A BONECA

 De paño añil o gabán,

as guedellas ben peiteadas,

e trala matinal misa,

a visita arelada

ao vistoso escaparate

das ilusións en caixa.

Os ollos, cal andoriñas,

sen mesura revoaban

esculcando abraiados

cada anaco, cada balda,

rebosantes de xoguetes,

de ilusións en caixa.

E alí, outro ano exposta,

sen parangón en prestancia,

a boneca dos seus soños,

de fermosa indumentaria.

-Portareime como nunca-

-serei a máis aplicada-

Pero, unha vez máis, os Magos

traspoleiraron a carta.

Outra vez máis o sorriso

esvaeu na súa cara.

Nunca chegou a boneca

por máis que ela soñara.

A ilusión dun cativo

debera de ser sagrada.

Silvia Figueiras Dovalo

                                                                           Laura Padín