lunes, 30 de mayo de 2022

A FOTO

Nun caixón da vella cómoda,
coidado con grande celo,
adormiñaba un sobre
sobado polo trafego.


Atesouraba unha foto,
aínda en branco e negro,
e nela unha cativa
que non acadaba o metro.


Mais posaba fachendosa,
abofé que tiña xeito;
cunha risiña de leite
e uns caracois trigueños.


Diante da incolora foto
bagoaba un xoven vello,
co semblante axeado,
de pena esgazado o peito.




¡Qué linda é a miña nena!
ten olliños de luceiro.
¡Mira cómo me sorrí!
¿pero viches qué cabelo?


El namorouse dela,
ella nunca vio al abuelo”




                                         Silvia Figueiras Dovalo 


domingo, 29 de mayo de 2022

LA ENDIABLADA LISTA DE LA COMPRA

En la cola de la frutería se me acercó un hombre muy mayor que, mostrándome un papel, me pidió que se lo leyera al frutero. “Cada día entiendo peor la letra de mi mujer”, se justificó.

 La letra era, en efecto, un poco endiablada, aunque lo malo es que no se trataba de la lista de la compra, como el viejo creía, sino de una carta de despedida. Tras el “querido Ramón” de rigor, la esposa le informaba de que había decidido irse a Benidorm con su primo hermano Raúl, del que “como sabes, siempre he andado un poco colgada”. 

Tras una serie de consideraciones de orden sentimental muy breves, terminaba la misiva con un “no me esperes despierto” que me pareció un rasgo de humor negro. A esa edad equivalía a un “no me esperes vivo”.

Me dio apuro revelar el verdadero contenido del papel al hombre, de modo que decidí improvisar una compra: “Ponga seis tomates”, indiqué al frutero. “Seis, no; con dos, vale, que se nos pudren”, corrigió el anciano. 

Tras la frutería fuimos a la pescadería, donde pedí dos trozos de salmón fresco, lo que extrañó al viejo pues jamás, me dijo, probaban ese pescado. Poco a poco, a medida que pasábamos de un puesto a otro, iba dándose cuenta de que aquella lista de la compra no estaba hecha por su mujer. 

“Tenemos unas rutinas digestivas muy asentadas”, me explicó, “no entiendo qué le ha pasado a Rosa”. “Las rutinas digestivas”, dije yo por añadir algo, “no son buenas: al estómago hay que proporcionarle variedad”.

Finalizada la compra, le devolví la carta, que dobló en cuatro y se guardó en el bolsillo mientras se alejaba a pasos lentos hacia la puerta del mercado. 

Una vez solo, fui a sacar mi propia lista para llevar a cabo mi compra, pero decidí hacerla de memoria, no fuera a ser que...






JUNTOS EN EL CIELO

 

  Una novia corriendo

descalza por el Cielo

al encuentro de mi padre

quien fue su amor primero.

 

Los Ángeles están de fiesta

celebrando el triunfo del amor

dos almas que se juntan

después de tanto dolor.

 

Nadie es propiedad de nadie

pero yo te consideraba mía

ahora toca seguir adelante

aunque me cueste la vida.

 

Llevo tu sangre en mis venas

llevo tu esencia en la piel

tu ausencia será de condena

de no poder volver a verte.

 

Juntos en la eternidad

ahora sois libres de nuevo

volando dos almas están

lo infinito marcará su vuelo.

  Paki Espiño,2022


 Dedicado a mis padres,

por siempre para ellos,

mis dos Ángeles queridos.

 

 

 

YO QUISIERA AMARTE

 Yo quisiera amarte

con toda pasión

tenerte, abrazarte

y hacerte el amor


quería tu cuerpo

y tu corazón

tu amable sonrisa

y tu dulce voz


poder olvidarme

de mis pensamientos

postrado a tu lado

en confinamiento


yo quería, y quiero

tu amor, tu bondad

todo en ti es bello

¡bendita mujer!


