Así fue durante años y años. Pero las cadenas se rompen porque cuando nada nos queda , se
pierde el miedo .Y sin nada que temer hay mucho por ganar. La libertad del alma , es la más
grande de las victorias.
Mano Figueira.
Así fue durante años y años. Pero las cadenas se rompen porque cuando nada nos queda , se
pierde el miedo .Y sin nada que temer hay mucho por ganar. La libertad del alma , es la más
grande de las victorias.
Mano Figueira.
Él trabajó durante toda su vida en una ferretería del centro. A las ocho y media de la mañana llegaba a la parada del autobús y tomaba el primero, que no tardaba más de diez minutos. Ella trabajó también durante toda su vida en una mercería. Solía coger el autobús tres paradas después de la de él y se bajaba una antes. Debían salir a horas diferentes, pues por las tardes nunca coincidían.
De súpeto, escoito o canto dun moucho...
Chamácheme moreniña, blanquiña, vaite lavar.
Disme que non teño amores; inda ch´os pòdo
emprestar.
(cantos
populares)
Alá vai, ve-l-a alá vai, a raposa po-l-o prado.
Alá vai, ve-l-a alá vai, c´o rabico levantado.
Alá vai, ve-l-a alá vai, a raposa po-l-o millo;
èla comer non còme, pero vai-n-o destruindo.
(poesía
popular)
O que quixera tomar tomar, venganza do seu veciño,
pòñall´a vida en diñeiro e en pan cocido.
(ditos
populares)
¡Farruco! - ¡Alberte! - ¿Logo è-l-o?- o mèsmo. ¡ai
vato à min! E ¡d´onde vès pelegrin? -D´o muiño d´o Portelo.- N´o atrujar te
conocín.
(F.Añon)
Eu caseime c´unha vèlla, seiqu´o dèmo m´atentou;
alá po-l-a mèdia nòite n´a cama
s´esforricou. Non o sinto po-l-a roupa, qu´a roupa vaise lavar, sinto-o
po-l-a costume que lle non ha de pasar.
(poesía
popular)
Se quès vivir moito tempo, faite de mozo vèllo.
Nin besta de solo hèrba, nin hòme de mòita vèrba.
(ditos
populares)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
Tienen el alma en pedazos
se les quebró una mañana
sin darles casi ni tiempo
a levantarse de la cama
con su casa se fue su vida
todo por lo que había luchado
todo lo que él quería
se fue muriendo a tu paso
sin hogar para sus hijos
sin recuerdos para sus padres
sin pan para los mendigos
sin noche de boda para los casados
¡calla, por favor calla
que este pueblo está en silencio
escuchando hasta el alba
el rugir de tus infiernos!.
Paki
Espiño,2021
¿quién se habrá muerto en El Cielo
que la luna va de luto,
habrá sido alguna estrella
o tal vez el astro Rey?
Ella, siempre reluciente
con su ropa destellante
¿por qué hoy la veo triste?
Con su mirada sombría
dime tú, lunita mía
¿por qué ocultas tu sonrisa?
Siendo tan bella y hermosa
¡la hermana de nuestra tierra!
Amante y novia del Sol
no te sientas apenada
cuando pase tu aflicción
volverás a ser feliz
¿o ha sido un gran eclipse
cruzándose en tu camino,
quien tu alma volvió triste
por no poder alumbrar?
Vístete ya, bella luna y
ponte tu ropa blanca
para iluminar el día
a toda la humanidad
¡vístete! Ponte de largo
pues ya ha salido el sol
para recibir sus rayos
cuando canta el verderón.
Miguel
Alberto,2021
Escribimos, dixo alguén, para saber o que non sabemos que sabemos. É a impresión que teño agora mesmo, luns pola mañá, ao pórme a escribir este texto tras unha viaxe de fin de semana á Fonsagrada. Hai algo que non sei que sei sobre esa viaxe, e quero saber que é. Porque, quizais, quen sabe, nesa ignorancia íntima e fértil estea a clave que me permita entender por que na viaxe de volta, algo máis de dúas horas e media, estiven dominado por unha radiación de fondo de felicidade moi intensa e que, por moito que o intentei, non conseguín descifrar de onde viña.
Permitide, xa que logo, que repase esa visita. Saída de Rianxo coa muller o sábado pola mañá. Autovía do Barbanza. Autopista do Atlántico. Autovía Santiago-Lugo. Autovía do Noroeste. Saída en Baleira. Estrada nacional a Fonsagrada. Contemplación desde o coche, mentres ascendemos, dun océano de néboa que me recorda o pintor romántico Friedrich. Encontro no centro da vila cos outros oito amigos cos que quedaramos de facer unha viaxe gastronómica. Visita ao museo etnográfico é á seimeira de Vilagocende. Cocido no hotel Cantábrico. Visita ao cemiterio, que, en comparación co de Rianxo, sorpréndeme pola riqueza que denotan as tumbas e panteóns, e que me fai preguntar onde están enterrados os pobres. Paseo no lusco fusco polas rúas solitarias. Acomodación no fermoso e funcional hotel. Ducha reparadora e catártica. Paseo, agora nocturno, pola vila. Conversas amigables. Cea con caldo e polbo.
Pero todo iso xa o sabía e era consciente de que o sabía, e non pode ser a razón oculta desa feliz radiación de fondo, que tanto me intriga. De feito, volvo repasar as etapas da viaxe, máis a modo, unha e outra vez, como se dándolle máis tempo aos recordos puidese facilitarlles que exterioricen a súa verdadeira natureza. Así, consigo que a visita ao cemiterio e á seimeira, pero, sobre todo, o cocido e o océano de néboa, cos Ancares ao fondo, dean un paso adiante e confundan por un momento a miña emotividade. Pero axiña me decato de que non foron a causa do meu feliz e prolongado estremecemento interior e, decepcionado, deixo de escribir, ata que, case de súbito, percibo que os meus dedos, como se tivesen vida propia, seguen dándolles ás teclas, alleos á miña vontade:
Non contaches, escriben, que, despois da cea, fostes a un pub. Un pub no que ao mesmo tempo se podía bailar e xogar ás cartas. E que pediches un gin tonic de Seagrams e que, cando a camareira, de orixe eslavo, che dixo: O Seagrams xa non se fabrica, ti dixécheslle: Acabo de tomalo noutro bar e, a pesar do seu desprezo, aceptaches que che puxese un de Beefeter. E tampouco recordaches que despois xogaches unha partida de futbolín con tres dos teus amigos, e bailaches porque a música che gustaba pero, sobre todo, porque che apetecía bailar xa que, sentiches, levabas séculos sen facelo e estabas ante unha oportunidade única. E, aínda así, xogando ao futbolín e bailando a aquelas intempestivas horas, non te sentiches estraño nin ameazado polas miradas xuvenís, por moito que, ao entrar, lles dixeras aos amigos que cando eras mozo e vías entrar nun pub clientes da nosa, e de bastante menos, idade, botabas pestes contra eles. Pois iso é o que non sabes que sabes. Que, a medida que pasan os anos, a cultura, a gastronomía e a paisaxe son rutinas da alma, formas discretas de goce, praceres que só consisten, como diría Schopenhauer, en ausencia de dor. E que o único que xera verdadeira e íntima felicidade é facer o que algún día fixeches e pensabas que xa non che apetecía facer.
P.D.: Nin que dicir que neste caso, e sen que sirva de precedente, non estou de acordo coas conclusións do meu inconsciente sobre a causa desa enigmática felicidade, e prefiro seguir afogado nun océano de néboa.
X. Ricardo Losada
Hay una violencia que no se ve en moratones o algún brazo roto. Es un veneno que entra directo al alma y hace mella , te destruye desde dentro y te quita la alegría robándote la autoestima y llevándote al infierno del que nunca saldrás del todo.
Se esconden en el interior de las casas y allí, dueños y señores, aplastan dignidades y valores morales creando un reino de terror del que nunca saldrás del todo ni con ayuda del mejor especialista. Si ves que estoy describiendo tu nido , ¡vuela en busca de ayuda lo antes posible!, porque el mal se crece si ve impotencia y el mejor regalo de la vida es vivirla , sin daños , sin gritos, sin mentiras. ¡Enfréntate! , ¡plántale cara y
termina con la escoria cobarde que siempre se ceba en el débil y tú no lo eres! , tú puedes destruir el mal con tu cariño hacia tus hij@s y a ti misma. ¡Sé valiente!, que cobardes ya tenemos en demasía.
Mano Figueira.
La habitación de mi hija la pinté yo de lila , siempre fue su color preferido , hoy ese morado es símbolo de la violencia de género.
Ella siendo pequeña me enseñó a mi , ( toda una mujer) lo que significaba violencia. Yo que crecí en la época en que el hombre hablaba y la mujer callaba , que conté a mi madre que no podía vivir más así y me aconsejó que aguantara , que sólo era malo cuando bebía, pero que no podía perder toda mi vida, mi casa , la unión familiar, el qué dirán.
Y yo seguí aguantando hasta que un día mi hija me dijo que ella no era tan fuerte como yo y explotó. Ese día perdí cinco años de vida, se me estranguló el corazón y empezaron mis problemas de asfixia.
No comía, no dormía bien y empecé a mirarlo a él desde la perspectiva de un hij@ .
Yo me mataba a trabajar y allí era alguien que se sentía útil para poner el pan en la mesa. Pero mi casa no era un hogar, era un infierno. Dejé que sus continúas borracheras rompieran vínculos sagrados, a medida que mis hij@s crecían siempre preferían planes lejos de casa y él era un perro celoso que me avergonzaba donde fuese y con quién fuera.
Lo que yo con mi aguante conseguí fue criar a tres niños en un ambiente desestructurado, en el mismísimo infierno . Me tocó ser padre y madre y pudiendo yo con la ley de mi parte deshacerme de él y vivir en paz, sus continúas amenazas y su pura cobardía, hicieron que con lo puesto agarrase yo la puerta y me llevase conmigo a mi hija, que a día de hoy sigue en tratamiento, y ¿ Por qué? Porque esta mujer que soy y que parece que rompe paredes solo con la decisión de la mirada, en vez de defender lo más sagrado que son los hijos, quitaba hierro a lo que hacía él: bebía porque no tenía trabajo. Mira tú, en vez de ver que nos perdía, valorar mi esfuerzo por sacar la casa adelante, se gastaba el dinero ahogando sus penas y, al volver al hogar , nos achicaba, insultaba, terminaban los días con lágrimas.
Mi pecado más horrible e imperdonable fue esperar tanto para divorciarme.
Ese es un estigma que no morirá ni cuando cierre los ojos definitivamente.
A veces, lo veo y él siempre lanza una indirecta con sus ojos inyectados en veneno, a veces alguno de mis hij@s me dice que me guarde las espaldas, pero no le tengo miedo, es un cobarde que se cebó siempre en los niñ@s para desahogar su frustración.
Me odia a muerte y habla de mí pestes .Ve pasar los años y continúa empeorando como persona.
Yo no supe ponerle freno antes y cuando lo hice el daño estaba tan dentro de tod@s nosotr@s que por mucho que nuestros caminos mejoren con el tiempo, jamás podré perdonarme por hacer pasar un calvario a la sangre de mi sangre.
Si tú, que estás leyendo esto y vives un infierno, ten la certeza de que hay salida, y más ahora que estamos muy concienciad@s con el tema de la violencia.
¡No tengas miedo y dale a los tuyos una infancia digna y un futuro mejor!, ¡se más fuerte que tus miedos!.
Mano Figueira.
Hace años tuve una compañera de trabajo que saltaba de los nervios cuando le atendían nefastamente en algún organismo público el "manzanillo de turno".
Quizais sexa un soño...
Non entendo porqué non escoito o canto do merlo, é luns de zapateiros, descansan as subelas, non os páxaros...
A lua n´o
travesío parece unha fouce d´ouro que roja sangre lujou e alà abaixo brua o
rio, brincando de louro en louro, que nunca tanto bruou.
(J. M. Gil)
Hèrba d´o trebo, meniña; hèrba d´o trebo rapaza;
herba d´o trebo meniña; hèrba d´o trebo che naza.
(cant. Popular)
Os traballos d´os casados, son traballos honrados.
Vale mais onza de trato que libra de traballo.
O pòbre todo è trazas e o rico todo trampas.
Torcer pra dèntro, andar de trenco.
Torcer pra fora, andar que namora.
(ditos
populares)
Rapaciña donch´os ollos; tamèn che me don os meus,
vai-n-os lavar ò regueiro, ond´a tròita lava os seus.
(cant. Popular)
O mundo è fèsta solo pra os que minten, e trunfan
n´el a còsta dos demais, pra todo-l-os que pensan e que sinten. È estreita, escura
carcel...nada mais.
(B. Losada)
Improvisando un turreiro a porta de cada casa, por
todas portas s´escoita son de pandeiros e gaita. -Turreiro: campo ou sitio donde se reune a
xente pra bailar.
(Curros Enriquez)
Jesús
Guimarey Mascaró,2021
Cómo rugen
tus entrañas
cómo tiemblas en la noche
arrastras su corazón en tu lava
quemas con tu calor su alma
no te callas ni te calmas
sigues sin darles tiempo
para recoger sus enseres
para que calmen sus miedos
ni te callas ni te apagas
no quieres parar tu fuego
no le das tregua a la palma
de recuperar sus silencios
el mar se mueve contigo
sus campos agonizando
que el próximo día os traiga
la magia de un nuevo amanecer.
Paki Espiño,2021
Desde las entrañas
de la madre Tierra
surge la energía
en forma de fuego
esa roca dura
tras miles de años
entró en erupción
¡no hay quién la detenga!
expulsando sin cesar
ese parto terrenal
rocas, lava, magma...
¡ese calor infernal!
es la vida del planeta
el fuego de sus entrañas
nos recuerda a los humanos
que nuestra tierra está viva
volcán de La Cumbre Vieja
que vomitas tus detritos
mostrándonos cada día
tus rocas de mil texturas
¿es ese el llanto de Gaia
por el trato recibido?
¿o es un dulce suspiro
mi querida Pachamama?
sean llantos o suspiros
la propia naturaleza
sigue su incierto camino
con insondables rugidos.
Miguel
Alberto,2021
Estaba en el probador con un pantalón y una camiseta. Reconozco que hacía meses que no me compraba ropa y que no voy a echarle la culpa a la ansiedad , no.
Comer es uno de mis vicios y la bollería es lo no va más.
El habitáculo era muy reducido , con unas cortinillas de tela para guarecer la intimidad.
Entonces empezó mi suplicio.
La camiseta se me atrancó a la altura del pecho y no cedía terreno ni para arriba ni para abajo , con el esfuerzo al que sometí la prenda sentí un leve crujido y era de rasgarse por las costuras . Estaba ya acalorada y desanimada cuando conseguí sacar la prenda estirando un brazo con tanta fuerza que sobresalió de las cortinas y le propiné un guantazo con mayúsculas a la dependienta que estaba ordenando las prendas desechadas en el pasillo.
Aparté la cortina colorada hasta la raíz del pelo disculpándome y la pobre chica diciendo que no era para tanto. Miré desolada el pantalón que me disponía a probar , eran de estilo pitillo y me auto animé con un « malo será».
Cuando empecé a deslizarlos a la altura de las caderas hicieron una parada en boxes y no quise darme por vencida , así que a saltos y aguantando la respiración conseguí subirlos hasta la cintura , la cremallera fue una frontera infranqueable que no cedió ni sudando tinta de calamar así que tocaba quitármelos .
