DÜRUM MIXTO

Espertei cunha dor no pescozo que non me deixaba xirar a cabeza,

sentado na porta dun garaxe nunha rúa que nunca vira e pola que non estaba

a pasar ninguén. Aínda tiña o sabor do kebab na boca, mais non recordaba

ter comido turco na última semana. Por non me acordar, non me acordaba

nin do meu nome.

Erguinme, disposto a encontrarlle un sentido a algo do que pasara que

me puidese ter levado a esa situación confusa, pois non entendía nada: non

sabía onde estaba nin quen era, e o meu único obxectivo era volver á casa e

continuar coa miña vida... Casa? Vida? Eses conceptos soábanme moi alleos.

Todo eran preguntas para as que semellaba non haber resposta, por moito

que buscase, mais iso non foi así sempre, para a sorte duns, desgraza

doutros.

No medio desta confusión decidín botar a andar, sen destino pero cun

rumbo: fun en diagonal, unha rúa viraba á esquerda e outra á dereita, sen

ningún motivo aparente. Simplemente tiña que ir a algures, coma unha

formiga que perde o rastro do resto e vaga sen rumbo ata a súa morte.

O primeiro que vin ao saír do canellón aquel foi unha rúa máis grande,

pero baleira. Comercios pechados: tendas de roupa con pintadas nos

cristais, un cine que caía a cachos, casas que cederon ante a forza das

hedras... Describiríao como case postapocalíptico.

O que me chamou a atención nada máis velo, como tres cruces máis

alá do punto de partida, foi aquel parque enorme. Sentín o impulso de miralo

máis de preto, de exploralo, era como o único sitio do mundo no que me

sentía seguro. Non era unha sensación de ter estado xa alí, senón máis ben

de confianza nel, como se xa o coñecese, mais non me soaba para nada. De

feito, tiven que mirar un pouco para os rapaces que andaban por alí para

facer un mapa mental de por onde se accedía aos distintos tobogáns e como

usar a corda tirolesa.

Subín polas escaleiras que máis preto me quedaban, ante a

sorprendente indiferenza dos catro pais que estaban a vixiar que os fillos non

se mancasen nin levasen nada indebido á boca, e atopeime cunha sorte de

tubo coa metade superior translúcida. Debía de ser tradición entre a xente

moza facer botellón nese mesmo parque, porque se podían ver pintados con

spray no propio interior do tubo varias parellas de nomes, así como símbolos

anarquistas e comunistas.

De pequeno preguntáralle a mamá que que era aquel A, que me

gustaba moito.

—O símbolo dos delincuentes. Iso píntao xente que queima

contedores e rouba en tendas.

—Entón é algo malo?

—Si.

Ese día saín do parque cheo de medo, porque a xente mala viña ao

mesmo parque ao que ía eu cos meus amigos facer cousas de xente mala.

Non me cabía na cabeza, a xente mala está no cárcere, coma os que mataron

a papá, non na rúa. Na rúa está xente boa como mamá e coma os avós e

coma os tíos e os meus amigos do colexio.

Que fora iso? Acababa de...? Efectivamente. Recordara unha escena

dunha infancia que quixen definir miña, pero, por que? Que fora o que

pasara? Quería saber máis, ou iso cría querer.

Tomada esta decisión, decidín volver mirar o A anarquista. Nada.

Estiven uns segundos, incluso diría que un minuto, mirando sen pestanexar

e sen despegar a vista, o meu cerebro mesmo chegou a omitir o ruído dos

catro meniños que andaban a correr, gritar, e probablemente demostrar o

seu escaso control de esfínteres. Cousas de meniños. Non conseguín nada

máis que perder o tempo.

Exhausto de pensar e esforzar a miña mente, decidín volver botar a

andar. Agora sabía que eu era alguén e precisaba saber quen. A indiscreción

nunca foi unha virtude miña:

—Perdoe, señora, igual lle soa un pouco estraño o que lle vou

preguntar pero... Vostede coñéceme?

Botei a man ao peto esquerdo e notei unha protuberancia na que non

reparara antes.

