lunes, 29 de agosto de 2022

AQUEL PSICÓLOGO TABERNEIRO

En aqueles tempos, décadas dos sesenta ou setenta, as atencións médicas deixaban moito que desexar. 
Pasaba aquel -médico de familia-, que se 'extendia'  demasiado coa man para explorar. Ou ibas a outro de pago moi lexos cando non confiabas en aquelas atencións extremas e sospechosas, si o bolsillo cho permitía. 
Psicolóxicamente non había nin existían atencións, únicamente tomarlle uns grolos na taberna hasta última hora e consultar co taberneiro  ou amigos as tuas dúbidas ou problemas que non resolvías. 
 Falo no caso dos homes, porque as mulleres carecían de esa costume ou comodidade, desgraciadamente tiñan que resolver todo na casa, na do lado, na lareira ou entre sábanas si había sorte cando o home quedaba satisfeito e estaba por escoitar. 
Había algún veciño, que recordo, nunca tiña presa para marchar, esperaba a última hora para contarlle a meu avó as últimas dos seus traumas e buscar algunha solución para resolver si os consellos lle convencían. 
De cando en vez, había algunha trifulca por desacordos e insultos cando o alcohol subía demasiado os miolos, que acababan a labazadas entre varios, poucas veces chegando a sangue o río. 
Meu avó tiña moita paciencia, era parte do seu traballo, tiña que escoitar de todo e aconsellar o mellor que podía a cada paciente, e convencelo para poder  canto antes pechar  a porta. 
"É preciso criticar menos e entender máis".  Ese era o lema do avó.





                                                                Lino Saborido Rial

BARCO DE VELA


Polas mansas augas

da Ría de Noia

navega un marino

sorteando as rochas.

Saíndo da Ría

sen rumbo marcado

surca as altas olas

co poniente airado.

O experto marino

manexa o timón

mais o gran “navío”

ao norte virou.

Polo inmenso Atlántico

navega o velero

á costa da norte

coas velas ó vento

sen obedecer

a aquel timonel…

So escoita á mar brava

como un fiel batel.

Rozando Fisterra

avanza o marino

audaz e valiente

cara ó  infinito,

dempois de semanas

de navegación

foi visto nas costas

da querida  Irlanda e a “ Pérfida Albión”

seguindo sen regras

ó norte certero

naquela simbiosis

marino...velero!


Miguel Alberto 2022


 

Miguel Alberto, 2022


APRENDE DEL ÁGUILA PARA CRIAR HIJOS RESPONSABLES

 La razón por la cual el águila construye su nido con hierbas, plumas y espinas, es muy sencilla.

Cuando el aguilucho ha llegado a cierta edad y tiene condiciones para valerse por sí mismo, la madre saca del nido las plumas y las hierbas, de modo que solo quedan las espinas para que incomoden a la criatura.

El aguilucho ya no tiene confort, entonces las espinas le obligan a buscar una mejor casa.

Ahí entra el águila madre: desde determinado punto de altura lanza a su hijo y empieza a enseñarle a volar. Lo arroja, el aguilucho extiende las alas, pero todavía no puede sostener el aleteo, el viento le gana, y empieza a caer.

La madre lo observa y desciende a su rescate; lo toma con las patas, nuevamente lo sube y repite la operación, lo vuelve a lanzar. Y así, hasta que la criatura aprenda. 

Una vez que aprende ya está apto para emprender su propio rumbo.

Las águilas no apañan la dependencia.

Las águilas no mantienen a hijos ociosos, o vuelas o vuelas.

Nada es casualidad, nada ocurre por accidente y todo es superable. 

Hay un principio fundamental que es: todo lo que usted está viviendo, es por lo que ha creído, incluso las personas que le rodean. 

Usted atrae y aleja a personas que tienen que ver con lo que ud. está creyendo y quien está “siendo”.

Zig Ziglar decía: “no puedes volar como un águila si estás rodeado de pavos”. 

Su manera de pensar y de actuar, en gran parte la define su propio entorno. ¿En qué ambiente vive? ¿Rodeado de personas que le aportan o le restan? Es un ciclo interminable.

Esto es la suma de muchos factores pero cada uno somos responsables de lo que nos sucede, de las personas que conocemos, de las oportunidades que nos generamos. 

Todo cambia cuando usted cambia y deja de atraer a ciertas personas y circunstancias para atraer a otras.

