Como se nota a vida,
nas follas do castiñeiro,
cheiño de follas está,
ó carón do pexegueiro.
Hasta a xanela da casa,
chega o seu recender,
enchendo o meu fogar,
co frescor do seu perfume.
Cantas veces te subín,
de cativa cos meus primos,
cantos recordos me trae,
con tristura e agarimo.
Baixo a túa sombra medraron,
os meus tres fillos,
agora feitos uns homes,
navegando noutro río.
Como se nos vai a vida,
cando vislumbramos a meta,
os nosos pais xa se foron,
agora son po da terra.
Cando eu fique,
ti seguirás aquí,
dando sombra a outra xente,
como ma diches a min.
Paki Espiño, 2025
No hay comentarios:
Publicar un comentario