Cheguei á casa cun desgaste acumulado de todo o día, aínda que tampouco sabería dicir exactamente de onde vén. O que sei é que estaba esgotado, coma sempre.
Eran as nove da noite, e para cear apetecíame facer unha tortilla de patacas. Aínda que me costase máis traballo cociñala ca ir durmir directamente ou facer un bocadillo, decidín facela, porque o merecía, porque me apetecía un capricho, porque me dera a arroutada de querer alimentarme esa noite de algo no que aplicara esforzo e dedicación.
Escachei os ovos, batinos, cortei as patacas... en definitiva, comecei a facer a tortilla.
Cando estaba no punto exacto para o meu gusto, collín a tixola polo mango e dispúxenme a darlle volta á miña obra no aire, sen necesidade da axuda dun prato. Iso non ía facer que soubera mellor, mais sen dúbida se saía ben ía quedar moito máis satisfeito co resultado.
Comprobei o peso, calculei a altura e a forza, asegureime de que non houbese ningún obxecto circundante que puidera estragar e, tras un sólido cuarto de hora de preparativos, decidín que era o momento. Collina, mirei ao teito, volvín mirar á tixola, ás miñas mans xa suadas, collín aire intentando absorber algo de valor tamén na bocalada, pechei os ollos, abrinos de volta, epa!, vina virar no aire, vina caer na tixola e vina lista para ser rematada de cociñar, soltei o aire. Salpicara un pouco por toda a cociña, pero xa tiña iso previsto: non podo loitar contra a física. Todo o que estaba na miña man, saíra a pedir de boca. Perfecto.
Había tempo que decidira comezar a comer no chan, non me parecía xusto depender dunha mesa e unha cadeira para facer algo tan necesario e natural como é xantar. Fixen os preparativos para unha persoa: coloquei o meu prato, o meu vaso dos minions, o meu garfo e o coitelo que rematei por non empregar porque non o vía necesario. Cando o manxar estivese listo, xa podería comezar a comer, e a xulgar por como recendía, pouco lle faltaba.
Ao cuarto de hora, collina, púxena no prato e empecei a inxerila pouco a pouco, bocado a bocado, degustándoa lentamente. Partina en oito, e fun comendo máis ou menos a ritmo de un cacho cada quince minutos. Parábame a sentila na boca, mastigala, baixala e mesmo a imaxinaba repousando calma no meu estómago, así sacáballe moito máis partido.
Gústame desfrutar de pequenos momentos, de praceres aos que ningún recordo lle fai honra, de sensacións que non se poden invocar cando lle pete a un. En parte iso é o encanto de desfrutar o agradable que pasa en cada instante, pero de cada vez as cousas que correspondan. Se chove e vai un frío que cuartea os beizos ata sangrar, refuxiarse nos recordos do cálido e amable verán é unha decisión inmatura. O máis efectivo é sentir a xeada entrar non só no xunco das cunetas senón calar en cada un dos teus ósos, sentir os coitelos do vento de xaneiro ir cravándose no pouco de pel que queda ao aire, saber atopar a arte tamén niso é realmente o que fai dunha vida algo desfrutable, pois un ambiente apracible de verán sabémolo apreciar todo o mundo.
Acabei, deixei a louza sen lavar porque estaba demasiado cansado, pero se chegara a deixar as paredes e a vitrocerámica cheas de ovo batido, ao día seguinte serían as formigas quen degustarían cada cachiño da miña carne. Collín un pano, boteille unha pouca auga para axudar na tarefa e agora atópome coa labor por diante. Eu só, e fronte a min a miña misión.
Frego con forza nas paredes, comézanme a doer os dedos da forza que fago, pero sigo, e dóenme máis, e aperto máis forte, e sigo limpando, e vaise gastando a plaqueta, e fago máis forza, e empézanme a estalar cada un dos osiños, e froto máis rápido, e estou empapado en suor, e sigo frotando, e os dedos xa parece que teñen oito articulacións cada un, e froto máis, e sáeseme un dos ósos, e non deixo de fretar e o sangue axuda a lubricar a fricción do pano na parede, e sigo cofando, e cáeme ao chan o maimiño da man esquerda, e sigo fregando e fregando e vai quedando un burato. Tocou no ladrillo!.
Considero que queda a parede suficientemente limpa xa. Facíalle falta unha boa lixada, si.
Prefiro como está agora, manchado de sangue, que antes, de ovo. Corróeme a ledicia, estou moi satisfeito coa miña labor: non só fixen o que tiña que facer senón que o fixen mellor!
Agora a vitrocerámica. Os dedos non me serven de nada xa, e decido quitar cos dentes, un par deles que están xa pendurando e molestan máis do que axudan. Empezo a fregar co resto e vanse despegando outros, pero non os arrinco: vanse cambaleando e pegándome ritmicamente no que, dependendo quen o mire, podería entrar na clasificación de toco xa.
Sigo fregando e, ao detectar unha pouca humidade do pano e unha poza de sangue meu, empeza a pitar. Pi, e non entendo nada. Pi, e doume conta de por que aquilo fai pi. Pi, e intento secalo co pano húmido. Pi, e doume conta do paradoxo. Pi, e a sangue aumenta e doume conta de que non a vou dar secado, que só a estou mollando máis. Pi, e frego na vitro, polo menos que quede limpa. Pi, e pídolle que se cale. Pi, e implórolle que se cale. Pi, e bérrolle que se cale. Pi, e pégolle para que se cale. Pi, e os cristais que se incrustaron no meu puño fanme sangrar máis aínda. Pi, e comezo a sentir dor. Pi, e xa non o estou desfrutando. Pi, e pégolle outra vez. Pi, e puñada. Pi, e puñada. Pi, e comezo a chorar e humedécese máis. Pi, e entendo que non ten sentido. Pi, e non sei que facer e sígolle pegando. Pi, e calou.
Non morreu, non acabei con ela, eu creo que segue funcionando. Vouna acender.
Póñolle o que me queda de antebrazo enriba para ver se se vai quentando e non sinto nada, non o retiro. Empézome a desculpar. Perdón, non sei que me pasou, cruzáronseme os cables –e vexo que a ti tamén!- e fóiseme das mans. De feito fóronseme as mans. Síntoo de verdade pero é que non das entrado en razón. Todo isto non o fixen con odio, é máis, apréciote máis do que che dixen nunca, grazas a ti logrei a miña tortilla hoxe, sen ti non podería ter desfrutado lentamente os seus cachos, a ritmo de cacho cada cuarto de hora. Realmente, igual tería que ter cambiado de pano, ou limparte a ti antes ca á parede... Non o sei, sei que esa non era a solución, pero ti recoñece que tampouco puxeches da túa parte. Verás, ás veces as cousas non saen como un quere e hai que aprender a atoparlle a graza a iso tamén, non si? Eu penso que ten que ter un punto, algo positivo. Ao final, hai unha graza en cada desgraza.
Quen non a saiba atopar, non sabe atopar a chave da vida. E quen non atope a chave da vida, non pode acceder a ela, séguesme? Xa vexo que si. Es a única que me entende, nunca protestas.
Derramo sobre ti restos de comida constantemente, e nunca te queixas. Tampouco coñeces máis realidade, limítaste a cumprir a túa función, pero aínda que sexas caladiña eu penso que o pasas ben. Vives cada momento da cociña cun entusiasmo que che encarna as meixelas, e coa quentura deste rubor coces o que logo eu levo á boca, consegues que a tortilla sexa esponxosa, como me gusta a min. Grazas, igual é un pouco tarde para cho dicir, porque xa me carbonizastes o brazo enteiro, o ombreiro e agora vas polo pescozo, pero grazas polo teu impagable servizo.
Agora quédame esperar a que a placa incandescente me funda tamén o pescozo e a cabeza. Mirando ao meu redor, era hora xa. Xa sabía que ía rematar dun xeito similar.
Morrerei nos próximos vinte segundos, rodeado de cinzas da mesa e de outros mobles cos que tropecei nalgún momento, buracos enormes nas paredes e, sobre todo, unha miseria xeral que ningunha efémera sensación me vai facer xustificar que sexa desfrutable xa máis.
E pouco a pouco, fúndome e de repente son fume, e o fume son eu, e de min non queda nada, e ascendo, e ascendo, e ascendo.
Abel Rodríguez
No hay comentarios:
Publicar un comentario