

2/ Yo con mis hijas y marido.

5/Y las cabezas de lechuga, jajajajajaja.

4/ Bueno, a vaca tamén suma lo.

1/ Ide aclarando para que non pasemos fame , oh!

5/ ¿ Hambre con lechugas? ,  lo dudo, jajajaja.

3/ A min apúntame, cunhas bolsiñas de rosquillas.

4/ Eu quédome ca vaca e sin sejundas, jajajaja.

6/ Ola. Acabo de incorporarme e vexo tropecentos wsap , resumídeme , oh!

2/ ¿ Vas con segundas?

5/ Miércoles casa da Manola , churrascada , vas?

6/ Sin problema, pero Manola estache de vacas en Portugal.

4/ Que mande as chaves e maila vaca.

5/ Tranquil@s tod@s , todavía nos quedan las lechugas,jajajaja.


Mano Figueira




AMOR SIN AMOR

 

Te vi, y sin querer me viste,

te besé, sin darme cuenta me besaste,

al alba no quedaba noche,

me sentí sola, no cantó la alondra.

 

Era solo eso, sólo deseo,

de dos cuerpos por encontrarse,

sin amor, no hubo promesas,

sin esperanzas de volver a tocarse.

 

¡Maldito sol, quemó la rosa,

infringiendo todas las leyes!,

¡ni en esta eterna primavera,

borrará el brillo de tus ojos verdes!.

 

Me miras y ya no me ves,

me volví de hielo bajo tus manos,

el tiempo borrará la huella,

en las sábanas blancas donde nos amamos!!!

 

  Paki Espiño,2022

AMOR ETERNO

 

Eu só vivo para ti

para amarte eternamente

na tristura e alegría

na pobreza e opulencia

 

o que eu sinto por ti

e moito máis que cariño

coa túa dulce mirada...

só teño amor para darte

 

Princesa, eu ben recordo

aqueles bicos da infancia

en plena adolescencia

cando nos enamoramos

 

eran bicos inocentes

pero cheos de placer

aquel sabor dos teus beizos

unha locura de amor

 

a savia que eu recibía

a fragancia do teu ser

grabada no subconsciente

para toda a eternidade

 

así seguiremos xuntos

pro resto dos nosos días

para deleite de ambos

despois d´unha longa vida!!!

  Miguel Alberto,2022

lunes, 11 de abril de 2022

PIDO Á DOR QUE SEXA O MEU ALIMENTO


Os feitos futuros proxectan antes as súas sombras, dicía James Joyce, e eu paso estes días recordando esa frase. Cando leo a prensa e imaxino o horror dos bombardeos. Cando vexo o telexornal e percibo a dor nos rostros de persoas cruzando a fronteira polaca. Cando escoito o ministro de Asuntos Exteriores de Rusia dicir que eles non van atacar ningún país europeo pois tampouco atacaron Ucraína. De que feitos futuros, penso, son eses sucesos a sombra? Pero tamén recordo esa frase cando me chega a factura da luz. Cando vou ao supermercado e comprobo o prezo do aceite. Cando vexo xogar aos meus sobriños e non podo evitar pensar como me sentiría se houbese a posibilidade de que soasen as sirenas ou de que me chegase ao móbil unha mensaxe gobernamental anunciando un inminente bombardeo. De que feitos futuros son todos eses sucesos a sombra?, penso. E, por suposto, estremezo.


