jueves, 30 de diciembre de 2021

PESADILLAS EN LA TERCERA...DOSIS

 

Tercera dosis de la vacuna.

Tres de la « moderna» y la promesa  de la enfermera (que tuvo el honor de inyectarme la dosis del salvoconducto, hasta que encuentren la manera de matar el bicho y sus secuelas) de que ésta no me produciría efectos secundarios ni malestar porque era de refuerzo.

La creí ciegamente porque quería creerla , de esa forma el poder de sugestión podría trabajar en mi subconsciente y no darme muy  fuerte.

Me inyectaron el veintitrés de diciembre, víspera de Nochebuena y lo que eso conlleva , sin mencionar que mi hija pequeña venía desde Alemania a pasar las  navidades conmigo( después de dos años sin poder celebrarlas juntas ) justo el día después.

Sentía un poco de malestar en el brazo- cosa normal -pero como no tenía que trabajar, no me afectaba. Me fui para cama al terminar una película de esas que te repiten en la tele hasta que te aprendes de memoria el guión de al menos dos de los actores principales. Y justo cuando me dejaba arrastrar por  Morfeo, empezaron mis pesadillas en Navidad.

Empecé a notar las piernas muy pesadas y  un fuego agobiante cubrió mi cuerpo y lo bañó en un sudor frío .

Abrí los ojos en la oscuridad de la habitación, alcancé a coger el móvil y me incorporé para guiarme con su luz a buscar un medicamento para bajar la fiebre, seguida muy de cerca por mi perro, un “yorsay” que básicamente  es mi sombra.

Volví a cama y mi mascota se acurrucó a mi lado.

Entonces me encontré con mi primer encargado , llevaba puesta mi vieja bata azul con la cofia de la empresa pero no tenía diecisiete años, sino mi actual edad. Por consiguiente el uniforme no me cerraba y me sentía abochornada cuando  él me ordena ponerme a trabajar y yo  me negué  rotundamente ,discutimos y me profetizó que mi carácter sería siempre mi escudo y mi talón de Aquiles. Para cuando quise contestar, mi uniforme pasó del azul de antaño al blanco neutral   y el ruido de las máquinas  ensordecedoras noqueó mis pensamientos .

Me veía a mí misma como en una película  a cámara lenta  , años y años girando en la misma rueda como un hámster , caras de compañeras pasando por el filtro de los recuerdos , me sentía angustiada. Todos y cada uno de mis superiores estaban de cruzados de brazos observando mi agotamiento físico y mental ,  quería gritar para parar esa vorágine que me afligía  cuando algo viscoso y caliente empezó a deslizarse por mi cara,  el corazón golpeaba loco en la garganta cuando desperté de golpe con Mexi recostado en mi pecho lamiéndome la cara .

Ese día después de la vacuna no fue mejor que la noche pero esa...esa es otra historia.

 Mano Figueira.


domingo, 26 de diciembre de 2021

PAX ROMANA EN BANDE

  O meu imaxinario sobre os romanos ten moito que ver tanto coas películas que vía no cine Rubén de Rianxo como co encontro e a procesión de venres santo aos que acudía de neno. Ningunha explicación académica posterior puido anular aquela impresión infantil. Nin a república, nin os viadutos nin o dereito nin a tolerancia relixiosa nin a arquitectura civil nin as crónicas de Tito Livio modificaron unha soa das emocións que provocaran na miña alma as loitas de gladiadores ou as persecucións dos cristiáns que vía no cine de neno. Os romanos, quérese dicir, eran o símbolo da maldade, e nin sequera cando estudei na carreira a Marco Aurelio, emperador e filósofo estoico que me gustou moito, puiden superar esa impresión.

E, por suposto, xa non agardaba superala nunca.

