viernes, 18 de agosto de 2023

AVINAGRADO


  Non podo remedialo...

  Espertar e ollar como o Val  resplandece ao tempo que se escoita o trino do merlo, non hai diñeiro que o pague...

  Non todo pode ser fermoso, cometo o erro de ollar as redes sociais. O que atopo un día máis núblame a vista e prodúceme arcadas na Alma...

  Seguen tirándose os trastos á cabeza as  dereitas e as esquerdas por facerse coa poltrona...

  Coidas, merliño, que é simplemente un debate político, e que a metade dos españois son ricos.?

  Sabes que no vexo así, Xocas. Que a metade da xente vote porque gañen unhas políticas alleas ao sufrimento do pobo, por aqueles que poñen diante de todo o diñeiro, fálame dun sinsentido, dunha sociedade enferma, dun mundo corroído, cos valores trabucados...

  Queixádesvos logo que co covid morreron miles de xubilados nas residencias, sen ser atendidos e sen que paguen por elo os culpables, que non tedes vez para que vos vexa o médico, que nas escolas hai falta de mestres, que as carreteiras estén cheas de buracos...

  Non é polas veces que che digo que non debes andar metido nas redes sociais se non sabes de onde sopla o vento, Xaquín.

  Amigo merlo, pode que teñas razón ao respecto. Non era miña intención falar hoxe deste tema, e sí facer unha alegoría do meu Paraíso dos Soños, pero non podo remedialo, miña Alma sente como sente...

  Merliño, que a metade da poboación con dereito a voto se considere rica porque gañe ao mes mil euros, faime dar volta ao sentido.

  Non estou seguro delo, Xocas.

  Ou eso, ou é que somos un pouco cortiños, larpeiro...

  Por se serve de consuelo e lle alegra a alguén o día, dende a Ponte do Te na Torre, deixo unha imaxe dun solpor sobre a Ría de Arousa, meu particular Paraíso dos Soños...

  O meu, merliño, xa está AVINAGRADO...!!

 

  O Paraíso existe




                                                                     Xaquín Miguéns Ces

CREO EN MÍ

 Nunca jamás me vieron llorando

     rodeada de hienas,

ni me verán, empecé de cero 

   cien veces con la muletilla

del «malo será».

   Pues cuando pierdes todo,

el miedo también se te va,

   y al reconstruirte 

la sonrisa no te la quitan

  ni despidos ni puñaladas

aunque quien empuñe el arma 

   fuese llamada amigo, amado o familiar.

    Cuando el pasado llama

por teléfono buscando entrada

   sueltas una buena carcajada

porque a la cara no tiene agallas.

   Así que una canción de empoderamiento,

resume perfectamente que cuando

   bajas de la cruz lo haces para 

 que nadie repita la crucifixión,

   ni contigo ni con los que amas.

Yo no tengo que recordarle a nadie 

   Nada, pero sí que es mejor que 

se ganen mi indiferencia a que 

   merezcan mi atención.

Viva su vida como le dé la gana,

pero ojo con volver a meterse 

   en mi vida, porque ni con

guardaespaldas podrá escapar

    a mi ira.

Si soy buena en algo es cumpliendo, así que ...

   no me haga prometer.

Creo en mí.

         ~ Figueira





"LADRÓN" DE CORAZONES

 Si pudiera acercarme

a los pies de tu alcoba

recitarte mil versos

que me salen del alma,


Si pudiera tocarte

con mis manos callosas

tu carita de niña

y ofrecerte un abrazo,


Si pudiera dormir

compartiendo tu lecho

tu dulce silencio

respirando tu aliento,


Si pudiera besarte

en las noches de ensueño

te daría la sal

del amor que te tengo,


Si pudiera escribir

con hermosas miradas

ahorraría la tinta

y millones de folios,


Si pudiera robarte

ese gran corazón

para unirlo al mío

¡aunque fuera un “ladrón”!!!


  Miguel Alberto,2023


domingo, 13 de agosto de 2023

PARÉCEME



Paréceme que foi onte


cando cativa enredaba,


allea a calendarios


e reloxos que contaran.



