O mar dános todo e tamén nos quita todo.
Era eu un cativo daquela década dos setenta na taberna do meu avó.
Lembro os mariñeiros chegar no xelado inverno cansados por a noite para meterlle un grolo de viño, despois de unha terrible e ardua xornada de moitas horas no mar.
Inesquecible aquel fedor a mariñeiro que traían encima das suas roupas gastadas, e aquelas mans curtidas de lobo de mar.
Recordábanme a primeira novela de Herman Melville que eu leín de cativo, Moby Dick.
Algúns deles xogaban conmigo comentándome entusiasmados que lle habían clavado un arpón a ballena Moby Dick, e que estiveron a piques de collela.
Recordo a miña amiga que contaba cando seu pai chegaba a casa despois de pasar moitos meses no mar: 'chegaba papá e aquelo era unha festa, sempre sonrindo e mamá toda contenta, despois de pasar penurias e moito medo por si un día o tragaba o mar e xamais volvía. Éramos moitas bocas que solo dependían do traballo de papá'.
Dentro de un barco van as vidas e o traballo duro de pais, fillos, irmáns, cuñados, primos... E en terra corazóns en un puño hasta que os ven entrar por a porta e respiran porque voltaron, mirando eses ollos de cansancio, esas mans curtidas, esa voz... Sin apenas queixarse, aproveitando os días de terra o lado da su familia, y... "Ata a volta" -decía o pai da miña amiga-, e volta o mar.
O pai da miña amiga tragouno o mar a última vez que saiu a faenar e xamais o encontraron.
O mar danos todo, os que de uhna maneira ou outra vivían ou viven de él, pero en un segundo tamén o quita todo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario