RESTAURACIÓN DE VOCES

 Chegou no luscofusco. Naquel intre, ninguén reparou na súa presenza. Retirou o

cartel da inmobiliaria de madrugada e, cas primeiras luces do abrente, sorprendeu á

veciñanza cos cristais do escaparate cubertos con papel marrón. Nin físgoa quedou pola

que botar un ollo ao que alí dentro ía facer. Ao día seguinte, algúns afirmaron que o

descoñecido regresara durante o negror solitario da noite cun vehículo alugado.

Describiron con moito énfase como, nun vira-vira, trasfegou ao interior do local estrañas

ferramentas e embalaxes semellantes ás empregadas polos técnicos de son das

orquestras.

Pasaron os días. Ao mes, os habitantes do quinteiro andaban ca mosca detrás da

orella. O inmoble permanecía nun anódino letargo diúrno, pero sabíase que o seu interior

cobraba vida con crípticas actividades nocturnas. O que alí se argallaba permanecía

oculto tras a acastañada cortina de envoltorio de paquetaría. Abofé que algúns, unha

minoría dada aos razoamentos sustentados na lóxica, opinaban que só se trataba doutro

artesán, bohemio e toleirán, preparando devagar o seu obradoiro. Pero a maioría pensaba

que tanto misterio tiña un resaibo a prohibido, sospeitoso e criminal.

A colocación do cartel causou conmoción entre a aristocracia de botaporelas e

faroleiros da rúa. “Trécolas”. Que demo de negocio podía ter un nome así? Embaixo, en

letra de mentor tamaño, podía lerse: “Restauración de voces”. Os operarios contratados

engurraron os ombreiros unha e outra vez ante as preguntas indiscretas. Porén, os

dixomedíxomes de vizosa fantasía especularon con foniatras ou logopedistas. Por fin

unha boa nova! Terapeutas e especialistas revalorizarían vivendas e comercios do barrio.

A envoltura de papel, protectora daquela singular crisálida empresarial,

desapareceu minutos antes da inauguración. O evento resultou ser todo un

acontecemento social e toda unha decepción para os fanfurriñeiros de sempre. Houbo

foliada, petiscos e moitos parabéns. Atraída pola sona do artesán, acudiu ao chamado

unha marfallada de persoas do máis diverso. Espíritos heteróclitos sen máis en común

que unha pública e gorentosa emoción no padal. Todos recoñecían e gababan a mestría e

gusto do anfitrión restaurando fermosas palabras da ferruxe poeirenta do esquecemento

do idioma. 

  Amancio Pampín