domingo, 28 de noviembre de 2021

CADENAS

 

Así fue durante años y años. Pero las cadenas se rompen porque cuando nada nos queda , se

 pierde el miedo .Y sin nada que temer  hay mucho por ganar. La libertad del alma , es la más

 grande de las victorias.


          Mano Figueira.

EL AUTOBÚS DEL AMOR

 Él trabajó durante toda su vida en una ferretería del centro. A las ocho y media de la mañana llegaba a la parada del autobús y tomaba el primero, que no tardaba más de diez minutos. Ella trabajó también durante toda su vida en una mercería. Solía coger el autobús tres paradas después de la de él y se bajaba una antes. Debían salir a horas diferentes, pues por las tardes nunca coincidían.

Jamás se hablaron. Si había asientos libres, se sentaban de manera que cada uno pudiera ver al otro. Cuando el autobús iba lleno, se ponían en la parte de atrás, contemplando la calle y sintiendo cada uno de ellos la cercana presencia del otro.
Cogían las vacaciones el mismo mes, agosto, de manera que los primeros días de septiembre se miraban con más intensidad que el resto del año. Él solía regresar más moreno que ella, que tenía la piel muy blanca y seguramente algo delicada. Ninguno de ellos llegó a saber jamás cómo era la vida del otro: si estaba casado, si tenía hijos, si era feliz.
A lo largo de todos aquellos años se fueron lanzando mensajes no verbales sobre los que se podía especular ampliamente. Ella, por ejemplo, cogió la costumbre de llevar en el bolso una novela que a veces leía o fingía leer. A él le pareció eso un síntoma de sensibilidad al que respondió comprándose todos los días el periódico. Lo llevaba abierto por las páginas de internacional, como para sugerir que era un hombre informado y preocupado por los problemas del mundo. Si alguna vez por la razón que fuera, ella faltaba a esa cita no acordada, él perdía el interés por todo y abandonaba el periódico en un asiento del autobús, sin haberlo leído.
Así, durante una temporada en que ella estuvo enferma, él adelgazó varios kilos y descuidó su aseo personal hasta que le llamaron la atención en la ferretería: alguien que trabajaba con el público tenía la obligación de afeitarse a diario.
Cuando al fin regresó, los dos parecían unos resucitados: ella, porque había sido operada a vida o muerte de una perforación intestinal de la que no se había quejado para no faltar a la cita; él, porque había enfermado de amor y melancolía. Pero, a los pocos días de volver a verse, ambos ganaron peso y comenzaron a asearse para el otro con el cuidado de antes.
Por aquellas fechas, él ascendió a encargado de la ferretería y se compró una agenda. Entonces, se sentaba tan cerca como podía de ella, la abría, y con un bolígrafo hacía complicadas anotaciones que sugerían muchos compromisos. Además, comenzó a llevar corbata, lo que obligó a ella, que siempre había ido muy arreglada, a cuidar más los complementos de sus vestidos. En aquella época ya no eran jóvenes, pero ella comenzó a ponerse unos pendientes muy grandes y algo llamativos que a él le volvían loco de deseo. La pasión, en lugar de disminuir con los años, crecía alimentada por el silencio y la falta de datos que cada uno tenía sobre el otro.
Pasaron otoños, primaveras, inviernos. A veces llovía y el viento aplastaba las gotas de lluvia contra los cristales del autobús, difuminando el paisaje urbano. Entonces, él imaginaba que el autobús era la casa de los dos. Había hecho unas divisiones imaginarias para colocar la cocina, el dormitorio de ellos, el cuarto de baño. E imaginaba una vida feliz: ellos vivían en el autobús, que no paraba de dar vueltas alrededor de la ciudad, y la lluvia o la niebla los protegía de las miradas de los de afuera. No había navidades, ni veranos, ni semanas santas. Todo el tiempo llovía y ellos viajaban solos, eternamente, sin hablarse, sin saber nada de sí mismos. Abrazados. Así fueron haciéndose mayores, envejeciendo sin dejar de mirarse. Y cuanto más mayores eran, más se amaban; y cuanto más se amaban más dificultades tenían para acercarse el uno al otro.
Y un día a él le dijeron que tenía que jubilarse y no lo entendió, pero de todas formas le hicieron los papeles y le rogaron que no volviera por la ferretería. Durante algún tiempo, siguió tomando el autobús a la hora de siempre, hasta que llegó al punto de no poder justificar frente a su mujer esas raras salidas. De todos modos, a los pocos meses también ella se jubiló y el autobús dejó de ser su casa.
Ambos fueron languideciéndose por separado. Él murió a los tres años de jubilarse y ella murió unos meses después. Casualmente fueron enterrados en dos nichos contiguos, donde seguramente cada uno siente la cercanía del otro y sueñan que el paraíso es un autobús sin paradas.


