lunes, 29 de agosto de 2022
AQUEL PSICÓLOGO TABERNEIRO
BARCO DE VELA
Polas mansas augas
da Ría de Noia
navega un marino
sorteando as rochas.
Saíndo da Ría
sen rumbo marcado
surca as altas olas
co poniente airado.
O experto marino
manexa o timón
mais o gran “navío”
ao norte virou.
Polo inmenso Atlántico
navega o velero
á costa da norte
coas velas ó vento
sen obedecer
a aquel timonel…
So escoita á mar brava
como un fiel batel.
Rozando Fisterra
avanza o marino
audaz e valiente
cara ó infinito,
dempois de semanas
de navegación
foi visto nas costas
da querida Irlanda e a “ Pérfida Albión”
seguindo sen regras
ó norte certero
naquela simbiosis
marino...velero!
Miguel Alberto 2022
Miguel Alberto, 2022
APRENDE DEL ÁGUILA PARA CRIAR HIJOS RESPONSABLES
La razón por la cual el águila construye su nido con hierbas, plumas y espinas, es muy sencilla.
Cuando el aguilucho ha llegado a cierta edad y tiene condiciones para valerse por sí mismo, la madre saca del nido las plumas y las hierbas, de modo que solo quedan las espinas para que incomoden a la criatura.
El aguilucho ya no tiene confort, entonces las espinas le obligan a buscar una mejor casa.
Ahí entra el águila madre: desde determinado punto de altura lanza a su hijo y empieza a enseñarle a volar. Lo arroja, el aguilucho extiende las alas, pero todavía no puede sostener el aleteo, el viento le gana, y empieza a caer.
La madre lo observa y desciende a su rescate; lo toma con las patas, nuevamente lo sube y repite la operación, lo vuelve a lanzar. Y así, hasta que la criatura aprenda.
Una vez que aprende ya está apto para emprender su propio rumbo.
Las águilas no apañan la dependencia.
Las águilas no mantienen a hijos ociosos, o vuelas o vuelas.
Nada es casualidad, nada ocurre por accidente y todo es superable.
Hay un principio fundamental que es: todo lo que usted está viviendo, es por lo que ha creído, incluso las personas que le rodean.
Usted atrae y aleja a personas que tienen que ver con lo que ud. está creyendo y quien está “siendo”.
Zig Ziglar decía: “no puedes volar como un águila si estás rodeado de pavos”.
Su manera de pensar y de actuar, en gran parte la define su propio entorno. ¿En qué ambiente vive? ¿Rodeado de personas que le aportan o le restan? Es un ciclo interminable.
Esto es la suma de muchos factores pero cada uno somos responsables de lo que nos sucede, de las personas que conocemos, de las oportunidades que nos generamos.
Todo cambia cuando usted cambia y deja de atraer a ciertas personas y circunstancias para atraer a otras.
Así es como vamos creciendo, evolucionando y nos podemos dar cuenta de qué tal vamos en este examen llamado “vida”.
PARA CERRAR BIEN LOS CICLOS
Recuerda:
1. Agradece la experiencia. Todo problema vino a enseñarte una lección, no a acabar contigo.
2. Agradécele al espejo. Agradece a esa persona por venir a hacer consciente lo inconsciente.
3. No ames por necesidad o te volverás adicto a la compañía e incapaz de ser feliz solo.
4. No pierdas tus días pensando en lo que no fue, en tus errores o en lo mal que te trata la vida. El pesimismo atrae lo negativo.
5. No vivas siendo víctima, las víctimas no tienen poder, no asumen su vida.
6. No desperdicies la vida intentando desesperadamente ser aceptado.
7. No desistas. Sigue tu sueño, tu sueño no debe depender de la aprobación de alguien más.
¿Porqué te quedas encerrado cuando la puerta está totalmente abierta?
Lo que se va, tenía que irse. Lo que no funciona, no era para ti. Cada uno de tus fracasos es una lección mas, te ayudará a construir un futuro de éxito, si tienes la suficiente autoestima para no dejar de intentarlo.
¡Mírate! ¡Estás vivo!
Tus ojos ven, tu corazón late, tus manos se mueven y generan cosas geniales.
Hazte responsable. Deja a los otros en paz con ellos mismos.
No esperes que te traigan flores. Sé tu propio jardín y ahí posaran las mariposas, no tendrás que correr tras ellas.
Lino Saborido Rial
NON ESPERADO
Un día, sen máis, chegaches,
dun xeito non
esperado;
e nun arrouto, a
cegas,
franqueeiche porta e
brazos.
Alongado o receo
e os prexuízos
baratos,
acubilleite sen medo
no meu peito
desgairado.
E fuches a regalía,
o meirande agasallo;
desabafo, alento,
dita,
relouco de namorado.
Un día sen máis
fuxiches
dun xeito non
esperado,
e o baleiro mesto e
crú
aniñou no meu
costado.
Porque afóutame a
loucura
e non me mingua o
fracaso.
Voaréi tra-lo teu
ronsel,
acotío, sen descanso.
Nada importa o
desvelo
a escaseza, o
cansazo...
buscareite onde sexa
nos recunchos máis
illados.
Ai, musa que vas e vés
dun xeito non
esperado:
Nin tes dono nin
acatas.
Eres ceibe cal
paxaro.
Silvia Figueiras Dovalo
Laura Padín
SER MADRE
.
O VELLO MUÍÑO
Debaixo da miña aldea
brava con forza o río
regálanos cada noite un conto
ó pé da roda do muiño
cada quén ca súa leria
cada quén co seu terruño
fan da misa unha festa
están ledos cun trago de viño.
A vida na aldea é sinxela
ninguén precisa de moito
que haxa herva na palleira
que non falte o carro de toxos
que as vacas preñen de novo
que non nos morran os porcos
que non nos chova pá sega
que o millo chegue hasta o entroido
que medren moito os rapaces
que sigan con nós os avós
que o ano pase sen penas
que a festa amañámola nós!!!
Paki Espiño,2022
miércoles, 24 de agosto de 2022
PENSAR HACE DAÑO
A veces demasiado.
Porque una sigue creyendo que el tiempo da la razón a quien la tiene,
que todo cae por su propio peso y que la tortilla siempre da la vuelta.
Pero desgraciadamente puedes morirte sin avistar en el horizonte una tierra firme donde pisar fuerte.
Y así, cuando llegas a la conclusión de que los malos son los que viven sin remordimientos mientras a ti te toca bailar con la fea, que lo que cae por su propio peso es una misma por el afán de repetir plato, que la tortilla sí que da la vuelta, pero ellos tienen la sartén por el mango, ahí mismo empieza la desazón a nublar la visión y ya no ves molinos, sólo sientes el peso de la lanza y tienes más ganas de meterte en la cama hasta el apocalipsis que de forcejear contra las aspas.
Ya no sé cuál es el siguiente paso: si gritar pidiendo justicia divina o divinamente dejarme arrastrar por la marea.
Todo lo que era, lo que quería ser, se resume ahora mismo en un borrón intangible que nadie quiere ni borrar, ni corregir.
Así que mejor duermo para que descanse está agotada mente.
Mano Figueira.
DÍAS PERFECTOS E IMPERFECTOS. EL "KAIRÓS"
Dice Jacobo Bergarache en su novela que los griegos aspiraban solo al “kairós”, al momento perfecto. El cristianismo destruyó esa aspiración y nos prometió que disfrutaríamos todos los "kairós" juntos en la otra vida, si cumplíamos a rajatabla unos mandamientos que por algo venían enunciados en negativa.
La Ilustración nos devolvió la expectativa de una vida terrenal con menos sacrificio y más compensaciones y, hoy, muchas personas como el autor nos contentamos con un día perfecto de vez en cuando: el que empieza y acaba con momentos simples pero agradables.
