REFLEXIÓN...SORRISOS

 Domingo...

Adormichado aínda, e medio pampo, sorrío mentras ollo como o Val vai espertando...

Sorrisos e Natureza, sempre co mesmo, dirán aquél@s que nen senten, nen padecen, nen ollan nen escoitan.

A perfecta simbiose, digo eu, o tolo que cada mañá axeónllase diante do Templo da Gran Nai para escoitala...

Fálanme os amenceres, os solpores, mesmo os páxaros e as flores...

Tes unhas pingas soen decirme, como pouco, porque madrugo para ollar como o sol prepara a paleta, colle o pincel e comeza a colorear de amarelos e azuis as Brañas...

Porque son quén de sentarme sen facer nada, só ollando a Ría na espera de que o astro rei, xa enriba do Barbanza, me diga mañá volto, mentras remata de colorear o cadro...

Porque digo que charlo cun merlo que me da sabios consellos, a deus grazas...

Son algo máis que pingueiras, son sentimentos que de moi dentro saen voando...

Mentras saian, Amigo merlo, cabalgamos, que diría o famoso e fraco fidalgo...

Domingo, querid@s Amig@s. Esperto...

Traxe, gravata...

Píntase de amarelos e azuis o Val...

De SORRISOS a Alma...!!

Xaquín Miguéns Ces