Lino Saborido Rial

REFLEXIÓN...OLLO COA NOITE!

 De súpeto, escoito o canto dun moucho...

A vida é unha caixa de sorpresas, nunca sabes o que podes atoparte na volta dunha esquina, quizais por élo pague tanto a pena vivila.
Pudeches elexir un canto algo máis atraínte para pórme os cornos, Xaquín. O moucho, más que cantar, miaña coma un gato.
Tí celoso, Amigo merlo, jajajajaja... Saín ao balcón antes de irme á cama para ollar se xa te atopabas no niño e darche as boas noites. Non está o tempo para andar de picos pardos nen de viños, mesmo fora venres pola noite; fai un frío do carajo, non sei se sairía siquera o Amigo zapateiro a tomar un mencía...
Por moitos cantos de serea, curuxas ou mouchos que escoite...
Por moitos arcos da vella e fogos artificiáis que olle na noite, tan propensa a confundirnos, xamais, merliño, vou alonxarme de Amig@s que me digan as cousas á cara, sen hipocresías, como tí fas sempre...
A noite pasa, de novo chega o día e debemos pór os anteollos de ver claro, rodearnos d@s verdadeir@s Amig@s, aquel@s que van decirnos o que pensan, aínda que saiban que, de primeiras, poida doernos...
Os demais son simples pasamáns que soen aparecer a miúdo tralo solpor, pero aos que lles importamos unha merda, con perdón...
Sabes que escoitar o canto dun páxaro ilumina a miña vida, pero non significa rendirme a uns intres de luxuria escoitar o moucho na noite, por fermosos ollos que teña ou extraño que cante, mesmo a ensoñadora lúa mo mostre reflexado no graneiro, preto do teu niño...
Sei que chegado o caso, merliño, tí sairás ao meu rescate se me confunde o canto dun moucho...
Querid@s Amig@s, OLLO COA NOITE...
Pode trabucarnos...!!




Xaquín Miguéns Ces

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (61)

 

Chamácheme moreniña, blanquiña, vaite lavar.

Disme que non teño amores; inda ch´os pòdo emprestar.

                                  (cantos populares)

 

Alá vai, ve-l-a alá vai, a raposa po-l-o prado.

Alá vai, ve-l-a alá vai, c´o rabico levantado.

Alá vai, ve-l-a alá vai, a raposa po-l-o millo;

èla comer non còme, pero vai-n-o destruindo.

                                    (poesía popular)

 

O que quixera tomar tomar, venganza do seu veciño, pòñall´a vida en diñeiro e en pan cocido.

                                      (ditos populares)

 

¡Farruco! - ¡Alberte! - ¿Logo è-l-o?- o mèsmo. ¡ai vato à min! E ¡d´onde vès pelegrin? -D´o muiño d´o Portelo.- N´o atrujar te conocín.

                                      (F.Añon)

 

Eu caseime c´unha vèlla, seiqu´o dèmo m´atentou; alá po-l-a mèdia nòite n´a cama  s´esforricou. Non o sinto po-l-a roupa, qu´a roupa vaise lavar, sinto-o po-l-a costume que lle non ha de pasar.

