NOITE N’O CAIRO

«Isto non pode ser tan malo», pensei mentres a moza loira e o seu bebé abandonaban o aeroporto soas e de madrugada. Por momentos, tras pasar o control de aduanas, a miñas ganas de aventura en Exipto transformáranse en indecisión e dúbidas. O medo traidor xermolaba agora aboado polo catastrofismo dos noticiarios que, nos meses anteriores, inundaran os canais de televisión con escenas de disturbios, incendios de edificios gobernamentais e manifestacións revolucionarias que demostraban a vontade, unidade e compromiso dun pobo reclamando democracia e liberdade.

Un falangueiro taxista ao que só entendía “Iniesta”, “Messi” e “Barça”, conduciume ao hotel, no barrio de Heliópolis. Tras completar o Check-in, o recepcionista informoume en inglés que o restaurante estaba pechado a esas horas, pero podía tomar un sándwich no bar de la azotea.

Acomodeime na terraza solitaria, a carón da piscina. A brisa da noite traía consigo ritmos musicais acompañados de animadas voces xuvenís celebrando a vida en una noite en Ramadán. O camareiro explicoume que a algarabía procedía dos cafés próximos mentres sinalaba un centro comercial coroado por una pirámide de cristal. Logo, aproveitando que estábamos sós, preguntoume si eran verdade as novas preocupantes que chegaban de Europa. Os informativos internacionais só falaban de incendios de coches en París, de protestas do 15-M en España ou de altercados e saqueos en Inglaterra. Confesou que desexaba viaxar e visitar a seus irmáns emigrados, pero parecía perigoso.

Amancio Pampín