Aquí deixo testemuña
desta longa primaveira,
con palabras atopadas
dende o monte ata a ribeira.
Todas veñen a decir
o que o vento asubiaba,
o que o mar embestía,
e o que a pedra calaba.
Coas letras devanceiras,
como pingas espalladas,
en milleiros de gorxas,
un dia asoballadas.
E cas sementes de Maio,
voltan de novo as raiolas,
que nos farán agromar
nesta terra de cantares.
Aquí deixo as miñas verbas,
apegadas a un papel,
agardando que o vento,
lonxe as leve con el.
M. Dolores
Ríal,2022
No hay comentarios:
Publicar un comentario