En ese sentido, la adolescencia es mucho más exigente: una etapa de gloriosa euforia, de probar montones de cosas nuevas a un ritmo y con una avidez que nos hace invencibles -los últimos coletazos de una niñez con fortuna egocéntrica e irresponsable-.
¿Pero qué pasa cuando uno es incapaz de desprenderse de ese hedonismo, cuando la concatenación de dos días iguales le hace infeliz? Creo que no hace tantos años éramos más conscientes de lo que la vida nos ofrecía: días duros de trabajo, una cena divertida con amigos y un polvo especial de tanto en tanto.
Aceptábamos que no todos los polvos son excepcionales, ni todas las comidas acaban en carcajadas, y que algunas jornadas son pesadas, pero que “es lo que hay”.
Hace unos años muchos cuarentones sabían que salir cada noche cansa, pocos iban a diario en skate, segway, patines, patines de tres ruedas, sobre hielo; pocos hacían “kite” todas las tardes de verano y/o volaban a una ciudad europea en cada puente, etc.
Todavía no había hecho presa en los occidentales ese ansia que parece ir de la mano de una larguísima etapa vital llamada "adultescencia".
No sabría decir si se trata de inmadurez o si esos jóvenes-viejos tienen razón y, maldita sea, ¡”carpe diem”! Pero algo me hace pensar: Ojalá volviésemos a aburrirnos y a darnos permiso para notar el cansancio. Tal vez así conseguiríamos valorar de nuevo esos días perfectos.
'Kairós (en griego antiguo καιρός, kairós) es un concepto de la filosofía griega que representa un lapso indeterminado en que algo importante sucede'
Lino Saborido Rial
¡OH, SEÑOR!
¡Oh Señor! ¿Te la llevas tú o te la mando yo?
Esta mujer va a conseguir que pierda mis alas como hace con mis estribos y es que va-mos a ver: ¿de entre tantas y cientos tenías que encomendarme a mí a la más terca?
De niña pase, porque quedaba mucho que andar, pero cincuenta y tres años tiene ya la criaturita y el orgullo la endereza por cada embestida, no se viene atrás cuando aparecen los problemas y eso de ir siempre de frente, no es que le aporte un mayor número de amigos que digamos.
Su obstinación me fatiga, su depresión me acongoja, su sarcasmo me divierte tanto como me asusta, pero sus sueños, ¡oh, Señor! ¿cómo lidiar con sus metas si no descansamos hasta que las sabe suyas?
¿No podrías poner a su guardia a un novato ilusionado? Es que a mí me flaquean las piernas y mi corazón se angustia en sus idas y venidas. Temo por mi cordura, temo por mi salud mental y hasta temo preferir bajar a los infiernos que ser su sombra un día más.
Mano Figueira
VOLAR
Mis labios reclamaban
tu presencia y no estabas,
mi cuerpo extrañaba
tus caricias mientras volabas.
Descubrir el mundo de tu ausencia
era lo más probable,
creer que no podía volar
me atemorizaba.
Viendo el mundo en un rincón
dejé pasar mis sueños de lado,
hoy descalza, camino sin prisa,
con el corazón atado en un hatillo.
María Dolores Ríal,2022
CIEGO
Me voy quedando ciego, no es que me falte tanto la vista, que también, es que me niego a ver tanta hipocresía, tanta maldad, tanta ignorancia muy bien acompañada de su hermana envidia. Me niego a ver mi Galicia quemada, mis aldeas vacías donde ya ni quedan perros que ladren, donde ya no quedan abuelos sentados en la llamada plaza del pueblo, (cuatro piedras a modo de banco). Ya no quedan historias que contar a los nietos, pues ellos prefieren el móvil o la tablet que escuchar al abuelo.
Al caer el verano nos visita el vecino señorito conduciendo su mercedes, que al cruzar la calle pisó la última bosta de la última vaca que queda en el pueblo. Se baja apresurado para ver si se dañó su precioso coche, porque se olvidó de las veces que siendo niño se le pegó a sus zapatos. Se olvidó de sus raíces, de las raíces de sus padres y sus abuelos y todos sus antepasados.
