O
meu vesiño ( non vou especificar o motivo ) sempre me meteu moito
respeto, pero sempre , sempre.
Pois
ben.
Estaba
eu no tendal da ventana aprobeitando un raiño de sol , e
colgando con tropecentos prendedores cada peza de roupa, porque o de
vivir nun piso é novo para min , acostumada a cen metros de hortiña
onde tendía á placer , agora aquí o espacio é reducido e pende
dun fío.
Pois
ó coller un sujetador rosa fosfurito que ía camuflar tras unha
toalla , este deslizouse da man e , a máis reflexos que lle
puxen ,precipitouse o condenado en vuelo libre á rúa, pero ca
puñetera sorte de enjanchar nunha esquina do tendal do antes
mencionado veciño .
Alí
quedaron lucindo aqueles capachos de broche da camisa dos
domingos del.
Eu
puxenme pálida sólo de pensar en irlle á porta a pedir o meu
sostén e a miña mente buscou in situ un plan B convincente.
Agora
poñedevos en situación: na fachada principal dun edificio por cuxa
rúa pasan moitas persoas, para atender ós que xa marcharon , estou
eu cun fío de tansa e un pequeno anzuelo que fun comprar
a todo correr, facendo o propio das tómbolas, intentando
pescar o premio gordo. O vento empezou a soplar e a
facerme a puñeta e o invento tiraba na dirección contraria , cando
nun momento no que se aliaron os astros ó meu favor, o anzuelo
foi directo ós meus paracaídas fucsia pero non prendeu nel,
que va!
Para
o meu horror enjanchou na mismísima percha onde él tiña a
súa camisa toda ben exposta , tirei do fío para arriba e a prenda
masculina azul celeste ó subir desenjanchouse do meu broche
decorativo que chegou ó chan nun pestañear e vinna correr a
brincos rúa abaixo, axudada polo aire do nordés. Tirei da camisa
con todas as ganas mentras sudaba como unha ladrona a punto de ser
descuberta.
Co
corpo do delito nás mans, baixei correndo polas escaleiras sejida
polo meu can que ladraba tras de min coma as sirenas da policía,
salimos á rúa, e antes que apareceran en escea dúas
mulleres, que sempre que me pillan por banda fanme perder
media hora mínima, collín o meu sujetador metinno dun penalti
directo ó bolsillo do mandil, enjanchei ó meu peludo pouseino no
brazo izquierdo e, cando me metía no portal , apareceu «él »
todo de punta en blanco detrás de min e quedouseme mirando :mandil a
cuadros, pelos enmarañados, bañada en sudor, roja como a grana a
mascota nun brazo e enrollado coma un trapo no outro a súa
camisa dominguera .
Devolvinlla
cunha sonrisa de circunstancia e comenteille como de pasada que lle
caera do tenderete, e que o vento lla arrastrara pola calle , él
clavou os ollos en min , mirou para a prenda , alzou a vista á súa
ventana volveu a vista á camisa e o seu dedo índice colou
polo burato que fixo sen querer querendo o meu anzuelo, xa entraba eu
no ascensor carraspeando , cando me dixo:
-
Manuela , Manuela, non cambiaches a técnica, melloráchela.
E
a porta do ascensor pechou.
Mentras
escachei a rir de puros nervios !!!
Mano
Figueira.