                                      (poesía popular)

 

Se quès vivir moito tempo, faite de mozo vèllo.

Nin besta de solo hèrba, nin hòme de mòita vèrba.

                                       (ditos populares)

 

    Jesús Guimarey Mascaró,2021

 

 

TRISTEZA DEL ALMA

 

Tienen el alma en pedazos

se les quebró una mañana

sin darles casi ni tiempo

a levantarse de la cama

 

con su casa se fue su vida

todo por lo que había luchado

todo lo que él quería

se fue muriendo a tu paso

 

sin hogar para sus hijos

sin recuerdos para sus padres

sin pan para los mendigos

sin noche de boda para los casados

 

¡calla, por favor calla

que este pueblo está en silencio

escuchando hasta el alba

el rugir de tus infiernos!.

      Paki Espiño,2021

 

 

 

ECLIPSE DE LUNA

 

¿quién se habrá muerto en El Cielo

que la luna va de luto,

habrá sido alguna estrella

o tal vez el astro Rey?

 

Ella, siempre reluciente

con su ropa destellante

¿por qué hoy la veo triste?

Con su mirada sombría

 

dime tú, lunita mía

¿por qué ocultas tu sonrisa?

Siendo tan bella y hermosa

¡la hermana de nuestra tierra!

 

Amante y novia del Sol

no te sientas apenada

cuando pase tu aflicción

volverás a ser feliz

 

¿o ha sido un gran eclipse

cruzándose en tu camino,

quien tu alma volvió triste

por no poder alumbrar?

 

Vístete ya, bella luna y

ponte tu ropa blanca

para iluminar el día

a toda la humanidad

 

¡vístete! Ponte de largo

pues ya ha salido el sol

para recibir sus rayos

cuando canta el verderón.

   Miguel Alberto,2021

O INCONSCIENTE É UN OCÉANO DE NÉBOA

  Escribimos, dixo alguén, para saber o que non sabemos que sabemos. É a impresión que teño agora mesmo, luns pola mañá, ao pórme a escribir este texto tras unha viaxe de fin de semana á Fonsagrada. Hai algo que non sei que sei sobre esa viaxe, e quero saber que é. Porque, quizais, quen sabe, nesa ignorancia íntima e fértil estea a clave que me permita entender por que na viaxe de volta, algo máis de dúas horas e media, estiven dominado por unha radiación de fondo de felicidade moi intensa e que, por moito que o intentei, non conseguín descifrar de onde viña.

Permitide, xa que logo, que repase esa visita. Saída de Rianxo coa muller o sábado pola mañá. Autovía do Barbanza. Autopista do Atlántico. Autovía Santiago-Lugo. Autovía do Noroeste. Saída en Baleira. Estrada nacional a Fonsagrada. Contemplación desde o coche, mentres ascendemos, dun océano de néboa que me recorda o pintor romántico Friedrich. Encontro no centro da vila cos outros oito amigos cos que quedaramos de facer unha viaxe gastronómica. Visita ao museo etnográfico é á seimeira de Vilagocende. Cocido no hotel Cantábrico. Visita ao cemiterio, que, en comparación co de Rianxo, sorpréndeme pola riqueza que denotan as tumbas e panteóns, e que me fai preguntar onde están enterrados os pobres. Paseo no lusco fusco polas rúas solitarias. Acomodación no fermoso e funcional hotel. Ducha reparadora e catártica. Paseo, agora nocturno, pola vila. Conversas amigables. Cea con caldo e polbo.

