viernes, 12 de septiembre de 2025

PRÍNCIPES DEL SIGLO XXI

 Quizás ya no queden príncipes, o quizás nunca existieron. Pero quién dijo que nos hacían falta. Quizás solo necesitemos hombres que nos miren de igual a igual, sin más pretensiones que convivir y vivir en armonía. ¡Quién sembró en nuestra cabeza esa tonta ilusión, quién nos hizo débiles para necesitarlos!. 

Yo, desde luego, no los quiero en mi vida, solo quiero una persona que sepa querer,que necesite compartir, que sepa luchar por la pareja. Es tiempo de avanzar y buscar en nuestro interior la fuerza y no depender de nadie para sentirte especial. Porque tú eres especial desde el momento de tu nacimiento, y solo tú eres el dueño de tus errores y tus cosas buenas. 

No hace falta que te tiren para saber que tienes la fuerza para levantarte, no hace falta que te lastimen para luego intentar curarte. Mis lágrimas son mías y no tienes derecho sobre ellas, yo te concedí un lugar en mi corazón, pero eso no te da derechos sobre mi persona. ¡Ahuyenta los miedos de ti!, ellos no saben nada de tus ilusiones ni de tus sueños, no permitas que controlen tus pasos, pues solo tú caminas en los zapatos que decidiste ponerte esta mañana. Ser infeliz no es una opción. Ser feliz es la meta. 

Paki Espiño, 2025

LLAMANDO AL AMOR


Cuando llame a tu puerta

no dudes abrirme

te llevo mil rosas

con todo mi amor


te llevo el cariño

que siento por ti

también el calor

de mi corazón


te ofrezco mil besos

en bandeja de plata

amor a raudales

en fuente de oro


también el calor

que no pude darte

más llegó la hora

y quiero adorarte


colmarte de besos

llenarte de abrazos

y sabias palabras

que salen de mi alma


recitarte un poema

en la dulce noche

escuchar tus suspiros

a la luz del alba


compartir ese lecho

robarte el aliento

susurrarte un poema

al compás del viento


Miguel Alberto,2025


A MORENIÑA, UN SENTIMENTO...!!


Pouquiñas verbas, pero sentidas, vai tallar hoxe o picapedreiro...
"Ondiñas veñen, ondiñas veñen...", resoa no Paraíso...
Bágoas de ledicia esbalan polas meixelas, dan un respingo as Almas dos rianxeiros...
Chegou o día polo que levan cáseque un ano esperando...
Mercáchelas bengalas, merliño...?
Nen atopo resposta, nen o vexo no niño. A ben seguro que xa se atopa voando polo ceo de Rianxo...
"A Juadalupe", así lle din a un xeito de vivir sete días...
A MORENIÑA, UN SENTIMENTO...!!

O Paraíso existe 
 
 
 

 

                                                         Xaquin Miguéns Ces

UN XARDÍN


Esperto neste luns de zapateiros e non escoito o canto do merlo, mal presaxio, noto as Brañas tristes...
Sinto a choiva batendo nas tellas, érgome e dende a fiestra ollo o Val cheo de nubarróns...
Tamén a Alma... E o merlo, que non ten roupa de augas, di que non sae do niño...
Pode que non queira mollar o frac e a gravata, ou quizais os ten gardados para a "Juadalupe", que xa peta na porta.
Na mente do picapedreiro, máis ca un día de verán camiño dun pretiño outono, semella un "carrancudo" día de inverno. Todo é gris na súa Alma, e a maceta e o cicel descansando no banco...
Terá que botar man dos pinceis, pois a vida, por nublada que a olle, é un inmenso xardín no que medran os soños e debe voar ata eles por altos que aniñen...
Cada abrente é unha oportunidade de poder sorrir novamente...
Cada solpor unha véspera de Reis na que escribir unha carta pidindo un regalo.
Non canta o merliño, non vai ser doado o día, pero debo igualmente alonxar os medos e transformalo nun xardín que me sorprenda...
Meu desexo, e ben seguro que tamén o do Amigo merlo para tod@s cantos estades, que por escuro que vexades o ceo, levedes cada día colgado das alas o cartafol das cores e os pinceis...
Se queres que a Alma sexa UN XARDÍN no que floreza eternamente a primavera, píntaa de coloradas hortensias...
De arcos da vella ilusionantes...
De soños fermosos...
Según soñemos, voaremos ao erguernos...!!



O Paraíso existe 
 
 
 
Xaquin Miguéns Ces

 

AMANDO EN LA RÍA DE AROSA



En aquel ocaso

del cálido estío

cuando el sol se ha ido

¡ era un Paraíso !


A solas contigo

en las mansas aguas

recibí tus besos

de tu boca ardiente


mis labios temblaban

en aquel momento

por aquel regalo

de tu dulce boca


se apagó la estrella

y llegó la noche

en la intemperie

plena de derroche


haciendo el amor

en aquella playa

sólo se escuchaba

profundos suspiros


¿ eran tus gemidos

o el suave viento

lo que me arrullaba

en la fina arena ?


y...amaneció

cuando despertamos

la marea viva

y nos abrazamos


          era el primer día

de nuestra unión

¡amor prometido,

eterna pasión.!


Miguel Alberto, 2025.




jueves, 4 de septiembre de 2025

A ROMARIA DAS ROMARÍAS


   Chegou o día, chegou a Romaría. Tod@s ao San Ramón.

  Canta eufórico o merliño nun día tan especial para a contorna. Na pequena parroquia de Bealo do concello de Boiro, dende mediados do século XVIII, celébrase a Romaría de San Ramón Nonnato, a máis antiga de Galicia...   

  A ROMARÍA DAS ROMARÍAS.

  Cada 31 de agosto, por enriba do río Beluso, miles de romeir@s reúnense na fermosa carballeira que rodea a capela do Patrón das mulleres preñadas, e asisten ás misas para rogarlles ao milagreiro santo que cheguen con ben @s nen@s que están en camiño, ou para pedir que axiña poidan chegar outr@s, está pretiño dalí unha sobreira, tamén milagreira según falan de vello...

  Dende moi cedo, agora xa de véspera, o ambiente cheira a polbo e cervexa que da gloria...

  Chegará máis tarde a comida campestre, e das cestas de corres ou bimbios sairán os manteis, as  empanadas, o viño..Logo, moita troula e baile ao son das gaitas...

  A volta á casa andando polo camiño de Boimazán e Cubide, coas sandías debaixo do brazo, porá fin a un inesquecible día...

  Creíntes ou non, paga a pena  enchouparse daqueles arrecendos que o envolven todo,  charlar cos amig@s, ou facel@s nov@s, mentres tomas unhas tapiñas de polbo e unhas cuncas de viño tinto ou unhas cervexiñas frescas dunhas neveiras moi especiais, barreños que non necesitan corrente, só xeo.

  Esperta Xaquín, que fermoso o que gardas na caixiña da lacena. Pero o "bichoco" non deixa celebrar este ano a Romaría tal como a lembras de neno.

  Estás dicíndome, Amigo merlo, que ti non cantabas e esto só foi un soño.?

  Érguete, espéranche en "galeras", Xocas. Virán  mellores tempos, confía en disfrutar de novo  do San Ramon.

   Amigo merlo, oxalá por moitos anos sigamos mantendo estas tradicións, sen elas nada sería o mesmo...

  Con Romaría ou sen ela, parabéns a tódolos Ramóns e Ramonas, disfrutade do voso día.

  Chegas tarde ao traballo, Xaquín.

  É o que ten soñar bonito, merliño...!!

  

  O Paraíso existe  



                                                                 Xaquin Miguéns Ces

CAMINO

                  EL CAMINO DE LA VIDA


 Te quiero en el alma, mas no sé expresarlo, te amo en la distancia, pese a la lejanía de tu corazón.  Aunque no me creas te seguiré amando como el primer día. Te has ido siguiendo otros vientos, que espero resulten mejores que el mío.  El tiempo dirá si han soplado amables y han favorecido esa travesía que tu perseguías cambiando tu vida, que si no la ansiada, sí será distinta.

Siento mucho no haberte dado ese cariño que te merecías, pero no he sido capaz, a pesar de intentarlo con todo mi corazón.

Nunca llegaré a entender porque te alejaste de mí abriendo un abismo profundo.  ¡Así es la vida, querida mía!, a veces tomamos caminos equivocados que luego no tienen vuelta atrás, pero aún así nunca debemos darnos por vencidos, y de esa manera conseguiremos enderezarnos una y otra vez, equilibrando razón y corazón. Por más piedras que encontremos en el viaje jamás abandonaremos nuestra ruta. 


Encontrarás quien te hará gozar y sufrir y así conocerás de qué va esto de vivir.

 

 Miguel Alberto, 2025