Lembreime daqueles tempos
nos que os nosos laios
fixéronnos ser almas oblicuas
á percura dun enamoramento,
cando eramos dous lóstregos
ou un trebón asinado pola saudade
e polas ondas vitais
dos nosos mares ególatras.
Grazas.
Non sinto hoxe aquel ador anterga,
non me culpo nen te culpo;
fixen cos meus remorsos
unha maleta sen sinais nen nome.
Comprendín a liberdade
que habita entre o silencio.
José Manuel Gómez Mira
No hay comentarios:
Publicar un comentario