Ata a fin de semana pasada. Fun cuns amigos a Celanova e acabamos indo ás termas romanas de Bande. Nun principio non me apetecía moito. Ademais de que nas termas era onde aqueles malnacidos planificaban o xenocidio cristián e gozaban a quentura das súas maldades, era un día frío e con ameaza de chuvia de decembro e só pensar en ter que percorrer en traxe de baño e toalla os cen metros que separan o aparcamento das termas tirábame para atrás. Os amigos e a muller teimaron co consabido Acórdate do ben que sabían vivir os romanos sen intuír, os incautos, as negativas asociacións que esa palabra estimulaba na miña mente. Sempre que escoito esa frase véñenme á cabeza, non as termas de Caracalla ou os banquetes pantagruélicos dos patricios, senón as risas das masas ante o sufrimento dos escravos ou a lanza dun soldado romano nas costelas de Cristo. Para máis, cada vez que cambiaban de argumentario e trataban de convencerme informándome de que a auga das termas estaba a máis de 30, e incluso de 40 graos, aínda me retraían máis. Dúchome todos os días en auga fría e só imaxinar esas altas temperaturas agredindo a miña pel freaba calquera apetencia romanófila.

Pero, como xa puidestes adiviñar (débil ou pouco romano que un é), fun ás ditosas termas. En boa hora, e digo en boa hora, non só polo ben que resultou todo, senón por ir de noite. Pois unha vez alí, e tras unha hora compartindo unha das termas cos amigos e a muller e outros turistas, decidimos trasladarnos ás de maior temperatura. E, por suposto, pouco romano que un é, xa digo, o único que non as soportou fun eu, e non me quedou outra que volver á de menor temperatura, onde non só volvín desfrutar do pracer patricio que antes sentira, senón que agora, por estar só, elevouse a un pracer que podo catalogar, sen recurso hiperbólico ningún, de gloria imperial. Tan imperial que só aceptei como compañía un emperador romano, Marco Aurelio, por suposto, a quen estiven oíndo falar, coa noción do tempo perdida, das súas famosas meditacións, meditacións que ben resume esta frase: Os desexos conducen á permanente preocupación e á permanente decepción, xa que todo o que se desexa deste mundo é miserable e corrupto.

Cando Marco Aurelio tivo a ben calar, supuxen que tan concentrado coma min nas sensacións térmicas (nunca mellor dito, pensei) daquelas augas sulfurosas, aproveitei para pechar os ollos e pensar que era iso que eu desexaba, e que me mantiña permanentemente preocupado e decepcionado.

Nada, díxenme, non desexas nada pois, naquelas circunstancias, era incapaz de concibir algo que me preocupase ou decepcionase.

E como non desexaba nada, e como non era quen de concibir algo que me preocupase ou decepcionase, atrevinme a matizar a Marco Aurelio mentres a calor, que xa me traspasara a pel, comezaba a quentarme a alma: O tempo é un río, como ti sempre dis, díxenlle sabendo que xa non me oía, pero a eternidade, unhas termas. E púxenme tan contento ao sentilo así, e cunha intensidade tan grande, que comecei a cantar para min como cantaba o merlo que oía Ero de Armenteiro na eternidade. Ata que, pouco despois, oín a muller e os amigos chamándome na escuridade, e nada máis oír o meu nome, ese nome que me devolvía ao tempo e ao corpo finitos, souben que non debía preocuparme polo enorme baleiro que o por fin superado odio aos romanos ía deixar na miña alma. Xa tiña outros a quen odiar.

X. Ricardo Losada

REFLEXIÓN...UN XEITO DE VIDA

 Esperta no Val un día de cans...