Llevarte al altar

vestida de blanco

y allí...darte el Sí

mi querida esposa


criar nuestros hijos

en este gran nido

de amor sempiterno

“henchidos” de orgullo


llenos de cariño

pronto crecerán

y llegará el día

¡ellos partirán!

  Miguel Alberto, 2022


DESAMOR

 

La comida pierde su sabor

la voluntad muere y desaparece .

El aire se hace irrespirable ,

el pecho aprieta y duele  .

Un nudo en el estómago 

impide que digieras nada

ni comestible ni sentimental.

Las ojeras hipotecan

tu faz para marcar

esa mirada perdida

de visión hundida.

 

Y las noches...esas,

 te mantienen 

desvelada 

con sus  días amnésicos de 

no conciliar el sueño .

Las lágrimas salen solas

sin previa provocación.

Pasas de mortificarte 

a inmolarte 

y en ese fuego de 

frustración e impotencia 

sientes una enorme

pena inmisericorde hacia ti misma .

No puedes pensar , ni ser 

benévola con nadie 

porque el odio  

abarca territorio.

El desamor 

nos lleva al lado oscuro 

de donde nunca se regresa entero.

 Mano Figueira.

 


NO TE ESCUCHO

 

No te escucho ya.

No te veo volar 

ni disfrutar de las piruetas 

de tus plumas

que pintaban sonrisas

en los rostros de algunas.

No te asomas al vértice de 

esa hoja en blanco 

para hacerme reflexionar 

meditar o enfadar.

Te dejaste arrastrar por la rutina

que mata al más osado 

y no deja fluir la tinta 

que marcaba algoritmos

que eclipsaban al tontolaba .

Respetar tu silencio 

es un ejercicio de poder de voluntades 

que doblega mi carácter 

y aunque no me amedrenta

sí me frena . 

Quedó suspendido en las

Ramas, ese trabajo conjunto

que yo ansiaba.

No te escucho ya,

Se balancean mis renglones 

en ideas pasadas a letras

que si te llegan.

que por favor no duelan

porque una anda 

columpiando vacíos 

que no se llenan 

con ningún otro trino.

 Mano Figueira.




 

LA LLAMADA

 No sabía que mientras me aburría tumbada en el sofá  mirando sin ver una película de estreno que no llegaba a captar mi atención , mi vida,  de la cuál  me quejaba a todo rato, cambiaría drásticamente para que mi congoja se convirtiese en un dolor visceral  carnal e imperecedero.

El teléfono sonó varias veces mientras en la pantalla la protagonista se probaba un vestido de novia para casarse con el guapo galán , quizás por eso tardé en reaccionar pues la elección captó mi curiosidad.

Cogí la llamada en el último tono y una voz desconocida me habló desde el otro lado , intentando hacerme entender que una vez escuchado lo que tenía que contarme no debía alterarme y esa misma alerta  hizo que mi cuerpo empezase a temblar y un sudor frío empezó a perlarlo , la voz femenina me  contaba que mi marido estaba en urgencias por haber sufrido un accidente de tráfico, que lo mejor era que llamase a un taxi y fuese lo antes posible , que ella esperaba ya en la sala.

No recuerdo muy bien lo que siguió , estos momentos  están  vagos en mi memoria , van directos de  esa tremenda noticia a la sala de espera del quirófano de la planta cero.

Allí estaba una hermosa mujer  rubia, suficientemente joven  como para ser mi hija , llevaba puesta  una blusa blanca medio desgarrada en una manga , con una falda corta y sus pequeños pies cobijados dentro de unas zapatillas de hospital . No sé cuánto tardé en mirarla a los ojos porque mi cerebro intentaba salir de la espesura para encajar  las piezas del puzle y  no   razonaba  quién era ella, que se dirigió a mí en cuanto me vio llegar .