Puxo cara de incomodidade, mesmo susto, e seguiu andando, coma

quen ignora a xente que recolle firmas pola súa causa, ou quen pasa de largo

ante a desesperada súplica por cartos do mendigo da porta do

supermercado. Agora entendía o que se sentía, e pareceume un xesto moi

rudo pola súa parte. Decidín que non volvería facer nada similar na miña

vida. Acaso tiña tan malas pintas? Que pintas tiña? Igual era ben ter unha

imaxe mental dun mesmo. Non había ningún tipo de escaparate sen romper

en cincuenta metros á redonda, así que seguín andando mentres sacaba

lentamente dúas carteiras de coiro sintético medio desfeito do peto. Claro!

Algo habería alí que me dixese algo!

Na primeira había só un DNI dun tal Fahri. Nin idea. Na segunda había

un DNI tamén cuxa sinatura era un A coma o do parque e un garabato que

pretendía ser letras ao lado. Cando fora facer o DNI eu só por primeira vez,

acordeime do que me dixera miña nai de que os anarquistas eran xente

mala, vaia inxenua. Non sabe que a xente mala de verdade está a mover os

cables do seu cerebro de forma que sitúe o inimigo entre os seus. Fracturar

a sociedade era o obxectivo, e eu era conscientísimo disto. Decidín poñer o

A que inicia o meu nome coma o símbolo que miña nai odiaba tanto.

Conseguía algo? Levarlle a contra á nai e deixar unha pegadiña miña nun

documento oficial. Que se fodan. Xa bastantes problemas me deran, íallelos

devolver.

Volvérame pasar. Comecei a notar un sentimento de perigo, coma se

me estivesen a perseguir. Ao parecer, de súpeto tiña problemas coa xustiza,

sabe Deus por que, pero xurdiume unha necesidade irracional de non ser

visto por ningún tipo de policía. Decidín facerlle caso ao impulso, pois aínda

que aparentemente non tiña motivos para me agochar de ninguén, o

instinto era o único co que podía contar.

Agora tiña un obxectivo claro: descubrir algo máis sen chamar moito

a atención, e intentar continuar coa miña vida coma se isto non tivera

pasado.

Tiña fame. Máis ben, tiña gana de comer. O delicioso sabor a kebab

non se ía da miña boca, evidentemente non lavara os dentes así que tardaría

un cacho en desaparecer, a non ser que papase outro... Decidín que así ía

ser. Andei un longo cacho esquecendo totalmente o patrón que decidira

seguir unhas horas atrás, fun collendo camiños pola sensación que me dera

cada un, até que me dei conta de que antes de coller a comida tiña que ter

con que pagala, e en ningunha das carteiras había máis que documentación

que de pouco me valía neste momento.

Volvín comprobar as carteiras, coa esperanza de que xurdiran 5 euros

da nada para o dürum. Nada. Levaba anos sen precisar preocuparme polos

cartos, dende aquel día no casino colocadísimo que gañei sabe Deus como

un “Todo ao verde!” Fora un moi bo autorregalo de aniversario, aparte da

farlopada que me permitira esa noite, estiven ao borde da creba durante os

segundos que pasaron entre que decidira meter todos os meus aforros ao

cero na ruleta que tantas desgrazas me tiña traído. Ao día seguinte de

facerme terriblemente rico espertei descolocadísimo nunha cama que non

coñecía, pero só chegou con ver a tarxeta do banco para recordar o que

pasara. Fun feliz. Realmente non o sabía, porque un só pode saber se é feliz

cando realmente o é, igual nun momento dado da miña vida botaba a vista

atrás e dicía “Non era feliz, agora si”. Gustábame pensar que si, e volveuse

unha meta realista a partir dese momento.

Desta vez fora moi nítido, viñérame incluso a sensación de éxtase da

cocaína. Os detalles eran cada vez maiores, e os recordos solidificábanse. Se

tiña tantos cartos, en algures debían estar. Atopei na miña carteira unha

tarxeta do banco, a mesma que a daquela mañá, e fixeime no logo “0to9”.

Como se lía iso? Cerotonove? Otonove? Otonueve?

Vin unha sucursal do mesmo banco alá ao fondo da rúa, á man dereita.