No meu recordo a charla co meu "Sol" onte á noite, e a del con Papá Noel. Atópase por terras de Lugo visitando á súa avoa Marisol, moi preto do Cebreiro. Tamén o do gorro vermello, polo que me contou Xoel.
Vai a rematar o ano e nen unhas malas verbas lle adicastes ao Xacobeo, dime o merliño nada máis abrila fiestra.
Amigo merlo, penso no Cebreiro e ti vas dereito ao "Camiño", nótase que voando faise máis levadeiro.
É un símbolo del esa aldea, Xaquín. Aproveita, sei de boa tinta que te levantastes sen saber que ías contarlle hoxe aos teus Amig@s.
Sempre tes que estar descubrindo meus segredos, non fago bo teu, encarráxate logo cando diga que saes de joldra e non tes volta...
Pero xa que o traes a colación, salientarei algún dos aspectos positivos do "Camiño", tamén algún que non me gusta, non digo que no sexa, pero é o prezo que temos que pagar por todo o bo que para a Alma conleva...
Que trabucad@s estamos, larpeiro, cando nos facemos á idea de que o Paraíso está no ceo...
A Natureza móstranos en cada recuncho do percorrido imaxes que fan cóxegas nos sentidos, se non somos insensibles, algo que non ocorre con aquel@s que buscan rexenerar a Alma camiñando a Compostela...
O Paraíso existe detrás de calqueira esquina deste País noso que é Galicia...
Chegan os pelegrinos cansos a Piedrafita e han de seguir costa arriba, entre a neve moitas veces, un castigo a primeira vista, nada máis lonxe da realidade...
Rematada a subida van atoparse cunha aldea de postal, que retrotrae aos primeiros tempos da nosa historia, mágoa o mercantilismo que nela impera. Quizais doutro xeito, hoxe nen aldea do Cebreiro houbera...
O esforzo extra de desviarte para chegar arriba paga moito a pena...Ollar as montañas do Caurel ao fondo, antes de mercar un recordo e tomar un refrixerio, quedará para sempre na memoria...
Terra e ceo, verdes, azuis e morados, ás veces xunguidos por un vento xeado, é un anaco do Paraíso, para os que ven cos ollos da Alma...É un dos moitos exemplos para aquel@s que, aparte de ollar, senten...
Pode que doutro xeito, por moito que o 2022 fora declarado tamén Ano Xacobeo, poderoso cabaleiro, xamais poñas a mochila ao lombo...
Camiñar a Compostela convirtiuse nunha moda para moit@s...
Ser pelegrino, merliño, é outra cousa...
É UN XEITO DE VIDA...!!
Querid@s Amig@s, a pesares de estar un día de cans, como decía, e todo apunta a que empiore, traxe e gravata...
É domingo...!!




REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (65)

 

Crouco rapado fòi po-l-o rio, caìll´a pucha murriu de frio.

¿Onde vas Minguchiño, chovendo qu´è unha desfeita? Vou aver miña devòta e s´a cama me tèn feita.Entra; quènratàste, cama se fará porque n´este pueblo ind´hai cairdá...

                                   (poesías populares)

 

Cando n´o palacio d´Oca à tardiña o sòl fachea, parece un navío d´ouro qu´ò pè d´a costa fondea.

                                   (canto popular)

 

Miña monteira rebiretada; trinta ducados costou a pana; feita n´a vila de Redondela e rebiretada en Pontevedra.

Se queres nòvas, non vos matedes; farànse vieyas; sabe-l-as hedes.

     

                                     (poesías populares)

 

Marujiña, ò teu refaijo bòtall´un rebiretiño, non ll´o botes amarèlo; bòtall´o coloradiño.

A regueifa está n´a man; èla è de pan de centeo; o muiño onde se moeu non tiña

capa nin veo.

                                    (cantos populares)

                Jesús Guimarey Mascaró,2021

LA PALABRA MUERTE

 

Tardó un tiempo en aparecer

la palabra muerte, entró en su vida

como un huracán

arrasando con todo lo que es de verdad

 

con abrazo cobarde

partió su mundo por la mitad

lo envolvió en tinieblas

para no despertar

 

se hirieron para siempre

sus hijos asombrados

sin lágrimas secas

que derramar

 

palabras que no quiere pronunciar

aunque todos las digan

de sus labios la palabra muerte

nunca saldrá

 

viajero de caminos inciertos

buscando algo que no encontrará

pues busca la vida

donde la muerte tiene su hogar.

      Paki Espiño,2021

AMOR EN EL FRENTE

 

Cuando el sol

se ocultaba por poniente

y dejaba su estela

en el firmamento

 

me acordaba de tu amor

allá en el frente

sirviendo entre banderas

al ejército valiente

 

sí...allá entre armas

y soldados aguerridos

luchando sin cuartel

sin patria, ni enemigo

 

sin nada que ofrecerte

por mi parte

excepto el corazón

de mi dulce juventud

 

te amaba con locura

mi fiel doncella

hasta el punto de perder

la razón y la cordura

 

la guerra ha terminado

sin vencedores ni cencidos

más yo, no te he olvidado

...seguirás entre los míos

 

y acaso, si algún día

soñaras tú, conmigo

recuerda dulce flor

¡el amor de aquellos días!

