"MARCHO, QUE TEÑO QUE MARCHAR"

  Non teño claro que por un tempo escoitédelo canto do merlo, de seguro non será polas Brañas...

  Perdón por anticipado, se o cicel e o martelo descansan por uns días no banco dende este luns de zapateiros, a cantos tedes a ben ler o que sente ou pensa o picapedreiro...

  Abro as alas coa idea de clarexar os sentidos antes que a vida ne atropele de todo. Foi o Amigo da Alma quen me recomendou unha viaxe ata o fin da Terra como reconstituínte...

  Faloume de praias virxes, de area branca,

  de cristais e pelouros...

  De augas frías, cristalinas, relaxantes...

  De mares de temporais, faros que alumean,

  barcos que naufragan...

  Dunha Terra de creenzas e mitos, virxes miragreiras, pedras que se abalan...

  De Sol, Mar e Ceo xunguidos da man en solpores de ensoño, pecados de luxuria inconfesables tralo horizonte...

  De miradas que no luscofusco falan de sentimentos...

  De imaxes de postal nunha Costa da Morte, e de Vida a un tempo, onde a Alma é quen de acumular a enerxía que necesita se consigue abrir de par en par as portas da lacena.

  O fin da Terra non queda tan lonxe como parece a primeira vista...

  Quizais sí para que o merliño me acompañe voando ata esa gran descoñecida para tanta xente...?

  O paso das horas será quen fale...

  Ou quen cale...

  Cantas veces o silencio é dono do que sentimos...

  "MARCHO, QUE TEÑO QUE MARCHAR" din por aqueles lares, onde a miúdo o vento nordés "acariña" os beizos dos mariñeiros...

  Farao coa miña mente...?

  Seguindo o consello do merlo Amigo, alá vou voando para comprobalo...

  Ser felices...!!

  

  O Paraíso existe 

                                                                Xaquin Miguéns Ces

NOSO DÍA

 

  Descansaban no banco martelo e cicel, pero hai días nos que é obriga tallar unhas verbas, mesmo non cheguen adentro e esteamos de vacacións...

  Espertan as Brañas dun xeito especial, co merlo feito un pincel. O día ben merece a estrea dun elegante frac negro e unha gravata amarela. Un trapo branco atravesado por unha banda azul celeste cólgalle das ala, non me preguntedes de onde o sacou ..

  Asubía aquelo de "Galicia namora", quere enfeitizar o Val, non sei se o conseguirá...

  Pode que sexan só imaxinacións dun loco picapedreiro, e soñador, tras unha noite de luces e pólvora, coa lúa sorrindo agochada detrás da graneira..

  Na lacena da Alma os arcos da vella que iluminaron o ceo da Capital co estourido de centos de foguetes na pasada noite, dándolle a benvida a un día grande para cantos amamos Galicia, o do Apóstolo e Patrón Santiago...

  Día da conmemoración e posta en valor da língua e cultura galega, da nosa idiosincrasia como pobo, hoxe tan necesitadas de apoio, Castelao na memoria....

  Un xeito diferente de interpretar a vida transmitido a través de xeneracións de galegos, a pesares dos moitos atrancos que os gobernos sempre puñeron diante, e ségueno facendo, a canto arrecenda a galego...

  Sen esquecer os valores dun pasado real e imaxinario, habelas hainas, depende de nós que sigamos mantendo viva a nosa historia, namorando ao mundo e medrando como pobo, dime o merlo rematando o seu canto.

  "Galicia namora" son algo máis que unhas verbas que saen da gorxa dun páxaro, ou da Alma dun tolo a través dun cicel...

  É un sentimento co que marchan de volta a meirande parte de cant@s nos visitan...

  Non son doados de levar os tempos que corren, pero algo debe ter o noso terruño para deixar tan fonda pegada nos corazóns...

  Marchan enfeitizados, como lle gustaría ao merlo...?

  Morriña, din que senten estando lonxe.

  Disfrutade do NOSO DÍA e, igual que o merliño, traxe, gravata e paixón...

  Feliz día da Patria...!!

  

  O Paraíso existe 

                                                              Xaquin Miguéns Ces

SI LA VES...

        

Si por casualidad la ves,

no dudes en preguntarle,

si ha cumplido sus sueños,

dile, que para ser feliz no es tarde.

Si la cruzas en tu camino,

dile que la estoy buscado,

que necesito saber,

si se ha calmado su llanto.

