Voga o rico no oropel
da dor allea arredado,
agonía o coitado
na procura do comer.
Del non se doe ninguén
por máis que o alento esgota
en tanto cebados folgan
os bandullos do poder.
E mentres el contas bota
das migallas que lle dan,
por un codelo de pan
vai tornando máis ilota.
Neste mundo desalmado,
infecto de sambesugas,
pasa o tempo e nada muda
na poubea do coitado.
Silvia Figueiras Dovalo
No hay comentarios:
Publicar un comentario