domingo, 27 de abril de 2025

SOMOS CÁNTO ANHELAMOS


  Sinto como todo recende dun xeito diferente, 

chegaría a primavera...?

  Ollo o merlo Amigo na súa atalaia, a cruz da vella graneira, dende a que domina as Brañas iluminadas por un sol reparador mentras se escoita o reclamo dunha torcaza...

  No xardín, éncheme a Alma de lindos poemas a ave do paraíso debaixo da aínda espida maceira...

  Colgado das súas alas de cores, co cicel e o martelo emprendo o voo, é meu irrefrenable desexo seguir tallando soños...

  Escoito unha música acariñadora saír do pentagrama da nai Natureza...

  Soan baixiño os silencios e as corcheas, como non querendo perturbar o voo das bolboretas...

  Bailan unhas calas ao pé do hórreo, uns abellóns revoan arredor delas, parecen querer botarlles un agarradiño e chuchalas...

  Unha xílgara e unha lavandeira observan sorrintes na cheminea, di aquela que bailan os xarros por culpa do vento que sopla, da música agarimosa a lavandeira.

  Esperta, Xaquín...!!

  "Lorenzo", está de "moscoso", deixou os pinceis no banco este luns de zapateiros...

  Din que son cousas de dona Coresma, xa sabes...Amenceu un día gris, frío, "carrancudo", nin os graxos voan, chove nas Brañas e ti no niño do deus Morfeo divagando.

  Ti tamén, merliño, encerrándome a Alma nunha gaiola...

  Ti, de quen menos esperaba eses grosos barrotes impedíndome o voo...

  Ti que me dis sempre que os soños xamáis teñen arames...

  Que SOMOS CANTO ANHELAMOS...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                     Xaquin Miguéns Ces

LÁGRIMAS


 Me senté contigo

y lloramos los dos

por todo lo vivido

y por lo que se llevó Dios,


las lágrimas no calmaron

todo este dolor

ya nada es suficiente

sólo queda el perdón,


no llores mi niña

abrázate a su recuerdo

como abrazan los padres

a los niños pequeños,


la soledad se hace fuerte

cuando anida en el pecho

devorando la risa

con su fuego eterno,


agarra fuerte

y con rabia la vida

la muerte es cobarde

si la enfrentas con ira,


no tengas miedo

yo cojo tu mano

no estoy sola

sólo estás soñando,


con días de lluvia

con largos veranos

tus ojos me miran

como dos extraños,


la muerte acecha

con su fiel guadaña

te espera en la sombra

de tu triste morada.

 Paki Espiño,2025.



SUEÑOS

               SUEÑOS PROFUNDOS


En sueños profundos

me verás a tu lado

para sonreírte

en la madrugada


allí acurrucados

abrazando tu cuerpo

compartiendo el amor

que siempre me has dado


recibir de tus labios

en noches de ensueño

esos dulces besos

que yo tanto anhelo


evocando aquella playa

esperando la mañana

dichoso en tu compañía

pero celoso del alba


quisiera volar

en sueños de amor

para acompañarte

 sin miedo al temor


  ...y allá en el ocaso

de esta efímera vida

te seguiré amando

¡como el primer día!


¡No te rindas, amor mío!

caminemos sin tristezas

para llegar a buen puerto

donde la duda es certeza.

         


  Miguel Alberto, 2025


domingo, 6 de abril de 2025

FRANCO DE RÍA


  Mellor prever que curar, merliño..

  Sinto frío, dicía onte, esperto hoxe coa necesidade de varar o corpo e a Alma no asteleiro.

  É primavera, Xaquín. 

  Ben sei, Amigo merlo, que chegou a estación pola que tantos meses levo suspirando, digo a miúdo que teño Alma de primavera, pero certos acontecementos non lle permiten desfacerse das vellas roupas do inverno e vestirse coas cores do arco da vella...

  O acontecido coa querida Sefa non é máis que un dos motivos, a punta dun iceberg polo que a Alma nota un profundo arrefío e pide un obrigado descanso...

  Érgome, merliño, coa sensación de que o corpo, e sobre todo a Alma, necesitan un arranxo...

  O tempo dirá cando se atopen en disposición de voltar a navegar polos mares da ledicia. Mentras, solicitan un FRANCO DE RÍA.

  Non sei o que significa, Xocas.

  Os que viviron a mili obrigatoria saben de que estou falando, para os demais direi que era un permiso para deixar as roupas de soldado colgadas no roupeiro e fuxir da rutina fóra do cuartel un fin de semana.

  Estasme dicindo, Xaquín, que non vas madrugar para ollar o abrente das Brañas mentras eu canto.?

  Unha cousa, merliño, é gozar delo e outra publicalo. Deixarei de aparecer polas redes un tempo, espero que non sexa demasiado, pero necesito desconectar ata atoparme en perfecto estado de revista...

  Botarei moito de menos a cantos teñen a ben alegrarme os días cun "me gusta", ou cun comentario. Meu desexo, merlo Amigo, que sexan felices e disfruten da estacion do renacer da vida.

  E para ti, Amigo Xocas, non pides nada.?

  Tería dabondo se as bolboretas voltaran axiña a chuchar na Alma deste pobre picapedreiro, e  co cicel e o martelo poidera tallar unhas verbas...

  Máis nada, merliño.

  Amig@s, ata outra mellorada...!!

  

  O Paraíso existe 




                                                            Xaquin Miguéns Ces

HABLÁNDOLE A MI MUERTE


Apretaba mi cuerpo con mis manos,

quería sentir mi último aliento.

La vida se me escapa sin reparos,

liberando todo mi ser de sufrimiento.


Se detuvo el sol al filo de la noche,

buscando en la luna el consuelo,

ya nada queda de todo lo vivido,

sólo soy uno más de sus recuerdos.


Al alba mi cuerpo ya descansa,

vestida con mis mejores trajes,

en el camino no encontré lo que buscaba,

sólo soy un caballo desbocado sin herrajes.


Nada fui, nada soy, nada seré,

pues la muerte navega por mis venas,

cual amiga que me brinda su tiempo,

recordándome que la dicha no es eterna.


En la tumba escribieron con amor,

“Aquí yace la que fuera mi madre”,

con pena, hoy lloran mis hijos,

mis abrazos ya no están para cobijarte.


A tu lado camino, muerte maldita,

que me arrebató todo lo que soy.

Mis manos frías ya descansan,

al lado de mi padre y mi señor.


¡Oh mi Dios, ten piedad de mi alma,

te confieso que fui un pecador,

por amar a quien no me amaba,

por buscar en su pecho mi perdón!


  Paki Espiño, 2025


IMPLORANDO AMOR


Cuando duele mi alma

es por tu ausencia

porque no te tengo,

querida doncella


Estar a tu lado

respirar tu aliento

beber de tus besos

soñando despierto


con dulces susurros

al pie de tu alcoba

ofrecerte el amor

que tanto deseo.


En ese jardín

de flores silvestres

postrarme a tus pies

decirte...¡te quiero!


 Llegado ese día

 cuando al fin seas mía

 besaré tus labios

también tus mejillas



¡No lo dudes más,

amada princesa!

siempre me tendrás

siervo de la espera!


¡Entrégate ya

a mi corazón

para vivir juntos

amor y pasión!.


 Miguel Alberto,2025