      Miguel Alberto,2021

sábado, 25 de diciembre de 2021

REFLEXIÓN...FELIZ NADAL

 Quizais estea tolo...

Pode, tamén, que a cea non me sentara ben...
O caso é que a noite dou para moito, e ata o "páxaro loco", ao que de pequerrecho ollaba na televisión, votoume un rapapolvos...Díxome que os páxaros non falan, e dimo él...
Eu, como tod@s sabedes, teño un páxaro Amigo, o merliño, co que a miúdo manteño conversas, ou él conmigo, xa non sei...Algo non cadra, de cualquer xeito.
Canta razón ten o páxaro loco, estás tolo de remate, estades pensando algúns.
Só algúns, Xaquín...? Jajajaja..., cal vai ser o paso seguinte se xa falastes co páxaro loco...?
Díxome, merliño, que era Amigo teu. Vexo que no mundo dos páxaros, coma no da xente, cada un cos seus.
Carallo, tiras a dar, e sen tirapedras no peto.
Caladiño, ás veces, estás máis guapo, como tí me dis a min. O tirapedras teño hoxe na língua, larpeiro, era bo de ollar.
Pode que estén no certo aquel@s que, sendo benévolos, pensan que teño unhas pingas, quén non...
Quizais a cea non me sentou ben e teña un pesadelo, é o que ten pasarte en Noiteboa co cava e o turrón...
Complícase a cousa se, xa esperto, digo que é o "Sol" quen vos desexa un moi FELIZ NADAL.
Eu diría que todo elo é unha forma de conseguir que broten as palabras, nada fácil para min, que afloren os sentimentos que doutro xeito quedarían afogados alá dentro...
Ou a través da retranca decir catro cousas que penso, e non gustan moitas veces, sentíndome liberado votándolle a culpa a un páxaro, vaia Amigo dél que son.
Querid@s Amig@s, é verdade que as noites poden dar para moito, o que desbarrei, non fagades caso algún...
Traxe, gravata e arriba esa copa, brindemos por estar tod@s aquí...
É o día de Nadal...!!



VIERNES CENIZO

 Hay días que es mejor no levantarse de la cama , quedarse bajo las mantas guarecida de todos los reveses del día a día.

Hoy fue un viernes cenizo , que empezó con un traspiés ( saliendo del edificio ) para dar de bruces con el vecino más huraño del contorno. Me empujó de malas maneras como si me hubiese tirado a sus brazos, cual enamorada de novela barata, y casi terminamos liándola parda porque ni tiene educación ni apunta maneras.

No sé si porque me temblaba el pie en el acelerador o por estar pensando en lo soez del vecino en cuestión, que calculé mal la salida del garaje y la columna salió del lado izquierdo con ganas de arañar mi puerta con rabia mal fingida.

Fui por un regalo de navidad encargado hace semanas, para llegar y resultar que me empaquetaron otro por equivocación y me lo tuve que comer con patatas, porque no quedan días para que llegue a tiempo a las Canarias.

En correos una fila de esas que al verla  preguntas : "¿ Qué regalan? "

Un pastizal para mandar el juguete de marras, no sé si Santa  sólo vende pasajes de primera.

Al salir de la oficina, el coche atrapado entre dos . Ambos con intermitente, señal de que era para poco tiempo y mi pobre tronco móvil era el queso en medio del pan . 

Así la mañana. Esta tarde mi cita con la doctora se alargó hasta el  infinito porque también atienden urgencias y claro , las uvas  casi me dieron . Para más inri ...no estaba mi doctora y venga a explicarle el rollo desde cero.

En la farmacia( la  de guardia , claro. Coger el coche y tirar millas), no tenían el medicamento hasta mañana . Bueno, no pasa nada , de vuelta para casa diez minutos parada por un camión que no terminaba de girar .

