O corvo Xan era moi listo e sempre estaba pensando
en facer amigos entre outros paxaros do bosque, un día coñeceu a unha rula
chamada Felisa nunha fraga facendo o niño no alto dun carballo moi grande e de
moitas ponlas pois tería ó menos uns cen anos aquel exemplar autótono de
Galiza.
Xan- “Bos días, Felisa como che vai a vida?”
Felisa- “Bos días, Xan: pois a min moi ben, como
ves estou facendo o niño que xa estamos en Abril e son tempos de criar os meus
pitiños.
X-“ Eu tamén penso facelo pero nos facémolo alá
para mediados de Maio, como ti sabes os corvos criamos algo máis tarde, pero
gústame o sitio que escolleches porque é un lugar moi fermoso. ¿Oes Felisa? non
sei se te fixaches nos humanos que levan máis dun ano con mascarillas na boca e
no nariz?”
F-“ Sí que me fixei ó, deben estar todos enfermos
porque seique teñen un virus que procede da China que os ataca mortalmente,
pero eu non creo que a mascarilla lles defenda moito”.
X-“Nunca entenderei ós humanos,¡ e eles pensan que
son intelixentes!: sempre andan en guerra uns con outros pelexando sen motivo,
só queren gobernar a súa maneira, mira nós que felices somos todos os animais
do mar e da terra e eles nunca estan en paz”.
F- “Mira Xan, non perdas o tempo pensando neles
non só as guerras que libran senon tamén o que contaminan coas súas fábricas de
todo tipo, plásticos, petróleos, e productos químicos para qué producen tanto? Nunca chegarei a
comprendelos”.
X- “A verdade e que tes razón, a xente non sabe
respetar o planeta e mira que che é ben doado entendelo, como ti ves, os
animais somos moito máis felices que
eles e non contaminamos nin a auga, nin a terra, nin o ar, malpocado por estas pobres criaturas!”
F- “Pois mira, deixa que sigan coas súas ideas que
nós nunca conseguiremos convencelos, eu vou seguir construindo a miña casiña, ¡que
che vaia ben amigo Xan!.
X- “Grazas Felisa e a ti tamén que teñas bo día!.
Miguel
Alberto,2021