Pasei toda a miña vida adulta agradecendo (sen saber moi ben a quen) ter nacido en Rianxo a principios da década dos sesenta. É certo que nunha ditadura, pero tiven a inmensa fortuna de que, cando comezaba a ser consciente e maduro, o país no que vivía aprobou unha constitución liberal democrática que nos equiparaba ao resto da Europa Occidental. Tiven unha infancia feliz. Estudei. Atopei un traballo digno, tan digno que lles explico aos fillos dos meus veciños as sombras que os feitos futuros proxectaron en diferentes épocas da historia. Vin progresar a miña familia e os meus veciños: mellor sanidade, mellor educación, mellores vivendas, mellores coberturas sociais, mellores dereitos para as minorías. Mellores festas. Ata os emigrantes que marcharan a países como Alemaña ou Suíza na década na que eu nacera quedaban asombrados cando volvían no verán e vían que aquel Rianxo mísero do que marcharan pasara de 3 días case baleiros de festa a nove días repletos de actos, mesmo un, de clausura, no que tres das mellores orquestras de Galicia, cuns palcos que parecían platós de televisión e enchían toda a praza, cantaban unha canción, a Rianxeira, antes deostada como folclórica, e agora prestixiada en todo o mundo.


E vivín toda a miña vida pensando, consciente ou inconscientemente, doume conta agora, que todas esas marabillas que me pasaban eran a sombra que proxectaban os feitos futuros. Os nosos fillos, os nosos netos, os nosos bisnetos vivirían moito mellor ca nós. Máis altos, máis guapos, máis sans, máis bos, incluso máis eternos. Nós só eramos a sombra do seu paraíso. Pero chegou a crise financeira do 2008. E a crise sanitaria do 2020. E a crise xeopolítica do 2022. E agora dúas sombras pelexan no meu ánimo. A sombra que proxecta sobre o futuro o meu pasado e a sombra que proxecta sobre o presente o seu futuro. E non fago máis que negarme a responder esa pregunta que, obsesiva e perturbadora, me aborda a todas horas: Cal desas dúas sombras acabará impóndose? E négome a respondela porque os humanos somos moi bos predicindo o comportamento dos planetas ou de estrelas distantes, pero moi malos predicindo o noso propio comportamento. E ese é o problema. Que debido a que somos bos para vivir cunha sombra do paraíso ou cunha sombra do inferno, pois fomos dotados pola bioloxía para ter axiña as cousas claras simplificando o mundo, cando este se volve crítico e complexo, é fácil que nos botemos en mans de tipos simples e brutos como Hitler, Putin ou Trump. Só temos un débil recurso para evitalo. A cultura. Porque a cultura inventámola, non para entreternos, como moitos parecen pensar hoxe, simplificándoa ata o absurdo, senón para ensinarnos a convivir na nosa mente e no noso mundo con cousas pouco claras e con sombras antagónicas, pois só así seremos quen de convivir civilizadamente en crises complexas e prolongadas. E por iso cada vez que vexo estes días as noticias ou cada vez que paro a repoñer nunha gasolineira, e me vén á cabeza esa obsesiva pregunta, penso nun poema, fermoso e tráxico, claro e escuro, preciso e contraditorio ao mesmo tempo, de Piedad Bonnet:


 


Pido al dolor que persevere.


Que no se rinda al tiempo, que se incruste


como una larva eterna en mi costado


para que de su mano cada día


con tus ojos intactos resucites,


con tu luz y tu pena resucites dentro de mi.


 


Para que no te mueras doblemente


pido al dolor que sea mi alimento,


el aire de mi llama, de la lumbre


 donde vengan a diario a consolarte


de los fríos paisajes de la muerte.


 


Recordar a persoa amada, dinos a poeta, é doloroso, pero é a única forma de consolala a ela da morte e a nós da vida. Recordar estes días os ucraínos é doloroso, pero, se non é a única forma de consolalos a eles da guerra, si é a única forma de consolarnos a nós da paz.

X.Ricardo Losada

MI LLEGADA A NUEVA YORK


Cuando llegué al aeropuerto JFK de Nueva York, estaba exhausto y sudoroso, y en aquella época, un año después del atentado a las torres gemelas, te miraban hasta el trasero y lo que podrías llevar dentro de él.

Para colmo me venía a recoger un árabe llamado Moby, chofer de un paisano mío de la infancia que llevaba establecido en New Jersey veinticinco años, desertor de mi tierra (o desertor del arado, como describe mi amigo Jaime Fernández), en tiempo de crisis en busca del “sueño americano” o “sueño regresando”, como yo le llamaría posteriormente.

Le supliqué con insistencia a mi paisano que el árabe no llevase turbante, no fuese que a mí me vinculasen con Osama Bin Laden, pues de estos yankis no

sabes lo que te puedes esperar, veía demasiadas películas yankis, y de todo hacen un drama fantasmal.

Pero el verdadero drama comenzó cuando me detectaron sudoroso, y de nada serviría explicarles que padezco hiperdrosis, que sudo hasta con el frío, pues seguramente provengo de generaciones descendientes de vikingos o esquimales.

Aquel “gorila” rubio de dos metros con voz de Clint Eastwood y barriga de John Wayne, ni siquiera interpretó con gracia mi excusada broma sobre los vikingos, hasta ni creo que supiese donde quedaba Europa.

Me abrió la maleta, lenta y sospechosamente como un agente de alguna serie

policíaca gringa, apuntándome a mi cara con un ojo y con el otro visualizando mis botas camperas del número cuarenta y siete, y que no relacionaba conmigo; comprobó hasta la pasta de dientes que derramó en sus guantes clínicos y olió mis calzoncillos como un perro de presa.

Hasta la maleta se encogió del susto, y mis pertenencias ya no encajaban debidamente en ella.

Un kilómetro de fila de gente para llegar a la ventanilla de inmigración, aunque al llegar allí no pasé tantos apuros, la puertorriqueña “multitilingue”

de oficio me atendió sonriente con un idioma entremezclado de inglés y español, que más bien parecía chino mandarín:

-“Que disflute de una felis estansia en nuegtlo país señol”

El final de cruzar el charco fue feliz, el árabe, con barba y sin turbante, me esperaba con mi nombre escrito en un cartel que medía casi un metro.

Muy preciso y de buena caligrafía el gran amigo de Pakistán, aunque la vocal “i” que compone mi nombre, la sustituyó por una “e”.

Nos desplazamos –creo yo- libres de sospechas en una furgoneta color vino y cristales ahumados, hacia el centro de Nueva York, y durante todo el trayecto, con voz entrecortada de talibán, el árabe no paraba de hablar, y yo,

por el temor de meter la pata, solamente le respondía, incluido a sus preguntas: yes oh yes, yes ho yes.

No creía oportuno interrumpir su entusiasmo de guía bondadoso enlazando mi pobre francés, poco de inglés con castellano y gallego, para defraudar aquel hombre que no cesaba de hablar y gesticular con sus manos mientras

conducía, con el afán eficiente de señalarme el grandioso paisaje de luces sobre la noche,  aquellos castillos de acero y hormigón que ocultaban las estrellas.

Aún perplejo de la panorámica desde el famoso puente de Brooklin, contemplando millones de luces sobre la inédita cosmopolita ciudad de

Nueva York, Moby realizó una maniobra sospechosa de parqueo en un aparcamiento de Macdonals.

-Por favor, espere cinco minutos, -advirtió el musulmán señalando al mismo tiempo con sus manos la señal de rezo.

En un principio creí placenteramente que iba probar por primera vez una famosa hamburguesa “made in Nueva York”, sin embargo mi imaginario placer “me salió por la culata”.

Moby se trasladó por el medio de los asientos delanteros de la furgoneta hasta llegar a la parte trasera de carga, desenvolvió una alfombra, y cuidadosamente, con una maniobra eficiente y espiritual, la extendió en el

suelo. Seguidamente se arrodilló bajando al mismo tiempo su cabeza y procedió al rezo habitual que su religión musulmán le dictamina.

Si mi aterrizaje en tierra gringa ocurriese cuando era un niño, esperaría encontrar vaqueros y pistoleros montados a caballo conduciendo miles de reses, y al fondo de las montañas, sobre valles inmensos, las tribus indias.

Demasiadas películas de vaqueros he visto de chiquito con mi padre para recordarlas con exactitud.