Ahora falta la versión noche que miedo me da.

Espero que a las doce se deshaga  la maldición de este  viernes cenizo.

Mano Figueira

¿QUIÉN DIJO MIEDO?

 

Estas fechas a mí siempre me gustaron, aunque me envuelve un halo de tristeza  mal disimulada .

Es mi tendencia a inclinarme al lado oscuro en vez de caminar hacia la luz .

Como también cierro el año de cumple, suelo sopesar los pros y los contras de estos doce meses en mi vida .Hacerme mayor no me aflige: yo ya nací con alma vieja y eso no me desequilibra , lo hace estar viva y no viviendo ( que no es el caso).

Este año termina con un cambio brutal en mi vida laboral, aunque soy de las que opinan que este empujón a traición es una alternativa a no seguir como hámster en la rueda y empezar de cero en otra cosa, que me haga crecer y no menguar hasta achicar mi autoestima al nivel menos cero.

Sinceramente, no me veía en esa rueda hasta la jubilación  y cuando no lo veo en mi cabeza, mi instinto me advierte vientos de cambio.

Me gusta el sol que entra por la galería, me recarga las pilas y por primera vez en toda mi vida, no tengo que excusarme con nadie, ni pedir permiso para escoger el camino en año nuevo. No tengo prisa  voy a mi ritmo , sanando viejas heridas olvidando a tod@s l@s que me acompañaron tantísimos años y no llaman para preocuparse , somos arrieros y en el camino nos encontraremos. 

Me gustan estas fechas que me acercan  a mi yo más verdadero  y que me insuflan energía para enfrentarme a lo que venga .¿ Quién dijo miedo? 

Mano Figueira.

 

ASÍ SE GOBIERNA A LOS ESTÚPIDOS

 En una de sus reuniones, (un dictador y un gran «asesino») solicitó que le trajeran una gallina.. La agarró fuerte con una mano y con la otra empezó a desplumarla.

La gallina desesperada por el dolor, intentó fugarse, pero no pudo.
Así logró quitarle todas las plumas.. y les dijo a sus ayudantes: “Ahora observen lo que va a suceder".
Puso a la gallina en el piso y se alejó de ella un poco y agarró en su mano un puñado de trigo mientras sus colaboradores observaban asombrados cómo la gallina, asustada, adolorida y sangrando, corría detrás del dictador mientras este le iba tirando puños de trigo y daba vueltas en la sala.
La gallina lo perseguía por todos lados. Entonces, el dictador mira a sus ayudantes, quienes están totalmente sorprendidos y les dice:
Así de fácil se gobierna a los estúpidos. ¿Vieron cómo me persiguió la gallina a pesar del dolor que le causé?
Así son la mayoría de los pueblos, persiguen a sus gobernantes y políticos a pesar del dolor que les causan por el simple hecho de recibir un regalo barato, una promesa estúpida o algo de comida para uno o dos días.




Lino Saborido Rial

LA SACARINA

 

Vale. Estamos preparando todo el royo de las comidas y cenas navideñas ,que no falte de nada y mucho menos la sacarina para ese café o la infusión digestiva, después de zamparnos un primero completito y  a la madre pavo con su guarnición de segundo plato, con todos los entrantes y rematado con postres navideños y bajarlo todo con un par de polvorones y su copita de champán . Siempre guardando sitio para la comida de unas horas después, que parece que estamos preparándonos para meternos en la cueva a invernar.

Después, en enero nos pesamos( pasado el roscón de reyes, claro) y nos inclinaremos a ver bien los números de la báscula porque es imposible ( pensamos) que, revolviendo con la sacarina, la traidora báscula cante cinco kilos sin dolor.

Empieza entonces la vida sana, apuntarse al gimnasio, porque no cierran los pantalones ni con la ayuda de los que visten a los toreros , las caminatas y pasar de las comidas copiosas, para meternos al puré y al yogurt soso y frío cuando el cuerpo pide un chocolate con churros. .