- Señora Glacson, a Jhonatan lo están operando de una pierna rota. No sé muy bien como sucedió, aquel todoterreno se saltó  el stop y no nos dio tiempo a reaccionar. Jhoni  se llevó la peor parte ,yo apenas tengo un rasguño.

La taladré literalmente con la mirada  .¿Quién era ella para dirigirse a mí con esa familiaridad hacia mi esposo? ¿ Por qué estaban juntos en el momento del accidente? ¿ Por qué pareciese  que tenía  derecho a  de estar allí presente?

Iba  a abrir la boca para preguntárselo cuando un cirujano enfundado en su bata blanca apareció tras la inmaculada puerta y se dirigió directamente hacia nosotras.

- ¿Señora Glacson? 

- .- Le dije desviando mi total atención hacia él.

- Su marido ha sido operado con éxito de una fractura en la tibia de la pierna izquierda, ahora está en observación  pero no se preocupe , todo ha salido bien,  una enfermera le traerá ahora una bolsa con las pertenencias que llevaba puestas en el momento de ser atendido .

- Gracias doctor. - Fue lo único que logré articular porque mi mente empezaba a salir de su espesura y se esforzaba en  encasillar las piezas sueltas de  mis  propias conclusiones.

- Doctor ¿puedo verle? - Le preguntó  ella mientras el profesional se me quedaba  miran-do como quien está atrapado en un dilema moral y cívico y no tiene permiso para actuar según su criterio.

- ¿Usted es la señorita Violett , que lo acompañaba en el momento del accidente  verdad? . ¿ Cómo está su brazo , le sigue doliendo?.

Y allí estaba yo con cara de circunstancias, mientras ellos se intercambiaban el parte médico. Una enfermera me sujetó del brazo para llamar mi atención sobre una pequeña bolsa de plástico transparente  que dejaba entrever  los objetos personales de mi amantísimo e intachable esposo , aquel hombre que tardó meses en conquistarme, un don nadie lleno de ambición que a mi lado y gracias al patrimonio de mi padre,  subió escalones en la alta sociedad a velocidad del rayo , un madurito que cuidaba su aspecto y aparentaba diez años menos , un compañero que no objetó  pero alguno cuando  se nos  reveló mi incapacidad para engendrar un heredero .

Me senté con sus cosas en mi regazo y  miré su contenido :un reloj de oro  regalo de nuestro décimo aniversario, su eterna cadena de oro , la insignia con incrustaciones de pequeñas piedras de diamante, símbolo de nuestras empresas y que siempre llevaba puesta en las  solapas de sus trajes  italianos  y, por último  su cartera , en ella guardado en el apartado de las monedas , su alianza , que decía con ese pequeño acto todo lo que me restaba por saber  para finiquitar el puzle, y allí, entre un fajo de billetes nuevos, estaba una pequeña fotografía, en ella sonreían a la cámara la chica de los pies pequeños y mi esposo ,  que sostenía en brazos un niño de unos tres años regordete y lozano  que tenía su mismo color de cabello . Levanté la vista y ella estaba observándome , atenta a mi reacción .

Me incorporé lentamente  le entregué a ella la bolsa de la que había sustraído antes  la insignia del ave fénix ,que era mi obra de joyería más simbólica y meritoria, y salí a la calle sin mirar atrás.

Llovía torrencialmente pero no me afectó ni  un ápice, caminé bajo el diluvio llorando para apagar mi rabia y cuando me vi  lo suficientemente lejos, dejé escapar un grito de impotencia y humillación que rasgó la noche como un trueno .Yo ,  la todopoderosa Avva Glacson, dueña de un imperio de renombre mundial,  artesana  jefe  en joyas de mi propia firma, había sido engañada, traicionada y vilipendiada por un marido infiel  y ahora todo ese escándalo llenaría páginas y páginas de la prensa rosa . Volví a gritar en medio de la oscuridad y abrí los ojos , tenía la ropa empapada pero no de lluvia sino de sudor  y me encontraba semi sentada en el sofá de mi casa  de  Manhattan , en la pantalla el galán miraba emocionado a su novia entrando en la iglesia , mientras mi  cerebro gritaba : ¡una pesadilla , has tenido una horrible  pesadilla! . Suspiré aliviada y me incorporé aún temblando , en la película ella daba el sí quiero y yo estallé en carcajadas histéricas   que se  silenciaron de golpe cuando  el teléfono empezó a sonar.

