domingo, 28 de mayo de 2023

LEMBRANZAS

 Lembreime daqueles tempos

nos que os nosos laios

fixéronnos ser almas oblicuas

á percura dun enamoramento,

cando eramos dous lóstregos

ou un trebón asinado pola saudade

e polas ondas vitais

dos nosos mares ególatras.


Grazas.


Non sinto hoxe aquel ador anterga,

non me culpo nen te culpo;

fixen cos meus remorsos

unha maleta sen sinais nen nome.


Comprendín a liberdade

que habita entre o silencio.


José Manuel Gómez Mira

martes, 23 de mayo de 2023

TERNURA

 



María, dulce nome e triste vida.

Hoxe vin a túa beleza entre bagoas derretida, dos teus beizos só saen as palabras desteñidas. María, longas noites é corpos frios, unha aperta de tenebras que te esgotan os suspiros.

E tí María sempre coa frente partida debuxando alegría pa vestir cada mañan.

Levas as penas na alma e levas a alma nas mans!!!

Nunca vin tanta bondade entre remendos metida e na mirada perdida agáchase unha meniña.

Danme ganas de abrazarte e de escorrentarte o frio, de bicar esa ternura que ti levas como amiga.

M. Dolores Ríal,2023

GALIZA

 


Miña Terra, miña xente

miña Galiza querida

cantos carros, cantos apeldres

tantos recordos de neniña


os meus peiños de nena

correron polos camiños

descalza iba moitas veces

cos dediños cheos e frío


cantos aniños pasaron

inda me enchen de ternura

non esquezo a miña casa

cheiña de travesuras


sempre con algo na cabeciña

parecía filla do demo

non atopaba acougo

velo, para creelo


onde andas rapariga

que estarás inventando

búscame pola aldea

inda que sexa soñando


meos pais, xa se me foron

fican no Ceo agardando

que nos xuntemos de novo

eu soño con abrazalos.

Paki Espiño,2023.

NON CHORES, RAPAZA

          

Non chores rapaza

non sufras por él

deixa que se vaia

que se alonxe de tí


que percorra o mundo

alén d´esta terra

deixou un amor

quizais se engañou


que coñeza xente

razas e culturas

paises lonxanos

distintas creencias


pois o mundo enseña

saber distinguir

valorar o noso

é considerar!


Non chores meniña

o amor é cego

dempois da viaxe

él valorará


as túas caricias

e teus aloumiños

quizais sexa tarde

máis...él voltará.


  Miguel Alberto,2023

A VECES, SIN SABER…

 


Pido saber si seré corriente

de río descendente hacia tu costa

para hacernos matrimonio

de aguas de fertilidad marina,

divisar tus ojos

reflejados en mi mirada de alcatraz

de errabundo vuelo canso.


Pido sin saber si sentiré tus dedos

como tierra donde enraizaré 

mi fe de anciana furia escarmentada,

ser silvestre en las membranas

de tus campos múltiples de vida,

saber de la verdad de tus adentros.


Pido ser no ser los dos para ser uno,

dos en uno renovados

en el morder y en el sabor de una manzana,

ser alivio con mi manantial para la sed

de tus pupilas verdes,

ser la calma de tus canas.


A veces sin saber creo saberlo,

sin pedir todo lo pido,

sin pensar todo lo pienso…


José Manuel Gómez Mira

sábado, 20 de mayo de 2023

SILVIA FIGUEIRAS: "ABRINDO HORIZONTES"

 

 O pasado domingo, día 14,  a "nosa" Silvia Figueiras recitou no Grove.


 Unha vez máis, PARABÉNS!!!!!!





                                                        https://youtu.be/6fd41qENzvs


Ó "SEVIDOR"

Señor excelentísimo portavoz do noso grupo que nos abanderas con tanto señorío..

As matemáticas dánselle moi mal, porque mira que ata cinco calquera neno sabe contar. 

Como de sabios é rectificar, podería comenzar xa, posto que  entre o público estaba un excelente narrador , admirado compañeiro que se lle pasou mentar.

E a min o nome que me puxo  o meu  padriño, xa o acepto con resignio, así que, para a próxima representación si me ten  que colar nun escrito, Manuela sería  digno para desconocidos.

Atentamente,  reciba unha  cordial  reprimenda de esta servidora da igualdade  de ferramentas, que considera que a hora de sumar, ningún resta.

 Mano Figueira





ESTE VERÁN

 Aínda non acabei o curso e xa estou pensando neste verán non, no que vén. Levo tanto

tempo pensando neste, que xa me aburrín del. Pasou de ser unha meta inalcanzable a, de

darlle tantas voltas e crearme tantas escenas mentais ficticias en lugar de vivir na realidade

que me toca, ser un conto lido e relido e relido e relido e relido e relido e relido e relido que xa

aborrezo por repetitivo e por idealista.

Agora estou relendo o verán que vén. O verán que vén vai ser boísimo. Sairei moito de

festa; viaxarei por moitos sitios; acabarei bacharelato e non me preocuparei máis por estudar

cousas que non me interesan; xestionarei os meus propios horarios; volverei ao deporte;

comezarei a comer máis san; traballarei, xa cas prácticas rematadas, de monitor de vela e

cobrarei o meu digno soldo; con este salario pagareime a carreira para a que estou

predestinado e comezarei unha vida de éxito; darei clases de inglés, de castelán, de galego, de

latín, de grego, de hebreo e de árabe; publicarei o meu primeiro libro e será un top ventas;

sacarei o carné de coche, de moto, de barco, de avión, de submarino, de máquina do tempo e

de cabalo; comezarei o meu imperio; terei capacidade económica para todo o que queira e,

sobre todo, estarei ao meu sen que ninguén me moleste en nada.

Son unha manchea de cousas, pero son tamén o froito do esforzo que supón pensar e

reler os mesmos tres meses unha e outra vez. Aburrinme de tanto pensalo e relelo, déixoo

mellor para o verán que vén non, para o que vén do que vén.


Abel Rodríguez

EL QUE NO PUEDE DEFENDERSE



 Es muy triste que te atrape la muerte y que las «gentes de bien» no tengan el deco-ro necesario para el duelo de esa familia. 

Cualquier persona, sea de la condición social que sea, merece respeto y más cuando llegan los momentos de desazón y de trauma que te ocasiona que se apague la vida de un ser querido.

No tiene justificación posible el morbo, los chismes ni las calumnias a saco sólo porque se refieran al eslabón más débil de la cadena social.

Y personalmente, para mí es un sentimiento de vergüenza ajena como se ceban en quien ya no puede defenderse.

Si vas al tanatorio como quien va al teatro, ¡no vayas! .

Si vas al entierro para criticar después en el café, ¡por favor, no vayas!.

La humanidad va en decadencia y uno desde lo alto mira al de abajo sin un atisbo de caridad, sin entender que quizás tú no, pero los tuyos que vienen por detrás pueden no llegar al ático por donde tú te asomas… ¿y después qué?, ¿dolerá que sea tu propia fa-milia la que arrastran por el lodo como tú lo estás haciendo ahora?

Somos arrieros y en el camino andamos, si no vas a hacer el bien al menos no salgas de casa para hacer el mal.

Y esta persona que nos abandona es recordada con cariño por quienes lo conocimos y nadie, absolutamente nadie, puede ser juez y verdugo de vidas ajenas.

¡Descanse en paz!


Mano Figueira




                                            








A CHISTERA

 O sol pelexa coas nubes por iluminar o Ulla que serpentea bicando as canaveiras das Brañas...

Na cruz do vello hórreo, canta un xilgueiro...
No xardín, baixo o romeu, entre os xarros onde teñen o niño, respóstalle a namorada xílgara...
Vota o galo un aturuxo, sorrí o merlo...
Esperta así o día, é a maxia da estación que altera o sangue, non lle fan falla trucos para envolvernos co seu halo...
Son as cores do ceo, as flores, o canto dos páxaros A CHISTERA...
Só necesita a variña da Alma, merliño, para abrir as alas e saír voando a primavera, máis nada.
Nada menos, Xocas...!!

O Paraíso existe




Xaquin Miguéns Ces

MAIO

 En outono e inverno, non nos paramos nunca a pensar no que temos arredor, ata que

chega a primavera e nos paramos a pensar en que non nos paramos nunca a pensar no que

temos arredor. É nesta época do ano, no apoxeo dos colores, no que imos andando por onde

antes había inhóspitos desertos monocromáticos iluminados pola escasa claridade que deixan

pasar as nubes anunciantes de chuvascos inminentes, e acadamos a ver pequenas pintas de

vida que outorgan as flores á vista. Combinadas co verde, xa máis clariño e amable da herba,

funcionan como especias que modifican o que é a base da comida, dándolle un sabor moito

máis activo e vivo. O rego de auga que se vai meter no sumidoiro e que corre incesantemente

pola cuneta, sendo cada segundo distinto pero exactamente igual a como era o anterior,

tamén parece ir de gala coa chegada de abril e o conseguinte maio. É coma se todo ao que nos

acada a visión estivese en pixama até agora.

A luz do Sol, por algunha razón, especialmente en franxas horarias próximas ao solpor

ou amencer, tingue o panorama dun amarelo ou laranxa, un color indescritible, que fai todo o

que toca digno de admiración. Non creo que sexa mérito da luz, pois ao final non a admiramos

a ela, senón á superficie na que recae, deixando ver a antes oculta beleza que recolle. Non,

non hai boa luz, só che está sinalando que a fermosura, aparentemente inalcanzable e

intanxible, está ao alcance dunha folla murcha no chan.

Tamén é certo que, pese a que en maio todo está moito máis bonito, a chegada desta

época do ano non ten un efecto distinto do da luz. O entorno no que nos atopamos é

exactamente o mesmo. Que cambia, pois?

O maior causante é a actitude coa que se toma. Acaso non é bela unha tormenta

eléctrica sobre un mar turbio e moi revolto, cun barco pesqueiro loitando por compensar a

escora e cabecear o menos posible? A situación en si non é propensa a ser analizada, pois hai

outras prioridades para os pesqueiros, ou non hai nada que lles faga contemplar a situación na

que se achan. Algo así pasa no inverno. Existe unha beldade intrínseca digna de

contemplación, pero con contempladores indignos de apreciala. A beleza áchase en todas as

cousas, sen excepción, e só uns poucos a poden captar. Só os capacitados manexarán esta

esencia omnipresente.

Só os poetas

dominan a poesía.


Abel Rodríguez

A MISTERY

 

 

Cuando terminé la lectura un interrogante surgió en mi mente, no sabría explicar la sensación que me invadía. Me imaginaba tus ojos, tu sonrisa y tus maneras en las que sin pretensiones me reconocía, nada que ver con la realidad por supuesto, pero me dejaste impregnada por el misterio de tu nombre.

   M. Dolores Rial, 2023

AMANECER

   El sol fue testigo de sus besos

la luna los acompañó al amanecer

sus manos van buscando otras manos

que le devuelvan la ilusión de su niñez


la noche traicionó sus emociones

bailando están dos cuerpos sin control

mil caricias perdidas por la cama

son testigos de su locura de amor


al amanecer busqué

en el fondo del alma

esa última palabra

sin saber que era un adiós


emociones ahogadas en mi garganta

al sentirse tan lejos de mi

una lágrima derramada tímidamente

tantos versos quedaron por escribir.


  Paki Espiño, 2023


A SILVIA FIGUEIRAS


 Nacida allende los mares

de tan sabia hidalguía

para honra de este pueblo

nació esta dulce niña


hija de la emigración

en la gran Montevideo

allí has visto la luz

para orgullo de tus padres


la gran reina de los bosques

así te hicieron llamar

siendo de origen latino

Silvia, ¡no hay otra igual!


Con un boli y un papel

expresas tus sentimientos

amor a tus semejantes

y respeto a los ausentes


Silvia, ¡querida Silvia!

Apareciste sin mas

a partir de este momento

eres una hermana más


escribe, querida escribe

deja volar esa mente

expresando tus ideas

y tu libre pensamiento.


  Miguel Alberto, 2023

  


domingo, 7 de mayo de 2023

SEMBRAR NO DESERTO

 

Levántome antes do abrente, teño que voar a Caldas...

  Faláronme que no parque desta vila balneario con moitos anos de historia na beira do Umia, río teimudo coas enchentas, madruga un merlo para quen queira escoitar seu trino...

  Por cousas así din que estou tolo, a Natureza provoca emocións, ten unha linguaxe, merliño.

  Provoca emocións, Xaquín, ou non di nada, necesítase ter Alma para escoitala...

  Non se fixo a mel para a boca do porco, tampouco os sons e as cores para quen non soña...

  Hai cousas que só se aprecian coa Alma, a beleza da Natureza que nos rodea a primeira...

  De nada vale un trino marabilloso nunha carballeira para quen nen olla nen escoita con ela...

  É coma SEMBRAR NO DESERTO, Xocas...!!

  

  O Paraíso existe 





                                                                    Xaquin Miguéns Ces

FLORES DE FIESTA

  


Mil flores de fiesta

que siempre sonríen

anuncios de abril

cual sol de primavera


recuerdos me traen

de lejanos días

con hilos cosía

collares de reina


sonriendo a la lluvia

con mil carcajadas

parecen estrellas

de oro y guirnaldas


sin perder la belleza

soportando vientos

dejando simiente

a través del tiempo


M. Dolores Ríal,2023


BESOS AL VIENTO

                


El viento llevó mis besos

cabalgando entre montañas

buscando tus dulces labios

evitando los extraños


eran besos de nostalgia

en busca del gran amor

recordando tu partida

sufriendo ese gran dolor


el viento siguió su rumbo

para entregar su recado

buscando el destino incierto

de un amor desamparado


ese viento huracanado

surcando los siete mares

para entregar el mensaje

de este pobre enamorado


tú vuela y sigue buscando

para entregar esos besos

que envía mi corazón

allá...¡donde esté mi amor!


  Miguel Alberto,2023