Matárono baixo a sombra dun carballo centenario. O sangue tinguiu o verdoso veludo de musgo que amorteceu o golpe. Os asaltantes ignoraban se obedecían a deus ou ao diaño. Movíanse por cobiza, fame, e rabia. Rabia animal e irracional, propia de cans de presa. De humanos tiñan pouco, solo farrapos e gruñidos articulados que recordaban un chisco a un difuso latín. A vítima vestía túnica e turbante ao xeito dos bérberes do deserto. Porén, posuía uns brillantes ollos azuis e os trazos dun veterano, curtido e altivo pirata viquingo. O líder da banda deduciu que non se trataba nin dun nin doutro. De apostar, diría que se trataba dun espía, dun emisario secreto dalgún xerife oriental, ignoraba que, en realidade, se trataba do máis grande e desafortunado dos magos do mundo antigo. O rostro oculto que ordenara o crime pediulle que entregara a cabeza decapitada e que destruíra todos os documentos. Despois, si mantiña a boca calada, tería ouro suficiente para comer carne a diario e para deixar algo en herdanza aos fillos, en caso de que, nun hipotético e pouco probable futuro, se animase a recoñecer a algún.
O suplicio durou unha hora. Durante ese tempo, o máis badoco dos asasinos divertiuse esnaquizando manuscritos. Aquelo amolou ao feiticeiro máis que o sangre que goteaba do seu nariz roto. O xefe dos bandidos, tamén analfabeto, pero dotado de certa intelixencia, deducira que as letras non se parecían ás da Biblia. Sen temor a castigos posteriores, regalou os pregos ao bobo mentres el, apoiado contra a árbore, contaba as moedas de ouro entregadas en pago polo traballo. Só a superstición, impediu que o pailán se limpara o cu cas follas, pois o listo falara de rescritos demoníacos e, peor aínda, da “cousa” que lían os odiados e temidos mahometanos. Polo demais, manchou, machucou e esnaquizou a pracer. Nos seus derradeiros instantes de vida, o mago foi obrigado a mirar impotente a destrución de anos de investigacións. Sufriu mudo aquel escarnio, en especial, os xogos do necio ao construír avións de papel sin saber da xenialidade dos seus actos.
O mago chorou ao ver como os aeroplanos manuscritos aterraban, antes ou despois, nunha fogueira. As bágoas eran sufrimento licuado dos riscos e remorsos padecidos ao roubar os textos inéditos de Al-Huarizmi da Casa de la Sabedoría de Bagdad e da persecución por parte dos soldados dos abasidas que intentaron darlle caza. A perda do derradeiro cartafol en mans daquel túzaro resultou unha traxedia maior. Contiña as súas propias investigacións sobre as obras de Leucipo, Demócrito e os atomistas indios. Catro libros de alquimia cos seus prometedores descubrimentos arredor do peso atómico, os neutróns e os electróns. Todo para dar gloria eterna ao derradeiro dos seus benfeitores e mecenas, Abd Al-Rahman I, o Emigrado, Señor de Al-Ándalus.
—Non quero máis Yihad, ni máis guerras civís —asegurara o emir ao mago—. Desexo que os exércitos impíos recoñezan a grandeza de Deus e depoñan as armas. Haberá clemencia para latinos e bizantinos e para as mulleres dos traidores aos califas lexítimos. Os integraranse na comunidade de crentes e as outras no harén.
O feiticeiro asentiu por lealdade ante o gran dirixente. Sentíase en débeda, pero non dicía esta “Palabra” é miña. Incomodáballe falar de relixión. Facía moito que os deuses da súa infancia estaban mortos e esquecidos. Ao mesmo tempo, os contraditorios profetas do deus único eran moito máis novos que el, demasiado ascetas e legalistas para o seu gusto. Obviando ás súas reservas dogmáticas, prometera satisfacelo e cumpriría co Omeia cordobés que lograra rescatalo da cova onde un malvado efrit con rostro humano, o pérfido nigromante Abdul Al-Hazred, o mantiña preso tras abatelo en pleno voo experimental. Suspiro ao pensar sobre aquela gran perda para a humanidade; a saber cando alguén logrará fabricar outro artefacto voador como aquel prototipo seu.
Por iso, escoitados os desexos do emir, o meigo, meu amo, partiu á aventura. Durante décadas explorou as cidades abandonadas dos faraóns e os sumerios; osmou nos inextricables secretos da biblioteca de Alexandría; de cabo a rabo percorreu a Ruta de la Seda, escoitando as ensinanzas de místicos, santóns e aspirantes a mahdis, contrastando noticias de comerciantes e escravistas, de mercenarios e desertores, seguindo os camiños marcados nos mapas e, por riba de todo, as súas intuicións de home analítico e observador. Partiu con vinte de nós, as súas creacións máis perfectas e queridas, autómatas resistentes, «androides», como gustaba en chamarnos, feitos a súa imaxe e semellanza: valentes, perspicaces e frugais. Só un regresou con el a Al-Andalus: eu, que no momento do seu asasinato xacía inerte no chan, vencido en combate, rodeado dos brazos rebandados aos demais membros da banda do xefe e do bobo.
Sei que o mago non sentiu medo. Toda morte resulta inevitable, incluída a súa, postergada más dun milenio. Meu señor amou a moitas mulleres ao seu xeito; leu máis libros que ninguén, algúns que xa só el coñecía; aprendeu cada día algo novo sin esquecer nin unha faragulla daqueles manxares para a mente. Malia todo, houbo momentos aciagos na vida do sabio: a súa liñaxe perdeuse no tempo, dos seus amigos só quedaba a nostalxia dun ancián. Estrañaba aínda a xenialidade de Arquímedes; doíalle a traizón de Constantino o Grande, que o exiliou en Britania tras derrotar a Maxencio; remoíalle no caletre, coma se fose onte, a decepción polo reinado do seu fillo adoptivo, Artur Pendragón.
Os asasinos deixaron o corpo decapitado para os lobos. Fun eu quen, a duras penas recuperado do duelo, deu sepultura a meu amo. Leveino río arriba, dentro da arca de pedra pómez onde gardaba os primeiros bocexos do gran encargo do emir, o que o meu señor chamaba «Bomba Atómica». Outro invento que a humanidade xa nunca contemplará. Enterreino como puiden, pois un dos meus brazos desprendeuse durante aquela "traslatio". Por fortuna, atopei unha antiga necrópole esquecida séculos atrás e introducino no sartego dun vello romano convertido en po.
Protexín o descanso do meu amo e señor, o mago Merlín, ata que a ferruxe das xuntas e o deterioro das miñas baterías me impediu servirlle. Inmóbil e cuberto de ramallada, vivín o suficiente para ver la chegada dun ermitán. El chamou ao bispo e o bispo ao rei. O monarca fixo o resto: contratou aos arquitectos, estes aos alarifes e os alarifes aos taberneiros que trouxeron ás prostitutas. De seguido chegaron peregrinos ca bolsa chea e presta. Nacía unha cidade.
Outro bobo, quizais descendente do malfeitor que ultraxou a meu amo Merlín, deu comigo. Descoñecía que tiña entre mans. Recoñezo que eu distaba de brillar e ter bo aspecto. Sacudiume e pateoume. Cando se cansou, tiroume nunha gabia. Non podo moverme, só pensar, recordar. Mañá chegará a miña hora, sepultaranme. Convertinme en escombro, recheo para a cimentación da basílica que constrúen sobre o túmulo que consideran sagrado. Pode que sexa o mellor así. Aquí descansarei, en paz, preto do meu señor.
Amancio Pampín
.jpg)