Me gustaría pedirte,

que si no la ves, la busques,

pues yo no la encontré,

y necesito decirte:

“Hola, ¿cómo te va?

¿dónde está,

la niña que eras,

donde la puedo encontrar?

Quiero pedirle explicaciones,

porque dejó de soñar,

porque no buscó nuevas metas,

porque dejó de luchar.

Hoy me pondré ante el espejo,

sin miedo a lo que pueda ver,

quiero enfrentar mis fantasmas,

quiero ver a la mujer.

Mujer que forjaron los años,

la vida con su vaivén,

los años con su riqueza,

el amor y su querer!!

  Paki Espiño, 2025

SE LLAMA AMOR

           

 Se llama amor

y a él recurro

en mis tristes noches

y mis madrugadas

cuando tengo apetito

de tus dulces besos

y sigo soñando

en noches eternas

me sacias el hambre

al poder amarte

entregarte mi ser

¡volver a empezar!

Se llama tortura

cuando me rechazas

seguiré aguardando

con tenue esperanza

se llama locura

cuando te deseo

y sigo esperando

tu gran decisión

se llama cordura

cuando me devuelves

ese amor sincero

¡que yo tanto anhelo!

 Miguel Alberto, 2025

GALO DE CERÁMICA

  Derradeiro martes de xullo, érgome cedo para saudar o abrente, nada novo...

  Esperta o Val cun forte e molesto nordés,  arrefíanse os beizos das ras que croan no medio das espadanas que medran nas Brañas...

  No xardín do veciño ollo o fermoso galo vermello. Non canta, que estraño...

  Non te cases nen te embarques, di o refrán de vello. Ata ese extremo chegou o galo cantareiro e presumido para estar hoxe tan calado...?

  Celebrarase na aldea o "día dos caladiños" sen eu saber nada, ou  terei que mercar ese aparello que se mete nas orellas, como me recomendaron fai xa tempo...?

  Pode tamén que non me abandoaran aínda os efluvios da festa do "Carneiro ao espeto",

dime sempre o merlo que cunha cervexiña fresca teño dabondo...

  Fágolle ben pouco caso, non dou aprendido, "Crego e monaguillo", licor café de sobremesa, e logo o que se tercie...

  Parece espoldrexarse o merlo no niño, non madrugou para espertar a aldea según vexo...

  Escoito tamén unha gargallada que me serve  para desbotar "o escoitófono ese".

  Jajajaja...

  Amigo Xocas, contoume unha Amiga, moi anoxada, que pasaches onte a carón dela na praia e non a saludaches...

  Díxenlle que no tivera en conta, que xa sabía o festeiro que es, tamén que mercaras unhas lentes novas e tiñas certos problemas para ollar ben con elas, e pior co reflexo do sol na auga e na area...

  Xa veremos se colou cando che pille por banda esa páxara...

  De tódolos xeitos, Xaquín, mesmo os anos non perdoen, no medio de tanta xente non recoñecer á X...ílgara pode ter un pase...

  Pero non diferenciar o galo das alas vermellas do veciño, dun GALO DE CERÁMICA espichado nun pau no xardín...

  Volta pola óptica, Xocas...

  Ou deixa o mencía...!!

  

  O Paraíso existe 

                                                                Xaquin Miguéns Ces

REFLEXIONES

   Cuando tenemos cierta edad ya es difícil que alguien nos engañe, después de haber vivido y pasado por el mundo laboral donde hemos encontrado todo tipo de gente, que unas veces sí nos ha estafado o intentado al menos.

 Lidiando con gentes de diversas razas, culturas y países, ha sido una vida de aprendizaje constante, unas veces hemos ganado, pero otras sí hemos perdido.

A mi edad nunca entenderé porque los hijos quieren gobernar nuestra vida, entiendo que mientras tengamos las facultades mentales bien no necesitamos que alguien lo haga. En mi caso no soy una persona de frecuentar mucho los bares, pero sí de hacer amistades en el medio donde me muevo, que es la música y la literatura.

Nuestros hijos en general están en su vida con sus parejas, y es comprensible que no llamen todos los días, pero una llamadita a papá o a mamá de vez en cuando se agradecería, y no digo que no lo hagan, pero con más frecuencia sí podrían hacerlo.

 La mayoría de la gente en el momento de la jubilación nos buscamos actividades no lucrativas para pasar el tiempo, y eso es algo que ellos deben entender, ya en la vida laboral casi todos estuvimos ocupados en nuestros respectivos trabajos, para ganar el sustento de la familia y así poder criar y educar a nuestra prole.