Así es como vamos creciendo, evolucionando y nos podemos dar cuenta de qué tal vamos en este examen llamado “vida”.

PARA CERRAR BIEN LOS CICLOS

Recuerda: 

1. Agradece la experiencia. Todo problema vino a enseñarte una lección, no a acabar contigo.

2. Agradécele al espejo.  Agradece a esa persona por venir a hacer consciente lo inconsciente.

3. No ames por necesidad o te volverás adicto a la compañía e incapaz de ser feliz solo.  

4. No pierdas tus días pensando en lo que no fue, en tus errores o en lo mal que te trata la vida. El pesimismo atrae lo negativo. 

5. No vivas siendo víctima, las víctimas no tienen poder, no asumen su vida.

6. No desperdicies la vida intentando desesperadamente ser aceptado. 

7. No desistas. Sigue tu sueño, tu sueño no debe depender de la aprobación de alguien más.

¿Porqué te quedas encerrado cuando la puerta está totalmente abierta?

Lo que se va, tenía que irse. Lo que no funciona, no era para ti. Cada uno de tus fracasos es una lección mas, te ayudará a construir un futuro de éxito, si tienes la suficiente autoestima para no dejar de intentarlo.

¡Mírate! ¡Estás vivo!

Tus ojos ven, tu corazón late, tus manos se mueven y generan cosas geniales.

Hazte responsable. Deja a los otros en paz con ellos mismos. 

No esperes que te traigan flores. Sé tu propio jardín y ahí posaran las mariposas, no tendrás que correr tras ellas.



                                                                 Lino Saborido Rial

NON ESPERADO

                                    

                                       Un día, sen máis, chegaches,

dun xeito non esperado;

e nun arrouto, a cegas,

franqueeiche porta e brazos.

 

Alongado o receo

e os prexuízos baratos,

acubilleite sen medo

no meu peito desgairado.

 

E fuches a regalía,

o meirande agasallo;

desabafo, alento, dita,

relouco de namorado.

 

Un día sen máis fuxiches

dun xeito non esperado,

e o baleiro mesto e crú 

aniñou no meu costado.

 

Porque afóutame a loucura

e non me mingua o fracaso.

Voaréi tra-lo teu ronsel,

acotío, sen descanso.

 

Nada importa o desvelo

a escaseza, o cansazo...

buscareite onde sexa

nos recunchos máis illados.

 

Ai, musa que vas e vés

dun xeito non esperado:

Nin tes dono nin acatas.

Eres ceibe cal paxaro.

                                    

                         Silvia Figueiras Dovalo



                                


                                                                      Laura Padín

SER MADRE




De todas las cosas que fui
de todas las que soy 
y seré...
Ser madre es lo más grande.
No cambiaría nada 
del pasado 
si con esa acción borrara de un plumazo
a esos seres especiales 
que dan razón a mi existir.
Fueron aliciente 
en mis días más sombríos
acicate en las cuestas arriba
arrebujo para mí espíritu.
Son orgullo para una mujer
que atesora tres diamantes
que me engrandecen el corazón
y dan calor a mi alma.
De todas las suertes 
de mi vida
ser madre
es la que siempre
agradeceré con fervor
incombustible
y sincera gratitud.
( Mano Figueira).









.

O VELLO MUÍÑO

 Debaixo da miña aldea

brava con forza o río

regálanos cada noite un conto

ó pé da roda do muiño


cada quén ca súa leria

cada quén co seu terruño

fan da misa unha festa

están ledos cun trago de viño.


A vida na aldea é sinxela

ninguén precisa de moito

que haxa herva na palleira

que non falte o carro de toxos


que as vacas preñen de novo

que non nos morran os porcos

que non nos chova pá sega

que o millo chegue hasta o entroido


que medren moito os rapaces

que sigan con nós os avós

que o ano pase sen penas

que a festa amañámola nós!!!


  Paki Espiño,2022


miércoles, 24 de agosto de 2022

PENSAR HACE DAÑO

 A veces demasiado.

Porque una sigue creyendo que el tiempo da la razón a quien la tiene,

que todo cae por su propio peso y que la tortilla siempre da la vuelta.

Pero desgraciadamente puedes morirte sin avistar en el horizonte una tierra firme donde pisar fuerte.

