AVOA FINA

 

  Pechou o libro, ergueu a vista e ao mirar pola fiestra un suspiro escapou de entre os seus beizos, empañando por un intre un cachiño de cristal. Pensou nel mentras as bágoas caían polas suas meixelas acaloradas pola culpa da calor da lareira.

Aquel libro que enrredara a súa tarde terminara por poñela un pouquiño triste, ainda que en honor á verdade xa facía tempo que a súa pena aniñara na alma...dende que él marchara fora da terriña por mor de gañar o pan. Sabía que era o mellor para a familia, máis as horas interminables de añoranza e soedade nas notaba o razoamento.

  Sorrín ó recordar o día en que o coñecera, ela estaba a carón do mar agardando coas outras mulleres ós mariñeiros, a patera ainda valeira agarrada cunha man e apoiada na cadera, como boa rianxeira, e púxose a cantar, pois gustaba de facelo e sempre llo pedía a xente do pobo porque non había en todo Barbanza unha voz igual. En canto rematou unha peza de amor, apareceu él diante, grande coma un xigante, tapándolle o sol, aquel home de ollos verdes coma o mar revolto, de mirada franca e directa, e espetóulle sen máis á portadora de tan fermoso Don: “Como, pola Virxen do Carmen, unha voz tan colosal pode saír d´unha muller tan pequena?” Éla poñéndose máis tesa ca un jarabullo respostoull: “apartate Barrabás! e deixame segui ó meu camino, que de todos e sabido que canto máis alto  máis parvo”.

 Por un intre quedaron os dous case sen respirar, atopándose cada un nos ollos do outro é de súpeto, como se o levasen facendo  toda unha vida escacharon en gargalladas.

Voltaron ós seus pensamentos agora ó presente. Ela limpou a cara co mandil, recompuxo o ánimo e comenzou a cantar, como gustaba sempre de facelo...porque como din os vellos...o que canta os seus males espanta!!!

  Mano Figueira,2021