SORRÍO AXEONLLADO

 Semella adormichado o Val no albor deste luns de zapateiros...

  Escóitase na lonxanía da fraga o toc toc do páxaro carpinteiro mentras o Ulla, sempre agarimoso coas Brañas, reparte apertas polas ribeiras...

  Exerce o espido Meda de testemuña das diferentes tonalidades de verdes e azuis, purificadores de cánto abranguen...

  Libres de todo pecado baixan as augas do río, transparentes, un espello no que reflexarnos...

  Caladiño, na póla dun bidueiro pampa o merlo Amigo, semella en trance, seu canto non atina a dar comezo...

  SORRÍO AXEONLLADO diante do Gran Templo que teño a sorte de estar ollando dende o Regueiro...

   Ten a Alma a imperiosa necesidade de escoitar unha música purificadora, é a Natureza a intérprete favorita coa que expiar os pecados...

  Fálanlle os ceos envoltos en neboeiros polo abrente...

  Cántanlle os piadores nas espadanas das canaveiras no medio día...

  Os carrizos e as escribentas dos humedais na media tarde...

  Adormécena os arumes da flor dos salgueiros e os bidueiros tralos vermellos solpores...

  Espértana nas noites negras o desavegoso berro da curuxa sinistra.

  Ten unhas pingas, dirán aquel@s que nin ollan, nin escoitan...

  Son algo máis que pingueiras, é o que a Alma vai sentindo alá dentro, e co trino do merlo sae voando...

  Sorrisos e Natureza presentes no cadro de cores que ámbolos dous imos pintando...

  Hoxe falaron os verdes, grises, ocres, azuis...

  Mañá cantarán de novo as Brañas...

  Sempre co enigmático sorriso da Alma...!!

 

  O Paraíso existe 

                                                                 Xaquin Miguéns Ces