Pero ya no soy aquel niño, sabía al tipo de reses, vaqueros, indios y

montañas a las que me iba a enfrentar en este siglo veintiuno.




                                                                    Lino Saborido Rial


REFLEXI...MIRADA LIMPA

"Dalle de comer a un can tres días..."

  Arrímome á fiestra para ollar o Val nada máis levantarme, é un ritual, un termómetro mental de por onde pode ir o día...

  O de hoxe, gris, e mesmo co finde petando á porta, non promete...

  Pero no Campo, detrás da graneira, mentras escoito o canto do merlo, chámame a atención algo. Observo a dous cans que parecen darse unha aperta.

  Quen fora can, Xaquín, dime o merliño léndome o pensamento, mentras eles, alleos ao resto do mundo, seguen coa mostra do vivo retrato da felicidade.

  Penso no especial xeito que teñen de expresarse, na súa linguaxe particular, i en por que non quixo a Nai Natureza que falen con verbas, e a pesares teñen más amig@s ca nós.

  Axiña escoito a resposta, é o merlo coma sempre...

   Co seu canto espalla aos catro ventos que o motivo é porque moven moito máis o rabo que a língua, teñen a MIRADA LIMPA, sen dobreces, e súa fidelidade chega máis alá da morte...

  Coa actitude móstrano todo, co rabo e a mirada reflexan o que non poden expresar con palabras, pero tampouco calar, remata.

  Cantos xeitos hai de falar, penso para min. Un exemplo máis da sabeduria da nosa "Nai".

  "Dalle de comer a un can tres días e agradeceracho o resto da vida...", unha lección que as persoas non deberiamos esquecer xamais.

  A mirada que máis debe emocionarnos, querid@s Amig@s, é a daquel@s que mostran os sentimentos sen necesidade de decir unha palabra, se hai música na Alma escoitarala...

  Unha actitude, un xesto, di moito máis que tódalas palabras que saian de dentro...

  A imaxe da aperta de dous cans reflexada na torre do homenaxe , sírvanos de exemplo...

  Cántas veces as verbas marchan co vento...!!



Xaquín Miguéns Ces

VOLANDO SOBRE LOS MARES

 

Cuando el dolor se hace inmenso,

no hay consuelo en las palabras,

sobrevuela la alegría después del amargo llanto

en el cuerpo extenuado.

Si la mente confundiera la vida con el placer

y no sufriera en el claustro

que es nuestro padecer, si nuestros ojos tornaran

alas para volar, nos llevarían bien alto

donde nada alcanzara.

¡Qué bellos se ven los prados!,

qué calidez la del mar!, todo se aprecia distinto

fuera de mi llorar.

Las raíces atrapan la tierra y fuertes troncos elevan su grandeza

y no sufren los lamentos del tiempo sobre mi cuerpo.

Quiero convertirme en polvo que me arrastre con el viento,

volando sobre los mares riendo sobre los montes.

  M. Dolores Ríal,2022

 

LA NOCHE MÁS LARGA

 

 

Hay días que no respiro

ahogando mis lágrimas en silencio,

miles de gaviotas surcan el Cielo,

buscando estrellas que ya no tengo.

 

Se transforma en noche la primavera,

con un surco de tristeza profunda,

quién te robó la vida en esta guerra,

ahora ya eres agua en la laguna.

 

El poder del que no puede

parar el curso de su destino,

sin tanques y sin soldados,

en los rincones de este camino.

 

En la tarde busca consuelo,

y sin querer siente nostalgia,

de sus caricias y sus besos,

de la dulzura de las mañanas.

 

Está en silencio la fría noche,

aunque a lo lejos siga la batalla,

yo acostada aquí en mi lecho,

Tú, sólo ante la muralla.

