Envexa Amigo merlo, qué triste.
Acouga, non era Amigo, tínache moi enganado. Os Amig@s, Xaquín, xamais che deixan tirado.
Pode que teñas razón, merliño, pero elo non cambia que pasara unha longa noite de insomnio. Sirve, eso sí, para darme conta de quen realmente teño a meu carón, que non é pouco...
Amence o día coma se recibira unha malleira, coa sensación de que mete auga o barco e teño que ir dereito á carpintería para estopealo...
No tiovivo ao que temos que subir a diario tampouco soa a música dos sentimentos, máis ben semella ser un triste silencio quen dirixe hoxe a orquestra...
Necesito compoñer unha partitura que me levante o ánimo, que me axude a voar e deixar atrás unha noite de bágoas, e coa que volten a soar afinados os violíns da ORQUESTRA DA ALMA.
Ollar un amencer de postal sobre o Val do Ulla, un marabilloso ansiolítico mesmo xarreara auga toda a noite nél e na mente, estopearache as cadernas da Alma e fará que empecen a soar afinadas as primeiras notas, Amigo Xocas.
Querid@s Amig@s, a pesares de tódalas coiteladas que recibira de quen menos esperaba, non queda outra que curalas, o barco ten que seguir navegando e soando o tiovivo...
A Natureza é unha eficiente carpinteira, e mellor orquestra...
Ser felices...!!
Xaquín Miguéns Ces
No hay comentarios:
Publicar un comentario