Pero todo iso xa o sabía e era consciente de que o sabía, e non pode ser a razón oculta desa feliz radiación de fondo, que tanto me intriga. De feito, volvo repasar as etapas da viaxe, máis a modo, unha e outra vez, como se dándolle máis tempo aos recordos puidese facilitarlles que exterioricen a súa verdadeira natureza. Así, consigo que a visita ao cemiterio e á seimeira, pero, sobre todo, o cocido e o océano de néboa, cos Ancares ao fondo, dean un paso adiante e confundan por un momento a miña emotividade. Pero axiña me decato de que non foron a causa do meu feliz e prolongado estremecemento interior e, decepcionado, deixo de escribir, ata que, case de súbito, percibo que os meus dedos, como se tivesen vida propia, seguen dándolles ás teclas, alleos á miña vontade:

Non contaches, escriben, que, despois da cea, fostes a un pub. Un pub no que ao mesmo tempo se podía bailar e xogar ás cartas. E que pediches un gin tonic de Seagrams e que, cando a camareira, de orixe eslavo, che dixo: O Seagrams xa non se fabrica, ti dixécheslle: Acabo de tomalo noutro bar e, a pesar do seu desprezo, aceptaches que che puxese un de Beefeter. E tampouco recordaches que despois xogaches unha partida de futbolín con tres dos teus amigos, e bailaches porque a música che gustaba pero, sobre todo, porque che apetecía bailar xa que, sentiches, levabas séculos sen facelo e estabas ante unha oportunidade única. E, aínda así, xogando ao futbolín e bailando a aquelas intempestivas horas, non te sentiches estraño nin ameazado polas miradas xuvenís, por moito que, ao entrar, lles dixeras aos amigos que cando eras mozo e vías entrar nun pub clientes da nosa, e de bastante menos, idade, botabas pestes contra eles. Pois iso é o que non sabes que sabes. Que, a medida que pasan os anos, a cultura, a gastronomía e a paisaxe son rutinas da alma, formas discretas de goce, praceres que só consisten, como diría Schopenhauer, en ausencia de dor. E que o único que xera verdadeira e íntima felicidade é facer o que algún día fixeches e pensabas que xa non che apetecía facer.

 

P.D.: Nin que dicir que neste caso, e sen que sirva de precedente, non estou de acordo coas conclusións do meu inconsciente sobre a causa desa enigmática felicidade, e prefiro seguir afogado nun océano de néboa.

            X. Ricardo Losada

jueves, 25 de noviembre de 2021

SÉ VALIENTE

 

Hay una violencia que no se ve en moratones o algún brazo roto. Es un veneno que entra directo al alma y hace mella , te destruye desde dentro y te quita la alegría robándote la autoestima y  llevándote al infierno del que nunca saldrás del todo. 

Se esconden en el interior de las casas y allí, dueños y señores, aplastan dignidades y valores morales creando un reino de terror del que nunca saldrás del todo ni con ayuda del mejor especialista. Si ves que  estoy describiendo tu nido , ¡vuela en busca de ayuda lo antes posible!, porque el mal se crece si ve impotencia y el mejor regalo de la vida es vivirla , sin daños , sin gritos, sin mentiras. ¡Enfréntate! , ¡plántale cara y

termina con la escoria cobarde que siempre se ceba en el débil y tú no lo eres! , tú puedes destruir el mal con tu cariño hacia tus hij@s y a ti misma. ¡Sé valiente!, que cobardes ya tenemos en demasía.

Mano Figueira.



                                 


                                                  

EL INFIERNO

 

La habitación de mi hija la pinté yo de lila , siempre fue su color preferido , hoy ese morado es símbolo de la violencia de género.

Ella siendo pequeña  me enseñó a mi , ( toda una mujer) lo que significaba violencia. Yo que crecí en la época en que el hombre hablaba y la mujer callaba , que conté a mi madre que no podía vivir más así y me aconsejó que aguantara , que sólo era malo cuando bebía, pero que no podía perder toda mi vida, mi casa , la unión familiar, el qué dirán.

Y yo seguí aguantando hasta que un día mi hija me dijo que ella no era tan fuerte como yo y explotó. Ese día perdí cinco años de vida, se me estranguló el corazón y empezaron mis problemas de asfixia.