Todos estos propósitos van decayendo a medida que nos acercamos al carnaval y están las filloas y las orejas tentando para convencernos con un « malo será».

Al final l@s más constantes llegan a noviembre sin los cinco kilos para agarrarse a las comidas navideñas con ganas y volver a empezar el ciclo, pero con sacarina !!! Mano Figueira.

TIEMPO DE IRONÍAS

 Entre parado y preparado no hay más que un prefijo, distancia que, si nunca fue excesiva, con la crisis se ha reducido hasta extremos insoportables.

De hecho, ahora todos los trabajadores somos, en potencia, preparados. La recomendación tradicional de los padres ("hijo, debes formarte para estar preparado") ha devenido en una ironía sangrienta, igual que la expresión "jamás hemos tenido una juventud tan preparada".
En efecto, nunca hemos tenido una juventud tan cerca de quedarse en el paro; la mitad de los que acaben sus estudios este año se encuentran ya en situación de preparados.
El significado se desliza por debajo de las palabras con el sigilo de una sombra asesina. Estar preparado, que en otro tiempo quiso decir haber estudiado dos carreras y cuatro idiomas, significa hoy encontrarse en la situación previa al desempleo, en el umbral del paro, en la frontera de la desesperación laboral.
Ahora que habíamos logrado vivir como si no fuéramos a morir nunca, vamos a la oficina con la certidumbre de que nuestro empleo es la antesala del desempleo.
Por eso hay también más trabajadores prejubilados que jubilados y contribuyentes más preocupados que ocupados.
Hubo un tiempo, ¿recuerdan?, en el que el prefijo de moda fue pos: nos encontrábamos de súbito en la posmodernidad, en la poshistoria, en la era posindustrial o posanalógica.
Parece mentira que un cambio de prefijo implique un cambio tan grande de cultura. Ahora todo es más premeditado que meditado, hay también más prejuicios que juicios y presentimos las cosas antes de sentirlas.
Perdido su prestigio el pos, nos hemos dado de bruces con el pre.
Pero no imaginábamos, la verdad, un pre tan duro, un pre de premonición, sobre todo sabiendo como sabemos desde el principio de los tiempos que no hay presentimientos buenos, pues no existen los profetas de la dicha.





LÍO NO WSAP

 

-Hola grupo de  Scripta manent. No pude asistir a la reunión ¿se decidió que libro leeremos en las vacaciones de Navidad?

-Non viñeches? Pensei que te vira.

-Un de King.

-¿ Cualquiera?

- Que King ? África?

- ¿Holaaaaa, cuál entonces?

- Stephen King fixo un titulado África?

-Non sabía que King África era escritor, como nas cancións usa catro palabras, supoño que as garda para os libros.

- Eu creo que temos varios a escoller.

-¿De King , o de varios escritores?

- De Rivas creo.

- Ana tamén ten libro?

- África de Stephen ? Non me sale no Google.

- ¿King de Ana?

- ¡Pero que lío! Concretaz .

- Un de Rivas e outro de King.

- Non topo a información do libro de África.De que vai?

- De bombas e mayonesa ,jajajaja

- ¡Mi má, para una vez que no voy!

 - Mira que non saber que Ana tiña un libro , xa me vale. Eille pedir autógrafo.

- Bommmmmbaaaaaa,jajaja.

- Bueno, mejor espero que conteste Ana que menudo lío me hacéis.

- Una mano en la cabezaaa, un movimiento suaaaaveeee,jajaja.

- Tes o día simpático hoxe tú.

- Chao grupo, hablo con Ana.

- Chao tía, sijo buscando no Google polo de África de King, se o atopo subo a información.

- Abur lo, eu falarei con ela polo do autógrafo.

- Eu tamén quero un autógrafo de King África , avisádeme oh!

- Pois para min que viñeras casi que o xuraría , bueno hasta logo.

- Deica logo tod@s, bommmmbaaaaa, jajajaja !


Mano Figueira

 

LO QUE NO VES CON TUS OJOS, NO LO INVENTES CON TU BOCA

 Nunca había eliminado de mis contactos alguna amistad, pero ayer me vi muy molesto y obligado a realizarlo.

