Espertei cunha dor no pescozo que non me deixaba xirar a cabeza,
sentado na porta dun garaxe nunha rúa que nunca vira e pola que non estaba
a pasar ninguén. Aínda tiña o sabor do kebab na boca, mais non recordaba
ter comido turco na última semana. Por non me acordar, non me acordaba
nin do meu nome.
Erguinme, disposto a encontrarlle un sentido a algo do que pasara que
me puidese ter levado a esa situación confusa, pois non entendía nada: non
sabía onde estaba nin quen era, e o meu único obxectivo era volver á casa e
continuar coa miña vida... Casa? Vida? Eses conceptos soábanme moi alleos.
Todo eran preguntas para as que semellaba non haber resposta, por moito
que buscase, mais iso non foi así sempre, para a sorte duns, desgraza
doutros.
No medio desta confusión decidín botar a andar, sen destino pero cun
rumbo: fun en diagonal, unha rúa viraba á esquerda e outra á dereita, sen
ningún motivo aparente. Simplemente tiña que ir a algures, coma unha
formiga que perde o rastro do resto e vaga sen rumbo ata a súa morte.
O primeiro que vin ao saír do canellón aquel foi unha rúa máis grande,
pero baleira. Comercios pechados: tendas de roupa con pintadas nos
cristais, un cine que caía a cachos, casas que cederon ante a forza das
hedras... Describiríao como case postapocalíptico.
O que me chamou a atención nada máis velo, como tres cruces máis
alá do punto de partida, foi aquel parque enorme. Sentín o impulso de miralo
máis de preto, de exploralo, era como o único sitio do mundo no que me
sentía seguro. Non era unha sensación de ter estado xa alí, senón máis ben
de confianza nel, como se xa o coñecese, mais non me soaba para nada. De
feito, tiven que mirar un pouco para os rapaces que andaban por alí para
facer un mapa mental de por onde se accedía aos distintos tobogáns e como
usar a corda tirolesa.
Subín polas escaleiras que máis preto me quedaban, ante a
sorprendente indiferenza dos catro pais que estaban a vixiar que os fillos non
se mancasen nin levasen nada indebido á boca, e atopeime cunha sorte de
tubo coa metade superior translúcida. Debía de ser tradición entre a xente
moza facer botellón nese mesmo parque, porque se podían ver pintados con
spray no propio interior do tubo varias parellas de nomes, así como símbolos
anarquistas e comunistas.
De pequeno preguntáralle a mamá que que era aquel A, que me
gustaba moito.
—O símbolo dos delincuentes. Iso píntao xente que queima
contedores e rouba en tendas.
—Entón é algo malo?
—Si.
Ese día saín do parque cheo de medo, porque a xente mala viña ao
mesmo parque ao que ía eu cos meus amigos facer cousas de xente mala.
Non me cabía na cabeza, a xente mala está no cárcere, coma os que mataron
a papá, non na rúa. Na rúa está xente boa como mamá e coma os avós e
coma os tíos e os meus amigos do colexio.
Que fora iso? Acababa de...? Efectivamente. Recordara unha escena
dunha infancia que quixen definir miña, pero, por que? Que fora o que
pasara? Quería saber máis, ou iso cría querer.
Tomada esta decisión, decidín volver mirar o A anarquista. Nada.
Estiven uns segundos, incluso diría que un minuto, mirando sen pestanexar
e sen despegar a vista, o meu cerebro mesmo chegou a omitir o ruído dos
catro meniños que andaban a correr, gritar, e probablemente demostrar o
seu escaso control de esfínteres. Cousas de meniños. Non conseguín nada
máis que perder o tempo.
Exhausto de pensar e esforzar a miña mente, decidín volver botar a
andar. Agora sabía que eu era alguén e precisaba saber quen. A indiscreción
nunca foi unha virtude miña:
—Perdoe, señora, igual lle soa un pouco estraño o que lle vou
preguntar pero... Vostede coñéceme?
Botei a man ao peto esquerdo e notei unha protuberancia na que non
reparara antes.
