AUTODIDACTA

 A non mollar os cueiros

aprendín sendo cativa,

a amolecer as codias

entre o padal e as enxivas,

a agatuñar bulideira

en tanto non me sostiña.

Sendo xa grande aprendín

tanto que eu non sabía,

a ver máis aló dos ollos,

moito máis aló da risa;

que non espella o rostro

o que no peito se axita.

Aprendín que no ar buligan

falares como muxicas

e obrares deixan pousos

indelebles coma a tinta.

Tomei máis cedo que tarde

conciencia de dúas premisas:

que a morte a ninguén respecta

e o tempo a ninguén estima.

Fun recadando daquela

saberes de onde compría.

Porque soa aprendín, son

autodidacta da vida.

Silvia Figueiras Dovalo

                                            Laura Padín