  Paki Espiño,2022

A LOITA OBREIRA

 

  Eran tempos de miseria

e unha feroz dictadura

sen dereitos cidadans

un gran pobo sugyugado

 

tempos de escravitude

naquela España franquista

gobernada por caciques

e grandes terratenientes

 

o noso pobo galego

sufreu mil calamidades

máis soupo perseverar

ata gañar a batalla

 

traballando ata o solpor

por un mísero xornal

loitando toda unha vida

por un anaco de pan

 

labregos e mariñeiros

unidos co mesmo fin

demandando os seus salarios

en loitas interminables

 

xa chegada a democracia

a nosa vida mudou

con melloras salariales

 etamén en liberdade!

  Miguel Alberto,2022

viernes, 8 de abril de 2022

LA DAMA DEL CHICLE

 Mientras escribo este relato, me imagino que los lectores estarán pensando que me refiero a la dama de algún degenerado asesino y violador. No, no van por ahí los tiros. 

Se trata de la manía de una dama de alta cuna que yo conocí hace varios años en Nueva York,  y que me entró la apetita sensación de poder contarlo. 

Aquella dama masticaba continuamente chicle, pero con buenos modales, apenas abría su boca mientras masticaba. Sus modales eran finos y delicados, apenas podrías extraerle un defecto de su esbelta belleza y elegancia. 

Pero su manía me irritaba. Tenía por costumbre cuando se sentaba en un bar o restaurante, dejar pegado insospechablemente su chicle bajo la mesa, con el fin de dejar su huella, y comprobar días más tarde -cuando se sentaba en el mismo sitio-,  si su depósito aún permanecía, duro y seco. 

Esto me recordó hace unos días viendo un reportaje de varios felinos, donde marcan su territorio de orina en árboles y matorrales. 

De esta costumbre, a mí también me quedó la manía de cuando me siento en algún establecimiento, paso la mano por debajo de la mesa para comprobar si por allí dejó alguna señal cierta felina. 

¿Y ustedes, tienen alguna manía? 

Por Lino Saborido.




miércoles, 6 de abril de 2022

REFLEXIÓN...A FOTO SOÑADA

   Levántome co ritual de sempre, e antes de abrir a fiestra voto man da cámara...

  Mentras escoito o primeiro canto do merlo, gústame inmortalizar o amencer, xamais hai dous iguais.

  Agora cos móbiles, Xaquín, tod@s sodes fotógrafos, é unha moda, pero fotos que transmitan, poucas.

   Espertas jodedor Amigo merlo, moitas grazas pola parte que me toca, son un afeccionado, para nada pretendo sentar cátedra coa cámara...

  Estar no momento xusto, coas persoas adecuadas, nun lugar cunha luz que transmita esa emoción necesaria, apertar o botón e que tralo clic apareza unha imaxe que diga algo, por exemplo o temor de Xoel acurruchado contra o corpo de seu pai diante do inmenso mar rompendo contra as rochas na Costa da Morte, non é sinxelo, pero se o consigues o resultado pode ser marabilloso.

  A fotografía é un arte, diría máis ben un sentimento e, igual que na vida, trátase de coller o tren que pasa no momento preciso por diante e aproveitar a ocasión que nos da de viaxar e acadar un soño, algo reservado aos tocados por unha variña máxica, non me conto.

  Ten razón o merliño, querid@s Amig@s, cando di que somos moit@s os que facemos fotos, pero son pouc@s os que teñen esa especial sensibilidade para saber ler o momento de darlle vida ao que ven os ollos...

  De mostrar o reflexo da Alma...

  De facer poesía coa cámara...

  De acadar A FOTO SOÑADA...!!



                                                                  Xaquín Miguéns Ces

PRIMAVERA, FELICIDAD FICTICIA

 Sí, estos meses serán los meses de la felicidad ficticia, porque, por desgracia, esa felicidad se desvanece, se convierte en una mezcla de dolor, vergüenza y tristeza, cuando veo el mundo a mi alrededor y sé que la primavera no le llega a todo el mundo, ni les llegará a los niños de Siria, de Sudán, de Yemen, de Etiopía, o de cualquier otro país inmerso en las guerras criminales, también la última, la de Ucrania; o cuando veo que familias enteras se quedan sin hogar por la avaricia de unos pocos, o al ver a los ancianos cobijados en un portal y viviendo a la intemperie.

Yo, que por carácter soy feliz todos los días (o casi), sean nublados o soleados; que me basta con mirar sanamente el amanecer, o solo con escuchar las risas de los niños, o ver los arrullos de dos viejecitos, o cuando mi gatita se me acerca para pedir comida. 

Pero si alguna cosa me hace sentirme satisfecho es cuando pienso en los ricos y poderosos, como Putin, dirigentes de la OTAN o el dueño de Amazon, o el chulesco empresario que se ha forrado gracias a sus chanchullos y esclavos, y que no se pueden llevar al otro barrio más de lo que me llevaré yo, porque eso, estoy seguro, a ellos los hace infelices.

Sí, estos meses serán los meses de la felicidad ficticia, porque, por desgracia, esa felicidad se desvanece, se convierte en una mezcla de dolor, vergüenza y tristeza, cuando veo el mundo a mi alrededor y sé que la primavera no le llega a todo el mundo, ni les llegará a los niños de Siria, de Sudán, de Yemen, de Etiopía, o de cualquier otro país inmerso en las guerras criminales, también la última, la de Ucrania; o cuando veo que familias enteras se quedan sin hogar por la avaricia de unos pocos, o al ver a los ancianos cobijados en un portal y viviendo a la intemperie.

Porque, claro que a otros les debe hacer feliz joder al prójimo, desahuciar, robar, recortar derechos, mandar cartas cachondeándose de los jubilados, empezar guerras aquí y allá, bombardear escuelas y hospitales, o acusar de tráfico de personas a aquellos que se juegan la vida para salvar de morir ahogados a los refugiados.

Entonces mi felicidad se convierte en vergüenza, por ser capaz de sentirme feliz a sabiendas de que la primavera no les llega a todas las personas, ni nunca les llegará, mientras yo cierre los ojos para no ver, me tape los oídos para no escuchar, cierre la boca para no protestar y me cobije en mi feliz comodidad, encerrado en mi torre de marfil del mercadillo.

Por Lino Saborido.





YO NO TENGO MIEDO

 Yo no tengo miedo.

Sería absurdo a mi edad.

Yo lo que tengo es cansancio

de verlo todo quebrar.

Pero como siempre

prevalece la convicción

de que todo cambio

es para mejor,

aquí me tenéis,

ni me tiembla la voz

ni se me caen los anillos

ni se me arrugan las ganas

de comenzar de cero

e ir escalando 

poco a poco

porque insisto,

yo no tengo miedo

sería absurdo 

después de lo vivido

de lo sufrido

y de lo aprendido.


  Mano Figueira.





EL MAR Y YO

 

¡Qué serena está la tarde!

duerme el mar en la ría

las gaviotas volando

a sus pies Vilagarcía

 

que serenidad tan grande

aquí hay más tiempo que vida

al otro lado del mundo

tranquila está la bahía

 

el mar y yo

mi triste melancolía

de perderme en tus aguas

de dormirme en tu brisa

 

la nostalgia me envuelve

al final del sexto día

cuando la noche te sueña

con aire de dulce risa.

  Paki Espiño,2022

O MEU CORAZÓN LATEXA

 

O meu corazón latexa

na procura do cariño

mais non quero amor finxido

ese...non é verdadeiro

 

eu quero un amor sinxelo

que saia do corazón

semellante o de unha nai

con verbas, sen condición

 

un amor con agarimo

tan só, que me sepa amar

con dulzura e bondadoso

dar cariño e respetar

 

un amor que me comprenda

cando eu sufro, e teño dor

que lea os meus pensamentos

cando eu...lle dou amor

 

e con ese amor recíproco

nas dulces tardes do estío

soñaremos en silencio

o futuro de esta vida

 

eu só vivo para tI

para estar a teu carón

para amarte e adorarte

e darte o meu corazón.

  Miguel Alberto,2022