Cando apañaba aguda


as amoras enloitadas


e os azucrados morotes


que nun talo enfiaba.



Prendía as bolboretas


para loguiño ceibalas,


e aguillaba aos griliños


nos buratos cunha palla.



Choutaba polas congostras


fartas de seixos e lama;


calaba a sede na fonte,


a fonte hoxe estiñada.



Gustaba do son do cuco,


das gaias bubelas pardas,


de catar tenras ervellas


que no padal estouraban.



Paréceme que foi onte


cando meu pai me levaba


a aquel parque entre piñeiros


do que xa non queda traza.



E tal que dous namorados,


da manciña pola praia,


eu escoitaba curiosa


os contiños que el fiaba.



Cando nas mañás sollías


a miña nai refregaba


naquel río do Soutiño


a nosa roupiña branca.



Paréceme que foi onte


mailo tempo non engana.


Canto calo no peito,


nas tempas ¡canta xeada!



Paréceme que foi onte


é un parecer,máis nada .



   


                                                               Silvia Figueiras Dovalo

viernes, 11 de agosto de 2023

INVASIÓNS

  

 Seguen en pé as Torres de Oeste, en Catoira, restos dun pasado de loita...

  Alá se foi de mañá cedo o merliño. "A batalla está servida", canta sorrinte no alto da capela.

  Traxe, gravata, non é un domingo calqueira, Amigo merlo...

  En Taragoña, a miña querida parroquia onde vin ao mundo, celébrase o día do seu Patrón San Salvador...

  Na lacena da Alma, merliño, unha caixiña de cores que pon "Salvador O Fariñas", meu avó, na que se lle escoita recitar un poema de Rosalía, "Amoriñas das silveiras".   

  De neto a avó o tempo corre que voa, Xaquín, podo entender esas bágoas de emoción que esbalan polas túas meixelas.

  Pero hoxe, merliño, primeiro domingo de agosto, aparte doutras moitas festas, temos ao lado unha nova posta en escena da Romaría Vikinga, un clásico na bisbarra...

  Na memoria, aqueles tempos da Idade Media nos que fixo falla pórlle portas ao Ulla para defender Compostela...

  O río era a arteria de comunicación, era vida, Amigo merlo.

  Tamén morte a un tempo, Xocas...

  Seguen en pé as Torres recordándonos que sempre hai que estar preparados para o combate...

  Non son os drakars normandos subindo río arriba o cauce a través do que chegan agora as INVASIÓNS. Non é necesario levantar castelos de pedras grosas para defendernos, pero sí pórlle portas a todo cánto nos chega a través dos medios de comunicación e das redes sociais, os novos vikingos que tratan de arrasarnos os miolos, Xaquín.

  Cánta razón tes, Amigo merlo. Pobre daquel@s que non saiban blandir escudo i espada para defender a mente, o castelo dos valores verdadeiros...

  Será un monicreque movido polos fíos dos intereses duns e outros, unha cometa que voará según o vento.

  Amenceu nas Torres un novo domingo de troula, suben río arriba os drakars...

  O desembarco a piques de producirse, no castelo preparados para defenderse...

  "A batalla está servida... Escudo i espada, no esquezades", canta o merliño na cruz da pequena capela...

  Que comece a festa...!!

 

  O Paraíso existe 



                                                              Xaquin Miguéns Ces

CASTIGO


Ya era de noche, muy de noche, y pese a eso ella seguía deambulando por las calles del

Distrito 1. El Distrito 1, el barrio pobre… Hogar de delincuentes, estafadores, traficantes y

prostitutas, los que allí habitaban eran gente despreciable… Eso era lo que siempre le

habían dicho, pero ella sabía que no todos eran así, lo sabía mejor que nadie…

Ese día había quedado con su novio, lo había esperado durante un largo rato, pero él no

se había presentado. "Tal vez le haya surgido algún asunto", pensó. "No, él no es así, nunca

me dejaría plantada, me habría avisado…", se dijo, casi segura. "¿Y si le ha pasado algo?"

Se preguntó acto seguido, sin poder evitar preocuparse.

Suspiró y miró al cielo, intentaba quitarse esa idea de la cabeza, aquella noche se veían

las estrellas… Luego miró la hora en el móvil: las dos y diez pasadas, su madre la mataría.

No solo había estado en el Distrito 1, también salía con un chaval de allí, hijo de criminales,

amigo de delincuentes… Sí, sin duda su madre la mataría. "Ese lugar no es para gente

como tú, hija mía, una chica del barrio rico, esa gente no es para ti, no son buenas

personas, mantente alejada de ellos", le había dicho cuando era niña, pero es bien sabido

que lo prohibido siempre atrae…

Dobló una esquina y comprendió que estaba perdida. Probó a llamarlo una vez más, la

última, pero él seguía sin contestar… Pensó en abrir el GPS, pero en ese momento se le

acabó la batería… Qué repentino…

Entonces vio una figura a lo lejos, pero lo reconoció, le fue imposible no reconocerlo, era

amigo de su novio, su amigo el porreta. No le caía bien y no le apetecía hablar con él, pero

no le quedaba otra si quería volver a casa. Se acercó a él, segura de sí misma.

— Oye… — llamó su atención —. Estaba esperando a tu amigo, había quedado con él,

pero no ha aparecido… Así que me he dado una vuelta y ahora no sé dónde estoy, no tengo

batería, así que no puedo usar el GPS… — se cayó de repente al ver que el joven la miraba

con una sonrisa burlona mientras se fumaba un porro, eso la cabreó —. ¿Podrías decirme

cómo puedo volver a mi casa? — preguntó de mala gana.

Él se acercó un poco más a ella.

— Vaya, vaya, pero qué ven mis ojos… — dió una calada y volvió a sonreír, para

posteriormente echarle el humo en la cara, ella tosió —. Así que la "Reina Violeta" ha salido

de su reino para venir a juntarse con plebeyos… Jamás había esperado eso de alguien

como usted… — dijo, caminando lentamente por detrás de ella, la chica se volvió para no

perderlo de vista —. Claro que le diré cómo volver a su palacio, su majestad, pero antes,

debe darme algo a cambio… O igual es mejor que lo coja yo, si no es molestia…

Dicho esto la cogió del brazo con fuerza y apagó en ella su porro. Luego lo tiró al suelo,

todavía desprendía humo.

La joven lo miró sorprendida, después de ver la pequeña quemadura que le había hecho.

— ¡¿Pero qué coño haces?! — gritó.

— Tú solo cállate y déjame coger mi recompensa, reina mía.

Acto seguido agarró su brazo con más fuerza todavía y se lo llevó a la espalda para que

no pudiera soltarse. Le puso la zancadilla para hacerla caer y se colocó encima de ella para

que no pudiera levantarse. Le tapó la boca con la otra mano, callando lo que estaba a punto

de gritar, subió su falda y la pesadilla comenzó.

Entonces comprendió que no había nadie más en la calle. Las lágrimas brotaron de sus

ojos. Nunca pensó que eso fuera a ocurrirle, pero ese sería su castigo por meterse sola en

la boca del lobo.

Cuando hubo terminado le indicó cómo volver a su casa. Ella sollozaba, asustada, pero

de camino se obligó a tranquilizarse, no quería que su madre se enterara, tendría que darle

explicaciones…. Aunque, por suerte para ella, su madre no estaba despierta cuando llegó,

así que se fue directamente a su habitación y allí lloró hasta quedarse dormida.

Me desperté sobresaltada. Ya era la tercera noche siendo torturada por la misma

pesadilla. Sin darme cuenta ya había empezado a llorar. Dolía. Sentía vergüenza y me

culpaba a mí misma, sentía que me lo merecía. No quería contárselo a nadie, tendría que

dar explicaciones, me daba miedo el qué dirían, qué pensarían… Prefería ahogarme sola en

mi dolor, después de todo, aquel había sido mi castigo por meterme sola en la boca del

lobo.

- The Dethroned Queen (Faye)

PARA UN AMOR DESEADO


Cuando tu madre alumbró

mil querubines cantaron

el Cielo se iluminó

por orden del Gran Señor


hubo alegría en la Tierra

y regocijo en el Cielo

por haber nacido un Ángel

de belleza incomparable


el día que tu naciste

del Cielo bajó una estrella

para alumbrar el momento

aquí en la madre Tierra


aquella lluviosa noche

de tu dulce nacimiento

todo el pueblo se alegró

y bailaba de contento


padres, tíos y abuelos

festejaron el gran día

un Ángel bajó del Cielo

vestido de ¡bella infanta!

  Miguel Alberto,2023


FODECHINCHOS


  Contaba Mari, unha Amiga de Vilagarcía, o que vivira fai pouco cunha camareira e unha señora de Vilanova que vende verduras e froitas na praza, pensei que xa o vira todo...

  Espoldréxase o merlo no niño, o traxe negro e gravata amarela no roupeiro...

  Onde vai que espertaron á vida As Brañas neste martes ben solleiro...

  De fondo soa o silencio, a música máis fermosa que creou a Natureza...

  A boas horas, merliño.

  Nunca é tarde, Xaquín, non desesperes. Quen madruga posiblemente teña sono ben cedo i estará de mala ostia se non lle deixan votar unha siesta. Ou xa non recordas o que pasou onte á tarde na praia da Torre.? Jajajaja.

  Máis ca rir é para chorar, tardarei en esquecelo, Amigo merlo. Foi o máis surrealista que vivín en moitos anos, como está a cabeza dalgunha xente...

  Non sei foi a calor que viu de repente, os efluvios da Romaría Vikinga, ou que no verán deixan as portas dos psiquiátricos abertas e sen vixiancia...

  "Ya está bien, dejen de molestar con sus conversaciones, no ven que estoy tratando de echar una siesta.?"

  Perdoe, non vin o letreiro de non molesten, resposteille cos ollos coma pratos.

  "Váyanse a otro lado a hablar, o les meto, que tengo muy mala hostia".

  Estas foron onte as primeiras reaccións dun señor de mediana idade tumbado nunha toalla na praia da Torre arredor das 6 da tarde, cando a miña dona i eu falabamos das nosas cousas, a uns metros del, no lugar de sempre e sen levantar a voz, por certo. 

  Xaquín, o de señor venlle grande, a piques estiven de caer da rama, era un maleducado...

  Do que viu a continuación mellor non digo nada. Eso sí, o sangue non chegou á auga, non todos os que temos que medicarnos nos saltamos a pauta, a deus grazas...

  Saen cada verán as presumidas abellas coa idea de lucir as súas cores e impór a súa lei por onde vaian...

  Amigo Xocas, fóra do seu niño para elas tod@s son flores ás que poden chuparlle o pole, xirasois aos que han polinizar do xeito que lle veña en gaña.

  Velutinas presumidas, co peito cheo, mirando aos demais por enriba do ombreiro, merliño.

   Máis ben, FODECHINCHOS tocapelotas, Xocas...!!

 

  O Paraíso existe



                                                              Xaquín Miguéns Ces

CARTA DUNHA MULLER MALTRATADA



Agarda ti, meu amor

polo cariño ofrecido

agarda ese gran día

teño o corazón ferido

por aquel amor fuxido

que noutrora me quería

i de pronto él parteu

ós brazos d´unha doncella

i eu fiquei sosiña, esquecida

d´aquel galán que eu amaba

con dous Anxos de compañía

froito do amor...apagado

agarda fiel compañeiro

dareite o meu corazón

cando curen as feridas

d´aquel amor de traición

cando pase a gran tormenta

que tanto dano me fixo

i rexurda a primavera

voltarei a ser a mesma

muller de armas tomar

valente, osada, atrevida

forte para loitar

i tamén...volver a amar!!!


  Miguel Alberto,2023


miércoles, 2 de agosto de 2023

CITA COS LIBROS

 O pasado 22  de xullo visitamos a Feira do Libro de Rianxo. Acompañamos ós nosos escritores

 Silvia Figueiras e Mingos Rial.

Parabéns!