Me niego a ver como no quedan chiquillos con su griterío eufórico al bañarse en el río, me niego a ver cómo cambió mi pueblo donde ahora suenan las orquestas con esos sonidos estridentes. Antes sonaba la banda donde todos eran conocidos y amigos, y esa charanga que hacía bailar hasta a ese viejo apoyado en su bastón rudimentario que, mordisqueando la boquilla de ducados, dejaba volar su imaginación y volvía a ser mozo.
Me niego a ver mis campos abandonados sin cultivar, un monte olvidado que sólo sirve para que algún desgraciado satisfaga sus instintos más horribles, dejando caer una cerilla para embrujar sus ojos con el color del fuego. Me niego a ver el mañana donde sólo seamos recuerdo los que tanto añoramos el pueblo.
Paki Espiño,2022
GALIZA
Esperta Galiza
do longo letargo
de anos de infamia
e dura opresión
érguete é anda
camiñando firme
buscando o destino
que tí te mereces
demóstralle ó mundo
que ti eres ceibe
pra poder vivír
sen pedir esmola
i aqueles teus fillos
que moran na diáspora
buscando o sustento
que volvan axiña!
A esta gran Patria
que tanto adoramos
que tornen os fillos
alá dispersados
Galiza querida
mil veces odiada
por un...infame imperio
nunca respetada
Pois Tí, es distinta
con xentes amables
con lingua melosa
é beleza, a raudales!
Miguel Alberto,2022
miércoles, 17 de agosto de 2022
FIELES, INFIELES, IGLESIA Y PROGRAMAS BASURA
Según un estudio publicado, la televisión y la Iglesia son las dos instituciones con mayor audiencia, pero en las que menos confían los españoles. Más del 70 por ciento se declara católico, cantidad que coincide al milímetro con la que piensa que los curas deberían empezar a trabajar para autofinanciarse.
Podríamos deducir que los fieles son los que menos creen en la Iglesia. Ocurre lo mismo con la televisión: que cuanto más la ves, más la odias, aunque ese odio te mantenga patológicamente unido a programas basura.
En la vida cotidiana todos conocemos a personas que se casan por la Iglesia, pero que no viven de acuerdo a sus preceptos. Por decirlo rápido, aquí toma anticonceptivos todo el mundo y usa condones cada quisque.
Digamos que la religión es una insignia de quita y pon. Los curas siempre han anunciado una manifestación contra los matrimonios gays. Nos parece bien, para que comprueben los beneficios de la libertad ahora que empiezan a salir a la luz los documentos delatores de la connivencia del Vaticano con Hitler.
Cuando los curas mandaban aquí, Franco mediante, tampoco te podías manifestar porque te molían a palos. Y quien dice aquí, dice en el Chile de Pinochet o en la Argentina de Videla, de cuyas dictaduras también fueron cómplices.
Esta es la diferencia entre ellos y nosotros. Por otra parte, no sería raro que la manifestación fuera un fracaso, ya que el 70 por ciento de los españoles (los mismos que se declaran católicos, pero que no dan credibilidad ninguna a la Iglesia) se muestra a favor de otorgar a las minorías sexuales los mismos derechos que a las mayorías.
Que no hay católicos sinceros, vaya. Quizá por eso, los pocos que todavía creen en Dios se refugian en sectas como el Opus Dei o los Legionarios de Cristo. Pero ni siquiera éstos actúan de acuerdo con el Evangelio.
Si los que de verdad creen en la Iglesia actúan como actúan, no es raro que la institución a la que representan tenga los mismos índices de credibilidad que la tele.
No confundamos, pues, la audiencia con la fe, que son cosas distintas. La gente ve mayoritariamente programas basura, pero no cree en ellos.
Si todas las personas enganchadas a esa basura se comportaran como sus personajes, la vida sería un infierno. Pero no. La gente ve La selva de los famosos y al día siguiente va al trabajo con la misma actitud cívica que si hubiera visto un espacio de libros.