No era capaz de hacerlos bajar , me senté en una pequeña butaca y los deslicé hasta las rodillas pero para sacarlos de los tobillos me puse de pie los pisé y al estilo garza doblé la pierna izquierda para terminar de sacarlo a pura fuerza bruta, pero en esa postura misma me falló el equilibrio y terminé de un bote fuera del probador con el pantalón a medio sacar y mi estilo garza cuál el final de la primera película de kárate kid y los ojos desorbitados de la impresión del señor que sostenía el bolso y la chaqueta de su señora dos probadores más adelante.
Creo que la visión de mi persona saliendo a medio vestir con aquella postura ridícula y mis bragas de la abeja maya quitaron de seguro tres años de vida al pobre hombre.
En cuanto a mi, me llevó tres segundos desaparecer de nuevo , vestirme y salir a disculparme con la vendedora por el estropicio y salir de la tienda con la moral por los suelos y una dirección de una tienda de ropa triple X en el bolso !!!
Mano Figueira
Cuando estás creada de la unión de una madre débil y depresiva, que te enseña desde la cuna lo más oscuro de la vida, y de un padre de titanio, que con toda diplomacia mandaba a quien fuese al carajo y te hacía reír con su puntazo de ironía.
Cuando crías tres hermanos y después te casas con un ser que te anula como mujer y persona.
Cuando pares tres hij@s y vives por y para ell@s , hasta verlos volar fuertes y dignos.
Cuando trabajas desde niña y llegas a la edad en que nada te fue regalado , tomas las riendas de tu vida y espoleas al caballo de Atila , te divorcias y pisas campos de minas sin titubear para alejarte del pasado y llevas años mirando de frente y clavando la mirada al más osado...
Cuando sobrevives a cientos de obstáculos en una empresa que consideras parte de tu vida y te la intentan meter doblada...
¿ Puede alguien creer que el futuro me da miedo?
Miedo los que juegan a ser Dios en un mundo casi inhumano y digo casi , porque cada vez más personas se han construido con batallas perdidas , pero se levantan golpe tras golpe y suben al ring para ganar la guerra.
Cuando estás creada de tantas luchas , de vestir los pantalones y poner el pan en la mesa , ningún Dios pagano me va a convencer de que yo soy una más para el desguace , carne de cañón, otra del montón.
Así que no estoy vieja estoy trabajada, estoy de pie y sé usar las armas , subestimar mi inteligencia , salpimentar mis temores no me paraliza, ¡al contrario!: se crea en mi un acicate a entrar en tu templo y llevarme lo mío saliendo fortalecida y muy agradecida de la gran oportunidad de volver a ser yo misma pero en una versión súper mejorada.
Yo no perdí, a mi me perdieron e insisto: de corazón se lo agradezco .
Mano Figueira
Din das persoas que somos emocións que voan no globo da Alma.
Que bonito che quedou o empece, semellas inspirado hoxe, viñeron a verche as musas de noite.
Jajajaja..., Amigo merlo, xa me gustaría, pero vivo moi lonxe délas, ou élas de mín, máis ben.
Devana os sesos e racha moitas imaxes e cuartillas, Xaquín. Sen pretensións, divírtete co que fas, fotos e verbas, e sobre todo non fagas caso das serpes...Mágoa que o mundo esté cheo de cestas con alfinetes.
A luz e a auga, dous dos elementos que che representan a diario, mezclan ben, como podemos ollar na imaxe do amencer sobre o Val...
Os globos e os alfinetes non mezclan, detense o voo e desínchanse os soños...
Semella que o DEPORTE DE MODA é leváredes unha cesta de alfinetes colgada para pinchar as ilusións da xente. A pandemia ía cambiar o xeito de olláredela vida e así foi, a pior...
Pero as serpes, que por velenosas que sexan necesitan morder, viven arrastradas, porque o peso do seu veleno non as deixa voar, póñense malamente de pé...
Co globo dos soños e os sentimentos colgado das alas voa alto, sen medo aos alfinetes, é un consello de Amigo. Debaixo délas vai levar sempre o merliño un paracaídas.
Querid@s Amigos, traxe, gravata, paseo a pesares...
É domingo...!!