Αγωνία α

 

Compactado nun recuncho dun cuarto que me resulta moi familiar, nun recuncho que leva séculos sendo a miña cova. Recordaba este cuarto máis colorido e animado, pero está totalmente escurecido e non se distingue nada. Aínda así, sei onde está cada cousa e segue a ser o meu cuarto.

As flores van caendo do meu pelo e apodrecen, mais eu intento que non se vexan. As paredes encollen, ou ao mellor son eu o que medra, pero intento que non suceda. A escuridade poténciase mentres eu intento acendela, e o movemento vai parando por moito que intente axitalo.

A Sombra saíu por primeira vez do cabeceiro da miña cama, e díxome ao oído que “non hai maneira, é demasiado para nós”. Co paso do tempo a sombra seguiu repetindo a mesma mensaxe e comezou a tomar independencia do cabeceiro para alugar unha suite de luxo na parte esquerda da miña cabeza. O coste do aluguer, por certo, pagábao eu. A medida que a frase se repetía ía soando máis e máis alto, pasando de susurrar a berrar a pleno pulmón, facéndome corear a min mesmo o canto que tomei a modo de himno e que comecei a recitar coma unha máquina, sen ser consciente de que o estaba a facer.

Os restos podres das flores desapareceron sen deixar rastro, case nin me dei conta. As paredes volvéronse do tamaño dun dado, pero un dado no que botaba días e noites sen queixa, se cadra porque non me decataba. A escuridade fixo que, sen ser consciente, esquecese o que significaban as cores e o pequeno tremor que se conservou esmoreceu aos poucos, sen notificarme.

A Sombra tomoume por completo, pasou de ocuparme media cabeza a ocupala enteira e con ela o resto de min, pero xa estou acostumado, ao final todo o mundo ten a mesma sombra dentro, todo o mundo ten un montón de flores podres na esquina do estático dado escuro. Non me fai especial ser un máis así. De feito creo que estou a gusto.

E tan a gusto estaba que a única parte de min que me gustaba era a Sombra, e sen ela non sabía que había ser de min. Non a compartín con ninguén porque a consideraba un elemento universal máis da vida de calquera, así que clausurei o meu dado comigo dentro, e aínda que parecese que estaba só, tiña á Sombra ao meu carón, ocupando un espazo no cuarto ao que deixei de darlle importancia, e comendo os restos das flores, e tapándome os ollos, e atando con cadeas todo aquilo que pensase en chegar algún día a desprazarse un pouquiño.

Só foi cando, por unha racha de realidades, e unha reflexión profunda, comecei a desconfiar da Sombra. Deime conta de que aquel dado que levaba séculos sendo a miña cova, estaba a ser o escenario dun pacto co demo. Deime conta de que aquelas flores non eran máis que os sentimentos que foron tornando en indiferenza ata a súa desaparición, de que aquelas paredes que encollían non eran máis que a manifestación da esmagadora monotonía, que pouco a pouco significaba a miña maduración, mais non nas circunstancias que me gustarían. Deime conta de que a escuridade non era máis que un impedimento para ver o que estaba a suceder alá fora, e me fixo ver todo do mesmo xeito e deime conta de que a quietude que alí se notaba non era máis que o cese da actividade dentro e fóra miña. Pero sobre todo deime conta dunha cousa, dunha cousa que non me gustou nada darme conta e que sobre todo non me gustou compartir pero á vez me liberou. A Sombra non era a miña amiga, os seus berros eran quen de me facer pensar coma ela, de me facer ver unha única saída e de me facer pensar que non ía ser capaz nunca de cumprir nada do que me propuxese, que para fracasar en todo mellor non comezar nada.

Agora penso que as flores caídas do meu pelo actúan como abono para que saian outras máis fortes e grandes, que igual en vez de intentar agrandar o dado debería saír del, que a luz só se apagou para cambiar a unha lámpada máis potente e que o movemento só parou para descansar e coller enerxías. Todo isto é un proceso lento, e non sei cando comezará nin se chegarei a velo, o único que sei e que a Sombra seguirá sempre comigo, pero manténdoa a raia, recordándome sempre esa parte de min, e que ás veces non se merecen segundas oportunidades.

 Anónimo