ATERIDA DE FRÍO
Na noite estrelada
aterida de frío
chamásteme á porta
na procura de abrigo
tentei socorrerte
da grande nevada
da forte inclemencia
que se aveciñaba
exhausta...sen vida
as mans conxeladas
os ollos vidriosos
apenas, un suspiro
a noite foi longa
más, fixóseme curta
na túa presenza
detúvose o tempo
alí acurrucados
naquela penumbra
en silencio absoluto
compartindo o amor
carente de verbas
non se precisaban
falaba o corazón
en puro sosiego
rematou a noite
espertamos xuntos
os corpos unidos
nun lazo de amor!!!
Miguel Alberto,2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario