PARÉCEME

Paréceme que foi onte

cando cativa enredaba,

allea a calendarios

e reloxos que contaran.

Cando apañaba aguda

as amoras enloitadas

e os azucrados morotes

que nun talo enfiaba.

Prendía as bolboretas

para loguiño ceibalas,

e aguillaba aos griliños

nos buratos cunha palla.

Choutaba polas congostras

fartas de seixos e lama;

calaba a sede na fonte,

a fonte hoxe estiñada.

Gustaba do son do cuco,

das gaias bubelas pardas,

de catar tenras ervellas

que no padal estouraban.

Paréceme que foi onte

cando meu pai me levaba

a aquel parque entre piñeiros

do que xa non queda traza.

E tal que dous namorados,

da manciña pola praia,

eu escoitaba curiosa

os contiños que el fiaba.

Cando nas mañás sollías

a miña nai refregaba

naquel río do Soutiño

a nosa roupiña branca.

Paréceme que foi onte

mailo tempo non engana.

Canto calo no peito,

nas tempas ¡canta xeada!

Paréceme que foi onte

é un parecer,máis nada .

   

                                                               Silvia Figueiras Dovalo