No comía, no dormía bien y empecé a mirarlo a él desde la perspectiva  de  un hij@ .

Yo me mataba a trabajar y allí era alguien que se sentía útil para poner el pan en la mesa. Pero mi casa no era un hogar, era un infierno. Dejé que sus continúas borracheras rompieran vínculos sagrados, a medida que mis hij@s crecían siempre preferían planes lejos de casa y él era un perro celoso que me  avergonzaba donde fuese y con quién fuera.

Lo que yo con mi aguante conseguí fue criar a tres niños en un ambiente desestructurado, en el mismísimo infierno . Me tocó ser padre y madre y pudiendo yo con la ley de mi parte deshacerme de él y vivir en paz, sus continúas amenazas y su pura cobardía, hicieron que con lo puesto agarrase yo la puerta y me llevase conmigo a mi hija, que a día de hoy sigue en tratamiento, y ¿ Por qué? Porque esta mujer que soy y que parece que rompe paredes solo con la decisión de la mirada, en vez de defender lo más sagrado que son los hijos, quitaba hierro a lo que hacía él: bebía porque no tenía trabajo. Mira tú, en vez de ver que nos perdía, valorar mi esfuerzo por sacar la casa adelante, se gastaba el dinero ahogando sus penas y, al volver al hogar , nos achicaba, insultaba, terminaban los días con lágrimas.

Mi pecado más horrible e imperdonable fue esperar tanto para divorciarme. 

Ese es un estigma que no morirá ni cuando cierre los ojos definitivamente.

A veces, lo veo y él siempre lanza una indirecta con sus ojos inyectados en veneno, a veces alguno de mis hij@s me dice que me guarde las espaldas, pero no le tengo miedo, es un cobarde que se cebó siempre en los niñ@s  para desahogar su frustración.

Me odia a muerte y habla de mí pestes .Ve pasar los años y continúa empeorando como persona.

Yo no supe ponerle freno antes y  cuando lo hice el daño estaba tan dentro de tod@s nosotr@s que por mucho que nuestros caminos mejoren con el tiempo, jamás podré perdonarme por hacer pasar un calvario a la sangre de mi sangre. 

Si tú, que estás leyendo esto y vives un infierno, ten la certeza de que hay salida, y más ahora que estamos muy concienciad@s con el tema de la violencia.

¡No tengas miedo y dale a los tuyos una infancia digna y un futuro mejor!, ¡se  más fuerte que tus miedos!.


Mano Figueira.


miércoles, 24 de noviembre de 2021

CUANDO NOS ATIENDE UN MANZANILLO

 Hace años tuve una compañera de trabajo que saltaba de los nervios cuando le atendían nefastamente en algún organismo público el "manzanillo de turno".

¿Pero, -como ella denominaba-
que es un MANZANILLO?
Rebuscando en Google y otras fuentes, lo he resumido de esta manera: En la fauna política, el manzanillo es el más despreciable de los animales, siendo todos despreciables. Hombre sin moral, sin decoro, poseído de un alto concepto de su grandeza, virulento, cobarde y falaz que pone a su servicio toda la bajeza de los hombres y toda su falta de hombría de bien para sus fines. siempre oscuros.
En resumidas cuentas, una especie de oficinista u "hombre botones" sin formación -y con todos mis respetos, que seguro los hay muy preparados y eficientes-, y que los encuentras en la entrada de un Ayuntamiento, Seguridad Social, Sepe, u otro organismo oficial, lo más seguro enchufado por su tío, padre, el primo del alcalde, o la madre que parió a todos estos, como todos sabemos.
Desgraciadamente, nuestras administraciones están llenas de un déficit educacional y un maltrato a los contribuyentes, retrasos en las citas y una exagerada burocracia en las atenciones que hace desesperar al más calmado.
Este tipo de manzanillos te hablan con unos aires de grandeza como recién licenciados de Harvard o en época del régimen, y no levantes mucho la voz porque te llaman a los refuerzos de manzanillos con pistolas.
No quiero expresar mis desagradables experiencias, tan solo recordar a esos manzanillos que piensen antes de obrar y contestar, porque somos muchos millones de contribuyentes los que pagamos impuestos para abonar sus nóminas.
L. S. R.