Puxo cara de incomodidade, mesmo susto, e seguiu andando, coma
quen ignora a xente que recolle firmas pola súa causa, ou quen pasa de largo
ante a desesperada súplica por cartos do mendigo da porta do
supermercado. Agora entendía o que se sentía, e pareceume un xesto moi
rudo pola súa parte. Decidín que non volvería facer nada similar na miña
vida. Acaso tiña tan malas pintas? Que pintas tiña? Igual era ben ter unha
imaxe mental dun mesmo. Non había ningún tipo de escaparate sen romper
en cincuenta metros á redonda, así que seguín andando mentres sacaba
lentamente dúas carteiras de coiro sintético medio desfeito do peto. Claro!
Algo habería alí que me dixese algo!
Na primeira había só un DNI dun tal Fahri. Nin idea. Na segunda había
un DNI tamén cuxa sinatura era un A coma o do parque e un garabato que
pretendía ser letras ao lado. Cando fora facer o DNI eu só por primeira vez,
acordeime do que me dixera miña nai de que os anarquistas eran xente
mala, vaia inxenua. Non sabe que a xente mala de verdade está a mover os
cables do seu cerebro de forma que sitúe o inimigo entre os seus. Fracturar
a sociedade era o obxectivo, e eu era conscientísimo disto. Decidín poñer o
A que inicia o meu nome coma o símbolo que miña nai odiaba tanto.
Conseguía algo? Levarlle a contra á nai e deixar unha pegadiña miña nun
documento oficial. Que se fodan. Xa bastantes problemas me deran, íallelos
devolver.
Volvérame pasar. Comecei a notar un sentimento de perigo, coma se
me estivesen a perseguir. Ao parecer, de súpeto tiña problemas coa xustiza,
sabe Deus por que, pero xurdiume unha necesidade irracional de non ser
visto por ningún tipo de policía. Decidín facerlle caso ao impulso, pois aínda
que aparentemente non tiña motivos para me agochar de ninguén, o
instinto era o único co que podía contar.
Agora tiña un obxectivo claro: descubrir algo máis sen chamar moito
a atención, e intentar continuar coa miña vida coma se isto non tivera
pasado.
Tiña fame. Máis ben, tiña gana de comer. O delicioso sabor a kebab
non se ía da miña boca, evidentemente non lavara os dentes así que tardaría
un cacho en desaparecer, a non ser que papase outro... Decidín que así ía
ser. Andei un longo cacho esquecendo totalmente o patrón que decidira
seguir unhas horas atrás, fun collendo camiños pola sensación que me dera
cada un, até que me dei conta de que antes de coller a comida tiña que ter
con que pagala, e en ningunha das carteiras había máis que documentación
que de pouco me valía neste momento.
Volvín comprobar as carteiras, coa esperanza de que xurdiran 5 euros
da nada para o dürum. Nada. Levaba anos sen precisar preocuparme polos
cartos, dende aquel día no casino colocadísimo que gañei sabe Deus como
un “Todo ao verde!” Fora un moi bo autorregalo de aniversario, aparte da
farlopada que me permitira esa noite, estiven ao borde da creba durante os
segundos que pasaron entre que decidira meter todos os meus aforros ao
cero na ruleta que tantas desgrazas me tiña traído. Ao día seguinte de
facerme terriblemente rico espertei descolocadísimo nunha cama que non
coñecía, pero só chegou con ver a tarxeta do banco para recordar o que
pasara. Fun feliz. Realmente non o sabía, porque un só pode saber se é feliz
cando realmente o é, igual nun momento dado da miña vida botaba a vista
atrás e dicía “Non era feliz, agora si”. Gustábame pensar que si, e volveuse
unha meta realista a partir dese momento.
Desta vez fora moi nítido, viñérame incluso a sensación de éxtase da
cocaína. Os detalles eran cada vez maiores, e os recordos solidificábanse. Se
tiña tantos cartos, en algures debían estar. Atopei na miña carteira unha
tarxeta do banco, a mesma que a daquela mañá, e fixeime no logo “0to9”.
Como se lía iso? Cerotonove? Otonove? Otonueve?
Vin unha sucursal do mesmo banco alá ao fondo da rúa, á man dereita.