Todo es muy confuso, excepto las estadísticas, y lo que dicen las estadísticas es que las instituciones en las que menos confiamos los españoles son la Iglesia y la televisión. O sea, que de salud mental, bien, gracias.
Lino Saborido Rial
POEMA A UN POEMA
Naciches
porque eu quixen,
no
frenesí dun momento
e
dinche para fartar
o
celme do sentimento.
Se
cando ó mundo te leve
non
che amosaran afecto,
que
non te acoren decires
nados
en extraños beizos.
Eles,
no seu albedrío,
posúen
ese dereito,
mais
eu, que parinte soa,
entre
laios e arquexos,
estímote
por levares
un
cachiño do meu seo;
e,
cal amante naiciña,
¡es
para min o máis belo!
Silvia
Figueiras Dovalo
Laura Padín
UN MAL DÍA
Qué fácil es calumniar
para la gente de escasa moral.
Qué valientes escondiéndose
en lágrimas de cristal
esa infalible arma de doblegar.
Qué absurdo suponer
que las batallas se ganan por la espalda
cuando la guerra siempre se
presta de frente.
Qué cansancio explicar
lo que con un poco de tiempo
ya se da a demostrar.
Un mal día cualquiera lo tiene,
pero si lo sufre el piloto del avión,
en picado
caemos los de siempre!
( Mano Figueira).
CORAZÓN FERIDO
Co Ceo escachado,
perdín a esperanza,
que a rolos se bota
por fondos barrancos.
Que ventos me trae
o sangue alterado,
con sombras escuras
bordadas de loito.
Que noxo de tempo
que nos trae vida,
e no mesmo sentido
nos saca do medio.
E loito ca noite,
e,a mañan me cansa,
non teño resposta
a tanta tolemia.
Dibuxo no vento
corazóns malditos
que eu amei tanto
deixando, o meu ferido.
M. Dolores
Ríal, 2022
EN LA SOLEDAD DE MI CUARTO
En una de las paredes de mi cuarto está colgado un
viejo reloj, tan antiguo que ya no funciona. Sus manecillas detenidas desde
casi toda mi vida, señalan imperturbables la misma hora; las ocho en punto. Mi
reloj está ahí colgado mas por añoranza que por hermoso. Sin embargo hay dos
momentos al día, dos fugaces momentos donde resurge de sus cenizas y está en
armonía con el mundo. Cuando todos los relojes de la ciudad marcan las ocho mi
reloj cobra vida, sólo dos veces al día mi reloj es perfecto, si alguien lo
mira en esos dos instantes pensará que funciona a la perfección, pero pasado
ese momento cuando los demás siguen con su tic-tac mi reloj pierde su paso y
permanece fiel a aquella hora que un día detuvo su andar.
Cada vez siento que me parezco más a él, también
yo me detengo en el tiempo, alguna vez también fui un adorno inútil colgado de
algún lugar del tiempo de otra persona, pero ahora también disfruto de fugaces
momentos en los que misteriosamente llega mi hora, y en esos momentos siento
que estoy viva, todo es perfecto y el mundo es maravilloso. Puedo sentir,
soñar, crear, decir y hacer más cosas en esos instantes que en el resto del
tiempo. La primera vez que lo sentí traté de aferrarme de ese instante y
hacerlo permanecer en mí para siempre, pero no fue así, como a mi viejo reloj
también se me escapa el tiempo. Quizás sea mi sueño inalcanzable, quizás sea
esa locura mía permanente, o tal vez sólo sea mi instinto de superación, pero
la vida no es respirar, moverse y que el corazón lata en tu pecho. Sólo hay
momentos de plenitud y aquellos que no lo acepten e insistan en querer vivir
para siempre quedarán condenados a un mundo gris y repetitivo andar de la
cotidianidad.
Por eso te amo mi viejo reloj, porque somos la
misma cosa tú y yo, quizás todos vivamos solo en la armonía de algunos
momentos, quizás ahora en este presente sea la verdadera hora de nuestra
armonía, la vida también coincide con tu propia hora.
Paki
Espiño,2022
RECORDANDO AMORES
Como esquencerme de ti
no ocaso d´esta vida
vida que pasou axiña
sendo eu un peregrino
inda lembro os quince anos
cando os Deuses nos xuntaron
tí, cal Anxo descendido
pra acompañarme ós altares
aqueles doces momentos
onde todo era ilusión
aqueles fermosos anos
froito do teu corazón
foi a nosa xuventude
d´alegría e gran amor
aquelas tardes xuntiños
no paseo do Espolón
nos...tan agarradiños
sen verbas que pronunciar
paseos interminables
a carón do Río Sar
foron anos de ledicia
e de gran felicidade
máis...o destino estaba escrito
d´este pobre camiñante.
Miguel
Alberto,2022
IDEAS
As túas ideas
e teus pensamentos
preñados de amor
viaxan no vento
buscando cariño
entregando bondade
alá onde cheguen
serán adorados
as túas ideas
viaxando sen fin
derraman cultura
por terra e por mar
eses pensamentos
ofrecendo amor
alá onde vaian
con paz e candor
ideas, pensamentos,
amor a raudales
a túa inocencia
non topa rivales
ti sigue pensando
querida princesa
as túas ideas
non teñen fronteira
as túas ideas
serán divulgadas
en aras do ben
para a humanidade.
Miguel
Alberto,2022
PENSAMIENTOS
Esas
palabras llenas de emoción quedan prendidas en el viento sin destino.
Esas lágrimas que nunca se derramaron.
La espuma blanca golpea sin piedad las rocas,
ellas imperturbables se mantienen ahí sin ceder un ápice de su espacio,
impasibles ante su furia.
El mar se rebela contra el mundo entero, harto de
ser abandonado a su suerte, harto de ir y venir a la arena y en continuo
movimiento. ¿acaso no tengo derecho a descansar? ¿acaso tengo que mantenerme
fuerte no por siempre?
Tengo ganas de perderme en un inmenso letargo y
volver a mis orígenes.
Pero la vida no nos permite descuidarse, pues
cuando no nadas te arrastra la corriente.
Entonces llora el mar y se estremece, mojando esas
rocas insensibles a su dolor.
Inmóvil frente a ti te digo, si tú puedes, yo
puedo, si tú luchas, yo sigo en la lucha y al final cuando la muerte nos
busque, sólo encuentre un cuerpo inerte, sin alma, pues nuestra alma quedará
impregnada en el alma de las personas que nos amaron.
Paki
Espiño,2022
lunes, 1 de agosto de 2022
NADA ES NADA
Nada es nada
cuando algo atrapa la mirada
sin saber si volverá
a despedirse en la madrugada
nada es nada
cuando al filo de la noche
el sol se fue
a bailar con el horizonte
nada es nada
cuando al volver de la vida
buscas cobijo en tu hogar
y encuentras la casa vacía
nada es nada
cuando una sonrisa inquieta
brilla en tus ojos la espera
durmiendo en la noche despierta
nada es nada
cuando se olvida el alma
cuando más la necesitas
detrás de una puerta cerrada
nada es nada
sin esperar la respuesta
de tantas inquietudes perdidas
de esa pregunta sagrada
¿qué hay más allá de la vida?
¿qué queda después de la muerte?
Si solo somos fantasmas
en el alma de quien nos guía!!!
Paki Espiño,2022
Á BANDEIRA
Ondea a bandeira
en fiestras e prazas
no noso gran día
da querida Patria
de branco impoluto
i a franxa azul
enseña da Terra
colmada de luz
ondea bandeira
naiciña querida
pola independenza
da Patria ferida
mais nos os Galegos
non esquenceremos
a inxuria á Terra
e ser invadida
por forzas alleas
sometendo as xentes
en nome de reises
con gran villanía
roubando a cultura
privando da fala
con odios eternos
por ser diferentes
dempois de centurias
seguimos aquí
loitando sen armas
com pluma e papel!
Miguel Alberto,25 de Xullo do 2022