Y así, cuando llegas a la conclusión de que los malos son los que viven sin remordimientos mientras a ti te toca bailar con la fea, que lo que cae por su propio peso es una misma por el afán de repetir plato, que la tortilla sí que da la vuelta, pero ellos tienen la sartén por el mango, ahí mismo empieza la desazón a nublar la visión y ya no ves molinos, sólo sientes el peso de la lanza y tienes más ganas de meterte en la cama hasta el apocalipsis que de forcejear contra las aspas.

Ya no sé cuál es el siguiente paso: si gritar pidiendo justicia divina o divinamente dejarme arrastrar por la marea.

Todo lo que era, lo que quería ser, se resume ahora mismo en un borrón intangible que nadie quiere ni borrar, ni corregir. 

Así que mejor duermo para que descanse está agotada mente.

 Mano Figueira.






DÍAS PERFECTOS E IMPERFECTOS. EL "KAIRÓS"

 


Dice Jacobo Bergarache en su novela que los griegos aspiraban solo al “kairós”, al momento perfecto. El cristianismo destruyó esa aspiración y nos prometió que disfrutaríamos todos los "kairós" juntos en la otra vida, si cumplíamos a rajatabla unos mandamientos que por algo venían enunciados en negativa.

La Ilustración nos devolvió la expectativa de una vida terrenal con menos sacrificio y más compensaciones y, hoy, muchas personas como el autor nos contentamos con un día perfecto de vez en cuando: el que empieza y acaba con momentos simples pero agradables.

En ese sentido, la adolescencia es mucho más exigente: una etapa de gloriosa euforia, de probar montones de cosas nuevas a un ritmo y con una avidez que nos hace invencibles -los últimos coletazos de una niñez con fortuna egocéntrica e irresponsable-.

¿Pero qué pasa cuando uno es incapaz de desprenderse de ese hedonismo, cuando la concatenación de dos días iguales le hace infeliz? Creo que no hace tantos años éramos más conscientes de lo que la vida nos ofrecía: días duros de trabajo, una cena divertida con amigos y un polvo especial de tanto en tanto.

 Aceptábamos que no todos los polvos son excepcionales, ni todas las comidas acaban en carcajadas, y que algunas jornadas son pesadas, pero que “es lo que hay”.

Hace unos años muchos cuarentones sabían que salir cada noche cansa, pocos iban a diario en skate, segway, patines, patines de tres ruedas, sobre hielo; pocos hacían “kite” todas las tardes de verano y/o volaban a una ciudad europea en cada puente, etc. 

Todavía no había hecho presa en los occidentales ese ansia que parece ir de la mano de una larguísima etapa vital llamada "adultescencia".

No sabría decir si se trata de inmadurez o si esos jóvenes-viejos tienen razón y, maldita sea, ¡”carpe diem”! Pero algo me hace pensar: Ojalá volviésemos a aburrirnos y a darnos permiso para notar el cansancio. Tal vez así conseguiríamos valorar de nuevo esos días perfectos.

'Kairós (en griego antiguo καιρός, kairós) es un concepto de la filosofía griega que representa un lapso indeterminado en que algo importante sucede'




Lino Saborido Rial

¡OH, SEÑOR!

  ¡Oh Señor! ¿Te la llevas tú o te la mando yo? 

Esta mujer va a conseguir que pierda mis alas como hace con mis estribos y es que va-mos a ver: ¿de entre tantas y cientos tenías que encomendarme a mí a la más terca? 

De niña pase, porque quedaba mucho que andar, pero cincuenta y tres años tiene ya la criaturita y el orgullo la endereza por cada embestida, no se viene atrás cuando aparecen los problemas y eso de ir siempre de frente, no es que le aporte un mayor número de amigos que digamos. 

Su obstinación me fatiga, su depresión me acongoja, su sarcasmo me divierte tanto como me asusta, pero sus sueños, ¡oh, Señor! ¿cómo lidiar con sus metas si no descansamos hasta que las sabe suyas? 

¿No podrías poner a su guardia a un novato ilusionado? Es que a mí me flaquean las piernas y mi corazón se angustia en sus idas y venidas. Temo por mi cordura, temo por mi salud mental y hasta temo preferir bajar a los infiernos que ser su sombra un día más.

Mano Figueira




VOLAR

 Mis labios reclamaban

tu presencia y no estabas,

mi cuerpo extrañaba

tus caricias mientras volabas.


Descubrir el mundo de tu ausencia

era lo más probable,

creer que no podía volar

me atemorizaba.