O letreiro debería de estar iluminado, pero non o estaba e iso fíxome dubidar

sobre o seu funcionamento. Cando cheguei non collía en min da alegría que

levei ao ver un caixeiro operativo, mais estaba en inglés, lingua que levaba

aprendendo dende os seis anos e na que demostrei sempre unha boa

competencia, quizais o único aspecto no que o facía. Aseguraríame de

destacar en máis cousas na miña nova vida. Poñía “Welcome to 0to9. Insert

card”

Entón entendino. Zero to nine. Era o nome do banco que eu mesmo

fundara un mes despois de poderme permitir deixar de andar a roubar

carteiras coma a de Fahri para poder pasar o día e sucumbir aos vicios. Logo

do do casino, saír do paso non volveu ser unha preocupación, e para

asegurarme que iso seguía a ser así decidín que ía traballar por primeira vez

pero baixo as miñas condicións: sería eu o xefe, e decidiría eu que facer.

Saquei a carreira de economía (Só me levou un ano, o suborno aos

profesores e directiva xunto coa miña capacidade innata de aprendizaxe

acortou o proceso). Fundei o banco sabendo que non ía ser convencional: as

normas poñíaas eu. O meu obxectivo era sacar a maior tallada posible, así

que decidín darlles un discurso aos meus empregados acerca de como

debían chamar a números de xente vulnerable como persoas maiores ou

simplemente con poucas luces. Ao ser unha empresa pequena, un banco a

nivel da cidade, non ía destacar moito, e os beneficios eran para min e para

os meus traballadores. Decateime no medio do flashback da influencia que

tivera o Lobo de Wall Street na miña mentalidade.

O nome do banco era unha referencia a min mesmo. Pasara de ter

cero euros na conta a nove millóns nunha mesma noite, e decidín poñerlle

o nome en inglés pola similitude que ten con certa substancia que levaba

anos sen producir o meu corpo, a serotonina, relacionada coa felicidade. Un

xogo de palabras mestre dunha mente mestra.

Sentín que estaba moi cerca de coñecer a miña historia, mais comecei

a dubidar de querer sabela. Por unha parte tiña moitas dúbidas pero temía

as respostas, coñecerme a min mesmo podía non ser tan positivo como

pensei nun principio. De todos os xeitos, a vida brindábame outra

oportunidade.

Metín a tarxeta no caixeiro e non reaccionou. Estaba aceso, si, mais

non reaccionaba a nada do que eu facía. Sacar cartos non era unha opción,

así que decidín buscar o restaurante turco máis próximo e explicarlle a miña

situación a quen me atendera. Confiaba en que me tratase de “amigo”, máis

alá de verbalmente. Canta perda lle podía xerar regalarlle un dürum a un

pobre? Ao fin e ao cabo probablemente el tampouco o pasara moi ben ao

chegar a Galicia antes de formar o negocio, se non se puxese a traballar

estaría na mesma situación ca min.

Volvín botar a andar, esta vez reflexionando moito acerca de min

mesmo. Como puiden pasar de ser un rapaz a volverme millonario nun

casino? A resposta era fácil. Miña nai, farta da miña mentalidade

antisistema, cansada de que estivese seguido meténdome en liortas, vivindo

de carracho a conto dela porque non quería traballar para que o sistema

quedase sen base e deixar de alimentar o capitalismo, botárame da casa.

Moi malo tiña que ser para preferir vivir soa a vivir comigo. Botei cerca de

dous meses durmindo no mesmo portal polo que agora estaba a pasar, sorte

que era verán e ía caloriña. Tiña cartos, si, mais mentres non me fixese falla

non ía gastalos en alugar un teito, preferín meterme a unha pequena panda

de delincuentes que facía o que podía por chegar a final de día, ía a

manifestacións, tiña algún que outro vicio e vivían como querían porque a

felicidade non se atopa nos cartos. Eu estaba contento, alguén me apreciaba

por como era por fin, non era máis o raro de ningures porque nin era raro

nin era de ningures. Fora nunha noite de comezos de setembro na que

decidira meterme ao casino unha vez máis pero esta vez coa mentalidade de

todo ou nada. 250.000 euros na conta bancaria que compartía con miña nai

(sabe Deus o que era dela por entón) e da que nunca me botara. Eu

tampouco a tocara, vivía do que gañaba. 250.000 euros ao 0. De súpeto

9.000.000 na conta bancaria.

Non me gustaba o que estaba a descubrir, ese non quería ser eu.

Fíxenme crer que son unha persoa nova e que nada diso me ía afectar, pero

a reputación que tiña era innegable. Vexo un restaurante turco. Dobro a

esquina. Entro ao local. Baleiro e abandonado, pero o dependente ficaba

tras a barra, con dúas masas de carne xirando. Veme entrar e sorrí

levemente sen levantar a mirada do vaso limpo no que estaba a fregar.

—Que queres hoxe, amigo? O de sempre?

—Si —non sabía que estivera aí antes, igual sacaba algo en

claro.

—Son 5 euros, toma.

—Con tarxeta podo? —Por algunha razón tíñame o dürum

mixto completo preparado xa.

—Claro, coma sempre. Pásaa.

Para a miña sorpresa no lector da tarxeta aparecía o logo de 0to9.

Desta vez a tarxeta fixo o que tiña que facer, foi recoñecida, mais non se fixo

a transferencia.

—Crebaches?

—Como?

—Non vas pagarme porque o teu banco crebou. Despois do

feito de que o fundaras, foi a peor noticia posible para a cidade.

Era certo. O banco comezou a medrar e as estafas sistemáticas das

que nos lucrabamos comezaron a ser notables. Unha vez máis, froito da

prepotencia non puxera un límite á miña ambición e acabáronme chovendo

denuncias ata que o CNI puido comigo. O contrario do que quería.

O cambio de mentalidade que supuxera o banco fora botado abaixo.

Pasei de querer cambiar o sistema dende fóra a facelo dende dentro.

Integrarme nel, facerme poderoso e unha vez tivera todo baixo control,

facerme co poder mediante un golpe de estado ou algo así, xa o pensaría

cando chegara o momento. Borráronme do mapa antes de poder pensar en

dar o salto, unha vez máis os deuses obrando na miña contra. Sabía que o

paso seguinte a tirarme a empresa era unha redada, e entón estaría

acabado.

—Que máis sabes de min?

—Contáchesme absolutamente todo. Non me recordas?

—Non

—Queres que che conte que te levou até aquí?

— Si

—Por?

—Quero saber quen son para comezar unha vida nova. Ti saberás que

non fun a mellor persoa do mundo, e quero cambiar iso.

—Amigo, coido que vai ser imposible que refagas a túa vida. As

consecuencias valas ter sempre presentes.

—Explícate

— Xa te darás conta. Eu direiche o que sei de ti, o resto dedúceo.

>> Viñas moito cando vivías nas rúas. Logo duns anos sen verte, só

oíndo os teus logros e como ías tomando o control da cidade e todo o mundo

dependía de ti, viñeches unha noite cear. Contáchesme, entre bágoas, todo

o tema de como te acababas de arruinar ese mesmo día e como se che fora

todo a pique, e sabías que andaban detrás de ti para meterte preso. Cando

quixeches pagar e non puideches porque 0to9 desaparecera, saquei a

carteira para ver se a min me deixaba pagar coa miña tarxeta. Quitáchesma

das mans e quixeches levantarte e marchar correndo, supoño que para

poder pasar o día porque non tiñas efectivo, pero collinte do brazo antes de

que puideses. Comezamos a pelexar, ti non deixaras de chorar, e colliches

este mesmo coitelo que teño no lombo e craváchesmo. Só recordo que te

vin marchar.

Enmudecín e erguinme. Matara unha persoa. Non podía refacer a

miña vida despois de arrebatar a doutro. Só había unha maneira de

liberarme do meu pasado, e era poñéndolle fin ao meu presente. Saín do

local.

Botei a andar sobre os meus pasos. Levoume toda a noite, até o

amencer, chegar a onde quería. Diante desa porta de garaxe espertara. Dun

garaxe abandonado, coma todo. Coa caída do meu imperio caeu a cidade

tamén. Pola miña culpa o que un día fora un terreo próspero pasou a ser

unha distopía. Todo se remitía a min. Todo se remitía á porta daquel garaxe.

Collín o paquete de benzodiazepinas que había no chan e comecei a tragar

unha tras outra, sen notar efectos. Aos dez minutos apareceu Fahri.

—Agora entendécheslo, amigo.

Tiña razón. Estaba condenado xa a contemplar as consecuencias dos

meus actos para sempre. Non me quedaba outra, non podía escapar. Como

dixeron os Carolina Durante, “Los muertos no mueren dos veces”. O sabor

do kebab perduraría para toda a eternidade na miña boca.

Abel Rodríguez