  Mano Figueira.






SOLEDAD

   ¡Maldita soledad que me lastima

clavándose ardiendo en mi pecho!

me golpea sin piedad y sin consuelo

haciendo de mi dolor su sueño


¿por qué me torturas en la noche?

¿por qué no me abandonas por el día?

Te vistes conmigo y para mí

de tristeza y soledad vistes mi vida


¡maldita soledad de soledades!

soledad que te oprime la garganta

cuando al borde de la locura

ya no quedan ni lágrimas ni palabras.

  Paki Espiño,2022


VIVENCIAS (4)

 

  Cuando yo comencé a conducir por España había cosas que estaban mejor que hoy, por ejemplo los restaurantes de carretera la mayoría estaban abiertos día y noche con servicio de comedor incluido, se comía mucho mejor que ahora, yo no sé de quien es la responsabilidad  pero hoy en día la comida que sirven muchos bares no pasaría una mínima inspección sanitaria.

Hablando de carreteras, en la N-630 creo que en la provincia de Badajoz o Sevilla, ya no recuerdo bien del pueblo, había un bar que estaba totalmente empapelado con fotos de Franco y gentes de la farándula andaluza, y lo mismo ocurría en otro en la nacional entre Sevilla y Huelva, recuerdo en una ocasión haber visto entrar un cliente y saludar la foto del dictador como si fuera un Dios.

En aquel entonces se empezaba a paletizar la mercancía pero todavía se transportaba mucho a granel por lo tanto necesitaban seis u ocho personas para la descarga que eran unas veinticuatro toneladas a mano, era un trabajo duro pero, si les invitaba a una cerveza o  luego se emborrachaban y no terminaban la descarga,(cosa que aprendí pronto) entonces les pagaba limonadas o una bebida similar.

 En aquella época el trato en las fábricas con los conductores era más cordial, no digo que hoy sea malo, pero es distinta. Antes nos invitaban a comer o nos prestaban su coche para desplazarnos a cualquier bar, pero eso se ha perdido sobre todo porque hay muchos conductores que van de arrogantes por la vida y según les ven, les tratan, eso sí, luego lo pagamos todos.

Creo que ha sido a partir del año 1985 cuando se hicieron las primeras autovías y más tarde la circunvalación de Barcelona y Valencia: cruzar cualquiera de estas dos ciudades llevaba más de una hora y lo mismo ocurría con otras muchas de todo el país: tener que pasar por el medio de la ciudad con un camión cargado y un sinfín de semáforos era un auténtico caos, y no digamos las carreteras comarcales por las que era imposible circular a más de sesenta kilómetros por hora, debido a su mal estado, y aun así era raro no romper alguna ballesta durante la semana. Hemos mejorado en ese aspecto, no cabe duda, pero sin embargo hoy vamos con prisa a todos lados, y no sé para qué, será para que gane más dinero la empresa???

  continuará...

  Miguel Alberto,2022

 

domingo, 22 de mayo de 2022

POSTUREO, INFLUENCERS, LA MODA DEL SIGLO XXI.