REFLEXIÓN...PATROA DOS MÚSICOS

 Quizais sexa un soño...

Non entendo porqué non escoito o canto do merlo, é luns de zapateiros, descansan as subelas, non os páxaros...
Escoito un estraño son de violíns, e ollo o merliño na súa atalaia ...
No Pazo da Ópera do Val de Rosalía, con música de Vivaldi, afina os instrumentos a "Gran Orquestra da Natureza ".
Os músicos de riguroso traxe e gravata, igual que o merliño, que pampa no graneiro...Coma pinceis, esperando sobre o estrado do Pico Sacro que o astro rei, director do concerto, dé a orde...
Luns, 22 de novembro, remexo no calendario buscando respostas, agora comprendo.
Se ollando a imaxe, querid@ Amig@, nada escoitas, non falo contigo...A Natureza ten a música sempre soando para aquel@s cunha Alma que sente. No seu pentagrama, tanto coma as corcheas pódense escoitar os silencios.
A piques de rematar a afinación do "Outono", esperto...
Asoman as cores amarelas do sol sobre o Pazo...Oxalá, Amigo merliño, o director incluira tamén a "Primavera", ou soe coma bis, sería o concerto soñado.
Voto axiña o pé fóra da cama, abro a porta do balcón, tomo asento...Chíscame un ollo o merlo.
Levanta o pano o Pazo da ópera do Val de Rosalía, ataviado coas mellores galas para celebrar o día da PATROA DOS MÚSICOS, santa Cecilia.
Soan os violíns... Comeza o concerto...
Amence...!!



                                                

REFRÁNS E DITOS POPULARES (recopilados dos séculos XVIII e XIX) (60)

 

  A lua n´o travesío parece unha fouce d´ouro que roja sangre lujou e alà abaixo brua o rio, brincando de louro en louro, que nunca tanto bruou.

                                (J. M. Gil)

 

Hèrba d´o trebo, meniña; hèrba d´o trebo rapaza; herba d´o trebo meniña; hèrba d´o trebo che naza.

                                (cant. Popular)

 

Os traballos d´os casados, son traballos honrados.

Vale mais onza de trato que libra de traballo.

O pòbre todo è trazas e o rico todo trampas.

Torcer pra dèntro, andar de trenco.

Torcer pra fora, andar que namora.

                                (ditos populares)

 

Rapaciña donch´os ollos; tamèn che me don os meus, vai-n-os lavar ò regueiro, ond´a tròita lava os seus.

                                (cant. Popular)

 

O mundo è fèsta solo pra os que minten, e trunfan n´el a còsta dos demais, pra todo-l-os que pensan e que sinten. È estreita, escura carcel...nada mais.

                                (B. Losada)

 

Improvisando un turreiro a porta de cada casa, por todas portas s´escoita son de pandeiros e gaita.   -Turreiro: campo ou sitio donde se reune a xente pra bailar.

                               (Curros Enriquez)


    Jesús Guimarey Mascaró,2021

 

LA PALMA

 

  Cómo rugen tus entrañas

cómo tiemblas en la noche

arrastras su corazón en tu lava

quemas con tu calor su alma

 

no te callas ni te calmas

sigues sin darles tiempo

para recoger sus enseres

para que calmen sus miedos

 

ni te callas ni te apagas

no quieres parar tu fuego

no le das tregua a la palma

de recuperar sus silencios

 

el mar se mueve contigo

sus campos agonizando

que el próximo día os traiga

la magia de un nuevo amanecer.

