Espertei cedo de máis, cáseque me atopo co merlo de volta cara o niño...
Amornexado polo soniquete da chuvia batendo nos cristais, esperei que o presumido galo de alas vermellas espertara a aldea cun aturuxo para levantarme...
Saín ao balcón cando xa as nubes tiveran a ben deixar de pingar, pero nada se sabe das Brañas, a duras penas ollo o xardín e a graneira por culpa das brétemas...
Sentía a imperiosa necesidade de respirar aire puro, de escoitar o trino de merlo que me dixera "estou aquí, Xocas non teñas medo..."
Necesitaba abrilos ollos e poder seguir soñando, emborracharme dun perfume relaxante, que me envolvera o aroma penetrante dunha rosa...
Loco por elo, merliño.?
Tolo, Xaquín, por exceso de cordura en todo caso...
Por non atreverte a camiñar polo borde do precipicio da beleza por medo a perder pé, ou a cabeza...
Por non ser quen de abrir as alas ata o ceo onde se atopan as ilusións en NIÑOS DE PÉTALOS DE ROSAS...
Onde, ao albor do seu arrecendo, bicar uns ollos negros de princesa, e co cicel dos beizos tallar bellos poemas nun espido e sensual corpo de pel canela...
Enchoupa a Alma do perfume que desprende esa linda rosa vermella...
Procura, Xaquín, que a teu carón durma a lúa ensoñadora, o demáis sería unha cordura que leva aparellada estar xa morto en vida...
É iso o que ti queres...?
Tolo, Xaquín, se non ábrelas alas...!!
O Paraíso existe
Xaquin Miguéns Ces