O INCONSCIENTE É UN OCÉANO DE NÉBOA

  Escribimos, dixo alguén, para saber o que non sabemos que sabemos. É a impresión que teño agora mesmo, luns pola mañá, ao pórme a escribir este texto tras unha viaxe de fin de semana á Fonsagrada. Hai algo que non sei que sei sobre esa viaxe, e quero saber que é. Porque, quizais, quen sabe, nesa ignorancia íntima e fértil estea a clave que me permita entender por que na viaxe de volta, algo máis de dúas horas e media, estiven dominado por unha radiación de fondo de felicidade moi intensa e que, por moito que o intentei, non conseguín descifrar de onde viña.

Permitide, xa que logo, que repase esa visita. Saída de Rianxo coa muller o sábado pola mañá. Autovía do Barbanza. Autopista do Atlántico. Autovía Santiago-Lugo. Autovía do Noroeste. Saída en Baleira. Estrada nacional a Fonsagrada. Contemplación desde o coche, mentres ascendemos, dun océano de néboa que me recorda o pintor romántico Friedrich. Encontro no centro da vila cos outros oito amigos cos que quedaramos de facer unha viaxe gastronómica. Visita ao museo etnográfico é á seimeira de Vilagocende. Cocido no hotel Cantábrico. Visita ao cemiterio, que, en comparación co de Rianxo, sorpréndeme pola riqueza que denotan as tumbas e panteóns, e que me fai preguntar onde están enterrados os pobres. Paseo no lusco fusco polas rúas solitarias. Acomodación no fermoso e funcional hotel. Ducha reparadora e catártica. Paseo, agora nocturno, pola vila. Conversas amigables. Cea con caldo e polbo.

Pero todo iso xa o sabía e era consciente de que o sabía, e non pode ser a razón oculta desa feliz radiación de fondo, que tanto me intriga. De feito, volvo repasar as etapas da viaxe, máis a modo, unha e outra vez, como se dándolle máis tempo aos recordos puidese facilitarlles que exterioricen a súa verdadeira natureza. Así, consigo que a visita ao cemiterio e á seimeira, pero, sobre todo, o cocido e o océano de néboa, cos Ancares ao fondo, dean un paso adiante e confundan por un momento a miña emotividade. Pero axiña me decato de que non foron a causa do meu feliz e prolongado estremecemento interior e, decepcionado, deixo de escribir, ata que, case de súbito, percibo que os meus dedos, como se tivesen vida propia, seguen dándolles ás teclas, alleos á miña vontade:

Non contaches, escriben, que, despois da cea, fostes a un pub. Un pub no que ao mesmo tempo se podía bailar e xogar ás cartas. E que pediches un gin tonic de Seagrams e que, cando a camareira, de orixe eslavo, che dixo: O Seagrams xa non se fabrica, ti dixécheslle: Acabo de tomalo noutro bar e, a pesar do seu desprezo, aceptaches que che puxese un de Beefeter. E tampouco recordaches que despois xogaches unha partida de futbolín con tres dos teus amigos, e bailaches porque a música che gustaba pero, sobre todo, porque che apetecía bailar xa que, sentiches, levabas séculos sen facelo e estabas ante unha oportunidade única. E, aínda así, xogando ao futbolín e bailando a aquelas intempestivas horas, non te sentiches estraño nin ameazado polas miradas xuvenís, por moito que, ao entrar, lles dixeras aos amigos que cando eras mozo e vías entrar nun pub clientes da nosa, e de bastante menos, idade, botabas pestes contra eles. Pois iso é o que non sabes que sabes. Que, a medida que pasan os anos, a cultura, a gastronomía e a paisaxe son rutinas da alma, formas discretas de goce, praceres que só consisten, como diría Schopenhauer, en ausencia de dor. E que o único que xera verdadeira e íntima felicidade é facer o que algún día fixeches e pensabas que xa non che apetecía facer.

 

P.D.: Nin que dicir que neste caso, e sen que sirva de precedente, non estou de acordo coas conclusións do meu inconsciente sobre a causa desa enigmática felicidade, e prefiro seguir afogado nun océano de néboa.

            X. Ricardo Losada