NO PARAÍSO NUNCA HAI PRÉSA

  As  présas non son boas compañeiras de viaxe, i eu teño dabondo, Amigo merlo, porque chegue a primavera...

  Para non cambiar, amence un chuvioso luns de zapateiros...

  Este inverno chegou tan cedo que semella que só tivo tempo de aprender malamente unha tocata, a que interpretan diariamente nos cristais uns desafinados instrumentos de auga e vento...

  Que música tan cansina, merliño, é pior ca levar unha vaca no regazo, como din na miña aldea, non podo co seu pesado marteleo.

  Saia o sol ou non, Amigo Xocas, hai que abrir as alas...

  Sabemos que o inverno é unha gaiola de arames grosos coma as pedras dun castelo, pero ten algunha fiestra pola que fuxir voando...

  Unha delas o miradoiro que está fronte a Cortegada e que ti tan ben coñeces... 

  Un diván no Paraíso dende o que cada mañá, Xaquín, deixabas navegar a Alma ata fai nada.

  No fago agora, merliño, o remo pasou a mellor vida, pero na lacena dos recordos permanecen gardados para sempre as imaxes dos amenceres cos mariñeiros tirando do raño recollendo ameixa nos parques de cultivo, mentras o Ulla bica sen vergoña algunha os beizos e a pel de area fina da súa amante, que  cos brazos abertos espera pola súa auga fertilizadora.

  Luns de zapateiros, Xocas. Un bo momento para colgar das alas o cartafol dos sons e das pinturas, e buscar na xaula unha ventá pola que a imaxinación poida saír voando...

  Cambiar a música da chuvia batendo  nos cristais, e as cores grises do inverno, polo murmurio do río, o canto dos páxaros e o reflexo do sol amencendo...

  Pasar dunha música de  percusión que taladra o cerebro, a unha melodía de violíns que fai cóxegas na Alma...

  Dunhas cores morriñentas a unha imaxe relaxante.

  Un diván nun anaquiño de ceo onde se detén o tempo, merliño, mentras ollas.

  Xaquín, NO PARAÍSO NUNCA HAI PRÉSA...!!

  

  O Paraíso existe