O letreiro debería de estar iluminado, pero non o estaba e iso fíxome dubidar
sobre o seu funcionamento. Cando cheguei non collía en min da alegría que
levei ao ver un caixeiro operativo, mais estaba en inglés, lingua que levaba
aprendendo dende os seis anos e na que demostrei sempre unha boa
competencia, quizais o único aspecto no que o facía. Aseguraríame de
destacar en máis cousas na miña nova vida. Poñía “Welcome to 0to9. Insert
card”
Entón entendino. Zero to nine. Era o nome do banco que eu mesmo
fundara un mes despois de poderme permitir deixar de andar a roubar
carteiras coma a de Fahri para poder pasar o día e sucumbir aos vicios. Logo
do do casino, saír do paso non volveu ser unha preocupación, e para
asegurarme que iso seguía a ser así decidín que ía traballar por primeira vez
pero baixo as miñas condicións: sería eu o xefe, e decidiría eu que facer.
Saquei a carreira de economía (Só me levou un ano, o suborno aos
profesores e directiva xunto coa miña capacidade innata de aprendizaxe
acortou o proceso). Fundei o banco sabendo que non ía ser convencional: as
normas poñíaas eu. O meu obxectivo era sacar a maior tallada posible, así
que decidín darlles un discurso aos meus empregados acerca de como
debían chamar a números de xente vulnerable como persoas maiores ou
simplemente con poucas luces. Ao ser unha empresa pequena, un banco a
nivel da cidade, non ía destacar moito, e os beneficios eran para min e para
os meus traballadores. Decateime no medio do flashback da influencia que
tivera o Lobo de Wall Street na miña mentalidade.
O nome do banco era unha referencia a min mesmo. Pasara de ter
cero euros na conta a nove millóns nunha mesma noite, e decidín poñerlle
o nome en inglés pola similitude que ten con certa substancia que levaba
anos sen producir o meu corpo, a serotonina, relacionada coa felicidade. Un
xogo de palabras mestre dunha mente mestra.
Sentín que estaba moi cerca de coñecer a miña historia, mais comecei
a dubidar de querer sabela. Por unha parte tiña moitas dúbidas pero temía
as respostas, coñecerme a min mesmo podía non ser tan positivo como
pensei nun principio. De todos os xeitos, a vida brindábame outra
oportunidade.
Metín a tarxeta no caixeiro e non reaccionou. Estaba aceso, si, mais
non reaccionaba a nada do que eu facía. Sacar cartos non era unha opción,
así que decidín buscar o restaurante turco máis próximo e explicarlle a miña
situación a quen me atendera. Confiaba en que me tratase de “amigo”, máis
alá de verbalmente. Canta perda lle podía xerar regalarlle un dürum a un
pobre? Ao fin e ao cabo probablemente el tampouco o pasara moi ben ao
chegar a Galicia antes de formar o negocio, se non se puxese a traballar
estaría na mesma situación ca min.
Volvín botar a andar, esta vez reflexionando moito acerca de min
mesmo. Como puiden pasar de ser un rapaz a volverme millonario nun
casino? A resposta era fácil. Miña nai, farta da miña mentalidade
antisistema, cansada de que estivese seguido meténdome en liortas, vivindo
de carracho a conto dela porque non quería traballar para que o sistema
quedase sen base e deixar de alimentar o capitalismo, botárame da casa.
Moi malo tiña que ser para preferir vivir soa a vivir comigo. Botei cerca de
dous meses durmindo no mesmo portal polo que agora estaba a pasar, sorte
que era verán e ía caloriña. Tiña cartos, si, mais mentres non me fixese falla
non ía gastalos en alugar un teito, preferín meterme a unha pequena panda
de delincuentes que facía o que podía por chegar a final de día, ía a
manifestacións, tiña algún que outro vicio e vivían como querían porque a
felicidade non se atopa nos cartos. Eu estaba contento, alguén me apreciaba
por como era por fin, non era máis o raro de ningures porque nin era raro
nin era de ningures. Fora nunha noite de comezos de setembro na que
decidira meterme ao casino unha vez máis pero esta vez coa mentalidade de
todo ou nada. 250.000 euros na conta bancaria que compartía con miña nai
(sabe Deus o que era dela por entón) e da que nunca me botara. Eu
tampouco a tocara, vivía do que gañaba. 250.000 euros ao 0. De súpeto
9.000.000 na conta bancaria.
Non me gustaba o que estaba a descubrir, ese non quería ser eu.