Existe una necesidad de aparentar que eres un triunfador, de demostrar a los demás lo felices que somos. La necesidad de agradar a todo el mundo, de impresionar. En esto se ha convertido el siglo XXI. En la sociedad actual, muchos jóvenes intentan parecerse a esos ídolos de masas que llamamos 'influencers', aquellos que disfrutan de una vida casi 'perfecta'. Los medios de comunicación tampoco ayudan, imponen cánones de belleza y éxito que no están al alcance de todo el mundo. El postureo siempre ha existido, (véase el complejo de Eróstrato, para referirse a un tipo de personalidad generalmente de escasa autoestima y con un deseo de fama tan intenso que quien lo experimenta es capaz de hacer cualquier cosa con tal de alcanzarla). Pero con la aparición de las redes sociales este fenómeno se ha hecho más visible. Se intenta mostrar una fachada ideal a nuestros seguidores en un intento de coleccionar 'likes'. Esta búsqueda de aprobación constante puede desgastar a las personas e incluso producir severas depresiones. Todo en exceso es malo, también en el mundo virtual. Debemos aprender a hacer uso de las redes sociales y tener presente que no es oro todo lo que reluce, que todo lo que se ve no significa que sea real.



Lino Saborido Rial

REFLEXIÓN...ORQUESTRA DA ALMA


 Envexa Amigo merlo, qué triste.
 Acouga, non era Amigo, tínache moi enganado. Os Amig@s, Xaquín, xamais che deixan tirado.
 Pode que teñas razón, merliño, pero elo non cambia que pasara unha longa noite de insomnio. Sirve,     eso sí, para darme conta de quen realmente teño a meu carón, que non é pouco...
 Amence o día coma se recibira unha malleira, coa sensación de que mete auga o barco e teño que ir       dereito á carpintería para estopealo...
 No tiovivo ao que temos que subir a diario tampouco soa a música dos sentimentos, máis ben semella   ser un triste silencio quen dirixe hoxe a orquestra...
 Necesito compoñer unha partitura que me levante o ánimo, que me axude a voar e deixar atrás unha   noite de bágoas, e coa que volten a soar afinados os violíns da ORQUESTRA DA ALMA.
 Ollar un amencer de postal sobre o Val do Ulla, un marabilloso ansiolítico mesmo xarreara auga toda a   noite nél e na mente, estopearache as cadernas da Alma e fará que empecen a soar afinadas as   primeiras notas, Amigo Xocas.
 Querid@s Amig@s, a pesares de tódalas coiteladas que recibira de quen menos esperaba, non queda   outra que curalas, o barco ten que seguir navegando e  soando o tiovivo...
 A Natureza é unha eficiente carpinteira, e mellor orquestra...
 Ser felices...!!






Xaquín Miguéns Ces















NADIE SABE

 

Que nadie sabe más que tu misma todo lo que perdiste por luchar por tu futuro. 

Que nadie ha visto esas ojeras oscuras, las noches en blanco, la ansiedad por esas notas para promocionar.

Que nadie ve la grandeza de tu espíritu luchador, esa fe inquebrantable en que traspasar la meta era cosa de repetirte un  « malo será».

Que nadie percibió ese tembleque en tu cuerpo cuando con una pequeña maleta y grandes sueños , volaste del nido sola a un país extranjero, esas navidades sin tu familia, esos cumpleaños sin amigos, esas gripes sin mamá.

Que nadie sabe de tu soledad en plena pandemia lejos del hogar, de tu fuerza vital, de tu inseguridad ante el espejo que no te deja ver lo bello de tu ser .

Que nadie sabe, mi niña, que a ti te rompieron en mil pedazos y que reconstruir tu alma es cosa de años y de amor y de ayuda y de suerte de la buena, de esa que a veces parece esquivarte .

Que nadie sabe  que nada te fue regalado, que  hincar  los codos en miles de horas de bibliotecas es tu día a día, que conseguiste becas, que marcaste metas y el cronómetro no dio tregua .

Que nadie sabe que tu sonrisa  es la medicina de tu madre, que te admira por lo que tú eres y eres todo eso tan bonito que nadie sabe.