Viendo el mundo en un rincón

dejé pasar mis sueños de lado,

hoy descalza, camino sin prisa,

con el corazón atado en un hatillo.


   María Dolores Ríal,2022


CIEGO

 Me voy quedando ciego, no es que me falte tanto la vista, que también, es que me niego a ver tanta hipocresía, tanta maldad, tanta ignorancia muy bien acompañada de su hermana envidia. Me niego a ver mi Galicia quemada, mis aldeas vacías donde ya ni quedan perros que ladren, donde ya no quedan abuelos sentados en la llamada plaza del pueblo, (cuatro piedras a modo de banco). Ya no quedan historias que contar a los nietos, pues ellos prefieren el móvil o la tablet que escuchar al abuelo.

Al caer el verano nos visita el vecino señorito conduciendo su mercedes, que al cruzar la calle pisó la última bosta de la última vaca que queda en el pueblo. Se baja apresurado para ver si se dañó su precioso coche, porque se olvidó de las veces que siendo niño se le pegó a sus zapatos. Se olvidó de sus raíces, de las raíces de sus padres y sus abuelos y todos sus antepasados.

 Me niego a ver como no quedan chiquillos con su griterío eufórico al bañarse en el río, me niego a ver cómo cambió mi pueblo donde ahora suenan las orquestas con esos sonidos estridentes. Antes sonaba la banda donde todos eran conocidos y amigos, y esa charanga que hacía bailar hasta a ese viejo apoyado en su bastón rudimentario que, mordisqueando la boquilla de ducados, dejaba volar su imaginación y volvía a ser mozo.

Me niego a ver mis campos abandonados sin cultivar, un monte olvidado que sólo sirve para que algún desgraciado satisfaga sus instintos más horribles, dejando caer una cerilla para embrujar sus ojos con el color del fuego. Me niego a ver el mañana donde sólo seamos recuerdo los que tanto añoramos el pueblo.


  Paki Espiño,2022


GALIZA

 


Esperta Galiza

do longo letargo

de anos de infamia

e dura opresión


érguete é anda

camiñando firme

buscando o destino

que tí te mereces


demóstralle ó mundo

que ti eres ceibe

pra poder vivír

sen pedir esmola


i aqueles teus fillos

que moran na diáspora

buscando o sustento

que volvan axiña!


A esta gran Patria

que tanto adoramos

que tornen os fillos

alá dispersados


Galiza querida

mil veces odiada

por un...infame imperio

nunca respetada


Pois Tí, es distinta

con xentes amables

con lingua melosa

é beleza, a raudales!


Miguel Alberto,2022


miércoles, 17 de agosto de 2022

FIELES, INFIELES, IGLESIA Y PROGRAMAS BASURA

 Según un estudio publicado, la televisión y la Iglesia son las dos instituciones con mayor audiencia, pero en las que menos confían los españoles. Más del 70 por ciento se declara católico, cantidad que coincide al milímetro con la que piensa que los curas deberían empezar a trabajar para autofinanciarse.

Podríamos deducir que los fieles son los que menos creen en la Iglesia. Ocurre lo mismo con la televisión: que cuanto más la ves, más la odias, aunque ese odio te mantenga patológicamente unido a programas basura. 

En la vida cotidiana todos conocemos a personas que se casan por la Iglesia, pero que no viven de acuerdo a sus preceptos. Por decirlo rápido, aquí toma anticonceptivos todo el mundo y usa condones cada quisque.

 Digamos que la religión es una insignia de quita y pon. Los curas siempre han anunciado una manifestación contra los matrimonios gays. Nos parece bien, para que comprueben los beneficios de la libertad ahora que empiezan a salir a la luz los documentos delatores de la connivencia del Vaticano con Hitler. 

Cuando los curas mandaban aquí, Franco mediante, tampoco te podías manifestar porque te molían a palos. Y quien dice aquí, dice en el Chile de Pinochet o en la Argentina de Videla, de cuyas dictaduras también fueron cómplices. 

Esta es la diferencia entre ellos y nosotros. Por otra parte, no sería raro que la manifestación fuera un fracaso, ya que el 70 por ciento de los españoles (los mismos que se declaran católicos, pero que no dan credibilidad ninguna a la Iglesia) se muestra a favor de otorgar a las minorías sexuales los mismos derechos que a las mayorías.