 

     Paki Espiño,2021

AL VOLCÁN DE LA PALMA

 

Desde las entrañas

de la madre Tierra

surge la energía

en forma de fuego

 

esa roca dura

tras miles de años

entró en erupción

¡no hay quién la detenga!

 

expulsando sin cesar

ese parto terrenal

rocas, lava, magma...

¡ese calor infernal!

 

es la vida del planeta

el fuego de sus entrañas

nos recuerda a los humanos

que nuestra tierra está viva

 

volcán de La Cumbre Vieja

que vomitas tus detritos

mostrándonos cada día

tus rocas de mil texturas

 

¿es ese el llanto de Gaia

por el trato recibido?

¿o es un dulce suspiro

mi querida Pachamama?

 

sean llantos o suspiros

la propia naturaleza

sigue su incierto camino

con insondables rugidos.

 

  Miguel Alberto,2021

EL PROBADOR

 

Estaba en el  probador con un   pantalón  y una camiseta. Reconozco que  hacía meses que no me compraba ropa y que no voy a echarle la culpa a la ansiedad , no. 

Comer es uno de mis vicios y la bollería es lo no va más.

El habitáculo era muy reducido , con unas cortinillas de tela para guarecer la intimidad.

Entonces empezó mi suplicio. 

La camiseta se me atrancó a la altura del pecho y no cedía terreno ni para arriba ni para abajo , con el esfuerzo al que sometí la prenda sentí un leve crujido y era de rasgarse por las costuras . Estaba ya acalorada y desanimada cuando conseguí sacar la prenda estirando un  brazo con tanta fuerza que sobresalió de las cortinas y le propiné un guantazo con mayúsculas a la dependienta que estaba ordenando las prendas desechadas en el pasillo. 

Aparté la cortina colorada hasta la raíz del pelo disculpándome y la pobre chica diciendo que no era para tanto. Miré desolada el  pantalón que me disponía a probar , eran de estilo pitillo y me auto animé  con un  « malo será».

Cuando empecé a deslizarlos a la altura de las caderas hicieron una parada en boxes y no quise darme por vencida , así que a saltos y aguantando la respiración conseguí subirlos hasta  la cintura , la cremallera fue una frontera infranqueable que no cedió ni sudando tinta de calamar así que tocaba quitármelos .

No era capaz de hacerlos bajar , me senté en una pequeña butaca y los deslicé hasta las rodillas pero para sacarlos de los  tobillos me puse de pie los pisé y al estilo garza doblé la pierna izquierda para terminar de sacarlo a pura fuerza bruta, pero en esa postura misma me falló el equilibrio y terminé de un bote fuera del probador con el pantalón a medio sacar y mi estilo garza cuál el final de la primera película de kárate kid y los ojos  desorbitados de la impresión del señor que sostenía el bolso y la chaqueta de su señora dos probadores más adelante.

Creo que la visión de mi persona saliendo a medio vestir con aquella postura ridícula y mis bragas de la abeja maya quitaron de seguro tres años de vida al pobre hombre.

En cuanto a mi, me llevó tres segundos desaparecer de nuevo , vestirme y salir a disculparme con la vendedora por el estropicio y salir de la tienda con la moral por los suelos y una dirección de una tienda de ropa triple X en el bolso !!!

Mano Figueira



YO MISMA

 

Cuando estás creada de la unión de una madre débil y depresiva, que te enseña desde la cuna lo más oscuro de la vida, y de un padre de titanio, que con toda diplomacia  mandaba  a quien fuese al carajo y te hacía reír con su puntazo de  ironía. 

Cuando crías tres hermanos y después te casas con un ser que te anula como mujer y persona.

Cuando pares tres hij@s y vives por y para ell@s , hasta verlos volar fuertes y dignos.

Cuando trabajas desde niña y llegas a la edad en que nada te fue regalado , tomas las riendas de tu vida y espoleas al caballo de Atila , te divorcias y pisas campos de minas sin titubear para alejarte del pasado y llevas años mirando de frente y clavando la mirada al más osado...