         Mano Figueira.












lunes, 16 de mayo de 2022

ROSALÍA, CASTELAO E TI

 Unha das razóns de que ás veces dubide dos beneficios da lectura é a incapacidade de moitos intelectuais de dicirlles a verdade aos amigos sobre os seus libros e a irritación destes ante unha mala crítica ou un gusto diverxente. Hai unha anécdota de Proust moi significativa. Un amigo mándalle un libro para saber a súa opinión, e el contéstalle: «O que lin paréceme moi fermoso. Sei que ti fuches duro co meu libro, pero seguro que se debeu a que che pareceu malo. Polo mesmo, porque a min o teu pareceume bo, alégrame dicircho e dicírllelo aos demais». Sería un comentario para sacarlle o sombreiro se non fose porque entre os papeis que Proust deixou á súa morte apareceu unha nota que escribiu un pouco antes de mandar esa, e na que se limita a gabar a cantidade, non a calidade, da obra do amigo, e a criticar o seu orgullo, a súa desconfianza e o seu infantilismo.


Eu descubrín algo curioso ao comezar a publicar. Hai persoas que te gaban de forma desmesurada cando escribes mal e que non din nada cando escribes ben. Gozan vendo como o teu ego se inflama polo seu comentario hipócrita, e sofren cando ven que es quen de escribir dignamente. Resentidos, envexosos, apoucados. Como diría miña avoa, nin comen nin deixan comer. Non é o caso, desde logo, de Proust. Segundo contan os seus biógrafos, tiña unha necesidade case patolóxica de ser querido polos demais, e pasaba a vida intentando gañarse o seu favor con constantes afagos. Iso, por suposto, non o xustifica desde o punto de vista intelectual, pero si desde o punto de vista humano. Ao fin e ao cabo, arruinouse comprándolles flores e regalos aos amigos.


Tendo moi presente esa anécdota, e que os humanos nos negamos a detectar a hipocrisía cando nos afagan, cando comecei a publicar decidín, primeiro, agradecer, pero, segundo, non crer ningún dos comentarios positivos que me facían sobre os meus escritos. Hoxe sei que fixen ben, e é algo que lles recomendo aos escritores novos. Aínda que non poida dicir con seguridade se son un escritor digno, podo afirmar, con total convicción, que son un escritor mellor.



                                                                                     X. Ricardo Losada

MI ENCUENTRO CON EL CHISMOSO

 Hace unos días, paseando, me encuentro con un individuo que hacía tiempo no veía. 

Al tipo le gusta hurgar donde no debe, y le apasiona revolver aguas sucias en casas ajenas, vamos, yo creo que hasta coge una erección hablando mal de cualquier prójimo, porque su cara de entusiasmo orgásmico lo dice todo. 

Antes de despedirnos me anuncia que tiene un chisme muy gordo que alguien le ha contado sobre un amigo mío. 

¿Estás absolutamente seguro de que aquello que me vas a decir de mi amigo es verdad? 

-Hombre no, lo he escuchado- -me responde  el chismoso-

-O sea, que vas a decirme algo malo, pero no estás totalmente seguro de que sea cierto-. 

¿Es algo bueno eso que vas a decirme de mi amigo? 

-No es nada bueno- -me responde él-

¿Eso que quieres contarme crees que es algo favorable o útil para mi? 

-No, realmente no creo. 

Entonces mejor no me lo cuentes. 

-le contesté yo con aire ya de despedida. 

La verdad, la bondad y la utilidad son los tres filtros de Sócrates. A juicio del filósofo, estas son las preguntas que toda persona se debe formular antes de decir algo. La primera: ¿Estoy seguro de que lo que voy a decir es cierto? La segunda: ¿Lo que voy a decir es bueno? Y la tercera: ¿Es necesario decirlo?

Conclusión :

Deja de sentarte en la mesa en donde hablan mal de otros, por que cuando te levantas…

!Tú serás el tema!