Fíxenme crer que son unha persoa nova e que nada diso me ía afectar, pero
a reputación que tiña era innegable. Vexo un restaurante turco. Dobro a
esquina. Entro ao local. Baleiro e abandonado, pero o dependente ficaba
tras a barra, con dúas masas de carne xirando. Veme entrar e sorrí
levemente sen levantar a mirada do vaso limpo no que estaba a fregar.
—Que queres hoxe, amigo? O de sempre?
—Si —non sabía que estivera aí antes, igual sacaba algo en
claro.
—Son 5 euros, toma.
—Con tarxeta podo? —Por algunha razón tíñame o dürum
mixto completo preparado xa.
—Claro, coma sempre. Pásaa.
Para a miña sorpresa no lector da tarxeta aparecía o logo de 0to9.
Desta vez a tarxeta fixo o que tiña que facer, foi recoñecida, mais non se fixo
a transferencia.
—Crebaches?
—Como?
—Non vas pagarme porque o teu banco crebou. Despois do
feito de que o fundaras, foi a peor noticia posible para a cidade.
Era certo. O banco comezou a medrar e as estafas sistemáticas das
que nos lucrabamos comezaron a ser notables. Unha vez máis, froito da
prepotencia non puxera un límite á miña ambición e acabáronme chovendo
denuncias ata que o CNI puido comigo. O contrario do que quería.
O cambio de mentalidade que supuxera o banco fora botado abaixo.
Pasei de querer cambiar o sistema dende fóra a facelo dende dentro.
Integrarme nel, facerme poderoso e unha vez tivera todo baixo control,
facerme co poder mediante un golpe de estado ou algo así, xa o pensaría
cando chegara o momento. Borráronme do mapa antes de poder pensar en
dar o salto, unha vez máis os deuses obrando na miña contra. Sabía que o
paso seguinte a tirarme a empresa era unha redada, e entón estaría
acabado.
—Que máis sabes de min?
—Contáchesme absolutamente todo. Non me recordas?
—Non
—Queres que che conte que te levou até aquí?
— Si
—Por?
—Quero saber quen son para comezar unha vida nova. Ti saberás que
non fun a mellor persoa do mundo, e quero cambiar iso.
—Amigo, coido que vai ser imposible que refagas a túa vida. As
consecuencias valas ter sempre presentes.
—Explícate
— Xa te darás conta. Eu direiche o que sei de ti, o resto dedúceo.
>> Viñas moito cando vivías nas rúas. Logo duns anos sen verte, só
oíndo os teus logros e como ías tomando o control da cidade e todo o mundo
dependía de ti, viñeches unha noite cear. Contáchesme, entre bágoas, todo
o tema de como te acababas de arruinar ese mesmo día e como se che fora
todo a pique, e sabías que andaban detrás de ti para meterte preso. Cando
quixeches pagar e non puideches porque 0to9 desaparecera, saquei a
carteira para ver se a min me deixaba pagar coa miña tarxeta. Quitáchesma
das mans e quixeches levantarte e marchar correndo, supoño que para
poder pasar o día porque non tiñas efectivo, pero collinte do brazo antes de
que puideses. Comezamos a pelexar, ti non deixaras de chorar, e colliches
este mesmo coitelo que teño no lombo e craváchesmo. Só recordo que te
vin marchar.
Enmudecín e erguinme. Matara unha persoa. Non podía refacer a
miña vida despois de arrebatar a doutro. Só había unha maneira de
liberarme do meu pasado, e era poñéndolle fin ao meu presente. Saín do
local.
Botei a andar sobre os meus pasos. Levoume toda a noite, até o
amencer, chegar a onde quería. Diante desa porta de garaxe espertara. Dun
garaxe abandonado, coma todo. Coa caída do meu imperio caeu a cidade
tamén. Pola miña culpa o que un día fora un terreo próspero pasou a ser
unha distopía. Todo se remitía a min. Todo se remitía á porta daquel garaxe.
Collín o paquete de benzodiazepinas que había no chan e comecei a tragar
unha tras outra, sen notar efectos. Aos dez minutos apareceu Fahri.
—Agora entendécheslo, amigo.
Tiña razón. Estaba condenado xa a contemplar as consecuencias dos
meus actos para sempre. Non me quedaba outra, non podía escapar. Como
dixeron os Carolina Durante, “Los muertos no mueren dos veces”. O sabor
do kebab perduraría para toda a eternidade na miña boca.
Abel Rodríguez
.jpg)