Resulta que uno de los contactos en esta página -a la que no veo desde hace más de treinta años-, responde a uno de mis artículos muy irrespetuosamente, con insultos personales y refiriéndose a circunstancias inciertas de mi vida privada. Y que conste que me dejó de piedra, dado que jamás pasé por un problema personal con esa persona.
Por educación, le he respondido por privado (en messenger), advirtiéndole que se meta en su propia vida.
Me gustaría consultarlo con el "amigo merliño" de mi amigo Xaquin, para ver qué respuesta apropiada pudiese escribirle, pero a esas horas creo que estaría durmiendo entre ramas.
Opté por mi psicólogo imaginario:
La próxima vez que sientas tensión o incomodidad, pregúntate de quién son los asuntos en los que te ocupas mentalmente. Esa pregunta puede devolverte a ti misma. Tal vez llegues a descubrir que, en realidad, nunca has estado presente y que te has pasado toda la vida viviendo mentalmente en los asuntos de otras personas.
A veces se da la paradoja de que personas con conflictos serios ponen el foco en criticar o inventar los problemas de los demás. De esta manera se olvidan o «distraen» de sus propios problemas que son incapaces de solucionar.
Como es mucho más fácil criticar, dar órdenes y consejos que auto-aplicarlos, tenemos hordas de personas que con el pretexto de la preocupación se inmiscuyen de forma descarada y poco respetuosa en los asuntos de los demás.
Y por si esto no fuera suficiente disparate, esas personas «falsamente preocupadas» se permiten decir que lo hacen «por el bien» del otro. Cuando la verdad es que juzgar lo que hacen otras personas, entrometernos en sus asuntos con la excusa de «sólo me preocupo por ti» y encima exigirles agradecimiento, es una cosa que origina dolor y conflicto a raudales.
En resumen: la próxima vez que me critiques en exceso, quizás sea una señal de que algo en tu propia casa no anda tan bien como creías.



Lino Saborido Rial

NI TÍTERE NI MARIONETA

 

Me usaron a su antojo con más de cien cambios . Pasé de una máquina a otra de sección en sección , de encargado a encargada, de un turno al anterior , de unas compañeras a otras . Aprendí de casi todo y aguanté firme al pie del cañón. 

Defendí mi puesto ( el que tocara) con responsabilidad y ganas. Pasada la década , con las articulaciones machacadas y la cabeza enmarañada , alguien decidió que la experiencia adquirida no rivalizaba  con la sangre fresca y que las personas con principios y valores somos peligrosas a la hora de defender nuestros derechos así que optaron por lo más fácil cuando piensas con el bolsillo y tratas a las personas como simples números .

La opción es invitarte a salir por la puerta de atrás y sin hacer ruido. Pero una no sale con el rabo pegado y las orejas gachas.

Sales con la cabeza alta y la intención firme de luchar por obtener los derechos que ellos  camuflaron para sus propósitos y en su propio beneficio olvidando que las injusticias se pagan y los daños se enmiendan .

Para los de arriba y los de abajo , seguimos en un país democrático y la ley funciona para tod@s. 

No soy  títere ni  marioneta porque nadie tiene que mover los hilos  de mi vida ni marcarme el camino.

Nadie tendría que luchar por lo ganado ni salir deshonrado , pero mientras el pez grande  siga comiéndose al pequeño mientras  muchas personas sigan creyendo que llevamos las de perder contra ellos,  estaremos viviendo en una espiral de miedo.

Mucho consiguieron nuestros antepasados en ganar unos derechos laborales que ahora nosotr@s no defendemos con suficiente garra , a Dios gracias quedamos  un@s poc@s luchando . Ni títere ni marioneta sencillamente un trabajad@r que piensa. 

 




Mano Figueira



REFLEXIÓN...NOITEBOA

 É Nadal...