Que no hay católicos sinceros, vaya. Quizá por eso, los pocos que todavía creen en Dios se refugian en sectas como el Opus Dei o los Legionarios de Cristo. Pero ni siquiera éstos actúan de acuerdo con el Evangelio. 

Si los que de verdad creen en la Iglesia actúan como actúan, no es raro que la institución a la que representan tenga los mismos índices de credibilidad que la tele.

No confundamos, pues, la audiencia con la fe, que son cosas distintas. La gente ve mayoritariamente programas basura, pero no cree en ellos.

 Si todas las personas enganchadas  a esa basura se comportaran como sus personajes, la vida sería un infierno. Pero no. La gente ve La selva de los famosos y al día siguiente va al trabajo con la misma actitud cívica que si hubiera visto un espacio de libros. 

Todo es muy confuso, excepto las estadísticas, y lo que dicen las estadísticas es que las instituciones en las que menos confiamos los españoles son la Iglesia y la televisión. O sea, que de salud mental, bien, gracias.




                                                           Lino Saborido Rial

POEMA A UN POEMA

 

Naciches porque eu quixen,

no frenesí dun momento

e dinche para fartar

o celme do sentimento.

Se cando ó mundo te leve

non che amosaran afecto,

que non te acoren decires

nados en extraños beizos.

 

Eles, no seu albedrío,

posúen ese dereito,

mais eu, que parinte soa,

entre laios e arquexos,

estímote por levares

un cachiño do meu seo;

e, cal amante naiciña,

¡es para min o máis belo!

 

Silvia Figueiras Dovalo



                                   Laura Padín

UN MAL DÍA

 Qué fácil es calumniar

para la gente de escasa moral.

Qué valientes escondiéndose

en lágrimas de cristal

esa infalible arma de  doblegar.

Qué absurdo suponer

que las batallas se ganan por la espalda

cuando la guerra siempre se 

 presta  de frente.

Qué cansancio explicar

lo que con un poco de tiempo

ya se da a demostrar.

Un mal día  cualquiera lo tiene,

pero si lo sufre el piloto del avión,

 en picado  

caemos los de siempre!

( Mano Figueira).





CORAZÓN FERIDO

 

Co Ceo escachado,

perdín a esperanza,

que a rolos se bota

por fondos barrancos.

 

Que ventos me trae

o sangue alterado,

con sombras escuras

bordadas de loito.

 

Que noxo de tempo

que nos trae vida,

e no mesmo sentido

nos saca do medio.

 

E loito ca noite,

e,a mañan me cansa,

non teño resposta

a tanta tolemia.

 

Dibuxo no vento

corazóns malditos

que eu amei tanto

deixando, o meu ferido.


  M. Dolores Ríal, 2022

EN LA SOLEDAD DE MI CUARTO

 

 

En una de las paredes de mi cuarto está colgado un viejo reloj, tan antiguo que ya no funciona. Sus manecillas detenidas desde casi toda mi vida, señalan imperturbables la misma hora; las ocho en punto. Mi reloj está ahí colgado mas por añoranza que por hermoso. Sin embargo hay dos momentos al día, dos fugaces momentos donde resurge de sus cenizas y está en armonía con el mundo. Cuando todos los relojes de la ciudad marcan las ocho mi reloj cobra vida, sólo dos veces al día mi reloj es perfecto, si alguien lo mira en esos dos instantes pensará que funciona a la perfección, pero pasado ese momento cuando los demás siguen con su tic-tac mi reloj pierde su paso y permanece fiel a aquella hora que un día detuvo su andar.

Cada vez siento que me parezco más a él, también yo me detengo en el tiempo, alguna vez también fui un adorno inútil colgado de algún lugar del tiempo de otra persona, pero ahora también disfruto de fugaces momentos en los que misteriosamente llega mi hora, y en esos momentos siento que estoy viva, todo es perfecto y el mundo es maravilloso. Puedo sentir, soñar, crear, decir y hacer más cosas en esos instantes que en el resto del tiempo. La primera vez que lo sentí traté de aferrarme de ese instante y hacerlo permanecer en mí para siempre, pero no fue así, como a mi viejo reloj también se me escapa el tiempo. Quizás sea mi sueño inalcanzable, quizás sea esa locura mía permanente, o tal vez sólo sea mi instinto de superación, pero la vida no es respirar, moverse y que el corazón lata en tu pecho. Sólo hay momentos de plenitud y aquellos que no lo acepten e insistan en querer vivir para siempre quedarán condenados a un mundo gris y repetitivo andar de la cotidianidad.