No quiero hablar de política porque no me gusta, ni nada entiendo para hacerlo, pero hay algo que todos sabemos, ¿por qué la ciudadanía vive peor que en los años ochenta? Entiendo que el nivel de vida no se mide por el salario a cobrar, si no lo que se necesita cada mes para vivir, y muchas familias no llegan a final de mes aunque trabajen los dos, ¿qué es lo que falla en el sistema? 

No llego a  entenderlo: con cuarenta y cinco años de democracia y que vivamos peor no tiene sentido, ( la democracia es el mejor sistema político que existe, y que dure eternamente) pero repito, ¿qué falla en esta sociedad para que veamos cada vez más gente implorando limosna en nuestras calles de pueblos y ciudades de España?

 Miguel Alberto, 2025.

VOA

  Esperta o merlo tristón, preocupado polas alas dunha X...ílgara Amiga, que semellan rotas. Non sei se axudarán a compoñelas as simples verbas dun páxaro...

  Cando sintas todo escuro, ollar o abrente, como brilla o sol polo camiño ata desaparecer deixándonos imaxes de postal no Paraíso,  arcos da vella nos que subirnos, é un privilexio reservado a aquél@s que senten esa emoción que fai espertar a Alma, mesmo deba renacer das súas cinzas, coma un Ave Fénix, se ardeu no lume dalgún inferno...

  Cando sintas todo escuro, que nada ten sentido, que a vida é un tormento e ata che fallan aquel@s que menos esperabas, mira ao teu arredor e trata de interiorizar ese mundo de cores e soños que che rodea, aínda que no olles a primeira vista...

  Vivir é descubrilos e facelos realidade...

  É o melodioso trino dun merlo, o canto dunha xílgara, marcarse os pasos dun tango, escoitar a música envolvente dun fado...

  As cóxegas nos pés das olas bicando as areas da praia...

  Esa brisa mareira que nos acariña os beizos e nos da alas...

  O reflexo nas redes sociais do sarcasmo xenial dunha pluma que a algúns da medo, e a tantos namora...

  Querida X...ílgara, súbete ao arco da vella, espide as emocións ata quedar sen alento...

  Desprega as alas e VOA...!!

                                                               Xaquin Miguéns Ces

AMANECER

Desperté una mañana,

a golpes con la vida,

buscando en cada rincón,

intentar una salida.

Muy sola y triste me siento,

sin encontrar el sendero,

que me aleje del tiempo,

donde fui mi carcelero.

Nunca quise ser la dueña,

de nada ni de nadie,

el que esté a mi lado,

será porque a mí me ame.

No hay rencor en la partida,

sin lágrimas ni requiebros,

no soy tu último amor,

tampoco he sido el primero.

El tiempo curará heridas,

que la razón no entiende,

la distancia es el olvido,

y otro amor, podrá quererme.

Al cruzarnos en la calle,

no me esquives la mirada,

aunque no vivamos juntos,

tú, siempre vivirás en mi alma.

 Paki Espiño, 2025

 

Y DE REPENTE… UN ÁNGEL

   

¿Quién te pintó, Ángel mío?

¿Con qué pinceles plasmó

tu cara de querubín

que me roba el corazón?

¿Quién dibujó tu sonrisa

esos ojos almendrados

esa faz de bella dama

y tu porte de princesa?

Un ser de tanta belleza

trasciende la realidad

dime tú, ¿en qué sueño habitas

que alumbra mi oscuridad?

Irradias calma, belleza,

alegría, bendiciones

 ¿es ese tu cometido ?

¡dominas mis emociones !

Jamás dejo de pensarte 

Acepto mi sumisión

Sólo puedo venerarte

Por regalarme Ilusión

Llegaste sin avisar

y te abrí mi corazón

sabes que duele el perderte

¡no quiero morir de amor !

 Miguel Alberto, 2025

CEREIXEIRAS

  Erguerme cedo é relixión, semella que non cumprín...

  Asomado ao balcón do Val, onde vai que o sol está sorrindo...

  Escoito o trino do merlo, algo quere dicirme que non entendo, noto os miolos espesos, nada son de mañá sen un cafeciño negro...

  Abro a fiestra e ollo como o Ulla, vestido co traxe de festa, parece baixar repartindo apertas polas Brañas de Laiño.

