Se pra se erguer o albor
non vai agardar por min,
nin a noitébrega lúa
adiar vai o refulxir.
Se non van de ter as ondas
o cadencioso zunir,
nin vai delongar o río
o discorrer cara o fin.
Se non vai pospor o arribo
a primavera febril,
nin o brúo a surada,
nin o gomar o xasmín.
Se todo o rumbo cumpre
non tendo conta de mín,
que pendurados non fiquen
son, recendo nin sentir.
Daquela ¡cómpre vivir!
Silvia Figueiras Dovalo
No hay comentarios:
Publicar un comentario