Por eso te amo mi viejo reloj, porque somos la misma cosa tú y yo, quizás todos vivamos solo en la armonía de algunos momentos, quizás ahora en este presente sea la verdadera hora de nuestra armonía, la vida también coincide con tu propia hora.

  Paki Espiño,2022

RECORDANDO AMORES

 

Como esquencerme de ti

no ocaso d´esta vida

vida que pasou axiña

sendo eu un peregrino

 

inda lembro os quince anos

cando os Deuses nos xuntaron

tí, cal Anxo descendido

pra acompañarme ós altares

 

aqueles doces momentos

onde todo era ilusión

aqueles fermosos anos

froito do teu corazón

 

foi a nosa xuventude

d´alegría e gran amor

aquelas tardes xuntiños

no paseo do Espolón

 

nos...tan agarradiños

sen verbas que pronunciar

paseos interminables

a carón do Río Sar

 

foron anos de ledicia

e de gran felicidade

máis...o destino estaba escrito

d´este pobre camiñante.

 

 Miguel Alberto,2022

IDEAS

 

 

As túas ideas

e teus pensamentos

preñados de amor

viaxan no vento

 

buscando cariño

entregando bondade

alá onde cheguen

serán adorados

 

as túas ideas

viaxando sen fin

derraman cultura

por terra e por mar

 

eses pensamentos

ofrecendo amor

alá onde vaian

con paz e candor

 

ideas, pensamentos,

amor a raudales

a túa inocencia

non topa rivales

 

ti sigue pensando

querida princesa

as túas ideas

non teñen fronteira

 

as túas ideas

serán divulgadas

en aras do ben

para a humanidade.

 

   Miguel Alberto,2022

PENSAMIENTOS

 

 Esas palabras llenas de emoción quedan prendidas en el viento sin destino.

Esas lágrimas que nunca se derramaron.

La espuma blanca golpea sin piedad las rocas, ellas imperturbables se mantienen ahí sin ceder un ápice de su espacio, impasibles ante su furia.

El mar se rebela contra el mundo entero, harto de ser abandonado a su suerte, harto de ir y venir a la arena y en continuo movimiento. ¿acaso no tengo derecho a descansar? ¿acaso tengo que mantenerme fuerte no por siempre?

Tengo ganas de perderme en un inmenso letargo y volver a mis orígenes.

Pero la vida no nos permite descuidarse, pues cuando no nadas te arrastra la corriente.

Entonces llora el mar y se estremece, mojando esas rocas insensibles a su dolor.

Inmóvil frente a ti te digo, si tú puedes, yo puedo, si tú luchas, yo sigo en la lucha y al final cuando la muerte nos busque, sólo encuentre un cuerpo inerte, sin alma, pues nuestra alma quedará impregnada en el alma de las personas que nos amaron.

  Paki Espiño,2022

lunes, 1 de agosto de 2022

NADA ES NADA

 


Nada es nada

cuando algo atrapa la mirada

sin saber si volverá

a despedirse en la madrugada


nada es nada

cuando al filo de la noche

el sol se fue

a bailar con el horizonte


nada es nada

cuando al volver de la vida

buscas cobijo en tu hogar

y encuentras la casa vacía


nada es nada

cuando una sonrisa inquieta

brilla en tus ojos la espera

durmiendo en la noche despierta


nada es nada

cuando se olvida el alma

cuando más la necesitas

detrás de una puerta cerrada


nada es nada

sin esperar la respuesta

de tantas inquietudes perdidas

de esa pregunta sagrada


¿qué hay más allá de la vida?

¿qué queda después de la muerte?

Si solo somos fantasmas

en el alma de quien nos guía!!!


  Paki Espiño,2022


Á BANDEIRA

 Ondea a bandeira

en fiestras e prazas

no noso gran día

da querida Patria


de branco impoluto

i a franxa azul

enseña da Terra

colmada de luz


ondea bandeira

naiciña querida

pola independenza

da Patria ferida


mais nos os Galegos

non esquenceremos

a inxuria á Terra

e ser invadida


por forzas alleas

sometendo as xentes

en nome de reises

con gran villanía


roubando a cultura

privando da fala

con odios eternos

por ser diferentes


dempois de centurias

seguimos aquí

loitando sen armas

com pluma e papel!

  Miguel Alberto,25 de Xullo do 2022