Luns de zapateiros, de novo...
O que eu daría...
Complexa a travesía polos mares deste tempo tan convulso. A vida semella chea de furacáns que nos baten demasiado forte, e non queda outra que pasar polo asteleiro para repararnos, cada vez máis a miúdo.
Varar, entrar na CARPINTERÍA...
Apretar os dentes para estopear as cadernas dun corpo xa feble polo paso do tempo, lei de vida...
Chorar, limpar as bágoas e liberar a Alma por tódolos avatares sufridos...
A travesía da vida ten que seguir a pesares, e os temporáis non parecen dispostos a dar nen a trégua máis pequechiña.
Vestir a roupa de augas, izar velas, plantarlle cara ao vento dos problemas e loitar forte é a única saída.
Luns de zapateiros, de novo en "galeras" agarrado ao remo...
Non queda outra, querid@s AMIG@S...!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario