Ser a maior de catro irmáns naquela época onde o respeto era sagrado e obedecer non tiña plan B , foi bastante duro de roer.
Pero apechujei os incontables recados á tenda sempre no medio dos meus xojos no barrio, onde o pasaba pipa e podía ser unha rapaza de dez anos e non a multiusos de miña nai que me tiña para todo e máis.
Así que, unha tarde calquera no medio dun partido de birilé, (onde eu sorteaba o balón cunha destreza prodigiosa e a adrenalina disparada a tope, posto que quen intentaba derribarme a balonazos eran meus primos os maiores e xa o estaban a tomar a peito pois non me pillaban nin querendo), saleu a señora Lupita (nai queridísima) a chamarme para un recadiño deses que sempre me tocaba en herencia.
Antoxábaselle a Doña , sopa de letras para cear , e como estaba de boas, en vez de mandarme á aldea de Rianxiño, onde se xuntaban as xornalistas de investigación verídica por sus santas ganas , e alí tirábaste mínimo unha hora a esperar , na súa benevolencia deixoume ir a da siña Manuela, que estaba a escasos douscentos metros.
Fun coma un raio despois de discutir cos primos que, como ían para abogados, dixeron que abandonar era o mesmo que perder , e eu terqueei e pedin descanso para facer o mandado e volver ó partido.
Así que entrei na da siña e chamei por ela , que saleu sen presa como dándose conta que por cen pesetas non tiña que acudir á primeira.
Tardou en vir co paquetiño da sopa, trouxoa de estrelas e eu pedín a de letras porque conoso o cabesoneo da miña nai , e capaz de mandarme de volta .
Non tiña de letras así que enjanchei o que me dou e salín coma o concord de volta a casa.
A cabesuda da jefa dixo que esa na querían as meniñas, ( as miñas irmáns pequenas que se levan catorce meses) que se non tiña de letras, que me dera de fideos.
Salín á calle totalmente arrabeada e os primos xa recolleran todo, os rapaces marchaban facer os deberes e ver os payasos da tele.
Fun arrastrando os pes de volta a tenda da Manuela, expliqueille o razonamento da miña nai, e dixo que a pasta sabe toda ijual sexa da forma que sexa.
Eu deille a razón pero perdinlle os puñeteros fideos .
Tampouco tiña, víase que non era o meu día.
Así que me pousou na man unha de cus cús.
Marchei para a casa xurando en hebreo co paquete de marras collido por unha punta e funno balanceando medio camiño de terra , posto que daquela o pichi estaba reservado para os barrios de categoría.
Bamboleo vai , bamboleo ben , que de repente quedoume a bolsa da sopa na man , sen peso ningún posto que o contido salira voando e aterrizou de emerxencia no mismísimo chan.
Definitivamente non era o meu día.
Acuclillei a ver aquelas diminutas boliñas de pasta , que parecían todos os puntos das íes que eu mentaria o resto da miña existencia , se non me mataba a que tiña a tarteira xa ca auga a quentar.
Con infinita paciencia empecéi a recoller unha a unha a sopa e funna colocando na niña saia color verde vómito de vaca.
Nesa ardua tarea estaba afanada cando se me empezaron a dormir as pernas, así que decidín por unanimidade democrática que recolleria montonciños dos de arriba, que apenas tocaran o chan, así o fixen pero non tiña nin mitad recolleito , así que raspei como puden cas dúas mans e a pasta parecía remexida con cola cao.
Conforme co peso da recolleita chejei á casa ca falda collida por dúas esquinas e no centro aquel montón de sopa terra.
A cara da niña nai cando me veu entrar na cocina daquela guisa foi case cómica se non me dera tanto medo ser descuberta.
Preguntoume cómo chejaba así, ó que lle respondín que a siña Manuela vendía a sopa a jranel e como non lle daba o porte para bolsas, botouma na saia.
Parecía que a siña Lupita ia soltar toda clase de xuramentos pola boca, máis solo dixo que aquela vella ía morrer rica.
Arreboleille o da saia na tarteira e funme cos deberes e liada na tabla do sete escoiteina gritar na cociña:
- Non sólo vai morrer rica por aforrar en bolsas , e que ademais esa vella debe plantar sopa na leira que teño a tarteira chea de terra, nai que a pariú !!!
Mano Figueira