De días con ollos, e oídos nas noites, falan nestas datas os poetas...
De milagres e soños, un "arrexuntador de verbas" fala coa Alma...
Sobre o Xesteiras saúda o astro rei, un milagre..."Celebrémola Noiteboa", pareceume escoitarlle tras unha noite de lóstregos e chuvia a mares...
"Paz, Amor, Esperanza e Ledicia teñades nas vosas vidas, é Nadal...", así soa a panxoliña no tiovivo do Val...
No graneiro, ao lado do que se moven as follas dunha vella maceira, qué raro pois non hai vento, todo está xa calmo, ollo reflexado un simbolismo...
Aguzo o oído i escoito unha voz Amiga... Sobre os arames do que un tempo foi viña, asoma o merliño de gravata amarela e frac negro, xa preparado para a cea desta especial noite que nos espera...
Sae do seu peteiro un trino de "sentidiño", ao tempo que do máis fondo da súa Alma o desexo de que teñades, querid@s Amig@s, unha FELIZ NOITEBOA...
É Nadal, tempo de milagres...
De soños...!!





ESTA NAVIDAD

 

Al papá Noel le pediría un poquito de coherencia , porque a una ya no la pillan desprevenida los roles del bombo, donde una mano, que es todo menos inocente, saca tu número y te vende sin excusa que valga.

Ya luego, a los Reyes les pediré  impulso para avanzar hacia el futuro sin pena, con lo que dejé atrás o me obligaron a abandonar, porque soy de las que cree ciegamente que no hay mal que por bien no venga y la tranquilidad no hay dinero que la pague .

Y  para vosotr@s suerte en todo  y Feliz Navidad . 





                               Mano Figueira

DESIGUAL NAVIDAD

 

Ahora en estas fechas navideñas, reiterando la celebración por siglos del nacimiento de un niño que nació hace poco mas de dos mil años -al que nadie sigue sus consejos de bondad-, muchos nos repartimos paz y amor, otros siguen apretando el gatillo de las guerras interminables, otros –como ladrones de guante blanco- multiplicando sus deseos que conllevan la pobreza a los más pobres, pulsando una tecla para que el sistema reproduzca más desigualdad y pobreza.
“Demasiados en la tierra para odiarnos tanto, y muy pocos para amarnos.”
En este planeta, donde nos creemos los amos del universo, se prolonga la existencia de recursos y alimentos para avituallar equitativamente a todo ser humano, para que todos dispongamos del sustento de un plato de comida diario, un techo donde poder dormir, de una asistencia médica ecuánime e ilimitada, y para que varios niños no se mueran de hambre cada segundo por falta de todos esos recursos, situación desgraciada e inhumana que está sucediendo, pero que preferimos cómodamente mirar hacia otro horizonte para no sentirnos aludidos ni responsables de tales desastres.
Pues créanme, todos somos responsables. “A veces sentimos que lo que hacemos es tan solo una gota en el mar, pero el mar sería menos si le faltara una gota.”
Todo lo que se come y gasta sin necesidad, se le roba al estómago de los pobres. La avaricia del ser humano no tiene fundamentos humanamente razonables ni límites esperanzadores.
Más del 30% de dinero y patrimonio que existe en este planeta, -grandes sumas escondidas en cuentas secretas- ha sido obtenido por medio del narcotráfico, esclavitud, prostitución ilegal, corrupción política, apropiaciones de la Realeza y adquisiciones de sectas religiosas.
Ejemplos palpables desde tiempos de antaño señalan claramente a la realeza, usurpadores reinados que siguen adquiriendo propiedades y títulos nobiliarios bien gratificados a cuenta de los plebeyos, y alguna que otra religión, gerentes de las Sectas más grandes de la historia, parida de la Santa Inquisición y Opus Dei, el otro opio del pueblo ignorante, dueños de un incalculable patrimonio, robado durante siglos al pueblo.
Las personas no nacen con la desigualdad, sino después de que se compara con sus semejantes y se percata de sus diferencias, es cuando entonces desgraciadamente se pierde la igualdad del ser humano.
La desigualdad debe su fuerza y su aumento al desarrollo de nuestras facultades, al progreso del espíritu humano, y al vicio capital de los famosos pecados capitales, con un fin excesivamente deseable, y se hace finalmente legítima por la institución de la propiedad y las leyes.