Cuando sobrevives a cientos de obstáculos en una empresa que consideras parte de tu vida y te la intentan meter doblada...

¿ Puede alguien creer que el futuro me da miedo?

Miedo los que juegan a ser Dios en un mundo casi inhumano y digo casi , porque cada vez más personas se han construido con batallas perdidas , pero se levantan golpe tras golpe y suben al ring para ganar la guerra.

Cuando estás creada de tantas luchas , de vestir los pantalones y poner el pan en la mesa , ningún Dios pagano me va a convencer de que yo soy una más para el desguace , carne de cañón, otra del montón.

Así que no estoy vieja estoy trabajada, estoy de pie y sé usar las armas , subestimar mi inteligencia , salpimentar mis temores no me paraliza, ¡al contrario!: se crea en mi un acicate a entrar en tu templo y llevarme lo mío saliendo fortalecida y  muy agradecida  de la gran oportunidad de volver a ser yo misma pero en una versión  súper mejorada.

Yo no perdí, a mi me perdieron  e insisto: de corazón se lo agradezco .  


Mano Figueira


domingo, 14 de noviembre de 2021

LAS VOCES MUERTAS

 


Esa fue la tierra que apechugó mi efigie infantil, la que me vio crecer recorriendo radiante los caminos que bordeaban las huertas y las plantaciones de maíz, rodeadas por la fragancia de los verdes matorrales y la espesa bruma del rio, aquel rio de agua cristalina que bañaba cualquier ingenua desnudez sin juzgarla, que amamantaba sus truchas hasta el día de la muerte.
Aparentes de un hechizo premeditado, contemplo las fuentes ahogadas en la penumbra por sus propios recuerdos, y la presencia visible del esqueleto que queda de los frutales y viñedos, como devorados por un ejército de termitas, me transmite una profunda nostalgia, y las voces muertas que no callan, interrumpen mis pasos sobre el camino empedrado que me conduce a una puerta hacia el pasado.
Espinos y ramas muertas invaden el sendero, sendero que también se queja de la constante invasión, de extraños que invaden su esencia que un día transportaba nuestras historias de la infancia.
Volverá el canto de los marrones gorriones en sus árboles verdes y fructíferos, las denociñas asustando a los que visten de rojo, y los niños se bañarán en el río de la vida sana e incontaminada, y jugarán sobre la hierba que crece libre.
LSR.




REFLEXIÓN...DEPORTE DE MODA

 

Din das persoas que somos emocións que voan no globo da Alma.
Que bonito che quedou o empece, semellas inspirado hoxe, viñeron a verche as musas de noite.
Jajajaja..., Amigo merlo, xa me gustaría, pero vivo moi lonxe délas, ou élas de mín, máis ben.
Devana os sesos e racha moitas imaxes e cuartillas, Xaquín. Sen pretensións, divírtete co que fas, fotos e verbas, e sobre todo non fagas caso das serpes...Mágoa que o mundo esté cheo de cestas con alfinetes.
A luz e a auga, dous dos elementos que che representan a diario, mezclan ben, como podemos ollar na imaxe do amencer sobre o Val...
Os globos e os alfinetes non mezclan, detense o voo e desínchanse os soños...
Semella que o DEPORTE DE MODA é leváredes unha cesta de alfinetes colgada para pinchar as ilusións da xente. A pandemia ía cambiar o xeito de olláredela vida e así foi, a pior...
Pero as serpes, que por velenosas que sexan necesitan morder, viven arrastradas, porque o peso do seu veleno non as deixa voar, póñense malamente de pé...
Co globo dos soños e os sentimentos colgado das alas voa alto, sen medo aos alfinetes, é un consello de Amigo. Debaixo délas vai levar sempre o merliño un paracaídas.
Querid@s Amigos, traxe, gravata, paseo a pesares...
É domingo...!!