REFLEXIÓN...MADRUGAR



Ollo fascinado como entre nubes pelexa o sol por facerse un oco e iluminar o Val...
  Coma cada día abro cedo a fiestra, vou na procura de atoparme co merliño e charlar un pouco con el...
  Escoito una melodía feiticeira. Dende a súa atalaia, a cruz da graneira, espalla seu canto.
  Madrugas, Xocas. Non tes onde rañala, jajajaja...Quen diría que tódolos días sexan para ti luns de zapateiros.
  Amigo merlo, espertastes jodedor. Sabes que me gusta MADRUGAR. A meirande felicidade atópoa             escoitando teu trino ao amencer mentras ollo como o sol transforma nun arco da vella o ceo do Val.
  Non me dirás qué as cores do solpor non son tamén unha larpeirada, Xaquín.
  Nada teñen que envexar, larpeiro. Pero para vivilos non teño que levantarme cedo, só abrir os ollos da Alma    chegado o momento e deixarme levar.
  Con ben pouco te conformas.
  A felicidade, merliño, son momentos que nos fagan a vida feliz.
  As vintecatro horas do día, querid@s Amig@s, está cheo deles, cada quen elixe...
  Ollar o sol cos pinceis na man, saudando no horizonte ao amencer ou no solpor, pode ser para os sentidos un pracer dos deuses...
  Así o senten os meus...!!



Xaquin Miguéns Ces

PADRE

 

Contigo se fue la puerta

que abría mi alma al mundo

contigo se fue la luz

que calma todos mis anhelos.

 

Te fuiste sin decir Adiós

te fuiste sin tú quererlo

¡maldita sea la muerte

maldito sea el momento!.

 

Que sin amor ya no vives

ni en tu casa ni en tu cuerpo

vives muy lejos de todo

                     vives solo en mi recuerdo.

 

Padre, ¿dónde descansas ahora?

que en mis sueños te sueño

ahora eres Ángel amigo

caminando por el Cielo.

 

  Paki Espiño,2022

TESTEMUÑA

 

Aquí deixo testemuña

desta longa primaveira,

con palabras atopadas

dende o monte ata a ribeira.

 

Todas veñen a decir

o que o vento asubiaba,

o que o mar embestía,

e o que a pedra calaba.

 

Coas letras devanceiras,

como pingas espalladas,

en milleiros de gorxas,

un dia asoballadas.

 

E cas sementes de Maio,

voltan de novo as raiolas,

que nos farán agromar

nesta terra de cantares.

 

Aquí deixo as miñas verbas,

apegadas a un papel,

agardando que o vento,

lonxe as leve con el.

  M. Dolores Ríal,2022

 

LETRAS GALEGAS

 

Unha vez máis o vindeiro día 17 de Maio celebramos o día das nosas letras galegas, pero esta non é só unha festa de letras, eu penso que é algo máis; son máis de cuarenta anos de liberdade e democracia en España e ó menos non temos a boca pechada, como aconteceo tantos anos a galegos, vascos e catalans. Agora podemos expresarnos coas nosas propias verbas sin que nos chamen brutos e analfabetos, como me ocurría a min cando fun á escola, o pouco que visitei as aulas na miña vida.

 Agora temos unha liberdade. Anque falta a independencia polo menos podemos decir o que queremos e o que sentimos con respecto, por suposto, pois a independencia non significa odio hacia España nin moito menos, pero entendo que a democracia plena sería que nos deixaran escoller ós galegos se queremos unha República Galega con dereitos plenos. Suporía unha gran victoria poder viaxar polo mundo cun pasaporte que puxera na portada, “ República Galega” pero penso que inda terán que pasar unhas décadas antes que eso ocurra.

 A nosa lingua é románica como outras, pero ademáis de eso préstase moito para escribir poesía polo melosa que é, e para entendernos cos nosos irmáns portugueses.  Eu non domino ésta lingua, pero enténdome bastante ben cando viaxo por ese país.  Ocurreume tamén cando estudiei francés, pois vin que se parece máis esta lingua á nosa que o castelán e o mesmo co catalán.

A pesar de todo o que di moita xente, eu penso que as linguas unen, un pais onde se falen varias- como e o caso de España- sempre será un pais máis culto, polo tanto espero que se conserven todas as da península Ibérica polos siglos dos siglos.

      

            Escribe tí, muller galega

            demostra o amor á Terra

            escribe na nosa lingua

            endexamais serás paga

 

escribe, querida escribe

deixa constancia de ti

pasarás moi silenciosa

deixando a túa pegada

 

non es ti quen escribe

quen dirixe a estilográfica

é ese o teu sentir

polo amor a túa patria

 

ti segues xuntando letras

para formar pensamentos

e con elas formas frases

convertidas en poemas

 

escribe tí noutras linguas

e viaxa eternamente

máis non te esquezas da Terra

da nosa Sacra Cultura!!!

 

  Miguel Alberto,2022

O COLESTEROL

 

O médico púxose moi serio conmigo :

- Non se pode xojar ca salud, o colesterol eche tema serio , ponte as pilas e comenza a dieta.

E así empezou o meu viacrucis.

- Día un:

Tostada de pan co seu tomatito e un gran tazón de infusión . Tira a currar , oito horas de duro traballo físico, cun tente en pe de yogurt de beber e unha galletiña con moita fibra, e ese termo de infusión que me ía facer gastar o tempo de medio bocata, deixando a máquina para ir drenar os riñóns. Retorno ó dulce fogar, ducha e un bistecs de ternera , en plan suela de zapato cun gran , gran vaso de infusión. Salir a camiñar media horiña , que non se pode arrancar o coche en quinta. Outra ducha ó regresar , pero xa te miras no espello como recoñecendo un cambio , «aljo se mueve en tu mundo interior».

Na cena xa te sintes unha veterana do Vietnam.

Día dous:

O tomate no pan tostado ás carreiras para sacar ó can antes de tirar millas po choio , e dous buches da infusión  a lo hámster preparándose para invernar , e unha idea furtiva de colar unha magdalena na mochila que desterrei coma a heroína de « pasando hambre por mor del colesterol».

Tercer día , ainda:

Como cae o sol a plomo , que larjo se fai a camiñata , parece que fai dúas horas xa , pero o reloxo desmonta a miña teoría marcando uns escasos dez minutos.

Cuarto día do calvario.

Despertei as tres da mañán por un trono acompañado dun sudor frío, agudicei os oídos, pero non viña da calle o ruido , salía da boca do meu estómago , coma o lamento dunha porta chirriante.

Quinto día, quen da máis?

Esa lechuja verde , insulsa e repetitiva , atraeme tanto coma chantar os dentes contra a parede , esa coliflor sabe a nada , e como o anuncio de , a que huelen las nubes ? Sabes? Pois esto é ijual pero co factor gusto desencantado .

Sexto día por Dios ! (morro sen testar).

Na cea dinlle máis voltas ó puré que Indurain á España , e non topei un camiño apetitoso ó buche , pero a infusión baixou sola , e fixo que a noite do sábado fose coma a de Travolta, moita fiebre  me entrou despertar para visitar ó señor roca , tres veces con tanto líquido sin contención.

Séptimo día, quen o diría?

Pasei o día tirada no sofá mirando  para o meu can como se fose o pavo de miña nai o domingo de Guadalupe.

Non tomei  infusión, foi como unha huelga  pero sen pancarta , porque non podía usar esa idea que empezaba por unha palabra tan comestible.

Esperaba que o día pasara a poquito a poco sin deixarme  tentar por a rosca que me enviou de regalo   a da pastelería, porque sabe que non pode perder unha clienta preeira.

DÍA DE MÉDICO:

- Véxote ben Manuela, sube á báscula. Ummmm, noraboa , baixastes douscentos cincuenta gramos .

DÍA TRESCENTOS :

A comida da cárcel non está tan mal, non me preocupa o colesterol, aquí o traballo ca picocha mantenme á línea .

  Mano Figueira.