  Aí quería ir dar co meu canto, Amigo Xocas. Viste o traxe, axusta a gravata, non fai calor de momento, e acércate a Padrón ao mercadiño, teño antollo de cereixas.

  Jajajaja...A onde chegamos larpeiro do carallo. Move o cu do niño, abre as alas e busca unha cereixeira.

  Non quedan CEREIXEIRAS na aldea ás que ir roubar esas preadas vermellas, Xaquín. Xa nada é o que era, e a culpa tédela os humanos, a raza intelixente, co trato denigrante que lle dades á nai Natureza...

  O que eu gozaba, a risco de saír mal parado por culpa dos tirapedras ou do fouciño de tía Aurora.

  Canta razón ten o merlo, axiña saio pitando, é Padrón un bo lugar para pasar unhas horas na mañá dun domingo...

  Ollar o convento do Carme presidindo o Espolón e o río Sar que cruza baixo a ponte romana, dar un paseo polos máis de seiscentos postos de venda do mercadiño máis grande de Galicia, mercar os pementos de Herbón, piquen ou non, o pan de broa ou de Carballo, mesmo unhas zapatillas e un fouciño, tomar unha tapa de polbo á feira e unha cunca de viño tinto, e cumprirlle o antollo ao merliño...

  Dubido que me empeñen unhas cereixas do Jerte ou do Bierzo, ben as merece o larpeiro, mágoa as da Laracha ou Beade.

  Jajajaja..., esperta Amigo Xocas. En soños o subconsciente pareceu xogarche unha mala pasada...

  Sei que tes moitas gañas de polbo e cereixas e bótasma a culpa a min...?

  Larpeiriños deunos deus a ámbolos dous, Xaquín. Pero o calendario di que aínda estamos a sábado...

  Sí, tamén en Padrón...!!

  O Paraíso existe 

                                                                 Xaquin Miguéns Ces

GUIÑAPO

 ¿Cómo puede un ser aparentemente normal convertir en un guiñapo  a otro?

Pues con amor. Uno de esos mal entendido, dosificado sin reciprocidad, minando la autoestima , quemando  sueños y ahogándola  en una realidad de oscuridad infinita , entre burlas y quejas déspotas. Serás  un títere sin gracia, perro tras sobras, saco de boxeo, centro de diana de dardos envenenados de recelos y exigencias absurdas.

Ese montón de basura descerebrada te hará creer que no vales nada, que no eres nadie, tu vida se convertirá en un calvario y el fuego de tus ojos se apagará por completo, convirtiendo tu alma en un burdo reflejo  de lo que era y lo hará tan bien que serás fiel creyente de su dogma.

Te apartará de tu familia, te quitará a tus amigos, cerrará tu círculo alrededor de sí mismo para que no alcances a ver lo perdida que estás,  lo sola que  estás, lo mal que estás.  

Y ese "amor" tan grande que recibes se llama narcisismo y creo que de todas las trampas es la más cruel, porque nunca entenderé como un ser aparentemente normal puede convertir a otro  en un guiñapo. 

     ~ Figueira

FOLLAS DE CASTIÑEIRO

    

  Como se nota a vida,

nas follas do castiñeiro,

cheiño de follas está,

ó carón do pexegueiro.

Hasta a xanela da casa,

chega o seu recender,

enchendo o meu fogar,

co frescor do seu perfume.

Cantas veces te subín,

de cativa cos meus primos,

cantos recordos me trae,

con tristura e agarimo.

Baixo a túa sombra medraron,

os meus tres fillos,

agora feitos uns homes,

navegando noutro río.

Como se nos vai a vida,

cando vislumbramos a meta,

os nosos pais xa se foron,

agora son po da terra.

Cando eu fique,

ti seguirás aquí,

dando sombra a outra xente,

como ma diches a min.

  Paki Espiño, 2025

UN CANTO Á TERRA

 

  O florido Maio

ca sua belezeza

vestido de cores

e fragancias eternas

é o despertar

da gran natureza

invitando ó amor

sen medo á incerteza

o teu recender

nas fragas eternas

e a verde campiña

semella o Edén

carballeiras profundas

alfombradas de edras

regalan as sombras

nos meses do estío

brañas por doquier

Laíño, Lestrove...

riveiras do Ulla

e tantas da Terra

se no é o Paraíso

do maxín de Dante

calquer estación

ten maxia de instante.

 Miguel Alberto, 2025